Over het thuisblijfouderschap

[Webmaster]

Quote:
Schrijnend voorbeeld van 2 werkende ouders: kinderen (2 meisjes van 9 en 7 jaar) zitten elke dag na school bij de kinderopvang. Oudste meisje neemt jongste meisje mee naar huis, zorgt ervoor dat ze een magnetronmaaktijd krijgen, en als ze pech hebben zijn de ouders nog niet thuis als ze naar bed moeten. Zelf douchen en dan maar naar bed.... Dit gebeurt echt bij een gezin bij ons in de buurt. Mijn hart huilt als ik dit hoor!!! Dit is een voorbeeld waarvan iedereen zeker weet dat dit nooit mag gebeuren!!!!!


Deze ouders doen ook wat voor hun 'goed voelt'. Dat is wat ik bedoel: als je kinderen op de wereld zet, heb je er maar voor ze te zijn, dit is geen recht maar een PLICHT.

Mike

 

[zotteke]

Quote:
Deze ouders doen ook wat voor hun 'goed voelt'. Dat is wat ik bedoel: als je kinderen op de wereld zet, heb je er maar voor ze te zijn, dit is geen recht maar een PLICHT.

Mike


Precies!

 

[mappas]

Och Food&Mood, dat klinkt alsof je weinig liefde in je jeugd van je moeder hebt gekregen. Dat vind ik heel erg voor je, want juist als kind heb je liefde, warmte en bescherming zo hard nodig. Daar heeft het mij dan ook nooit aan ontbroken. En het was ook niet mijn jeugd die een schrikbeeld voor me was, het schrikbeeld is het zijn van moeder in de situatie waarin mijn moeder zich bevond. Maar mijn moeder had daar geen problemen mee.... toen niet. Echter, een paar jaar geleden vertelde ze me (mijn vader was toen inmiddels overleden) dat ze heel veel spijt en verdriet heeft dat ze toen zo weinig aandacht aan mijn vader besteedde. Dat het grootste deel van haar tijd, aandacht en liefde naar mij en m'n broer uitgingen, en nu kon ze dat nooit meer goedmaken, omdat m'n vader er niet meer is. Dus bij nader inzien zit ze toch wel een beetje op dezelfde lijn als ik over m'n gevoelens betreffende mijn jeugd. En je hebt misschien wel gelijk hoor, dat ik gewoon geen moederinstinct heb ontwikkeld. In tegenstelling tot m'n moeder kon ik goed leren en ik heb dan ook lang doorgeleerd, ook nog naast m'n werk. Ik wilde inderdaad werken, reizen, motorrijden, etcetera. Ik zag mij dat nog niet met een kind combineren. Want als ik een kind zou hebben zou ik nergens anders meer aan denken, de hele dag in de zorgen zitten, alles voor m'n kind willen doen, hem of haar bedelven onder mijn liefde....net zoals mijn moeder bij mij deed 8O . Ik zou het moederschap niet willen en kunnen combineren met een baan. Want ook voor m'n werk wil ik me 120% geven, als ik tot 20:00 uur door moet gaan dan doe ik dat, ik zou 's ochtends al in de stress zitten als ik me 's middags om precies vijf uur van mijn werk los zou moeten rukken om mijn kinderen op te halen :evil: .

Ik ben nu 48, de kindervraag is niet meer aan de orde, en ik heb geen spijt voor het leven dat ik heb gekozen. Hoewel ik me realiseer dat ik het mooiste wat een vrouw kan overkomen, namelijk het (lief)hebben van haar eigen kind, haar eigen vlees en bloed, zelf bewust heb uitgesloten. Maar ik weet van mezelf dat ik niet zo'n supervrouw ben die deze twee levens kan combineren, omdat ik een perfectionist ben en ik beide levens tegelijkertijd alleen maar suboptimaal zou kunnen vervullen, ik zou verscheurd worden. Daarom zeg ik ook: ik veroordeel niemand die voor 100% moederschap kiest, maar doe het voor jezélf, niet omdat je denkt dat je dat verplicht bent aan je kinderen, want ik denk dat die flexibel genoeg zijn om ook met twee werkende ouders blij en gelukkig te kunnen zijn. En dan bedoel ik niet zo'n gezin als waarin jij bent opgegroeid Food&Mood, want wat jij beschrijft klinkt echt heel liefdeloos. Zo hoeft het niet te gaan, kinderen moeten het in zo'n situatie normaal vinden dat ze ook taken op zich nemen, het moet geen strafwerk worden dat ze eerst af moeten hebben voordat ze kind mogen zijn. So sorry voor jou F&M, dat je dit hebt moeten meemaken

 

[Food en Mood]

Enjoy bedankt voor je empathie.

Weet je dat mijn verhaal eigenlijk niet veel verschilt van dat van jou?

Ik ben ook heel perfectionistisch, wil me voor de volle 100% geven bij alles wat ik doe. Ik kon goed leren, wilde werken, reizen, en nog zoveel dingen meer.....

Maar ik had ook een hele grote kinderwens, die liep als een rode draad door mijn leven.

Nadat ik moeder werd heb ik nog heel lang meegewerkt. Ik hield van mijn werk en het contact met de mensen.

Maar om precies dezelfde reden als jij zegt:

Quote:
Maar ik weet van mezelf dat ik niet zo'n supervrouw ben die deze twee levens kan combineren, omdat ik een perfectionist ben en ik beide levens tegelijkertijd alleen maar suboptimaal zou kunnen vervullen, ik zou verscheurd worden.


Ben ik toch gestopt met werken omdat de omstandigheden daarom vroegen ( moeilijk opvoedbare zoon) die alleen goed gedijde onder rust en regelmaat.

En die was er gewoon niet ondanks dat ik thuis werkte.

Ik dacht dat ik het allemaal mooi voor elkaar had, alles goed geregeld had maar mijn zoon liet zich niet naaien.

Hij voelde mij precies aan en zag hoe ik innerlijk verscheurd werd door het feit dat ik alles maar half kon doen.

Het ging allemaal op de automatische piloot. Ik deed alles, was alles voor iedereen maar er ontbrak iets in het contact met mijn zoon en daar reageerde hij op met negatief gedrag.

Ik was niet met mijn hele hart en ziel bij hem.

Altijd lag er wel weer werk dat nog af moest.

Kinderen voelen dat feilloos aan.

Moederschap houdt onder meer in:

zorg voor leven en groei van het kind, ondersteuning van de sociaal-emotionele ontwikkeling, ondersteuning bij de vorming van identiteit en sociaal-emotionele betrokkenheid bij het kind en de verantwoordelijkheid voor een verzorgd onderkomen.

Dit alles doe je niet even tussen de soep en de aardappelen door.

ik veroordeel niemand die voor 100% moederschap kiest, maar doe het voor jezélf, niet omdat je denkt dat je dat verplicht bent aan je kinderen

Dus zeg ik persoonlijk jawel je bent het wel verplicht aan je kinderen.

 

[mijnlijf]

Goh Food en Mood wij hebben veel gemeen !

 

[Guest]

@ Zotteke

Quote:
Zodra ze naar school gaan heeft de ouder genoeg tijd voorhanden om wat vrijwilligerswerk te doen of parttime te werken. Als ze hun middelbare school hebben afgemaakt en vervolgens het huis uit gaan, meestal rond de leeftijd van 18, kan de ouder weer fulltime werken en carrière maken. Of zie ik het verkeerd?


Jammer genoeg is het niet zo eenvoudig als je denkt.

Helaas is de maatschappij momenteel zodanig ingesteld dat je aan een bepaald profiel dient voldoen om een baan op niveau te vinden. Dit houdt een mix in van de juiste opleiding, de juiste achtergrond en de juiste werkervaring en vooral flexibiliteit en een goed aanpassingsvermogen.

Als je eigen loopbaan pas op de leeftijd van 18 van je jongste kind gaat oppakken, dan ben niet meer up-to-date en heb je misschien geen passende werkervaring, in een arbeidsmarkt waarin de profielen in een periode van overaanbod van personeel eerder naar boven dan naar beneden worden bijgesteld.

Zelf heb ik een mooie HBO-opleiding afgerond en werkervaring opgedaan in de harde financiële wereld waarin rentabiliteit van het personeel voorop staat en part-timers jammer genoeg meestal niet in dit concept passen.

Als je voor part-time werken kiest, beland je in de meeste gevallen op een zijspoor. Dus alvorens knopen door te gaan hakken, zou ik maar nadenken of je dit op termijn wel wilt. Goed verdienende echtgenoten liggen niet altijd voor het oprapen en denken niet altijd aan een life time relatie. Ze willen vaak een ruimdenkende partner van hetzelfde niveau.

Tijdens mijn opleiding heb ik meestal mannen ontmoet die niet veel respect hadden voor vrouwen. Ik heb mijn hart gevolgd en uiteindelijk een levensgezel gevonden die accepteert dat ik andere kwaliteiten dan hem heb. Wij vullen elkaar op dat vlak goed aan.

Bij mij ging het op vlak van de arbeidsverhoudingen goed tot op het moment dat de kinderen gewenst kwamen. Part-time werken was niet altijd bespreekbaar en toen richtte ik mijn dagen zodanig in dat ik op 4 dagen het werk van 5 deed. Het was vermoeiend maar dagelijkse omgang met mensen in werk- en buiten familieverband maakte me op dat moment het meest gelukkig. Het moederschap is mooi, maar vraag me niet om hele dagen thuis alleen met de kinderen te zijn. De wereld hierbuiten is ook mooi, heel vormend en vaak gezellig. Door alle levenservaring op dat vlak leert je je eigen boontjes doppen en dat probeer je over te brengen op de kinderen.

Na 2 jaar moederschap ben ik mede door het faillissement van de werkgever van mijn echtgenoot en de reorganisatie bij mijn werkgever in het bankwezen (waarbij tijdelijke contracten automatische beëindigd werden) er achter gekomen dat een business plan schrijven voor onze eigen zaak me beter lag.

We zijn gestart in 2008 middenin de crisis die ik als een uitdaging zag. Nu zijn we 4 jaar verder en kan ik vertellen dat het de beste keuze die ik op loopbaanvlak ooit gemaakt heb. Het leveren van een goede prijs/kwaliteitsverhouding gaat me goed af en wordt door onze klantenkring enorm gewaardeerd. Wel werken we op zaterdag om de reden dat de klanten dan ontspannen zijn en meer tijd hebben op belangrijke aankoopbeslissingen te nemen.

Ik zie mijn kinderen tot het moment dat ze naar school gaan. Ze kunnen uitslapen tot 7 u 30 's ochtends. Tussen de middag haal ik ze op en geniet ik ervan alvorens ze naar school terug te brengen. Op woensdagmiddag is mijn zaak gesloten en ben ik ervoor de kinderen. Onze kids worden vlak na schooltijd door hun papa afgehaald en genieten met volle teugen van alle aandacht. Dit noem ik een ideale balans tussen werken en het opvoeden van kinderen.

's Avonds na het eten kruipen we gezellig op de bank en worden ze gekoesterd voordat ze vervolgens moe en tevreden gaa slapen.

 

[mijnlijf]

Vivianne jij hebt een uitstekende balans gevonden !

Maar dit is niet voor iedereen haalbaar .

 

[Webmaster]

Waar een wil is, is een weg...

Mike

 

[Food en Mood]

Ik vond ook dat ik een ideale balans had gevonden tussen werken en het opvoeden van de kinderen.

Ik mankeerde in die tijd wel van alles:

(Hele)hoge bloeddruk

Vochtophoping in mijn onderbenen

Hartritme stoornissen

Enorme wisselende stemmingen

Ik voelde me vaak opgejaagd (goh)

Brandend maagzuur, zo erg dat het er 's nachts, terwijl ik sliep, uitspoot als ik plat op mijn rug lag.

Migraine en helse nekpijnen

Vaak een abces aan een kies of tand

Gordelroos

Ik stond stijf van de stress maar ervaarde het niet zo. :roll:

Mike zou nu roepen: BIJNIERUITPUTTING!!!!!

Door tijdgebrek kwam het er vaak niet van om een fatsoenlijke volwaardige maaltijd klaar te maken.

Het huishouden bleef liggen maar na het werk moest het er dan toch nog van komen.

Boodschappen halen in het weekend of 's avonds.

In het weekend vaak een grotere klus in huis aanpakken en/of de tuin doen.

's Morgens om 6:00 op en 's avonds pas laat in bed ( strijken, poetsen), vaak nog gebroken nachten door zieke en/of huilende kinderen.

Naar school racen, werken, weer naar school racen, thuiskomen, koken

(of afhaalmaaltijd) , afwassen, dochter naar ballet brengen,zoon naar muziekschool brengen.

Verjaardagsfeestjes organiseren, allerlei taken uitvoeren op school (o.a luizenmoeder zijn, koekjes bakken etc, etc....).

Kinderen naar vriendjes brengen en halen.

Met de kinderen naar de stad voor kleren, naar de kapper, dokter, tandarts.

En dan heb ik het nog niet over de extra druk rond de feestdagen ( Decembermaand

" feestmaand ") 8O Hoef ik denk ik niet uit te leggen :wink:

Mijn leven leek in niets op dat van een oermens.

Maar ik zat wel duidelijk met een oerlichaam opgescheept.

Mijn lichaam liet me weten dat dit alles niet was wat het nodig had maar ik luisterde niet.

Er moest grover geschut komen. Tadaaaaaa ziehier de gedragsproblemen van mijn zoon.

En de bijnieren zeiden: " Dit kunnen we er niet ook nog bij hebben " :evil:

Dus de spanning steeg, daardoor leefden mijn zoon en ik op voet van oorlog.

Hij "leek" een storende factor maar in feite was ik zelf mijn ergste vijand.

Gelukkig heb ik op tijd ingezien dat mijn ( innerlijke) balans ernstig verstoort was ondanks (of dankzij) de ideale balans tussen werken en de kinderen opvoeden.

 

[zotteke]

Fulltime werken én kinderen opvoeden = een uitputtend bestaan. Waarom doen sommige vrouwen dat zichzelf vrijwillig aan aan? Supervrouwen bestaan niet.... :|

Het gierige 'having it all' concept van de feministische beweging heeft veel moeders (en vaders) en kinderen schade berokkend.

Als ik om mij heen kijk merk ik dat het combineren van een voltijdsbaan en kindopvoeding zowel voor de ouder als het kind ongelooflijk stressvol is.

Voor mij is het een carrière in de ruimtevaarttechniek en geen kinderen of geen glanscarrière en een paar kinderen. Het ene of het andere. Ik ben zeer perfectionistisch en ik denk niet dat ik beide taken goed kan vervullen.

 

[Food en Mood]

Quote:
Voor mij is het een carrière in de ruimtevaarttechniek en geen kinderen of geen glanscarrière en een paar kinderen. Het ene of het andere. Ik ben zeer perfectionistisch en ik denk niet dat ik beide taken goed kan vervullen.


Ik ben heel benieuwd welke van de twee het gaat worden :wink:

 

[Food en Mood]

Ik weet niet of het op prijs wordt gesteld maar hier zomaar wat gedachten spinsels over mijn eigen (thuisblijf) moederschap.

Geef ik omdat ik moet geven of geef ik vanuit pure liefde voor mijn kind(eren)?

In het begin van mijn moederschap heb ik vaak gegeven vanuit een Heilig Moeten.

Ik wist totaal niet wat geven vanuit pure liefde was.

Dat was me eerlijk gezegd niet echt geleerd.

Beter gezegd: het was me afgeleerd.

Mensen zouden weleens misbruik van me kunnen maken als ik zoveel liefde gaf.

Als kind had ik altijd al de overtuiging:

Respect moet je verdienen.

Respect krijgen komt voort uit respect tonen.

Ik heb altijd een heel diep respect gevoeld voor mijn kinderen.

Voor hun ziel, voor hun leven in het algemeen.

Ik ben gaan luisteren naar wat mijn kinderen echt nodig hadden.

Dat luisteren getuigde van respect voor hun verhalen.

In dat luisteren zat een duidelijk voelbare liefdevolle kracht.

Die liefdevolle kracht had een heilzame uitwerking op hen maar was ook heilzaam voor mij.

Door die duidelijk voelbare liefdevolle kracht kon ik “ het opgaan in mijzelf “ beter loslaten.

Dit noem ik even mijn ego.

Hierdoor kon ik mijn eigen behoeften ondergeschikt maken aan de behoeften van mijn kinderen.

Bewust moederschap heeft alles te maken met je dienstbaar opstellen naar je kinderen toe.

Verwar het dienstbaar zijn niet met slaafsheid.

Als je vanuit dienstbaarheid handelt geef je je kind wat het nodig heeft om gezond op te groeien.

Handel je vanuit slaafsheid dan geef je toe aan iedere gril van het kind.

Vaak had ik ook gevoelens van: “ Bah, ik zit in een sleur “.

Altijd dat gedrein, geruzie, de was, de strijk, eten aanslepen, koken….

Houdt het dan nooit op?

Dienstbaar zijn is ook echt niet altijd leuk, zeker niet als het vanuit een Heilig Moeten gebeurd.

Die gevoelens mag ik gerust uiten.

Ik was wars van al het moeten in mijn leven.

Toen ik eenmaal inzag dat ik een hoger doel diende met het (op) voeden van mijn kinderen kon ik ook de liefde daarin voelen.

Door onvoorwaardelijk en oprecht liefde te geven kweekte ik liefde bij mijn kinderen.

Ik zie dat nu in hen terug.

Ik zie de innige liefde die zij hebben voor mens, plant en dier.

Eigenlijk voor de hele aarde.

 

[Simmentaler]

Heel mooi gezegd Food en Mood! Ik stel dit zeker op prijs om te lezen, als moeder die thuis is met haar kindje en ook wel gevoelens van sleur heeft. Ook hoopgevend om te lezen dat jij je kinderen zo liefdevol kunt opvoeden terwijl je zelf een moeilijke jeugd hebt gehad, zonder dat je vervalt in compensatiegedrag richting hen (tenminste, dat lees ik uit je verhaal). Ik heb zelf ook een zware jeugd gehad waarin alles om mijn ouders draaide, en waarbij ik op zeer jonge leeftijd al als psycholoog moest functioneren. En heb soms best angst dat ik dingen van vroeger overdraag naar mijn dochtertje. En daarom vind ik jouw verhaal zo mooi en hoopgevend. Fijne zondag gewenst.

 

[Food en Mood]

Quote:
En heb soms best angst dat ik dingen van vroeger overdraag naar mijn dochtertje.


Deze angst is denk ik reëel.

Maar........

Volgens mij bezit jij een open en helpend hart.

Een eigenschap en kwaliteit die heel hard nodig is inzake het moederschap.

Ik zie moederschap dan ook als een helpend beroep.

Moeders zijn kinderbeschermers ( of zouden dit althans moeten zijn).

Een hart dat vol zit met wrok, haat en nijd, kan niet veel goeds doen.

Een hart wat dicht zit kan een ander nooit accepteren in wie hij of zij werkelijk is.

Dus ook zijn eigen kinderen niet.

Een open hart groeit naarmate je jezelf kent, jezelf accepteert en jezelf vergeeft.

Dan kan de liefde gaan stromen, en stroomt vanzelf de goede kant op, precies waar het wezen wil.

Wij blijven mensen en kinderen verwachten ook van een moeder dat ze mens is en niet volmaakt.

Als je een open relatie met je kinderen hebt, een relatie van mens tot mens, zal het kind ook liefde en warmte kunnen leren vanuit jouw eigen moeilijkheden en angsten die jij ondervindt of ondervonden hebt.

Je mag mens zijn.

Ik begrijp je angst maar al te goed en wil jou een hart onder de riem steken.



Dat van kiss you enzo moet je maar even niet te letterlijk nemen :wink:

Het is een liedje van Sinead O'Conner

Hier de songtekst.

This is to mother you

To comfort you and get you through

Through when your nights are lonely

Through when your dreams are only blue

This is to mother you

This is to be with you

To hold you and to kiss you too

For when you need me I will do

What your own mother didn't do

Which is to mother you

All the pain that you have known

All the violence in your soul

All the 'wrong' things you have done

I will take from you when I come

All mistakes made in distress

All your unhappiness

I will take away with my kiss, yes

I will give you tenderness

For child I am so glad I've found you

Although my arms have always been around you

Sweet bird although you did not see me

I saw you

And I'm here to mother you

To comfort you and get you through

Through when your nights are lonely

Through when your dreams are only blue

This is to mother you

Moederschap leidt vaak tot vragen over zingeving en het opnieuw evalueren wat echt belangrijk is in het leven.

 

[Simmentaler]

Dat heb je heel mooi gezegd, daar wordt mijn moederhart blij en warm van! En de songtekst heb ik uitgeprint, prachtig! Hangt nu op het prikbord. Dat is met recht een hart onder de riem...

Het is een hele bijzondere taak, het moederschap. Ik kan niet begrijpen dat ouders hun kinderen in de steek laten, vooral niet nu ik zelf een kindje heb. En wat je zegt, dat ik mens mag zijn, dat vind ik een hele treffende uitspraak die ik goed in mijn gedachten opsla. Daarmee raak je precies de juiste snaar, want ik heb snel de neiging al het lijden en schuld maar op me te nemen en mezelf hard af te rekenen. Maar de kunst is inderdaad om tegen jezelf te zeggen dat je mens mag zijn, en dit te accepteren. Ik ben in ieder geval heel blij met je lieve reactie, doet me goed. Ik ga me nu aansluiten bij ons kleine meisje, die maar niet in slaap komt omdat ze zo'n drukke dag heeft gehad. Ik hang dan over het bedje heen en fluister lieve woordjes in haar oor, meestal geeft ze zich dan wel over aan Klaas Vaak. En stiekem hoop ik dan dat ze nog een tijdje klein blijft, want ze wordt al zo groot!

 

[Food en Mood]

Een paar teksten die mij geïnspireerd hebben tot het thuisblijfouderschap:

Het gaat er in het leven om de liefde steeds groter te maken. Het begint met zelfacceptatie, liefde voor jezelf, dat is wel een voorwaarde. De volgende stap is de liefde die je deelt met een ander, je hebt opeens een ander lief, niet alleen jezelf.

En tenslotte komt daar de onvoorwaardelijke liefde voor het kind, voor een heel ander persoon, waar je niet eens iets voor terug hoeft te krijgen. De totaalbeleving dient echter werkelijk onthecht te zijn, de liefde zou zich dan moeten uitbreiden tot meer kinderen, tot alle kinderen en tot slot, tot de hele wereld.

Je blik zal enkel helder worden, wanneer je in je hart kijkt….

Wie naar buiten kijkt, droomt……

Wie naar binnen kijkt, wordt wakker.

Je krijgt een mensje en het is de bedoeling dat jij je voegt, en voor hem of haar mogelijkheden creëert .

Het draait dus niet om wat jij graag wilt,maar het gaat vooral om de acceptatie van dit unieke wezen.

En om het besef dat de ontwikkeling van je kind een constante golfbeweging is.

Als je daarin meegaat, is opvoeden veel gemakkelijker.

Kijk naar jezelf en je relatie tot je kind en besef dat het jouw levensstijl is, waardoor je geen tijd voor opvoeden hebt, en verander dan vervolgens die levensstijl.

Kinderen opvoeden is een nobele en tijdrovende aangelegenheid !

Opvoeden is: Een stukje van jezelf ontwikkelen.

Begrijpen stelt ons in staat in een relatie verder te kijken dan onze eigen behoefte.

Wie als kind voldoende positieve aandacht heeft mogen ontvangen, hoeft het als volwassene niet steeds buiten zichzelf te organiseren.

Als we ze volgen in hun dromen,

om te ontdekken waar ze wonen,

misschien vinden we dan de weg wel naar hun hart

 

[cham]

Stuk over het "natuurlijk" grootbrengen van kinderen (stammen).

Mooie foto van een zoontje die bij zijn vader zit.

http://yourreturn.blogspot.nl/2005/12/raising-your-child-naturally-vs.html?m=1

 

[Food en Mood]

Mooi stukje Cham, de tekst heb ik niet ( helemaal) gelezen want mijn Engels is niet te best.

Maar de foto's spreken voor zich.

Wij denken dat we modern zijn met onze Westerse opvoed-methoden.

De betekenis van het woord modern is echter: tegengesteld aan traditie :wink:

En volgens mij is het "natuurlijk " groot brengen van kinderen iets wat we alleen nog van oude tradities kunnen leren.

Zij kunnen ons hierbij als voorbeeld dienen.

Niet al die flauwekul uit pedagogisch verantwoorde lectuur.

Dus niet alleen terug naar de oer-voeding maar ook weer terug naar de oer-opvoeding. :lol:

 

[Webmaster]

Mooi gezegd, F&M! Dit is inderdaad precies wat ik beoog met dit forum: het terugbrengen van traditionele waarden. Deze gaan inderdaad verder dan voeding alleen. Je zou mij in dat opzicht 'conservatief' kunnen noemen, want 'conserveren' betekent: bewaren, behouden. Vanuit dit oogpunt bezien heb ik dan ook een broertje dood aan vervreemding van ouder en kind in naam van 'emancipatie'.

Mike

 

[Food en Mood]

Dus we "strijden " voor hetzelfde. Het terugbrengen van traditionele waarden.

Jij in de voeding en ik in de opvoeding.

Alleen heb jij meer volgers dan mij. :wink:

Traditionele waarden terugbrengen in de opvoeding is ècht een heet hangijzer, wie wil dit tegenwoordig nog horen???

Maar van jou leer ik dit:

Quote:
Bedenk dat ALLE maatschappelijke verandering altijd is begonnen met 1 enkel individu die tegen de stroom in durfde te roeien!