Over het thuisblijfouderschap
- Onderwerp starter zotteke
- Startdatum
Food en Mood
New member
I hope so :wink:
Voor mij persoonlijk was het kiezen voor het Thuisblijfmoederschap een heel proces.
Misschien hebben andere moeders er iets aan als ik daar iets over opschrijf?
Moeders die misschien net als ik (in die tijd) ook wel voor het thuisblijfmoederschap willen kiezen maar nog twijfelen?
Ik doe het gewoon ( alhoewel ik het ook een beetje griezelig vindt om me zo "bloot" te geven), als het niet gepast is Mike dan Delete je het maar.
Ik deed in die tijd dat ik nog werkte een aantal inzichten op.
Ik realiseerde me dat ik niet echt iets van mezelf gaf aan mijn kinderen.
Ik bedoel: ik zorgde natuurlijk wel voor ze, zoals wassen, koken, poetsen, strijken, boodschappen doen, de basis was er dus wel maar ik gaf mij niet voor de volle 100%.
Zoals mijn tijd en de volle aandacht. Ik stopte mijn energie toch het meeste in mijn werk en de zaken die gedaan moesten worden buiten mijn werk.
Ik werkte mee omdat mijn man en ik onze kinderen ALLES wilden geven, wat dat dan ook mocht zijn!
Daardoor bleef er maar weinig tijd over om aan hun echte kinderlijke behoeften tegemoet te komen.
Al die kleine dingen die voor kinderen onontbeerlijk zijn, zoals oneindig veel verhaaltjes voorlezen, samen spelletjes doen, knutselen, wandelen, extra lang stil staan bij een plantje, steentje of insectje.
Dat soort zaken schoten er vaak bij in. Vooral de rust ervoor ontbrak.
Ik deed het wel maar nogmaals niet voor de volle 100%.
En áls ik tijd had, wilde ik ( heel egoïstisch) graag ook nog iets voor mezelf doen.
Als ik dan al iets voor mezelf deed kon ik er niet echt van genieten omdat er binnen in mij iets knaagde, omdat ik natuurlijk héél goed wist dat ik op zo’n momenten eigenlijk aandacht aan mijn kinderen moest geven. Maar daar was ik dan eigenlijk te moe voor…….
Ik vond aan de andere kant dat ze ook best wel genoeg "aandacht " kregen, ze kregen al zóveel meer dan ik ooit als kind had gehad.
Ik kreeg last van spanningen omdat ik voortdurend het gevoel had dat ik moest kiezen tussen mijn eigen behoeften en de behoeften van mijn kinderen.
Ik voelde mij enorm belast door mijn werk, de zorg voor het huishouden en de zorg voor mijn gezin.
De druk op de ketel werd alleen maar groter en daarmee ook mijn frustratie.
Het kwam zover dat ik mij helemaal niet meer kon ontspannen, niet met kinderen en niet zonder!
Ik was moe!!
Moe van het huishouden, moe van het zorgen voor de kinderen, moe van mijn baan.
Ik klaagde dan ook veel:
" waarom moet ik hier altijd diegene zijn die moet koken, poetsen, boodschappen moet doen, strijken etc....".
" Ben ik soms vervloekt omdat ik toevallig als vrouw geboren ben "?
( Dus je ziet Mike dat ik eerst helemaal niet zo traditioneel dacht).
Maar de boodschap die ik met dat geklaag eigenlijk overbracht was:
”ik maak een rotzooitje van mijn leven door op deze manier te leven en jullie herinneren mij daar steeds aan ”.
Mijn kinderen hielden mij als het ware een spiegel voor!
Iedere keer als ik ( weer) eens niet in kon gaan op hun kinderlijke behoeften voelde ik me op de één of andere manier niet lekker en dat gevoel werd steeds sterker.
Ik voelde me van alle kanten beknot en beperkt, maar waarin dan…..?
Nu weet ik dat,mijn kinderen beperkte mij niet maar ikzelf.
Door mijn leven zo druk in te plannen kwam ik totaal niet meer aan mezelf toe.
Ik voelde me meer een robot , alles deed ik op de automatische piloot.
Ik was niet de kapitein over mijn eigen schip, ik lééfde niet. Ik werd geleefd.
Vooral mijn zoontje weigerde hierin mee te gaan, totaal onbewust natuurlijk, hij
“ treuzelde ” altijd, zat altijd te dagdromen, “ luisterde ” niet, lag “ dwars ”, puur omdat hij mijn hectische bestaan niet bijhield, hij wilde alleen maar ZIJN! Hij deed dat met zo’n intensiteit dat het míj frustreerde.
Ik weet nu dat mijn innerlijke groei als mens pas is begonnen met de komst van mijn kinderen.
Ik ben aan een ontdekkingsreis begonnen, een reis naar mijn diepste innerlijk, gaan kijken naar wie ben IK eigenlijk!
Ik spiegelde mijn kinderen een mens voor, waarvan ik voelde: ” dit ben ik niet echt”.
Daarbij kwam nog eens dat ik me met Jan en alleman ging vergelijken, om te kijken hoe anderen met het moederschap om gingen.
Om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik het er wel heel erg bekaaid vanaf bracht.
Andere moeders werkten veel meer uren dan mij, hadden het huis aan kant, konden twee keer per jaar op vakantie, zaten op allerlei clubjes en.... ze ontwikkelden zich ook nog.
Ze hadden echt plezier in wat ze deden. Zij waren de winnaars en ik de “ loser ”.
Zo leek het, maar ik weet inmiddels wel beter….
Je kan trouwens de ene situatie niet vergelijken met de andere, er spelen allerlei factoren een rol, misschien hadden zij steun uit de omgeving zoals ouders, familie of vrienden die altijd voor hun klaar stonden.
Het deed er ook eigenlijk niet toe, ik heb moeten leren om bij mijn eigen gevoel te blijven, bij mijzelf te blijven en me de vragen te stellen: “ wat wil IK en wat kan IK, wat zijn mijn mogelijkheden en de allerbelangrijkste vraag: wat voor moeder wil ik zijn?
Daar kon ik mijn kinderen veel beter mee van dienst zijn.
Ik gaf mijn gevoel op een dag voorrang in plaats van mijn verstand en ik stopte met werken, puur omdat er druk van de ketel af moest.
En omdat ik voelde dat ik het aan mijn kinderen VERPLICHT was.
Dat ik het moest zijn die zou stoppen met werken lag het meest voor de hand, want mijn man verdiende meer.
Tegen de kinderen kon ik niet zeggen : “ bekijk het maar zolang even, mama trekt het niet meer”, het huishouden liep ook gewoon door, dus…..gestopt met werken en alléén maar bezig geweest met me af te vragen: “ wat wil ik, hoe wil ik mijn leven leiden,wat is voor mij zinvol?
In het begin was het moeilijk. We gingen er financieel flink op achteruit maar waar een wil is is een weg...
Ik ben nog nooit zo zeker over iets geweest als over deze beslissing en heb er nooit een moment spijt van gehad.
Door thuis te zijn en er voor de kinderen te zijn ontstond er harmonie in ons gezin.
Er kwam rust ( niet meteen) en dat was voor iedereen heel voelbaar.
Geen toestanden meer als een kind ziek werd, alle tijd om op die "schatjes" in te gaan.
Deze periode ligt weliswaar al vrij lang achter mij.
Mijn kinderen zijn nu volwassen maar toch.....
Dat is ook iets wat mij zo is opgevallen al die jaren.
Hoe ouder ze werden des te harder was ik nodig.
Mijn ( fulltime) werkende buurvrouw beaamde dit.
Ze zei: "ik had beter kunnen gaan werken toen ze klein waren want het lijkt wel hoe ouder ze worden hoe harder ze me nodig hebben ". :wink:
Voor mij persoonlijk was het kiezen voor het Thuisblijfmoederschap een heel proces.
Misschien hebben andere moeders er iets aan als ik daar iets over opschrijf?
Moeders die misschien net als ik (in die tijd) ook wel voor het thuisblijfmoederschap willen kiezen maar nog twijfelen?
Ik doe het gewoon ( alhoewel ik het ook een beetje griezelig vindt om me zo "bloot" te geven), als het niet gepast is Mike dan Delete je het maar.
Ik deed in die tijd dat ik nog werkte een aantal inzichten op.
Ik realiseerde me dat ik niet echt iets van mezelf gaf aan mijn kinderen.
Ik bedoel: ik zorgde natuurlijk wel voor ze, zoals wassen, koken, poetsen, strijken, boodschappen doen, de basis was er dus wel maar ik gaf mij niet voor de volle 100%.
Zoals mijn tijd en de volle aandacht. Ik stopte mijn energie toch het meeste in mijn werk en de zaken die gedaan moesten worden buiten mijn werk.
Ik werkte mee omdat mijn man en ik onze kinderen ALLES wilden geven, wat dat dan ook mocht zijn!
Daardoor bleef er maar weinig tijd over om aan hun echte kinderlijke behoeften tegemoet te komen.
Al die kleine dingen die voor kinderen onontbeerlijk zijn, zoals oneindig veel verhaaltjes voorlezen, samen spelletjes doen, knutselen, wandelen, extra lang stil staan bij een plantje, steentje of insectje.
Dat soort zaken schoten er vaak bij in. Vooral de rust ervoor ontbrak.
Ik deed het wel maar nogmaals niet voor de volle 100%.
En áls ik tijd had, wilde ik ( heel egoïstisch) graag ook nog iets voor mezelf doen.
Als ik dan al iets voor mezelf deed kon ik er niet echt van genieten omdat er binnen in mij iets knaagde, omdat ik natuurlijk héél goed wist dat ik op zo’n momenten eigenlijk aandacht aan mijn kinderen moest geven. Maar daar was ik dan eigenlijk te moe voor…….
Ik vond aan de andere kant dat ze ook best wel genoeg "aandacht " kregen, ze kregen al zóveel meer dan ik ooit als kind had gehad.
Ik kreeg last van spanningen omdat ik voortdurend het gevoel had dat ik moest kiezen tussen mijn eigen behoeften en de behoeften van mijn kinderen.
Ik voelde mij enorm belast door mijn werk, de zorg voor het huishouden en de zorg voor mijn gezin.
De druk op de ketel werd alleen maar groter en daarmee ook mijn frustratie.
Het kwam zover dat ik mij helemaal niet meer kon ontspannen, niet met kinderen en niet zonder!
Ik was moe!!
Moe van het huishouden, moe van het zorgen voor de kinderen, moe van mijn baan.
Ik klaagde dan ook veel:
" waarom moet ik hier altijd diegene zijn die moet koken, poetsen, boodschappen moet doen, strijken etc....".
" Ben ik soms vervloekt omdat ik toevallig als vrouw geboren ben "?
( Dus je ziet Mike dat ik eerst helemaal niet zo traditioneel dacht).
Maar de boodschap die ik met dat geklaag eigenlijk overbracht was:
”ik maak een rotzooitje van mijn leven door op deze manier te leven en jullie herinneren mij daar steeds aan ”.
Mijn kinderen hielden mij als het ware een spiegel voor!
Iedere keer als ik ( weer) eens niet in kon gaan op hun kinderlijke behoeften voelde ik me op de één of andere manier niet lekker en dat gevoel werd steeds sterker.
Ik voelde me van alle kanten beknot en beperkt, maar waarin dan…..?
Nu weet ik dat,mijn kinderen beperkte mij niet maar ikzelf.
Door mijn leven zo druk in te plannen kwam ik totaal niet meer aan mezelf toe.
Ik voelde me meer een robot , alles deed ik op de automatische piloot.
Ik was niet de kapitein over mijn eigen schip, ik lééfde niet. Ik werd geleefd.
Vooral mijn zoontje weigerde hierin mee te gaan, totaal onbewust natuurlijk, hij
“ treuzelde ” altijd, zat altijd te dagdromen, “ luisterde ” niet, lag “ dwars ”, puur omdat hij mijn hectische bestaan niet bijhield, hij wilde alleen maar ZIJN! Hij deed dat met zo’n intensiteit dat het míj frustreerde.
Ik weet nu dat mijn innerlijke groei als mens pas is begonnen met de komst van mijn kinderen.
Ik ben aan een ontdekkingsreis begonnen, een reis naar mijn diepste innerlijk, gaan kijken naar wie ben IK eigenlijk!
Ik spiegelde mijn kinderen een mens voor, waarvan ik voelde: ” dit ben ik niet echt”.
Daarbij kwam nog eens dat ik me met Jan en alleman ging vergelijken, om te kijken hoe anderen met het moederschap om gingen.
Om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik het er wel heel erg bekaaid vanaf bracht.
Andere moeders werkten veel meer uren dan mij, hadden het huis aan kant, konden twee keer per jaar op vakantie, zaten op allerlei clubjes en.... ze ontwikkelden zich ook nog.
Ze hadden echt plezier in wat ze deden. Zij waren de winnaars en ik de “ loser ”.
Zo leek het, maar ik weet inmiddels wel beter….
Je kan trouwens de ene situatie niet vergelijken met de andere, er spelen allerlei factoren een rol, misschien hadden zij steun uit de omgeving zoals ouders, familie of vrienden die altijd voor hun klaar stonden.
Het deed er ook eigenlijk niet toe, ik heb moeten leren om bij mijn eigen gevoel te blijven, bij mijzelf te blijven en me de vragen te stellen: “ wat wil IK en wat kan IK, wat zijn mijn mogelijkheden en de allerbelangrijkste vraag: wat voor moeder wil ik zijn?
Daar kon ik mijn kinderen veel beter mee van dienst zijn.
Ik gaf mijn gevoel op een dag voorrang in plaats van mijn verstand en ik stopte met werken, puur omdat er druk van de ketel af moest.
En omdat ik voelde dat ik het aan mijn kinderen VERPLICHT was.
Dat ik het moest zijn die zou stoppen met werken lag het meest voor de hand, want mijn man verdiende meer.
Tegen de kinderen kon ik niet zeggen : “ bekijk het maar zolang even, mama trekt het niet meer”, het huishouden liep ook gewoon door, dus…..gestopt met werken en alléén maar bezig geweest met me af te vragen: “ wat wil ik, hoe wil ik mijn leven leiden,wat is voor mij zinvol?
In het begin was het moeilijk. We gingen er financieel flink op achteruit maar waar een wil is is een weg...
Ik ben nog nooit zo zeker over iets geweest als over deze beslissing en heb er nooit een moment spijt van gehad.
Door thuis te zijn en er voor de kinderen te zijn ontstond er harmonie in ons gezin.
Er kwam rust ( niet meteen) en dat was voor iedereen heel voelbaar.
Geen toestanden meer als een kind ziek werd, alle tijd om op die "schatjes" in te gaan.
Deze periode ligt weliswaar al vrij lang achter mij.
Mijn kinderen zijn nu volwassen maar toch.....
Dat is ook iets wat mij zo is opgevallen al die jaren.
Hoe ouder ze werden des te harder was ik nodig.
Mijn ( fulltime) werkende buurvrouw beaamde dit.
Ze zei: "ik had beter kunnen gaan werken toen ze klein waren want het lijkt wel hoe ouder ze worden hoe harder ze me nodig hebben ". :wink:
G
Guest
Guest
Beste Food and Mood,
De verhalen zijn heel herkenbaar. Het kan ook op een andere manier worden ingevuld.
Voor het huishouden hebben wij inmiddels een andere oplossing uitgewerkt : in combinatie met onze zaak hebben wij thuis een interieurverzorgster voor 4 tot 7 uur in de week en dat is echt een goede oplossing voor mama's die graag werken en toch thuis alles op orde willen hebben zodat ze er voor hun kinderen echt kunnen zijn.
Hier in Vlaanderen is er een systeem van dienstencheques die het fiscaal gezien promoot om huishoudelijk personeel met fiscaal voordeel in dienst te nemen. Na wat opzoekwerk en het uitproberen van enkele bureau's zijn we uiteindelijk geslaagd om een vriendelijke en capabele dame te vinden. Ze kan heel goed zelfstandig werken.
Iedereen is hier tevreden en sinds jaren hebben we hier gisteren eindelijk kunnen genieten van het vieren van de verjaardagen van enkele gezinsleden. Het huis lag er opgeruimd en netjes bij !
De verhalen zijn heel herkenbaar. Het kan ook op een andere manier worden ingevuld.
Voor het huishouden hebben wij inmiddels een andere oplossing uitgewerkt : in combinatie met onze zaak hebben wij thuis een interieurverzorgster voor 4 tot 7 uur in de week en dat is echt een goede oplossing voor mama's die graag werken en toch thuis alles op orde willen hebben zodat ze er voor hun kinderen echt kunnen zijn.
Hier in Vlaanderen is er een systeem van dienstencheques die het fiscaal gezien promoot om huishoudelijk personeel met fiscaal voordeel in dienst te nemen. Na wat opzoekwerk en het uitproberen van enkele bureau's zijn we uiteindelijk geslaagd om een vriendelijke en capabele dame te vinden. Ze kan heel goed zelfstandig werken.
Iedereen is hier tevreden en sinds jaren hebben we hier gisteren eindelijk kunnen genieten van het vieren van de verjaardagen van enkele gezinsleden. Het huis lag er opgeruimd en netjes bij !
Food en Mood
New member
Quote:
Hier in Vlaanderen is er een systeem van dienstencheques die het fiscaal gezien promoot om huishoudelijk personeel met fiscaal voordeel in dienst te nemen.
Dat is mooi geregeld bij jullie. Super.
Quote:
in combinatie met onze zaak hebben wij thuis een interieurverzorgster voor 4 tot 7 uur in de week en dat is echt een goede oplossing voor mama's die graag werken en toch thuis alles op orde willen hebben zodat ze er voor hun kinderen echt kunnen zijn.
Maar met een interieurverzorgster voor 4 tot 7 uurtjes in de week was ik er nog niet.
Dat heb ik inderdaad als laatste redmiddel geprobeerd.
Ik persoonlijk kwam erachter dat er veel meer aan de hand was. Het zat dieper.
De moeder die ik was toen ik nog werkte beviel me niet.
En geloof me ik deed mijn werk graag. Heel graag zelfs.
Ik kwam er gaandeweg achter dat ik meer aandacht en tijd aan mijn kinderen wilde besteden.
Dat kon ik niet plannen, de kinderen kwamen met dingen op hun momenten en niet wanneer het mij uitkwam.
Ik voelde dat het belangrijk was dat ik er dan ook werkelijk voor ze kon zijn.
Onvoorwaardelijk en niet pas op een moment dat ik "tijd " had.
Het was de combinatie waar ik tegenaan liep. De combinatie kinderen en werken werkte voor mij niet meer.
Kinderen hebben vergt ook emotioneel heel veel van de ouders.
Nadat ik was gestopt met werken kon ik in de tijd dat de kinderen naar school waren op een rustige manier mijn huishoudelijke taken doen ( en dat hield veel meer in dan alleen poetsen).
Daarnaast had ik dan ook nog even tijd om te herstellen van alle ( emotionele)indrukken die het moederschap met zich meebrengt.
Ik had tijd om na te denken over hoe ik bepaalde situaties met mijn kinderen wilde aanpakken.
Of hoe ik mijn kinderen kon begeleiden in voor hun moeilijke situaties.
Het jagen en het jachten was er vanaf dat was voor mij heel belangrijk.
Ik kon eindelijk weer spontaan mezelf zijn.
Ik was schoonheidsspecialiste en daarin ook totaal mezelf. Lekker mensen verwennen en verzorgen.
Maar er waren nu twee mensen in mijn wereld gekomen die mij nog harder nodig hadden.
Zeer zeker ook emotioneel gezien. Want je zult maar moeten opgroeien in zo'n kindonvriendelijke wereld als vandaag.
Het lijkt allemaal wel zo mooi voor kinderen, zij zullen het ook absoluut weten te waarderen als ze jong zijn al die gadgets, financiële vrijheid ( veel kinderen lopen me toch met pakken geld op zak), glitter en glamour, frituurfeesten, LAN party's met flink veel energydrankjes, en al die media op hun kamer.
Maar vooralsnog was ik verantwoordelijk voor hun welzijn en vond ik dat ik ze moest beschermen tegen teveel van het " goede ".
Hier in Vlaanderen is er een systeem van dienstencheques die het fiscaal gezien promoot om huishoudelijk personeel met fiscaal voordeel in dienst te nemen.
Dat is mooi geregeld bij jullie. Super.
Quote:
in combinatie met onze zaak hebben wij thuis een interieurverzorgster voor 4 tot 7 uur in de week en dat is echt een goede oplossing voor mama's die graag werken en toch thuis alles op orde willen hebben zodat ze er voor hun kinderen echt kunnen zijn.
Maar met een interieurverzorgster voor 4 tot 7 uurtjes in de week was ik er nog niet.
Dat heb ik inderdaad als laatste redmiddel geprobeerd.
Ik persoonlijk kwam erachter dat er veel meer aan de hand was. Het zat dieper.
De moeder die ik was toen ik nog werkte beviel me niet.
En geloof me ik deed mijn werk graag. Heel graag zelfs.
Ik kwam er gaandeweg achter dat ik meer aandacht en tijd aan mijn kinderen wilde besteden.
Dat kon ik niet plannen, de kinderen kwamen met dingen op hun momenten en niet wanneer het mij uitkwam.
Ik voelde dat het belangrijk was dat ik er dan ook werkelijk voor ze kon zijn.
Onvoorwaardelijk en niet pas op een moment dat ik "tijd " had.
Het was de combinatie waar ik tegenaan liep. De combinatie kinderen en werken werkte voor mij niet meer.
Kinderen hebben vergt ook emotioneel heel veel van de ouders.
Nadat ik was gestopt met werken kon ik in de tijd dat de kinderen naar school waren op een rustige manier mijn huishoudelijke taken doen ( en dat hield veel meer in dan alleen poetsen).
Daarnaast had ik dan ook nog even tijd om te herstellen van alle ( emotionele)indrukken die het moederschap met zich meebrengt.
Ik had tijd om na te denken over hoe ik bepaalde situaties met mijn kinderen wilde aanpakken.
Of hoe ik mijn kinderen kon begeleiden in voor hun moeilijke situaties.
Het jagen en het jachten was er vanaf dat was voor mij heel belangrijk.
Ik kon eindelijk weer spontaan mezelf zijn.
Ik was schoonheidsspecialiste en daarin ook totaal mezelf. Lekker mensen verwennen en verzorgen.
Maar er waren nu twee mensen in mijn wereld gekomen die mij nog harder nodig hadden.
Zeer zeker ook emotioneel gezien. Want je zult maar moeten opgroeien in zo'n kindonvriendelijke wereld als vandaag.
Het lijkt allemaal wel zo mooi voor kinderen, zij zullen het ook absoluut weten te waarderen als ze jong zijn al die gadgets, financiële vrijheid ( veel kinderen lopen me toch met pakken geld op zak), glitter en glamour, frituurfeesten, LAN party's met flink veel energydrankjes, en al die media op hun kamer.
Maar vooralsnog was ik verantwoordelijk voor hun welzijn en vond ik dat ik ze moest beschermen tegen teveel van het " goede ".
Ik heb eigenlijk niet echt bewust voor het thuisblijfouderschap gekozen, het overkwam mij gewoon. Toen ik nog zwanger was had ik nog de illusie dat ik het kind wel even ergens kon achterlaten, te beginnen bij de vader. Nou de realiteit bleek toch even heel anders. Een week nadat m'n eerste dochter was geboren bedacht ik al dat ik dit wezentje echt niet lang alleen kon laten, maar dat ook helemaal niet wilde, wij hoorde bij elkaar te zijn, dag en nacht. Ik wilde geen minuut van mijn kleine wonder missen. Heel even dacht ik nog dat dit misschien na een paar weken anders zou worden. Niet dus.
Behalve de praktische onmogelijkheid, ik gaf borstvoeding en kolven was nooit aan mij besteed, ik kreeg er niet veel uit en vond het eigenlijk iets onnozels. Mijn dochter dronk vaak en graag en als mama er niet a la minuut was gaf dat gedonder (brullen, en niet lullig, wel voor de oppas).
De gedachte dat ik die hummel langer dan een uurtje alleen moest laten was niet te verdragen en ik heb mijn ontslag ingediend. Mensen wat een geluk, dan maar wat minder te verteren, maar ik heb nog nooit zo'n goede beslissing genomen. Ze zijn maar zo kort klein en inderdaad als ze groter worden hebben ze je misschien nog meer nodig, maar dat hele kleine spul daar moet je toch echt van genieten. Die tijd krijg je nooit meer terug.
Nu zijn de dames 4 en 7 en ik nog altijd thuis en ik ben zoo blij dat ik ze nooit weg heb hoeven brengen. Dat als ze ziek zijn, dat ze gewoon thuis kunnen blijven zonder dat ik daarmee in de knoop kom met werk. Dat ik altijd vrij heb in de vakanties. Dat ik altijd tijd heb om met ze naar oma te gaan die aan de andere kant van nl woont, zulke belangrijke dingen allemaal.
Naja ik zou nog wel even door kunnen gaan maar mama moet nu even naar de Zumba, want even tijd voor jezelf is zeker zo belangrijk
Behalve de praktische onmogelijkheid, ik gaf borstvoeding en kolven was nooit aan mij besteed, ik kreeg er niet veel uit en vond het eigenlijk iets onnozels. Mijn dochter dronk vaak en graag en als mama er niet a la minuut was gaf dat gedonder (brullen, en niet lullig, wel voor de oppas).
De gedachte dat ik die hummel langer dan een uurtje alleen moest laten was niet te verdragen en ik heb mijn ontslag ingediend. Mensen wat een geluk, dan maar wat minder te verteren, maar ik heb nog nooit zo'n goede beslissing genomen. Ze zijn maar zo kort klein en inderdaad als ze groter worden hebben ze je misschien nog meer nodig, maar dat hele kleine spul daar moet je toch echt van genieten. Die tijd krijg je nooit meer terug.
Nu zijn de dames 4 en 7 en ik nog altijd thuis en ik ben zoo blij dat ik ze nooit weg heb hoeven brengen. Dat als ze ziek zijn, dat ze gewoon thuis kunnen blijven zonder dat ik daarmee in de knoop kom met werk. Dat ik altijd vrij heb in de vakanties. Dat ik altijd tijd heb om met ze naar oma te gaan die aan de andere kant van nl woont, zulke belangrijke dingen allemaal.
Naja ik zou nog wel even door kunnen gaan maar mama moet nu even naar de Zumba, want even tijd voor jezelf is zeker zo belangrijk
Quote:
Traditionele waarden terugbrengen in de opvoeding is ècht een heet hangijzer, wie wil dit tegenwoordig nog horen???
Zoals ik eerder schreef:
Quote:
Wat jij verwoordt, is een politiek incorrect standpunt in een samenleving die goed de weg kwijt is.
Who cares als het een impopulair standpunt is, het maakt het niet minder waar en het moet gezegd worden!
Mike
Traditionele waarden terugbrengen in de opvoeding is ècht een heet hangijzer, wie wil dit tegenwoordig nog horen???
Zoals ik eerder schreef:
Quote:
Wat jij verwoordt, is een politiek incorrect standpunt in een samenleving die goed de weg kwijt is.
Who cares als het een impopulair standpunt is, het maakt het niet minder waar en het moet gezegd worden!
Mike
Food en Mood
New member
Quote:
Who cares als het een impopulair standpunt is, het maakt het niet minder waar en het moet gezegd worden!
Oké Mike! Dan zal ik hier alvast beginnen.
Ik ging mijn taak als moeder steeds vaker met andere ogen bekijken, ik ging steeds meer beseffen wat voor belangrijke taak ik eigenlijk te volbrengen had. Ik begon eindelijk de hele verantwoordelijkheid op me te nemen voor het moederschap.
Ik besefte dat ik daar zelf voor gekozen had door te kiezen voor kinderen
Ik ging ook steeds vaker door het “stoffelijke” van het beroep “moeder” of “huismoeder” heen prikken.
Ik zie steeds duidelijker dat het een veel omvattender taak is, dan alleen maar
“ moedertje spelen ”.
Het was heel belangrijk dat ik voor mijn kinderen een sfeer schepte, die hun toekwam, waar ze goed in konden gedijen, dat was hun geboorterecht
Een sfeer van geborgenheid, intimiteit en stabiliteit en waar ze tot rust konden komen, Ze moesten begeleid worden in het leren een volwaardig lid van de gemeenschap te worden.
Kinderen leren dat niet vanzelf.
Het was belangrijk dat ik me afstemde op hun behoeften en niet alleen de materiële.
Geen geringe taak dus……
Ik denk dat ik “ mijn moederschap” vaak zo onderwaardeerde omdat ik het nut niet in zag van wat ik deed.
Ik liet me zo beïnvloeden door alles wat “ buiten ” me was, er was zoveel te doen en te beleven, alles leek zo groots, meeslepend en spectaculair, in vergelijking met mijn bestaan als “moeder”.
Daardoor was ik ontevreden, gaf het me geen voldoening, het tekende zich allemaal zo onbeduidend en grauw af tegen een achtergrond van opwindende banen, cursussen, hobby’s, noem maar op.
Nu bekijk ik het moederschap van de andere kant, het is mijn taak om mijn kinderen normen en waarden te leren, daar gaat heel veel tijd en geduld in zitten, dat doe je niet even tussen de soep en de aardappelen door.
Door mijn kinderen bij te staan in hun ontwikkeling tot gelukkige mensen word ik zelf steeds gelukkiger maar vooral steeds menselijker.
Door ze volop de ruimte te geven om ze dat te laten doen wat ze graag wilden doen b.v. knutselen, schrijven, kleien, muziek maken, zingen, dansen, schilderen, hutten bouwen, toneel spelen, en daarbij niet te letten op de rommel, zag ik ze de geweldigste dingen doen. Ik had nu alle tijd en vaak ging ik mee schilderen, schrijven, kleien en knutselen.
Ik kon me daar echt bij ontspannen.
Ik kwam hierdoor zoveel facetten van mezelf tegen, zo was ik b.v vergeten hoe heerlijk ik het vond om te schrijven.
Het was heel dubbel eigenlijk, ik voelde als vrouw de behoefte om náást het moederschap, mezelf te blijven ontplooien en te ontwikkelen.
Ik wilde een volwaardig lid zijn van deze maatschappij zodat ik een belangrijke bijdrage kon leveren aan die maatschappij daarom ging ik werken.
Maar door al dat geregel en gedoe wat nu eenmaal bij een werkende moeder hoort, ontwikkelde ik me juist helemaal niet, mijn leven was een sleur: werken, zorgen [moederen], werken, zorgen, PLICHTEN!
Nadat ik stopte met werken kwam er pas tijd voor mijn eigen ontwikkeling.
Ik voelde me in balans.
Mijn echte zielekwaliteiten kwamen aan bod terwijl ik me bezighield met de behoeften van mijn kinderen.
Ik ging er vaak ook teveel vanuit dat een prettige gezinssfeer vanzelf ontstaat, maar dat is natuurlijk niet zo, nèt zoals een goed huwelijk óók niet vanzelf ontstaat, daar moet je ook keihard voor werken.
In gezinsverband is het niet anders, daar kom ik steeds meer achter, iedereen zal offertjes moeten brengen om goed met elkaar overweg te kunnen, daar moet je ook aan werken.
Het is een keiharde job, maar ik blijf mezelf voorhouden dat het méér dan de moeite waard is.
Er is, denk ik, niets in de wereld wat de pijn van een ontwricht gezin kan verzachten, dat zie ik dagelijks om me heen, èn dat weet ik uit eigen ervaring!
Geen materialistische dingen, of vakantie’s, of véél geld kunnen de pijn verzachten, ontwrichte gezinssituatie’s blijven aan iemand’s ziel knagen.
Het zijn lapmiddelen die helpen de pijn te onderdrukken, maar de pijn blijft op de achtergrond altijd aanwezig, het gaat nóóit weg.
Terwijl met wat meer geduld, begrip, offerbereidheid, inlevingsvermogen, en samenspraak kom je veel verder.
En dat kost tijd veel tijd.
Who cares als het een impopulair standpunt is, het maakt het niet minder waar en het moet gezegd worden!
Oké Mike! Dan zal ik hier alvast beginnen.
Ik ging mijn taak als moeder steeds vaker met andere ogen bekijken, ik ging steeds meer beseffen wat voor belangrijke taak ik eigenlijk te volbrengen had. Ik begon eindelijk de hele verantwoordelijkheid op me te nemen voor het moederschap.
Ik besefte dat ik daar zelf voor gekozen had door te kiezen voor kinderen
Ik ging ook steeds vaker door het “stoffelijke” van het beroep “moeder” of “huismoeder” heen prikken.
Ik zie steeds duidelijker dat het een veel omvattender taak is, dan alleen maar
“ moedertje spelen ”.
Het was heel belangrijk dat ik voor mijn kinderen een sfeer schepte, die hun toekwam, waar ze goed in konden gedijen, dat was hun geboorterecht
Een sfeer van geborgenheid, intimiteit en stabiliteit en waar ze tot rust konden komen, Ze moesten begeleid worden in het leren een volwaardig lid van de gemeenschap te worden.
Kinderen leren dat niet vanzelf.
Het was belangrijk dat ik me afstemde op hun behoeften en niet alleen de materiële.
Geen geringe taak dus……
Ik denk dat ik “ mijn moederschap” vaak zo onderwaardeerde omdat ik het nut niet in zag van wat ik deed.
Ik liet me zo beïnvloeden door alles wat “ buiten ” me was, er was zoveel te doen en te beleven, alles leek zo groots, meeslepend en spectaculair, in vergelijking met mijn bestaan als “moeder”.
Daardoor was ik ontevreden, gaf het me geen voldoening, het tekende zich allemaal zo onbeduidend en grauw af tegen een achtergrond van opwindende banen, cursussen, hobby’s, noem maar op.
Nu bekijk ik het moederschap van de andere kant, het is mijn taak om mijn kinderen normen en waarden te leren, daar gaat heel veel tijd en geduld in zitten, dat doe je niet even tussen de soep en de aardappelen door.
Door mijn kinderen bij te staan in hun ontwikkeling tot gelukkige mensen word ik zelf steeds gelukkiger maar vooral steeds menselijker.
Door ze volop de ruimte te geven om ze dat te laten doen wat ze graag wilden doen b.v. knutselen, schrijven, kleien, muziek maken, zingen, dansen, schilderen, hutten bouwen, toneel spelen, en daarbij niet te letten op de rommel, zag ik ze de geweldigste dingen doen. Ik had nu alle tijd en vaak ging ik mee schilderen, schrijven, kleien en knutselen.
Ik kon me daar echt bij ontspannen.
Ik kwam hierdoor zoveel facetten van mezelf tegen, zo was ik b.v vergeten hoe heerlijk ik het vond om te schrijven.
Het was heel dubbel eigenlijk, ik voelde als vrouw de behoefte om náást het moederschap, mezelf te blijven ontplooien en te ontwikkelen.
Ik wilde een volwaardig lid zijn van deze maatschappij zodat ik een belangrijke bijdrage kon leveren aan die maatschappij daarom ging ik werken.
Maar door al dat geregel en gedoe wat nu eenmaal bij een werkende moeder hoort, ontwikkelde ik me juist helemaal niet, mijn leven was een sleur: werken, zorgen [moederen], werken, zorgen, PLICHTEN!
Nadat ik stopte met werken kwam er pas tijd voor mijn eigen ontwikkeling.
Ik voelde me in balans.
Mijn echte zielekwaliteiten kwamen aan bod terwijl ik me bezighield met de behoeften van mijn kinderen.
Ik ging er vaak ook teveel vanuit dat een prettige gezinssfeer vanzelf ontstaat, maar dat is natuurlijk niet zo, nèt zoals een goed huwelijk óók niet vanzelf ontstaat, daar moet je ook keihard voor werken.
In gezinsverband is het niet anders, daar kom ik steeds meer achter, iedereen zal offertjes moeten brengen om goed met elkaar overweg te kunnen, daar moet je ook aan werken.
Het is een keiharde job, maar ik blijf mezelf voorhouden dat het méér dan de moeite waard is.
Er is, denk ik, niets in de wereld wat de pijn van een ontwricht gezin kan verzachten, dat zie ik dagelijks om me heen, èn dat weet ik uit eigen ervaring!
Geen materialistische dingen, of vakantie’s, of véél geld kunnen de pijn verzachten, ontwrichte gezinssituatie’s blijven aan iemand’s ziel knagen.
Het zijn lapmiddelen die helpen de pijn te onderdrukken, maar de pijn blijft op de achtergrond altijd aanwezig, het gaat nóóit weg.
Terwijl met wat meer geduld, begrip, offerbereidheid, inlevingsvermogen, en samenspraak kom je veel verder.
En dat kost tijd veel tijd.
Simmentaler
New member
Weer heel mooi gesproken Food en Mood. De waarde van het moederschap voor jou blijkt hier heel goed uit, je hebt daarin een "reis" gemaakt en de bestemming uiteindelijk gevonden. En ik hoop dat ik het met mijn dochtertje ook zo kan aanpakken straks.
Thuis zijn bij je kindje is iets moois, maar zeker niet altijd gemakkelijk. Wat ik het allerzwaarste vind aan het huismoeder zijn is de eenzaamheid. Ik woon in een relatief nieuwe omgeving, heb hier nooit gewerkt en daarom nog minder kans gehad om mensen te leren kennen. Mijn familie en vrienden wonen voornamelijk ver weg. Inmiddels heb ik wel wat routine: ik ga met mijn meisje naar de boerderij om vlees te halen, babyzwemmen, samen het centrum in voor boodschappen. Daar maak ik regelmatig een praatje in winkels.... en daar blijft het dan bij. Daarna ben ik weer alleen met haar in de flat. Er wonen hier veel oudere mensen die overigens heel vriendelijk zijn, maar verder dan een praatje of soms een kopje thee kom ik niet. Het voelt alsof ik alle tijd heb om me van alles in mijn hoofd te halen: angst voor de gezondheid van mijn gezin, angst voor mijn eigen gezondheid. Schuldgevoelens. Angst voor hoe het moet met de maatschappij, want van wat ik hier op het forum lees word ik vaak niet al te vrolijk. Teksten die ik heb gelezen, vooral die van: "als je niet ziek bent maak je dan niet de illusie dat je gezond bent". Ik weet dat ik uitgeputte bijnieren heb, en dat het tijd kost die te herstellen, maar wat zou ik allemaal nog meer voor dingen onder de leden hebben? Vragen vragen vragen. Dat soort gedachtes zijn zwaar. Ik merk als ik een gevulde dag heb met veel afleiding, dat ik dan een stuk beter kan relativeren en minder in mijn hoofd zit.
Ik vind het een zwaar aspect, eenzaamheid. Een mens is niet gemaakt om eenzaam te zijn, ik in ieder geval niet. Ben altijd iemand geweest die zich prima alleen kon vermaken, en niet na twee dagen niet werken al tegen de muren opsprong. Nu wordt het steeds zwaarder. Gelukkig kan ik veel genieten van onze kleine meid, maar als zij slaapt voel ik me heel eenzaam. Dit is niet alle dagen even erg gelukkig, maar van tijd tot tijd komt het omhoog, net als nu. Dan word ik al wakker met een naar gevoel, en dat blijft dan een tijd, vaak wel een paar dagen. Ik voel me enorm afhankelijk van mijn partner qua gezelschap. En dat is echt een overgang voor iemand uit de stad, altijd gewerkt, altijd een redelijke club vrienden. Hopelijk wordt het snel voorjaar, dan kunnen we vaker naar buiten.
Ik denk dat ik maar eens ergens een oproepje plaats voor vriendinnen, wie weet wat daar uitkomt.
Waarom zet ik dit hier neer? Ik denk om mezelf te uiten, weer frisse moed te krijgen, angsten van me af schrijven.
Thuis zijn bij je kindje is iets moois, maar zeker niet altijd gemakkelijk. Wat ik het allerzwaarste vind aan het huismoeder zijn is de eenzaamheid. Ik woon in een relatief nieuwe omgeving, heb hier nooit gewerkt en daarom nog minder kans gehad om mensen te leren kennen. Mijn familie en vrienden wonen voornamelijk ver weg. Inmiddels heb ik wel wat routine: ik ga met mijn meisje naar de boerderij om vlees te halen, babyzwemmen, samen het centrum in voor boodschappen. Daar maak ik regelmatig een praatje in winkels.... en daar blijft het dan bij. Daarna ben ik weer alleen met haar in de flat. Er wonen hier veel oudere mensen die overigens heel vriendelijk zijn, maar verder dan een praatje of soms een kopje thee kom ik niet. Het voelt alsof ik alle tijd heb om me van alles in mijn hoofd te halen: angst voor de gezondheid van mijn gezin, angst voor mijn eigen gezondheid. Schuldgevoelens. Angst voor hoe het moet met de maatschappij, want van wat ik hier op het forum lees word ik vaak niet al te vrolijk. Teksten die ik heb gelezen, vooral die van: "als je niet ziek bent maak je dan niet de illusie dat je gezond bent". Ik weet dat ik uitgeputte bijnieren heb, en dat het tijd kost die te herstellen, maar wat zou ik allemaal nog meer voor dingen onder de leden hebben? Vragen vragen vragen. Dat soort gedachtes zijn zwaar. Ik merk als ik een gevulde dag heb met veel afleiding, dat ik dan een stuk beter kan relativeren en minder in mijn hoofd zit.
Ik vind het een zwaar aspect, eenzaamheid. Een mens is niet gemaakt om eenzaam te zijn, ik in ieder geval niet. Ben altijd iemand geweest die zich prima alleen kon vermaken, en niet na twee dagen niet werken al tegen de muren opsprong. Nu wordt het steeds zwaarder. Gelukkig kan ik veel genieten van onze kleine meid, maar als zij slaapt voel ik me heel eenzaam. Dit is niet alle dagen even erg gelukkig, maar van tijd tot tijd komt het omhoog, net als nu. Dan word ik al wakker met een naar gevoel, en dat blijft dan een tijd, vaak wel een paar dagen. Ik voel me enorm afhankelijk van mijn partner qua gezelschap. En dat is echt een overgang voor iemand uit de stad, altijd gewerkt, altijd een redelijke club vrienden. Hopelijk wordt het snel voorjaar, dan kunnen we vaker naar buiten.
Ik denk dat ik maar eens ergens een oproepje plaats voor vriendinnen, wie weet wat daar uitkomt.
Waarom zet ik dit hier neer? Ik denk om mezelf te uiten, weer frisse moed te krijgen, angsten van me af schrijven.
Food&Mood,
Misschien is het voor jou tijd om een blog te beginnen, net als Jeff een blog is begonnen:http://vetgezond.wordpress.com/over/
Je zou eens contact met hem op kunnen nemen hoe dat te doen.
Kun je je schrijverstalenten ontplooien. :lol: En je bereikt meer mensen die op zoek zijn naar.....
Het zijn mooie teksten die je schrijft, uit het hart geschreven.
Er zullen ongetwijfeld meer vrouwen zijn die worstelen met dit 'probleem' maar eigenlijk niet weten wat het 'probleem' is.
Lia
Misschien is het voor jou tijd om een blog te beginnen, net als Jeff een blog is begonnen:http://vetgezond.wordpress.com/over/
Je zou eens contact met hem op kunnen nemen hoe dat te doen.
Kun je je schrijverstalenten ontplooien. :lol: En je bereikt meer mensen die op zoek zijn naar.....
Het zijn mooie teksten die je schrijft, uit het hart geschreven.
Er zullen ongetwijfeld meer vrouwen zijn die worstelen met dit 'probleem' maar eigenlijk niet weten wat het 'probleem' is.
Lia
Food en Mood
New member
Quote:
Waarom zet ik dit hier neer? Ik denk om mezelf te uiten, weer frisse moed te krijgen, angsten van me af schrijven.
Volgens mij is dat heel verstandig van je.
Quote:
Het voelt alsof ik alle tijd heb om me van alles in mijn hoofd te halen: angst voor de gezondheid van mijn gezin, angst voor mijn eigen gezondheid. Schuldgevoelens. Angst voor hoe het moet met de maatschappij
Dit lijkt me dan weer niet zo verstandig :wink:
Misschien ben jij gebaad met dit kruid:
Het is maar een tip.
MOEDERKRUID
Ze schept ruimte daar waar het pad te klein geworden is en verwijderd het onkruid die we niet meer nodig hebben.
Een moederlijk kruidje dat ons helpt een weg te banen in de chaos in het leven en ons helpt de dingen die je tegen komt helder te zien. Het helpt je om je vizier schoon te houden en zorgt voor ordening in muizenissen in het hoofd.
Je kan je overal zorgen voor maken, maar het onderscheiden van datgene wat belangrijk is en wat niet, zorgt dat je ruimte ervaart om op je eigen weg te wandelen.
Moedertjes hebben een verzorgende en liefdevolle taak om juist de kinderen bewust met de maatschappij om te leren gaan. Soms gaat dit makkelijker dan de andere keer.
Waarom zet ik dit hier neer? Ik denk om mezelf te uiten, weer frisse moed te krijgen, angsten van me af schrijven.
Volgens mij is dat heel verstandig van je.
Quote:
Het voelt alsof ik alle tijd heb om me van alles in mijn hoofd te halen: angst voor de gezondheid van mijn gezin, angst voor mijn eigen gezondheid. Schuldgevoelens. Angst voor hoe het moet met de maatschappij
Dit lijkt me dan weer niet zo verstandig :wink:
Misschien ben jij gebaad met dit kruid:
Het is maar een tip.
MOEDERKRUID
Ze schept ruimte daar waar het pad te klein geworden is en verwijderd het onkruid die we niet meer nodig hebben.
Een moederlijk kruidje dat ons helpt een weg te banen in de chaos in het leven en ons helpt de dingen die je tegen komt helder te zien. Het helpt je om je vizier schoon te houden en zorgt voor ordening in muizenissen in het hoofd.
Je kan je overal zorgen voor maken, maar het onderscheiden van datgene wat belangrijk is en wat niet, zorgt dat je ruimte ervaart om op je eigen weg te wandelen.
Moedertjes hebben een verzorgende en liefdevolle taak om juist de kinderen bewust met de maatschappij om te leren gaan. Soms gaat dit makkelijker dan de andere keer.
Simmentaler
New member
Het heeft in ieder geval geholpen om mijn verhaal te doen, want voel me al weer een stuk beter. Zorgen maken heeft geen zin, ik weet het. Het wordt gelukkig al steeds iets minder.
Moederkruid lijkt me een hele goede voor mij! Bedankt voor de tip.
En ik ben het eens met Lia over dat blog. Je schrijft prachtig en inspirerend, en dit werkt voor mij en denk ik voor vele moeders met mij heel steunend en verhelderend.
Moederkruid lijkt me een hele goede voor mij! Bedankt voor de tip.
En ik ben het eens met Lia over dat blog. Je schrijft prachtig en inspirerend, en dit werkt voor mij en denk ik voor vele moeders met mij heel steunend en verhelderend.
G
Guest
Guest
Quote:
En ik ben het eens met Lia over dat blog. Je schrijft prachtig en inspirerend, en dit werkt voor mij en denk ik voor vele moeders met mij heel steunend en verhelderend.
me too,
ondanks dat mijn kinderen al wat groter zijn (jongste 16) helpt/inspireert het mij ook om mezelf meer te waarderen om wat ik al die jaren al voor mijn kinderen/gezin heb gedaan en wat nog belangrijker is, nog kan doen! Meer aandacht, meer in het moment zijn.
En ik ben het eens met Lia over dat blog. Je schrijft prachtig en inspirerend, en dit werkt voor mij en denk ik voor vele moeders met mij heel steunend en verhelderend.
me too,
ondanks dat mijn kinderen al wat groter zijn (jongste 16) helpt/inspireert het mij ook om mezelf meer te waarderen om wat ik al die jaren al voor mijn kinderen/gezin heb gedaan en wat nog belangrijker is, nog kan doen! Meer aandacht, meer in het moment zijn.
Food en Mood
New member
Poekie, op de een of andere manier had ik jouw bericht gemist.
Ik zie net dat ik heb geantwoord op San's berichtje maar niet op het berichtje van jou.
Quote:
Misschien is het voor jou tijd om een blog te beginnen
Heb ik ook aan zitten denken maar ik weet totaal niet hoe zoiets in zijn werk gaat.
En om dat uit te zoeken kost weer zoveel kostbare tijd die ik (nog) niet helemaal tot mijn beschikking heb dankzij WAP voeding klaarmaken voor ons allemaal. :lol:
Maar ik zou het heel graag willen!!
Zou Jeff mij dat dan via internet kunnen uitleggen? Lijkt mij niet toch?
Dat zou wel mooi zijn.
Quote:
Het zijn mooie teksten die je schrijft, uit het hart geschreven.
Dank je voor dit mooie compliment.
Ook dank aan San en Marijan, ik ben blij dat mijn woorden jullie een beetje hebben weten te inspireren.
Dat vind ik de mooiste hulpverlening die bestaat.
Mensen inspireren dat te doen waarvoor de natuur hun gemaakt heeft: Mens zijn! :wink:
Ik zie net dat ik heb geantwoord op San's berichtje maar niet op het berichtje van jou.
Quote:
Misschien is het voor jou tijd om een blog te beginnen
Heb ik ook aan zitten denken maar ik weet totaal niet hoe zoiets in zijn werk gaat.
En om dat uit te zoeken kost weer zoveel kostbare tijd die ik (nog) niet helemaal tot mijn beschikking heb dankzij WAP voeding klaarmaken voor ons allemaal. :lol:
Maar ik zou het heel graag willen!!
Zou Jeff mij dat dan via internet kunnen uitleggen? Lijkt mij niet toch?
Dat zou wel mooi zijn.
Quote:
Het zijn mooie teksten die je schrijft, uit het hart geschreven.
Dank je voor dit mooie compliment.
Ook dank aan San en Marijan, ik ben blij dat mijn woorden jullie een beetje hebben weten te inspireren.
Dat vind ik de mooiste hulpverlening die bestaat.
Mensen inspireren dat te doen waarvoor de natuur hun gemaakt heeft: Mens zijn! :wink:
G
Guest
Guest
Quote:
Het krijgen van kinderen zie ik als een inherent egocentrisch besluit. Een (echt)paar wil immers kinderen om hun eigen bestaan te verrijken. Kinderen hebben helemaal geen inspraak of ze wel of niet in deze grillige en lelijke wereld willen leven. Ze kunnen ook niet kiezen wie hun ouders zijn. Ze worden nou eenmaal geboren. Bij de geboorte van het kind staat dus als het ware een schuld open die de ouders terug moeten betalen. In het thuisblijfouderschap is er genoeg tijd en ruimte om een warm en geborgen nest voor de kinderen te creëren, elke dag een gezonde maal voor ze te koken, ze bij hun schoolwerk te helpen etc. Het hoofddoel is om van je kinderen gezonde sociale en intelligente burgers te maken.
En als een moeder wel vol voor haar kinderen gaat, vind je het dan nog steeds een egocentrisch besluit? Ik bedoel, we zijn scheppende wezens. Baren hoort bij leven anders kunnen we er beter gelijk mee stoppen.
Verder ben ik t compleet me je stelling eens. Ik heb hier ook altijd een hard oordeel over gehad. Ik moet wel zeggen dat het in mijn directe omgeving ontzettend meevalt. Veekl moeders die ik ken werken niet meer dan 2 of 3 dagen of ze werken niet. Er wordt opgevangen door omas en opas.
Een wat ouder kindje kan wel voor korte tijd op de creche of peuterspeelzaal vind ik. Een baby hoort gewoon bij zihjn moeder.
Het krijgen van kinderen zie ik als een inherent egocentrisch besluit. Een (echt)paar wil immers kinderen om hun eigen bestaan te verrijken. Kinderen hebben helemaal geen inspraak of ze wel of niet in deze grillige en lelijke wereld willen leven. Ze kunnen ook niet kiezen wie hun ouders zijn. Ze worden nou eenmaal geboren. Bij de geboorte van het kind staat dus als het ware een schuld open die de ouders terug moeten betalen. In het thuisblijfouderschap is er genoeg tijd en ruimte om een warm en geborgen nest voor de kinderen te creëren, elke dag een gezonde maal voor ze te koken, ze bij hun schoolwerk te helpen etc. Het hoofddoel is om van je kinderen gezonde sociale en intelligente burgers te maken.
En als een moeder wel vol voor haar kinderen gaat, vind je het dan nog steeds een egocentrisch besluit? Ik bedoel, we zijn scheppende wezens. Baren hoort bij leven anders kunnen we er beter gelijk mee stoppen.
Verder ben ik t compleet me je stelling eens. Ik heb hier ook altijd een hard oordeel over gehad. Ik moet wel zeggen dat het in mijn directe omgeving ontzettend meevalt. Veekl moeders die ik ken werken niet meer dan 2 of 3 dagen of ze werken niet. Er wordt opgevangen door omas en opas.
Een wat ouder kindje kan wel voor korte tijd op de creche of peuterspeelzaal vind ik. Een baby hoort gewoon bij zihjn moeder.
Food en Mood
New member
Quote:
En als een moeder wel vol voor haar kinderen gaat, vind je het dan nog steeds een egocentrisch besluit? Ik bedoel, we zijn scheppende wezens. Baren hoort bij leven anders kunnen we er beter gelijk mee stoppen.
Maar tegenwoordig "nemen" we inderdaad kinderen om ons eigen bestaan te verrijken.
Het hebben van kinderen lijkt ons zo leuk.
Volgens mij is en blijft het een egocentrisch besluit of de moeder er nu wel of niet voor gaat.
Vroeger "kwamen" de kinderen gewoon.
Maar ook dat was volgens mij een egocentrisch besluit.
Men kon ook " voor het zingen de kerk uit " gaan of een voorbehoedmiddel gebruiken.
Maar uit geloofsovertuiging ( uit angst voor het geloof/pastoor wat weet ik) gebeurde dat vaak niet.
Ik weet het van mijn schoonmoeder, zij heeft 12 kinderen gebaard.
De nieuw geborene was amper een paar maanden oud en dan stond meneer pastoor alweer op de stoep.
Of het niet weer eens tijd werd voor gezinsuitbreiding.
Om meneer pastoor te behagen gingen ze er dan maar weer tegenaan ( heeft ze me zelf verteld).
Baren hoort inderdaad bij het leven maar er wordt maar zelden bij stil gestaan wat voor een verantwoording op onze schouders rust.
Onze kinderen hebben hierin inderdaad geen inspraak.
Dus reden te meer om onze kinderen op de eerste plaats te zetten.
En onder alle omstandigheden voor onze kinderen te kiezen.
Quote:
In het thuisblijfouderschap is er genoeg tijd en ruimte om een warm en geborgen nest voor de kinderen te creëren, elke dag een gezonde maal voor ze te koken, ze bij hun schoolwerk te helpen etc.
Precies!
Thuisblijfouderschap: Het blijft een heet hangijzer.
Ik weet niet of het erg is dat kinderen naar een crèche of peuterspeelzaal gaan/moeten.
We kunnen tenslotte niet in die zieltjes kijken.
Mijn dochter heeft op een baby opvang, peuterspeelzaal en een kinderdagverblijf gewerkt.
Zij zag ook de andere kant van het verhaal.
Kindjes die doodziek er naartoe gebracht werden.
Daar dan vervolgens de hele dag zielig in een hoekje hun tijd afwachtten totdat papa of mama hun weer kwamen ophalen.
Hartverscheurende taferelen heeft ze mee gemaakt.
Opa's en oma's zijn natuurlijk een super alternatief maar......
Mijn mening????
Als ( liefdevol)vangnet en niet om de verantwoording te dragen.
Ter ondersteuning prima!!
Dat vind ik nl. ook egocentrisch van veel ouders.
Ze gaan er in het begin al vanuit dat beide oma's wel 1 of 2 dagen per week op gaan passen.
Persoonlijk denk ik toch dat oma's daar niet voor gemaakt zijn.
De natuur last niet voor niets de overgang/ menopauze in.
Een periode waarin de vrouw haar (zorg) hormonen verliest.
Ze heeft haar hele leven lang klaar gestaan voor haar gezin en mag nu op haar lauweren gaan rusten.
Dat wil niet zeggen dat een oma geen zorgtaken meer op zich kan of mag nemen maar het mag geen moeten worden.
Dat oma de moeder steunt oké, gezellig samen die schatjes grootbrengen.
Mama op de voorgrond en oma op de achtergrond.
En als een moeder wel vol voor haar kinderen gaat, vind je het dan nog steeds een egocentrisch besluit? Ik bedoel, we zijn scheppende wezens. Baren hoort bij leven anders kunnen we er beter gelijk mee stoppen.
Maar tegenwoordig "nemen" we inderdaad kinderen om ons eigen bestaan te verrijken.
Het hebben van kinderen lijkt ons zo leuk.
Volgens mij is en blijft het een egocentrisch besluit of de moeder er nu wel of niet voor gaat.
Vroeger "kwamen" de kinderen gewoon.
Maar ook dat was volgens mij een egocentrisch besluit.
Men kon ook " voor het zingen de kerk uit " gaan of een voorbehoedmiddel gebruiken.
Maar uit geloofsovertuiging ( uit angst voor het geloof/pastoor wat weet ik) gebeurde dat vaak niet.
Ik weet het van mijn schoonmoeder, zij heeft 12 kinderen gebaard.
De nieuw geborene was amper een paar maanden oud en dan stond meneer pastoor alweer op de stoep.
Of het niet weer eens tijd werd voor gezinsuitbreiding.
Om meneer pastoor te behagen gingen ze er dan maar weer tegenaan ( heeft ze me zelf verteld).
Baren hoort inderdaad bij het leven maar er wordt maar zelden bij stil gestaan wat voor een verantwoording op onze schouders rust.
Onze kinderen hebben hierin inderdaad geen inspraak.
Dus reden te meer om onze kinderen op de eerste plaats te zetten.
En onder alle omstandigheden voor onze kinderen te kiezen.
Quote:
In het thuisblijfouderschap is er genoeg tijd en ruimte om een warm en geborgen nest voor de kinderen te creëren, elke dag een gezonde maal voor ze te koken, ze bij hun schoolwerk te helpen etc.
Precies!
Thuisblijfouderschap: Het blijft een heet hangijzer.
Ik weet niet of het erg is dat kinderen naar een crèche of peuterspeelzaal gaan/moeten.
We kunnen tenslotte niet in die zieltjes kijken.
Mijn dochter heeft op een baby opvang, peuterspeelzaal en een kinderdagverblijf gewerkt.
Zij zag ook de andere kant van het verhaal.
Kindjes die doodziek er naartoe gebracht werden.
Daar dan vervolgens de hele dag zielig in een hoekje hun tijd afwachtten totdat papa of mama hun weer kwamen ophalen.
Hartverscheurende taferelen heeft ze mee gemaakt.
Opa's en oma's zijn natuurlijk een super alternatief maar......
Mijn mening????
Als ( liefdevol)vangnet en niet om de verantwoording te dragen.
Ter ondersteuning prima!!
Dat vind ik nl. ook egocentrisch van veel ouders.
Ze gaan er in het begin al vanuit dat beide oma's wel 1 of 2 dagen per week op gaan passen.
Persoonlijk denk ik toch dat oma's daar niet voor gemaakt zijn.
De natuur last niet voor niets de overgang/ menopauze in.
Een periode waarin de vrouw haar (zorg) hormonen verliest.
Ze heeft haar hele leven lang klaar gestaan voor haar gezin en mag nu op haar lauweren gaan rusten.
Dat wil niet zeggen dat een oma geen zorgtaken meer op zich kan of mag nemen maar het mag geen moeten worden.
Dat oma de moeder steunt oké, gezellig samen die schatjes grootbrengen.
Mama op de voorgrond en oma op de achtergrond.
G
Guest
Guest
Een ander belangrijk aspect van het thuisblijfouderschap is de hechting. Om een goed basisvertrouwen te krijgen is het van belang dat een baby zich goed hecht. Een goede hechting kan niet plaatsvinden als het kind door teveel personen wordt opgevoed c.q. opgevangen. Een baby kan zich maximaal aan 2 tot 3 volwassen goed gaan hechten. Alle andere volwassen gaat hij pas vertrouwen als zijn basisvertrouwen goed is ontwikkeld. Wordt een baby van jongs af aan al door teveel mensen opgevoed dan raakt hij gedesorienteerd. Een baby die zich goed kan hechten krijgt rond het eerste jaar de eenkennigheidsfase en wil alleen maar bij mama zijn. Dit is een teken dat de hechtingsfase goed is gelukt.
Stel dat 1 oma op maandag komt oppassen. Op dinsdag naar de creche. Op woensdag is papa thuis. Op donderdag weer de creche of een andere oma. En uiteindelijk op vrijdag is mama thuis. We hebben het hier dan over minimaal 6 tot 7 opvoeders. Een kind ziet door de bomen het bos niet meer en er ontstaat een onveilige hechting.
Onveilige hechting vindt niet alleen plaats bij pleegkinderen, geadopteerde kinderen of kinderen van gescheiden ouders. Uit rapporten is gebleken dat ca. 60 % van de nederlandse kinderen in meer of mindere mate onveilig gehecht is.
Pas als de hechting goed is verlopen kan het kind langzaam gaan wennen aan andere (mede)-opvoeders.
Stel dat 1 oma op maandag komt oppassen. Op dinsdag naar de creche. Op woensdag is papa thuis. Op donderdag weer de creche of een andere oma. En uiteindelijk op vrijdag is mama thuis. We hebben het hier dan over minimaal 6 tot 7 opvoeders. Een kind ziet door de bomen het bos niet meer en er ontstaat een onveilige hechting.
Onveilige hechting vindt niet alleen plaats bij pleegkinderen, geadopteerde kinderen of kinderen van gescheiden ouders. Uit rapporten is gebleken dat ca. 60 % van de nederlandse kinderen in meer of mindere mate onveilig gehecht is.
Pas als de hechting goed is verlopen kan het kind langzaam gaan wennen aan andere (mede)-opvoeders.
Food en Mood
New member
Quote:
Uit rapporten is gebleken dat ca. 60 % van de nederlandse kinderen in meer of mindere mate onveilig gehecht is.
Schokkend 8O
En hoe zat het ook weer?
Kinderen met ADHD etc. hebben meestal een hechtingsstoornis.
Dus omdat ze ADHD hebben kunnen ze zich niet hechten?
Of hebben ze ADHD omdat ze niet genoeg in de gelegenheid zijn geweest om zich aan iemand te hechten?
Uit rapporten is gebleken dat ca. 60 % van de nederlandse kinderen in meer of mindere mate onveilig gehecht is.
Schokkend 8O
En hoe zat het ook weer?
Kinderen met ADHD etc. hebben meestal een hechtingsstoornis.
Dus omdat ze ADHD hebben kunnen ze zich niet hechten?
Of hebben ze ADHD omdat ze niet genoeg in de gelegenheid zijn geweest om zich aan iemand te hechten?
Simmentaler
New member
@gif-vrij: Even los van dat ik er helemaal voor ben om thuis te blijven met je kindje (ik ben en blijf zelf thuis met ons meisje), vraag ik me wel af hoe het dan zit met kinderen in het buitenland, en dan met name Europa? Ik las laatst een artikel over dat er binnen Europa nergens zo veel vrouwen parttime werken als in Nederland. (Ik weet natuurlijk niet of dit een onafhankelijk onderzoek is, of dat het promotie is om vrouwen fulltime te laten werken).
Maar ik las een bericht van iemand hier op het forum, ben even kwijt wie, zij blijft ook thuis met haar kindje en woont in Belgie, waar zij echt een van de weinigen is die thuis is voor haar kindje en zich daarom alleen voelt. Terwijl vrouwen in NL over het algemeen wel gewend zijn parttime te gaan werken als er een baby komt. Ik zie het iig wel veel om me heen, hoor eigenlijk zelden dat iemand weer volop aan de slag gaat. Zijn deze kinderen dan nog slechter gehecht dan de kinderen in NL? Gewoon iets wat ik me dan in het algemeen afvraag, omdat ik nauwelijks kennis heb van hoe het er in bijv. de rest van Europa aan toe gaat. Ik weet alleen dat wij er in NL vrij bekaaid vanaf komen qua bevallingsverlof, maar volgens mij is het in Belgie zelfs nog iets korter.
Maar ik las een bericht van iemand hier op het forum, ben even kwijt wie, zij blijft ook thuis met haar kindje en woont in Belgie, waar zij echt een van de weinigen is die thuis is voor haar kindje en zich daarom alleen voelt. Terwijl vrouwen in NL over het algemeen wel gewend zijn parttime te gaan werken als er een baby komt. Ik zie het iig wel veel om me heen, hoor eigenlijk zelden dat iemand weer volop aan de slag gaat. Zijn deze kinderen dan nog slechter gehecht dan de kinderen in NL? Gewoon iets wat ik me dan in het algemeen afvraag, omdat ik nauwelijks kennis heb van hoe het er in bijv. de rest van Europa aan toe gaat. Ik weet alleen dat wij er in NL vrij bekaaid vanaf komen qua bevallingsverlof, maar volgens mij is het in Belgie zelfs nog iets korter.
Moeilijke discussie hier. Zotteke, 18 lentes jong... ik wil niet betweterig klinken, maar toen ik zo jong was, dacht ik ook precies te weten hoe ik mijn leven later wilde leiden. Toch is het moederschap iets waar je je niet echt op kunt voorbereiden en je al helemaal geen voorstelling van kunt maken als je nog geen kinderen hebt. Mocht je ooit moeder worden, dan wil ik je dan graag nog eens spreken. Ik dacht ook; ik wil er wel 4. Nu heb ik er 1 van 2 jaar en vind ik het (voorlopig en waarschijnlijk voor altijd) meer dan genoeg. Jij schrijft dat fulltime werken en moeder zijn een zware job is en stressvol. Als ik zie hoe fulltime werkende moeders het moederschap en het leven ervaren, dan zie ik dat zij het minder zwaar vinden dan moeders die fulltime moederen. Dus wat is zwaarder? Je kind lekker wegbrengen naar KDV en zelf met een bakkie achter je bureau of wat dan ook zitten... s avonds je kind ophalen, eten en kind naar bed (je hebt je kindje dan misschien een uurtje of twee gezien), of boekje lezen, naar de kinderboerderij, driftbuien accepteren midden op straat, de hele dag borstvoeding geven en voor je kind klaarstaan. Geloof me, dat tweede is echt zwaarder. Sinds ik een kind heb, heb ik HEEL VEEL respect gekregen voor fulltime moeders. Het is namelijk geen makkelijke taak.
Ik heb het hier ook al eens gelezen, maar persoonlijk word ik er ook een leuker mens van als ik af en toe mijn eigen ding doe, dus bijvoorbeeld werken. Als mens moet je ook gevoed worden en ik (ik zal spreken voor mezelf) word dat niet alleen door het moeder zijn. Ik werk in de uren dat mijn partner thuis is, dus geen KDV. Sinds kort gaat mijn zoontje drie ochtenden naar een antroposofische peuterspeelzaal en hoe heerlijk is het om even echt je eigen ding te kunnen doen. Soms ga ik werken (mijn werk is vrij flexibel... ik geef yogales, die uren staan vast, maar daarnaast doe ik nog de coordinatie van de yoga op de sportschool waar ik werk), maar zelfs dat is super ontspannend voor me.
San, ik herken je verhaal. Misschien eens kijken of er niet zoiets is in de bieb als 'zingen op schoot´ ofzo. Of een inloop peuterspeelzaal voor moeder en kind, die zijn er soms al vanaf een half jaar ofzo. Hier in Leiden althans... ik weet niet waar jij woont. Gewoon erop uit gaan. Er zijn meer moeders zoals jij. Spreek ze aan in de bieb. Ga koffie (thee?!) met ze drinken. De kinderen kunnen samen leren spelen en jij kunt je hart luchten. Dat eerste jaar is zwaar, maar geloof me, het wordt gemakkelijker. Niet altijd gemakkelijk. Mijn zoontje maakte zojuist nog drama in de bieb, maar goed... dat zal ook wel weer een fase zijn.
Ik zou nog uuuuuren kunnen typen, maar ik hoor gerommel boven... ik denk dat hij wakker wordt... het kleine monster.
PS: Fantastisch is het ook. Zeker als je wakker wordt gekust... of als hij je komt halen om trots te laten zien dat hij een drolletje in het hoekje van de keuken heeft gelegd
Ik heb het hier ook al eens gelezen, maar persoonlijk word ik er ook een leuker mens van als ik af en toe mijn eigen ding doe, dus bijvoorbeeld werken. Als mens moet je ook gevoed worden en ik (ik zal spreken voor mezelf) word dat niet alleen door het moeder zijn. Ik werk in de uren dat mijn partner thuis is, dus geen KDV. Sinds kort gaat mijn zoontje drie ochtenden naar een antroposofische peuterspeelzaal en hoe heerlijk is het om even echt je eigen ding te kunnen doen. Soms ga ik werken (mijn werk is vrij flexibel... ik geef yogales, die uren staan vast, maar daarnaast doe ik nog de coordinatie van de yoga op de sportschool waar ik werk), maar zelfs dat is super ontspannend voor me.
San, ik herken je verhaal. Misschien eens kijken of er niet zoiets is in de bieb als 'zingen op schoot´ ofzo. Of een inloop peuterspeelzaal voor moeder en kind, die zijn er soms al vanaf een half jaar ofzo. Hier in Leiden althans... ik weet niet waar jij woont. Gewoon erop uit gaan. Er zijn meer moeders zoals jij. Spreek ze aan in de bieb. Ga koffie (thee?!) met ze drinken. De kinderen kunnen samen leren spelen en jij kunt je hart luchten. Dat eerste jaar is zwaar, maar geloof me, het wordt gemakkelijker. Niet altijd gemakkelijk. Mijn zoontje maakte zojuist nog drama in de bieb, maar goed... dat zal ook wel weer een fase zijn.
Ik zou nog uuuuuren kunnen typen, maar ik hoor gerommel boven... ik denk dat hij wakker wordt... het kleine monster.
PS: Fantastisch is het ook. Zeker als je wakker wordt gekust... of als hij je komt halen om trots te laten zien dat hij een drolletje in het hoekje van de keuken heeft gelegd
Simmentaler
New member
@Food en Mood: ik las laatst in Libelle een prachtig verhaal over een jongen met autisme. Moeder, schrijfster, dochter, zoon met autisme, gingen op safari naar een stam ergens in Zuid-Amerika (dacht ik, weet de precieze locatie niet meer). Zoon had in NL veel problemen in het dagelijks leven; snel van zijn stuk gebracht, voelde zich snel aangevallen, en moest ws. naar een school voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen. De moeder (en vader) wilden dat helemaal niet, en waren naarstig op zoek naar een alternatief.
Zo gezegd, met z'n 4-en kwamen ze bij de stam. De zoon ging direct vissen met de jongens van de stam, en hij kreeg per ongeluk een vis naar zijn hoofd. Het deed hem niks, terwijl hij in NL al direct van slag zou zijn geweest. Later verveelden moeder en dochter zich: ze gingen kaarten, haren vlechten, en daarna maar zwemmen. Uiteindelijk werd het wat donker, en waren ze de zoon kwijt. Moeder ging angstig naar hem op zoek, en vroeg zich af wat ze daar eigenlijk deden, zo bij deze stam, ver van de buitenwereld. Wat bleek? De zoon zat ergens hoog in een hut zijn gevangen vis te roosteren samen met een aantal stamleden, een was volop in zijn element. Moeder was zeer opgelucht. Een van de stamleden wees naar zijn dochter, en zei tegen de zoon: "Als jij 19 jaar bent kom je terug om met haar te trouwen". De zoon antwoordde: "Is goed". "s Nachts in de tent was de zoon diep in slaap, maar moeder en dochter konden niet slapen. Toen zei de dochter tegen haar moeder: "Mam, volgens mij zijn wij hier de autisten"...
Prachtig verhaal vond ik (heel kort getypt, was veel uitgebreider natuurlijk).
Zo gezegd, met z'n 4-en kwamen ze bij de stam. De zoon ging direct vissen met de jongens van de stam, en hij kreeg per ongeluk een vis naar zijn hoofd. Het deed hem niks, terwijl hij in NL al direct van slag zou zijn geweest. Later verveelden moeder en dochter zich: ze gingen kaarten, haren vlechten, en daarna maar zwemmen. Uiteindelijk werd het wat donker, en waren ze de zoon kwijt. Moeder ging angstig naar hem op zoek, en vroeg zich af wat ze daar eigenlijk deden, zo bij deze stam, ver van de buitenwereld. Wat bleek? De zoon zat ergens hoog in een hut zijn gevangen vis te roosteren samen met een aantal stamleden, een was volop in zijn element. Moeder was zeer opgelucht. Een van de stamleden wees naar zijn dochter, en zei tegen de zoon: "Als jij 19 jaar bent kom je terug om met haar te trouwen". De zoon antwoordde: "Is goed". "s Nachts in de tent was de zoon diep in slaap, maar moeder en dochter konden niet slapen. Toen zei de dochter tegen haar moeder: "Mam, volgens mij zijn wij hier de autisten"...
Prachtig verhaal vond ik (heel kort getypt, was veel uitgebreider natuurlijk).
Forum statistieken
