Quote:
De pc heeft een timeslot met anderhalf uur per dag, maar er is inmiddels een manier gevonden dat ze er langer op kan.
PC in de woonkamer zetten, probleem opgelost :mrgreen: Dit meen ik serieus!
Quote:
De tv mag een uur per dag,maar ook hier gaat ze mee aan de haal als ze alleen is.
Dit vind ik niet meer dan logisch, want....als de kat van huis is dansen de muizen op tafel. Dit kan niet op haar rekening geschreven worden. Wij deden dat vroeger ook!
Quote:
Er wordt niet meer ontbeten en de regel melk mag, arla 1 glas per dag is zoekgeraakt.
Zorg ervoor dat als ze beneden komt al een lekkere vette smoothie voor haar klaar staat, en wat de Arla betreft? Niet meer in huis halen als zij zich niet aan die regel kan houden.. Jij betaalt nog steeds de boodschappen en niet je kind. Als ze geld binnen brengt mag ze mee beslissen maar voor nu maak jij de gezonde keuzes in jullie huis.
Quote:
Het enige wat we op dit moment krijgen is een grote bek, snauwen en grauwen als je haar aanspreekt en wanneer het te heet onder onze voeten wordt van boosheid en irritatie wordt op het verzoek of ze naar der kamer wil gaan genegeerd of nee gezegd.
Dit is meestal een teken van machteloosheid en heeft er meestal mee te maken dat zij zich niet (echt)gezien en gehoord voelen. Proberen geduld op te brengen en naar haar te luisteren, maar dan meer met je hart dan met je oren.Dit kost heeeel veel energie en tijd, ik weet het, maar de situatie is op dit moment niet anders.
Ongeduld en onbegrip van jullie kant zal de problemen alleen maar verergeren, vooral als jullie vinden dat zij moet veranderen.
Quote:
Volgens mijn vriend moet ze een beste schop onder der reet, ik zeg dat dat niets oplost.
Ik heb nog een 4 4n 5- jarige rondlopen die ik dit niet mee wil geven.
Ik kan me zijn frustratie heel goed voorstellen, maar dat lost inderdaad niets op integendeel, haar wrok, frustratie en waarschijnlijk haar diepgewortelde angst dat ze niet geliefd is zal hierdoor alleen maar meer bevestigd worden.
Quote:
Schreeuwen tegen elkaar is inmiddels de afgelopen dagen aan de orde van de dag.
Wanneer ik vraag om op een normale toon te spreken moet ik maar eens in de spiegel kijken.
Ja ik sta idd te schreeuwen,weet niet meer hoe ik haar duidelijk moet maken wanneer het genoeg is.
Hier helpt volgens mij maar één ding, weglopen, naar buiten toe of in de auto stappen en een rondje rijden. Haar grootste angst is volgens mij verlaten te worden, dit brengt even een kleine schok teweeg en het zorgt ervoor dat jullie even niet meer in elkaars destructieve energie zijn. Jullie moeten dan beide even afkoelen. Op zo'n moment strijden twee ego's, de harten zijn niet meer in het spel, er moet weer even ruimte ontstaan waardoor jullie allebei weer de kans krijgen om jullie harten te laten spreken.
Bij mij en mijn zoon was het precies zo, op een gegeven moment kreeg ik dit in de gaten en heb ik mijn man gevraagd om ons uit elkaar te houden, als hij zag dat het tussen ons weer zo ging escaleren.
Het is al eens voorgekomen dat mijn man mij naar boven stuurde
en het hielp, daarna was het rustig en hoorde ik mijn zoon beneden met mijn man praten. Vanaf dat moment is het beter gegaan.
Quote:
Wanneer ze een weekend bij der paps is geweest is het binnen 2 dagen hommeles en ik wijt (terecht?) haar frustratie aan voeding en slaapgebrek.
En ook de hormonale toestand waarin pubers verkeren zal niet mee werken.
Als ze dan thuis komt, is er dan even ruimte voor haar dat ze haar verhaal even kwijt kan? Ik denk dat ze (emotioneel gezien) heel wat meeneemt van zo'n weekend.
Haar eerst even laten "aankomen", als het ware laten acclimatiseren is misschien een optie.
Quote:
Dat er spanning heerst in huis de afgelopen dagen is een feit, als je baan op het spel staat wordt je idd niet blij.
En precies dat voelt zij aan, want geloof me als mama niet blij is kan het kind (op ziels-niveau) ook niet blij zijn. Bij familie-opstellingen noemen ze dat een verstrikking.
Quote:
Ze kan doen en laten wat ze wil en dat doet ze dan ook.
Ik kan haar toch niet aan de ketting leggen?
Als ze kan doen en laten wat ze wil dan vind ik het weer heel logisch dat ze daar ook gebruik van maakt. Dit geldt niet voor ieder kind maar kinderen met een speciale gebruiksaanwijzing hebben speciale (extra) zorg en aandacht nodig.
Tussen aan de ketting leggen en alle vrijheid geven zit nog een hele middenweg.
Quote:
Afspraken maak je om na te komen, ze kan het niet, is altijd 10 minuten later thuis dan afgesproken, waardoor wij de tijd een half uur terug zetten tot ze wel op tijd is en dan een half uur weer te kunnen toevoegen.
Misschien blij zijn dat het maar 10 minuutjes zijn dat ze te laat komt?
Quote:
Het lijkt alsof het haar niets interesseert wat wij ervan vinden
Inderdaad LIJKT dat zo maar is volgens mij absoluut niet zo, ik ken de houding en het gedrag, geloof me, wij hebben hier zoveel te stellen gehad met mijn zoon. Ik zie het helemaal voor me. Maar van binnen ging hij er net zo goed kapot aan als wij. Vergeet niet wat die vieze rotzooi wat ze eten met de hersenen van onze kinderen doen. Dat is heel erg voor de ouders maar net zo erg voor de kinderen, zij zegt het zelf, ze wil zo helemaal niet doen.
Volgens mij voel jij je dochter heel goed aan en weet je precies waar bij haar de schoen wringt en wat ze nodig heeft. Daarom handel je misschien te vaak vanuit een schuldgevoel op haar, de ene keer te soft, de andere keer te streng, het draait inderdaad om de balans die momenteel zoek is in jullie relatie maar waarschijnlijk meer nog in jezelf.
Ik hoop niet dat je me betweterig vindt overkomen want zo is het absoluut niet bedoeld, als mede-moeder van een verschrikkelijk moeilijk opvoedbaar kind (wat mijn zoon toen was)voel ik ontzettend met jou mee maar ook met je kind, ik kan het niet helpen, ik heb een zwak voor deze kinderen, juist voor deze kinderen omdat ik er zelf ooit ook een was ;-)
