Op zoek naar de juiste hulpverlener

Inderdaad een interessante link, ik ga dus weer wat van de genoemde pseudogranen en wellicht bataat toevoegen, 100 gram verspreid over verschillende maaltijden heb ik begrepen. Ik ben er waarschijnlijk te rigoreus mee gestopt in een fanatieke poging om mijn glucose huishouding meer in balans te krijgen.
En theoretisch gezien moeten mijn bijnieren het zwaar hebben gezien de stress die ik ervaar, maar bij mijn man zijn de symptomen veel duidelijker en misschien heb ik het bij mijzelf onderschat. En met nauwelijks kh heb ik het ze alleen maar moeilijker gemaakt volgens wat ik nu begrijp.
Please correct me if i'm wrong.
 
Ik denk niet dat pseudo granen handig zijn, deze kunnen ook heel erg belastend zijn voor de darmen. Ik zou het bij pompoen, wortel en fruit houden, en dan over een tijdje kijken of je ook tegen zoete aardappel, pastinaak en andere zetmeelrijke groentes kan. Er kan dan wel meer suiker in pompoen, wortel en fruit en zo zitten maar als je het andere niet kan verteren kan je het er voorlopig beter wel mee doen het is niet voor niets dat deze wel zijn toegestaan bij GAPS en andere niet. Ik zou ook bij deze zorgen voor minimaal 100 gram koolhydraten per dag, het is bij pompoen niet zo zoals bij graan dat dit maar een klein beetje minder is dan het droog gewicht het ondervoedingscentrum heeft op haar website een lijst met gemiddelde voedingswaardes voor allerlei etenswaar ga daar mee uitrekenen of je genoeg hebt.
 
Ik heb van mijn schoonmoeder een afgedankte bloedglucosemeter gekregen, met een stel teststrips die volgens de verpakking 6 jaar over de datum zijn.
Maar ik houd van meten dus ik heb geen nieuwe besteld maar ze gewoon gebruikt, hier onder de uitslagen, ik ben erg benieuwd naar jullie gedachten!

4-7 22:15 4.6 ruim 3 uren na de laatste maaltijd, voelde me ok
23:00 4.5 voelde me wat hongerig, 20 kersen gegeten
23:20 9.1 lag al in bed, maar m'n hart bonkte en ik was zeer nieuwsgierig naar de uitslag.

5-7 8:30 5.3 net uit bed, half uurtje wakker, voelde me brak ( zoals altijd)
9:00 5.3 nog steeds nuchter, voelde me wat slapjes
10:00 4.7 2 gl kruiden thee met appelazijn, sole, aa en ascorbyl palmitaat
10:15 4.0 na 2 geb. eitjes met 3 el.rauwe rb gegeten
10:30 4.6 na halve speltcracker met dik rb, duf gevoel, brain fog?
10:45 3.8 naar, dof gevoel in hoofd, duf en geërgerd, kop kippen bouillon
11:00 4.8 "schelig" gevoel achter de ogen
11:15 5.0 schelig, last van fel licht
11:30 5.5 beetje trek, nog steeds een naar gevoel in het hoofd
11:45 4.9 na een halve avocado, dorst
12:15 6.0 direct na 25 kersen, nu heel moe, slaperig, futloos

Nu zijn de strips op :-)
 
Wanneer je hulpverlening vanuit de GGZ weigert omdat je zo een enorme weerstand voelt daartegen, is dat dan erg passief? Als ze stempels op je hoofd willen plakken en je willen veroordelen door middel van vragen lijsten die je in moet vullen en je voelt dat het niet klopt? Of is dat gewoon niet willen? En wat dan wel?
Welke therapie is geschikt zodat je tot bewustwording komt? Dat je bewust word wie je bent en niet wat je bent?
 
Het succes van therapie wordt voor 75% bepaald door de klik tussen therapeut en cliënt. Dat is veel belangrijker dan wat diegene doet. Maar daar moet je je naturijk ook prettig en vooral veilig bij voelen.

En niet naar GGZ willen is kiezen om niet in het systeem te willen verdwalen. Ik noem dat verstandig! Hoewel sommigen wellicht geen keuze (denken te) hebben.
 
Ja, zo zie ik het dus ook wel eigenlijk. Als je al verdwaald bent dat je wellicht nog meer verdwaalt.
Complete weerstand.
 
Ik ga binnenkort met de ggz aan de slag om de gevolgen van het opgroeien bij een narcistische moeder aan de pakken. Ik heb me al flink in de materie verdiept en zal de vinger goed aan de pols houden. Ik heb genoeg gezien en ervaren hoe hulpverlening te kort kan schieten, ik zie dat tekortschieten zelfs als een zeer kwalijke zaak.
Ik ben het boek "Traumasporen" van Wessel van der Kolk aan het lezen, zeer de moeite waard voor mensen die met trauma's moeten leven en zelf inzicht willen krijgen in hoe trauma's invloed hebben op het leven en hoe er een goed plan gemaakt kan worden voor een betere, vrijere en minder belast toekomst.
 
Het is alsof ik nu iets soortgelijks lees Gerard. Ik zit in een soortgelijke situatie. Alleen iets anders. Ik denk dat ik eindelijk door de traumaverwerking heen ga.
Ik had dus GGZ hulp. Maar dat bleef oppervlakkig. Ze wilde mij doorverwijzen naar een andere vorm van GGZ, een zwaardere. Ik heb inmiddels besloten dit niet te doen om bepaalde redenen. Mede omdat ik zelf inzicht krijg inmiddels in mijn leven. Hierbij heb ik wel hulp gehad. In dit geval van Elkedageenei van dit forum.

Maar ik heb de indruk dat narcisme een soort standaard begint te worden van deze maatschappij. Dat het zich verspreid als een pest epidemie.

Hoe kwam jij erachter dat je moeder narcistisch is?
 
Oh, dat kwam door jou! In een eerder bericht had je het over "Het verdwenen zelf" van Iris Koops, zo is het balletje bij mij aan het rollen gegaan. Ben je er zeer dankbaar voor!
Dat boek, "Trauma Sporen" van Wessel van der Kolk kun je inkijken bij Bol.com, wie weet heb je er ook wat aan.
 
Gerard,

Deze week heb ik toevallig mijn topic nog doorgelezen als je op dat topic bedoeld. Ik weet dat het idd genoemd is. Maar dat was ik zelf niet. Iemand anders attendeerde mij daarop en nu weet ik even uit mijn hoofd niet meer wie dat is geweest. Maar ik was het niet. Bedenk wel dat je moeder ook maar geworden is door opvoeding voordat je van plan bent haar te gaan veroordelen voor wat betreft haar onvolkomenheden.

Bij mij is het inzicht nu recent ontstaan door hulp van familie waar ik geen contact mee heb gehad al die jaren. En met hulp van de ooms en tantes van mijn vaders kant. Ik ben hier toch echt anders tegenaan gaan kijken waardoor er nu een zware last van mijn schouders valt. Zoiets als wat jij omschrijft een betere en vrijer gevoel. Wel met dat verschil dat ik niet opgevoed ben door mijn biologische moeder.
 
Oh, kleine vergissing.
Ik weet wel waar het bij mijn moeder vandaan komt. Voor mij is het voldoende om te weten hoe het gekomen is en ik veroordeel haar niet. He is wel zo dat ik haar niet meer wil zien, omdat ik dan telkens geconfronteerd wordt met een herhaling vqn hoe het vroeger ging.

Heel toevallig dat ik de laatste tijd ook weer contact met sommige familieleden, ook aan vaders kant, aan het leggen ben. Ik ben daar wel selectief/voorzichtig in.



 
Datzelfde ervaar ik nu idd ook. Dat het voor mij voldoende is om te weten waar het vandaan komt. Ik wist het het alleen nooit. Ik zag haar als iemand die in mijn jeugd weggelopen was van al haar verantwoordelijkheden. Uiteindelijk is dit ook wel zo. Maar ik wist de rest van mijn leven niet beter dan dat zij een kreng was en dat ze onbetrouwbaar was en haar leven vergooide. Nu recent weet ik pas hoe haar jeugd was. Er is nooit contact geweest tussen mij en haar zussen. Ook pas recent. En daar kwam de duidelijkheid ineens. Elke dag een stukje. Eerst een niet uit te drukken woede kreeg ik. En dat heeft wel een paar dagen aangehouden. Inmiddels is dit omgekeerd naar begrip omdat ik het begin te begrijpen.

Ik heb nu besloten om dus wel contact met haar te leggen. Ik verwacht er niks van maar wil het oppervlakkig houden. Ze is labiel en heeft een psychische stoornis. Veel angststoornissen. Belangrijkste is dat ik geen verwachtingen heb. En nog belangrijker dat ik uit een soort duisternis ontwaak. De laatste 2 jaar merk ik dat ik steeds in de war was. En iets klopte er niet. Ik verwijt mijn vader hier nu ook wel wat in. Hoewel ik wel denk dat hij te goeie trouw heeft willen handelen.

Had jij dan met beiden geen contact? Zowel met je vader al moeder niet?
 
Vaak speelt schuldgevoel een grote rol, de narcist weet je zo te bespelen dat het lijkt alsof het aan jezelf ligt. Ontdekken hoe het werkelijk zit werkt genezend, de term "ontschuldigen" viel bij een gesprek bij de ggz over de boeken van Iris Koops. Ook het ontwaken uit de duisternis is een facet wat bij de genezing hoort, wat heerlijk dat je al zo'n stuk opgeschoten bent. Heeft het ook invloed op je gezondheid?

Ook ik zie dat mijn vader niet zo'n goede rol gespeeld heeft. Hij was en nogal driftige man. Toen hij overleden was en ik even alleen bij zijn doodsbed stond dacht ik aan vroeger, wat hij als vader voor mij betekend had. Plotseling kwam er de angst op dat ik een klap van hem zou krijgen. Dat zit blijkbaar behoorlijk diep.

Mijn moeder zie ik dus niet meer.

Wat ik ook nog een belangrijk punt vind is dat er niet alleen sprake is van mishandeling, maar ook van het grotendeels ontbreken van voorbereiding op het leven zoals goede opvoeders dat zouden doen.
 
Zo te lezen ben jij dus duidelijk bij machte om narcisme te herkennen? Komt dit denk je, omdat je je moeder hierin als voorbeeld hebt gehad?

Nou, eerlijk gezegd krijg ik elke dag als ik wakker word meer dingen duidelijk. Althans dat denk ik. Bedoel je dat jij last had van schuldgevoel naar je moeder? Of wellicht naar allebei?
Ik ervaar geen schuldgevoel naar mijn moeder. Zoals gezegd, ik kende haar niet. Haar verleden niet, niet wie ze was alleen maar dat ze weggelopen was en de verhalen van familie. Totdat er nu pas meer duidelijkheid komt. Toen mijn broer geboren werd ontpopte ze zichzelf als een minder zorgzame moeder. Dit werd steeds erger. De zus van mijn moeder zag al snel dat zij niet met ons om ging zoals het hoort. Dat was met mij al zo maar helemaal toen me broer geboren werd, waardoor zij eigenlijk dagelijks naar ons toe kwam. Hoe en waarom mijn biologische moeder nu ineens op mijn pad komt weet ik ook niet. Vind het allemaal toch moeilijker dan dat ik in eerste instantie dacht. Hoewel ik nu dus idd wel merk hoeveel ik mezelf de schuld heb gegeven in mijn relatie. Ik begin dit nu pas in te zien. Hoe jullie ook in alle macht je best hebben gedaan in mijn andere topic. Ik kan niet zo goed uitleggen hoe het zit dat ik dit niet zag. Misschien moest ik eerst weten wie en hoe mijn biologische moeder was. het merendeel van mijn jeugd is 1 groot zwart gat. Ik ging in die relatie op een gegeven moment niet meer doen wat ik zelf leuk vond. Dat zie ik nu. En hoe dat is gekomen begrijp ik nog steeds niet maar ik ben mezelf helemaal aan gaan passen aan hem. Aan zijn behoeftes en wensen. In begin van die relatie verbrak ik ook bepaalde contacten met een aantal mensen in mijn leven, hoewel ik op dat moment diep van binnen niet wist waarom. En zo nog tal van meer dingen. Het besef kwam vanmorgen pas dat ik mezelf helemaal weggecijferd had en ik al die tijd niet zie hoe en waarom dat gekomen is. Voordat hij in mijn leven kwam was ik een happy mens. En ook uit dat stukje komen nu herinneringen boven hoe ik was voor hem, met de vraag, waarom weet ik dat niet meer.

Wat ik wel wist is dat ik niet zoals mijn biologische moeder wilde zijn. Mijn vader heeft er alles aan gedaan om mijn broer en mij bij haar weg te houden en de voogdij over ons te krijgen. Daar ben ik hem zeker wel dankbaar voor. Ik moet er niet aan denken hoe ik geworden zou zijn als zij mij opgevoed zou hebben. Dat zou je gerust kunnen vertalen naar geen opvoeding en overgeleverd aan het lot, zoek het zelf maar uit. Er zijn andere dingen die daarna gekomen zijn waarvan ik vind dat mijn vader die anders aan had moeten pakken. Maar goed, mijn vader is ook een beetje een onnozele waar ik dan soms wel weer om moet lachen puur omdat hij lachwekkend is, en niet om hem uit te lachen. hij ziet het nu helemaal niet zitten dat ik in contact ga met mijn biologische moeder en ik snap dat heel goed. Hij is heel bang dat zij een negatieve invloed op mij gaat hebben zoals dat in mijn jeugd het geval was. En als ik zo jouw ervaring lees over wat je ervaring was toen je naast hem stond dat je dacht een klap te krijgen, begin ik nu mezelf ook weer af te vragen of het verstandig is om nu wel of niet in contact te gaan.

Wel is het zo dat ik denk dat ik mezelf in bepaalde situaties steeds af vraag of ik het wel goed doe. Ik denk meer dan iemand die een volledige en gezonde opvoeding heeft gehad. Wij hebben in het andere topic destijds wat gezegd van hoe de situatie was tussen mij en mijn werkgever. Iedereen zegt tegen mij, je komt voor jezelf op. Maar in mij speelt voortdurend de vraag of ik niet aan het profiteren ben. Die dingen waar mijn biologische moeder goed in was.

Enerzijds merk ik dat het allemaal wel helend begint te werken, anderzijds is het een achtbaan in me kop en van binnen. Ik voel mezelf heel erg trillerig en heb ook een aantal keer overgegeven wat denk ik door de emoties komt. Anderzijds voel ik mezelf niet meer zo gespannen.

Als ik het goed begrijp ben jij nu al in het traject van de GGZ? Of moet dat nog gaan starten?


 
Narcisme herkennen is niet eenvoudig. Bij het leven van het eerste boek van Iris Koops vielen voor mij de puzzelstukjes op hun plaats, dat was voor mij wel een duidelijke aanwijzing. Ik kwam er ook achter dat je narcistische mishandeling makkelijker kunt herkennen bij het slachtoffer en daar zit meteen ook het belangrijkste ding: het gaat om genezing van het slachtoffer. Weten hoe het zover heeft kunnen komen is ook belangrijk, omdat je daarmee o.a. het inzicht krijgt dat het niet jouw schuld was. Verder krijg je ook meer inzicht in jezelf heb ik gemerkt. Iemand, die vergelijkbare problemen heeft, zei een keer tegen me dat hij een pleaser is. Je kan pleaser zijn omdat dat je aard is, maar je kan het ook gemaakt zijn en dan is het destructief omdat jouw eigenheid niet tot z'n recht komt.

Hoogintelligente mensen zullen als kind meer ingewikkelde compingmechanismen ontwikkelen wat dat in die periode goed van pas komt, maar later wordt het juist moeilijker omdat die ingewikkelde structuren lastiger ontward kunnen worden. Je zou zeggen dat je ook dan weer gebruik kunt maken van je intellect, maar het is je moeilijk gemaakt om iets goed voor jezelf te doen, je bent geconditioneerd om je in te zetten voor iemand anders dan voor jezelf. Tevens is het intellect je toevluchtsoord geworden en heb je geleerd het lichamelijke en het voelen te negeren of ondergeschikt te maken. Op je tenen lopen noem ik dat.

Dat je niet zag wat er gebeurde in je relatie is juist een kenmerk van narcistische mishandeling, de narcist is charmant, misleidend en manipulerend. Je ziet wel empathie, maar dat is verstandelijke empathie, berekenend, zo je wilt. De gevoelsmatige empathie ontbreekt, maar dat wordt goed gemaskeerd. Jij, aan de andere kant, verwacht als mens echte empathie en doorziet dan niet gemakkelijk dat die er niet is. De Narcist heeft een persoonlijkheidsstoornis waarbij er echt iets ontbreekt in zijn (haar) gevoelswereld. Juist mensen die kwetsbare kanten hebben, bijvoorbeeld door op te groeien in een disfunctioneel gezin, worden door de narcist als partner, werknemer enz. uitgekozen om dat wat ze node missen via die ander alsnog in te vullen, wat uiteraard gedoemd is te mislukken, want zo werkt het niet. Ik blijf het desondanks toch wel erg lastig vinden om met zekerheid te zeggen of iemand een narcist is of niet, het is niet zo heel zwart-wit.

Verdringing is een heel normaal copingmechanisme, niet zo gek dat je het over een zwart gat hebt. Je zult je, naarmate je er langer mee bezig bent, meer dinge gaan herinneren, het geheugen werkt associatief en het één roept het ander op. dat komt wel goed, vertrouw er maar op dat jouw lijf (dat is inclusief je brein) goed weet wat te doen, het wordt alleen gehinderd door oude dingen en doordat het intellect het niet alleen kan oplossen, juist het primitievere deel van het brein, samen met de rest van het lichaam moet gaan voelen dat het nu veilig is. In een interview met Bessel van der Kolk is dut mooi duidelijk gemaakt:
http://www.hartfocus.nl/UserFiles/BesselvdKolkinterview.pdf
Je hebt gelukkig wel als kind al ervaren dat er mensen waren die veel om je gaven zoals je vader en je tante. Ik heb tot mijn 18e in de gevangenis van mijn moeder gezeten en mijn vader liet het afweten.
Ik snap dat je vader het niet zo'n goed idee vindt dat je in contact gaat met je biologische moeder. Zelf goed de vinger aan de pols houden, bij je gevoel blijven en als dat niet goed gaat, nou ja. Psychologisch werkt het zo dat mensen in contact met familie vaak in de rol schieten die ze vroeger speelden, een oudere zus of broer, of een ouder roept dat zomaar op en hup, je gaat je aanpassen. Het kan ook zijn dat je vader dingen weet die hij jou niet verteld heeft en je ervoor wil beschermen. Misschien wil hij jou beschermen voor iets dat je goed aan kan. Als het een negatieve ervaring wordt kan het wel leerzaam zijn. Als je gaat: stap op zodra het niet goed voelt, het is jouw leven.

Met het denken kom je er nooit helemaal uit, je blijft dan twijfelen zoals met de vraag of je niet aan het profiteren bent. Dat is je ook ingeprent en dan werkt het dubbelop. Af en toe gewoon durven doen, fouten maken hoort bij het leven, waar je vroeger misschien gestraft werd zijn er nu de mogelijkheden van overleg, maar het oude trauma reageert alsof het nog vroeger is, dat is trauma.

Ergens goed dat je lijf zo heftig reageert op wat er in je hoofd aan de hand is. Ik denk dat je twee dingen nodig hebt: iemand die je echt vertrouwd en waarbij je kunt huilen, lachen en aanraken. Een vriendin, therapeut, zoiets. Doe je ook een beetje an sport? Ik ga elke avond voor het slapen een uur wandelen, dan slaap ik beter en voel me prettiger. Wat ook helpt als het erg druk is bovenin is een douche nemen.

De start bij de ggz is wat lastig gegaan, ik heb nu één gesprek gehad, dat was erf fijn. Woensdag gaan we het tweede gesprek hebben, dat wordt dan misschien de start van een traject. Ik moet wel het gevoel hebben dat het traject bij me gaat passen, anders wordt het toch niets. Ondergeschikt aanpassen heb ik wel genoeg gedaan ;-)

Ik zie je bericht wel weer.



 
Gerard, complimenten voor de manier waarop je e.e.a. uitlegt. Ik vraag me werkelijk af of een hulpverlener in staat zal zijn jou nog inzichten te verschaffen die je zelf al niet hebt opgedaan.

Mike
 
Dank voor het compliment Mike. Inzichten zijn er zeker, maar ermee veranderen is ook een kwestie van oefenen in een voor mij veilige omgeving, dan gaat het landen waar het landen moet om echt te genezen. Ik hoop dat met hulp te kunnen gaan doen, o.a. met lichaamsgerichte therapie en EMDR.
Ondertussen ben ik aan nog aan het mantelzorgen, een lieve vriendin van me heeft een nog vervelender jeugd gehad en ze is bijzonder kwetsbaar. Ik ga wekelijks met haar mee naar de gesprekken met de psychologe, zo durft ze het wel aan. Omdat ik al heel veel van haar weet, kan ik zo af en toe ook een stukje bijdragen, door de spanning en de schaamte komen dingen er niet gemakkelijk en vaak gefragmenteerd uit. Ook bel ik haar dagelijks op en het wordt vrijwel altijd lachen samen, zo genezend, ook voor mij.
 
Ik vind het ook bewonderenswaardig Gerard wat je schrijft! Je bent duidelijk al heel ver gekomen.

Over dat niet herkennen van narcisme, dat is voor mij wel duidelijk idd. Ik heb het bij veel mensen om mij heen idd niet herkend. Nog steeds worden er dingen duidelijker inmiddels. Het gaat razend snel. Ik begin ook te begrijpen nu waarom mijn broer vaak zo raar doet naar zijn eigen kinderen en zijn vrouw. En waarom hij soms enorme woede buien heeft uit het niks. Ik ben altijd voorzichtig in gesprekken met hem want als je iets zegt wat hem niet zint komt er woede. terwijl wij zelf van geen kwaad bewust zijn dat er iets verkeerds is gezegd. We hebben altijd gezegd dat hij een kort lontje heeft maar ik begin te begrijpen waar dit nu vandaan komt en ook dat komt hard aan.

Weten waar het vandaan komt weet ik dus nog niet. Ik snap wel dat het met mijn jeugd te maken heeft maar mijn leven vanaf mijn 20e ging eigenlijk prima voordat mijn ex ten tonele kwam.

Of het echt trauma is wat ik moet verwerken weet ik niet. Ik denk eerder dat ik eerst mijn jeugd moet verwerken en hoe deze gelopen is. Het besef wat voor moeder ik had. En de reden dat mijn vader toch best wat steken heeft laten vallen vind ik zelf. Maar ook dat zie ik recent pas in. Het zijn juist dingen die ik over mijn vader begin te begrijpen. En mijn vader zal niet bij machte zijn om het zelf te begrijpen.

Zelf ben ik inmiddels puin aan het ruimen. Met mensen om mij heen. Dat gebeurde eerder al maar toch kwamen ze weer terug in mijn leven met als gevolg dat ik telkens met die personen in conflicten beland.

Ik doe niet aan sport. Alleen wandelen eigenlijk. Ik zit zelf nog in de fase van dat ik dingen aan beseffen ben. Dit wisselt af met begrip en dan weer onbegrip.Ik heb idd wel mensen om me heen die mij hierin steunen en het idd allemaal heel verdrietig vinden. Maar dus ook mensen die ik per direct weg gebonjourd heb. 1 iemand die elke keer weer veroordeeld en mij bemoederd en dingen probeert op te dragen. Ik had het vorige week over wat er nu allemaal gebeurd. Op het moment dat ze zei "je bent hier nu al een hele week mee bezig en ga dit en dat doen en laat het zoals het is" werd ik dus nog eens heel boos op hoe zij reageerde. Ik zit namelijk nog helemaal niet in die fase en heb het gevoel dat ik wat op te lossen heb. Maar juffrouw mier kwam weer om de hoek kijken met wat ik wel of niet moet doen.

De laatste dagen slaap ik veel. Gister zowat de hele dag geslapen met tussen pozen en 's nachts ook geen moeite mee. Slaap gewoon door. Dat jij hulp hebt ingeschakeld om dit allemaal te verwerken vind ik knap. Er zijn veel mensen die dit niet doen. Wat ik wel besef is dat ik inmiddels mijn hele leven al voor mezelf sta te zorgen. Ik denk dat ik mijn ex om die reden binnen liet omdat ie zichzelf zo geweldig voor deed en alles gaf.
Mijn werkgever is er ook zo 1. In begin liep alles perfect maar later werd het drama. Mij verantwoordelijk houden voor zijn eigen duistere praktijken. En er zijn nog meer vieze spelletjes die hij flikt bij een vriendin van mij die daar heeft gewerkt. Hij laat haar niet met rust. En Mike heeft ooit iets geroepen in mijn andere topic over stalken.
Omdat ik besloot dat er nu bepaalde mensen uit mijn leven moeten verdwijnen dacht ik besloten te hebben idd op te stappen bij mijn werkgever. maar de bedrijfsarts vanmiddag vind dit onverantwoord en hij meld me nu volledig arbeidsongeschikt. Ik heb gezegd dat het allemaal eerst even moet landen en dat ik echt wel wat kan doen. Hij vind van niet. Ik weet zeker na alles wat er gebeurd is tussen mij en me werkgever dat die echt gaat stuiteren. Hij wilde immers van me af.

Was het ondanks dat je in je jeugd in die gevangenis van je moeder zat, geen moeilijk beslissing om het contact te verbreken? En toen je erachter kwam dat je moeder zo is, werd je toen erg boos? heb jij nog broers of zussen?

Ik vind het toch echt bewonderenswaardig hoe ver jij al bent. Daar kan ik zelf nog iets van leren.
Ik hoop dat je het gevoel hebt dat het traject je iets gaat opleveren en dat je er idd een goed gevoel bij hebt.
Welke hulp ik hier verder bij in ga schakelen ben ik nog niet helemaal over uit. Maar iets moet wel opgelost worden.

 
Je moet het uiteindelijk toch zelf doen maar t gaat prettiger /makkelijker 'with a little help from my friends' of een hulpverlener, voor het deel waar je zelf niet uitkomt.
Gerard EMDR en lichaamswerk zijn geweldige manieren om met je traumas aan de slag te gaan. Doen ze dat ook bij GGZ?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Forum statistieken

Onderwerpen
4.531
Berichten
538.261
Leden
8.661
Nieuwste lid
MamavanJ
Word vaste donateur van dit forum

Vrienden

Terug
Bovenaan