pubertijd

[naief]

Ik vind het wegsturen wel verstandig. Zo te lezen heeft rateltje een time-out nodig. Het gaat erom op welke manier. Ik zou zeggen, haal haar zelf weer op en zorg dan voor wat qualitytime.

Ik heb vroeger dus thuis meegemaakt dat mijn oudere zus wegvluchtte. Ik heb daar van geleerd hoe het niet moet en duikte thuis zoveel mogelijk weg. Met als gevold dat ik die houding meenam in mijn volwassenheid en daar nog steeds puin van aan het ruimen ben. Het aparte is ook dat alles op mij veel meer impact heb gehad, dan op mijn zus. Deels door mijn mam, die niet door had dat je je zorgen niet bij je kids moet neerleggen en deels omdat je op jonge leeftijd de neiging hebt veel dingen letterlijk te interpreteren.

Mijn man heeft soms ook een heel lang lontje en daar kan ik mij ook flink pissig om maken(in situatie dat het uit de hand begint te lopen of hij over zich heen laat lopen en dus voor de volgende keer de grenzen al op een flinke afstand neerzet). Zelf ben ik trouwens ook niet super consequent, ik denk dat daar mijn spanningsboog te klein voor is haha.

Probeer regels met je vriend af te spreken en zorg voor time-outs. Een wekelijkse meidenavond met je vriendinnen of wat dan ook. Mijn kleintje kan/kon ook meer vragen dan ik kon geven. Je krijgt dan ongewenste situaties.

Laten we wat regelen voor het boek.

@Poekie, Mike,...

kan mijn emailadres naar rateltje?

 

[Guest]

ik denk er hetzelfde over als jij Annelies, mijn kind zou ik nooit wegsturen.

Maar Rateltje wil ik ook niet afzeiken.

Ik zeg altijd: iedereen heeft een reden voor de dingen die hij/zij doet op hun manier en ik ben niet degene die dat wil veroordelen. Zelf heb ik me ook een miljoen keer of meer in de opvoeding van de kinderen afgevraagd of ik het wel goeddeed.

Opvoeden is ongelooflijk moeilijk en ik had niet eens kinderen van gescheiden ouders.

 

[Guest]

de optie voor mij is dat mijn vriend weg gaat, maar geen idee waarheen?

Ik heb daarnet met mijn dochter gesproken en haar duidelijk gemaakt dat dit niet meer gaat, de energie op is, ik haar niet weg stuur, maar ik niet weg kan van de kleintjes, mijn vriend nergens naar toe kan,maar dat we even los van elkaar moeten zijn.

Dat ik van haar hou en graag wil dat het weer beter gaat, dat het goed is even van elkaar weg te zijn, zo ook ik en mijn vriend gaan morgen van elkaar weg.

Ik stuur mijn kind niet weg, maar weet geen andere optie dan deze.

Mijn moeder heeft haar nu mee, wat ze zelf graag wilde en ook aangaf, ze hoeft van mij niet weg, maar het gaat echt niet meer nu.

Wellicht stopt het hier,maar mijn kind daar kies ik voor, dat is ook waar het omgaat.

Ik kies voor haar en begrijp haar meer dan hij dat kan.

met betrekking tot de andere kinderen zitten we veel meer op een lijn.

 

[Guest]

ik heb daarnet met haar vader gesproken waar ze niet heen wil, daar ze niet wil dat ze verantwoording moet afleggen, hij haar alles vraagt.

Morgen ga ik weer met jonx bellen, de laatste keer dat we daar om de 3 weken kwamen ging het goed in het gezin en was er ook tijd voor elkaar, we zijn het even zoek en denk dat we wel wat hulp kunnen gebruiken om het positieve weer op te pakken.

We zijn altijd een gezin geweest van pieken en dalen en mijn niet consequent zijn omdat ik het gevoel had haar tekort te doen door de kleintjes veel meer aandacht te geven enz enz.

Zelf merk ik dat ik niet op 1 lijn zit en dat botst, ik ben een emo mens en mijn kind is dat ook, we triggeren elkaar.

Ik ben niet de allerliefste en dat ga ik ook niet beweren, ik zie dat mijn kind niet happy is en als dat betekent dat ik met mijn relatie zou moeten stoppen dan doe ik dat.

Ik weet ook dat het wel goed kan gaan, ben een persoon die zich meteen uit, ik hou van een open houding.

Vanuit deze negatieve spiraal waarin ik nu zit merk ik dat ik dat wel voel maar niet uit.

Er spelen meer dingen mee naast de frustraties van ons drieen in de omgang met mijn dochter.

De financiele situatie, de banen de op het spel staan, voor nu is het goed, eind september gebint het opnieuw.

Dat ik het gevoel heb te weinig er voor mijn kinderen te zijn omdat ik 4 dagen werk.

Ik ga waarschijnlijk naar 3 dagen dus dat is een kleine winst.

Ik zou graag meer thuis willen zijn, maar de omstandigheden laten dit niet toe.

Dit frustreert mij ook, ik ben zoekende en merk dat mijn emotionele huishouding al een maand of wat in roering is en ik op een pad zit waar ik niet 100% wil zijn,maar met mijn rug tegen de muur sta.

Ik denk dat het goed is voor nu even de rust te zoeken en met mijn vriend te bespreken wat we moeten doen om weer op 1 lijn te komen.

Dat hij de toko wil verkopen is ook een uiting van onmacht.

Ik stop nu, mijn vriend heeft aangegeven nu naar huis te komen om te praten en ik heb het voorstel gedaan om dit weekend even van huis te gaan.

Dan kan ik mijn dochter morgenavond ophalen en met haar zijn de rest van het weekend.

bedankt voor alle reacties hoe ze ook bedoelt zijn, ikwaardeer het erg en ben altijd bereid mezelf een spiegel voor te houden en ook stappen te doen die wellicht vel verandering brengen als het betekent dat het beter is voor mij en mijn kinderen.

thx dat ik het hier kan delen!

 

[naief]

Vroeger bij ons thuis was het redelijk gezellig tot de oudste in de pubertijd kwam.

Misschien ook met je vriend praten wat hem zo op de kast krijgt, waarschijnlijk heeft hij ook onverwerkte zaken uit zijn jeugd de relatie mee in genomen. Daaraan werken kan een goed voorbeeld voor de kids zijn.

Een mooi boek hiervoor kan zijn http://www.bol.com/nl/p/hoe-overleef-ik-mijn-familie/1001004002381175/ . Dit boek was een van de dingen die mij wat meer inzicht gaven in de patronen die in je jeugd gevormd worden. Bij jezelf, bij je ouders en bij anderen. Het geeft meer begrip. Het is plezierig geschreven.

 

[Romagi]

Misschien kan een wat oudere dame iets toevoegen. Ik heb zelf 3 kinderen en nu ook kleinkinderen (pubers) en ben gescheiden. Toen ik plannen had om te scheiden (wat ik eigenlijk niet wilde maar het kon niet anders meer) heb ik eerst hulp ingeroepen van mensen die daar voor opgeleid zijn. Die meneer wilde ook mijn man erbij hebben maar die wilde niet. Was niet nodig vond hij, ik wilde immers scheiden. Later ben ik veel gaan lezen over relaties, ik verslond die boeken en vond daar veel tips in. De manier waarop je iemand tegemoet treedt bv.; ruzie maken of uitpraten en bij 1 onderwerp blijven, niet teruggrijpen op gisteren. De vader en moeder van mijn man zwegen elkaar dood. Dus wat deed mijn man? Hetzelfde. Mij doodzwijgen en hij had altijd gelijk. Daar valt niet tegen te vechten. Dus hij had niet geleerd hoe liefdevol met elkaar om te gaan. Mijn eigen vader en moeder hebben goed voor ons gezorgd maar communiceren ho maar. Dus ieder krijgt veel van hun ouders mee. En we leren het nergens. Dan hebben de moeders van vandaag het ook nog druk met baan en kinders. Er blijft niet veel meer over dan jezelf weg te cijferen en dat doe je met liefde. Ik zie het nu aan mijn dochter. Zit zo,n beetje in hetzelfde schuitje. Druk druk druk, min of meer overwerkt. Ik zie nu dingen die zij niet ziet. Ik zie bv nooit dat hij lief is tegen haar. Heeft hij ook niet van thuis meegekregen.

Gelukkig hebben moeders een goed instinct en weten hoe ze hun kinderen het beste kunnen begeleiden. Ik kijk nu graag naar die opvoedprogramma,s. Inderdaad zijn ze daar erg konsekwent. Ik vind het ook erg leerzaam. Niet tegen je kinderen zeggen dat iets niet mag en het dan toch laten gebeuren.

Hoe dan ook, alle moeders, ik wens jullie veel wijsheid.

 

[Guest]

ik heb daarnet een heel gesprek gehad met mijn vriend en de grootste ergernis wat hem dwars zit is dat zij zo respectloos met mij omgaat.

Ik laat het toe,omdat ik niet meer weet hoe ik het moet aanpakken zonder dat het zich uitmond in een ruzie.

We hebben samen besloten met zijn 3en om de tafel te gaan, de pc in de woonkamer te zetten.

beide met haar een avond vast te zetten dat we iets met haar doen, ik voel dat ze niet gezien wordt en dit zo voelt.

Ze geeft dit ook aan, de aandacht gaat naar de kleintjes.

dat we hulp inschakelen om om te gaan met situaties waar je de grens trekt die zij niet repsecteert en hoe te handelen dat zij in haar waarde blijft, onder dat het uitde hand loopt.

Zijn uiting naar we verkopen de toko is onmacht wat ik al zei.

Hij wil zo niet verder en heeft het gevoel dat zij het gezin regeert.

Ik moet consequenter zijn en doen wat ik zeg, dat klopt, hij heeft beloofd haar niet als vanzelfsprekend te nemen, maar datgene wat hij goed vindt te benoemen.

Hij gata er nu vanuit dat ze dat wel weet, ik denk dat hij dat extra moet benoemen om haar het gevoel te geven dat ze gezien wordt.

Hij snapt heel goed dat ik er tussen sta en het lastig vindt niemand een gevoel te geven een keuze te maken.

Hij gaat zaterdag eerder naar degene met wie hij een optreden heeft die avond om daar t/m zondag te blijven zodat ik mijn dochter kan halen en met haar kan zijn.

Hij zegt te begrijpen dat zij een houding aan neemt omdat ze niet gehoord en gezien wordt en bevestigd dat ze meer kwaliteitstijd verdiend dan ze tot nog toe krijgt.

ook probeert hij het korte lontje af te tikken door wanneer hij voelt dat het frustreert even weg te lopen zonder te laten blijken wat hij voelt en even tot 10 telt.

Hij gaf ook aan dat de spanning vanuit mijn werk de afgelopen 2 weken voor hem ook voelbaar waren en dat hij dar moeite mee had.

we gaan vaker samen even op de bank zitten om even te kletsen over hoe het gaat, wat we eerder ook vaak even deden.

Het spoor was even zoek, maar soms is een explosie wel goed om weer tot nieuwe inzichten te komen.

Zo hebben we nog meer uitgesproken naar elkaar over hoe we de dingen aanvoelen of zien zonder dat we dit eigenlijk uitgesproken hebben.

Als een emmer bijna overloopt zie je niks meer .......

werk aan de winkel..............

 

[ruud]

He Ratel, klinkt goed alles bij elkaar.

Alleen dit vind ik wel een beetje "apart" weer:

Quote:
Hij snapt heel goed dat ik er tussen sta en het lastig vindt niemand een gevoel te geven een keuze te maken.


Mijn reactie: volgens mij heb jij -als ik het goed begrijp- juist redelijk helder dat je kiest voor je dochter als het erop aankomt en zo hoort het wat mij betreft ook.

Zolang je vriend dat ook snapt en accepteert -en daar ziet het gelukkig wel naar uit als ik het zo lees- lijkt mij veel mogelijk.

 

[annelies73]

Rateltje, ik vind je post van 8 u geleden erg mooi!

Mijn ervaring is zelf dat sinds ik mezelf niet meer wegcijfer, het hier steeds beter gaat.

Er is niks mis met als moeder te zeggen : 'hola, stop, dit werkt niet, er moet iets veranderen'.

Alleen hou ik niet van time-outs, dwz dat er iemand opzij gaat, of weg, of ....

Wij proberen nu in tijden van 'ruzie of disharmonie' gewoon samen te blijven, en een time-in te doen.

Elk gevoel mag er zijn, iedereen hoort erbij.

En ja, dat wordt dan weleens heftig. Maar zo leer ik mezelf en vooral de kids dat weglopen niet nodig is, dat je conflichten kan oplossen, dat je ook boos, verdrietig, ... kan en mag zijn.

En ik merk, dat de kids nu ook veel beter met hun gevoelens om kunnen, ze verwoorden ze, ze onderscheppen ze, ze kunnen ze zelf ontleden.

Mijn zoon van 5 is een temperamentvol kind (dat heeft hij van mij, zegt mijn man), dus die kan compleet uit zijn dak gaan...

Hij is nu in staat om uit te leggen heel fysiek waar zijn boosheid begint, hij is beelddenker, en vertelt dan zijn 'lava-verhaal'. (dus dat het is net is als een vulkaan die lava spuwt, hij kan dat heel fysiek beschrijven en duidt dan de plekken aan op zijn buik waar het begint en ....)

Hij vertelt ook soms het 'leeuw-verhaal' : zeg maar zoals je bijna op tv ziet (en hij heeft dit nooit op tv gezien, dus hij heeft het niet afgekekeken), dat hij in het nauw zit, en dan niet meer achteruit kan, en dan zo boos wordt, dat eerst zijn buik begint, en dat het dan naar zijn hart gaat, en ......; tot hij bijna niks meer ziet, en het in zijn hoofd ontploft en hij dan uithaalt.

Prachtig vind ik dat.

Hij voelt het ook aankomen, alleen zijn we nog niet zover dat hij het steeds kan pakken en ermee omgaan voor het ontploft. Daar werken we nu dus aan.

Voordeel is dus in mijn ogen dat hij geen opgekropte woede heeft, en geen 'geflipte boze volwassene' wordt.

Dit soort zaken bereiken wij net door time-ins.

Alleen als het gevaarlijk wordt, als ikzelf voel dat ik echt ga ontploffen ofzo, dan gaat een van ons even afkoelen ofzo. (en dan ben ik het, ik stuur eigenlijk de kids amper noaar boven ofzo)

Eigenlijk ben ik ook van proefondervriendelijk leren.

Wij straffen zelden. Omdat het toch niet werkt.

Kinderen gaan dan gedrag stellen omdat ze wel of niet gestraft worden, behaviourisme dus.

Vb : zindelijk worden. Als je kind op de pot pist, krijgt het een sticker.

Klopt niet, een kind moet niet plassen voor een sticker.

Een kind dat leert plassen en merkt voor zichzelf dat een plasje doen fijn is voor zichzelf, want geen natte vieze luier meer, zal hier veel blijver mee zijn : zich instrinsiek gelukkig voelen met zijn nieuwe vaardigheid.

Wij hebben met de oudste een 'eetprobleem' en een 'gaming probleem' gehad.

Wanhopig werd ik ervan.

Hij at zich steeds ziek en we maakten eindeloze ruzie over te lang gamen.

Op een dag was ik het zat.

Dus besloten het los te laten. Met mijn oudste gepraat en uitgelegd dat het aan hem was.

Gevolg : hij heeft zich een paar keren ziek gegeten. Echt kostmisseljk ziek. Doodziek. Ik had gehoopt dat hij het na de eerste keer zou snappen, niet dus. (ik wijt het ook aan het feit dat hij als baby maandenlang doodziek is geweest, en dus geen natuurlijke grens van eten en stoppen heeft geleerd hierdoor)

Op een dag snapte hij het. Hij heeft het zelf (met veiligheid van ons) uitgezocht. Resultaat : hij eet nu supergoed, meestal erg gezond, gewoon omdat hij merkt dat hij zich daar veel beter bij voelt en nu voelt waar zijn grens ligt, hoe zijn lichaam reageert.

Fijn dus. (en hij weet nog altijd dat hij dit zelf heeft kunnen ontdekken, en vrijeheid kreeg, ongelofelijk belangrijk voor hem)

Idem met het gamen. Op een dag was ik het zat.

Dus ook weer loslaten. Hij heeft een paar keren zo lang achter dat ding gezeten dat hij fysiek ziek was, en lag te kokhalsen in zijn bed, en dat alles draaide, en hij een dag lang hoofdpijn had. En toch deed hij hetzelfde nog een keer, en nog een keer. En toen was het over. En erna hebben we daar afspraken over gemaaakt, waar hij zich nu aan houdt.

Het is niet altijd makkelijk met kids, en ik zit eerlijk gezegd ook best regelmatig met de handen in het haar. (en durf dat ook rustig toe te geven)

Maar met de nodige vindingrijkheid kom je er wel.

Maar niet jezelf wegcijferen. Ik zeg soms gewoon : 'en nu is het klaar, nu laten jullie me een half uur gerust, en ik wil alleen iemand horen in grote nood'. (zowel tegen de kids als tegen mijn man )

Sinds ik beter zorg voor mezelf, ben ik een beter mens gewordne, en een betere moeder!

 

[Webmaster]

Ik wil het graag opnemen voor de vriend van rateltje. Zij verwoordt in haar posts precies de essentie van het probleem:

Quote:
ik weet waar het ligt, zijn lont is te kort en die van mij te lang.

Ik reageer erg op haar emotie en voel aan wanneer het niet goed zit, als ik daar dan op reageer trek ik aan zijn lontje.


Quote:
Ik zet hem volgens mij neer alsof hij streng en zakelijk is, maar ik laat teveel toe waardoor hij in het niet valt, we zitten niet op die ene lijn.


Quote:
We zijn altijd een gezin geweest van pieken en dalen en mijn niet consequent zijn omdat ik het gevoel had haar tekort te doen door de kleintjes veel meer aandacht te geven enz enz.


Quote:
Ik moet consequenter zijn en doen wat ik zeg, dat klopt


Vervolgens schrijft lievergezond:

Quote:
Dit zou mijn vriend op deze manier mij niet moeten flikken bij een kind dat niet van hem is en wel van mij.


Quote:
Voor mij zou de relatie met mijn kinderen belangrijker zijn dan de relatie met een vriend die niet de vader is, zolang de kinderen beneden de 18 jaar zijn, mocht het er kennelijk zo op aan gaan moeten komen.

Dan maar geen vriend als die zijn plek niet kent.


De vriend kent zijn plaats wel degelijk en doet wat hij kan. Hij is de meest consequente in de relatie en trekt duidelijke grenzen. Vervolgens staat rateltje toe dat deze grenzen worden opgerekt, waar dochterlief gretig misbruik van maakt. Geen wonder dat hij het niet meer trekt!

Maar rateltje zegt vervolgens:

Quote:
Wellicht stopt het hier,maar mijn kind daar kies ik voor, dat is ook waar het omgaat.

Ik kies voor haar en begrijp haar meer dan hij dat kan.


Zoals ik het zei heeft hij juist met de blik van een 'buitenstaander' een groter totaaloverzicht! Niet voor niets schrijft ze:

Quote:
Zelf merk ik dat ik niet op 1 lijn zit en dat botst, ik ben een emo mens en mijn kind is dat ook, we triggeren elkaar.


Wie gevangen zit in zijn/haar emoties mist het grotere plaatje! En dan moet de vriend therapeutisch genalyseerd worden, zoals naief voorstelt?

Quote:
Misschien ook met je vriend praten wat hem zo op de kast krijgt, waarschijnlijk heeft hij ook onverwerkte zaken uit zijn jeugd de relatie mee in genomen. Daaraan werken kan een goed voorbeeld voor de kids zijn.


Hij ziet het goed en is consequent. Wie heeft hier dan een slechte jeugd gehad? Rateltje barst van het schuldgevoel en is te toegeeflijk, punt, en haar vriend wordt hier krankjorum van. De beste man kan geen ijzer met handen breken! Ook liesje suggereert dat mannen emotioneel op slot zitten en moeders het altijd het beste weten. Wat een flauwekul! Lees deze woorden eens van rateltje:

Quote:
ik heb daarnet een heel gesprek gehad met mijn vriend en de grootste ergernis wat hem dwars zit is dat zij zo respectloos met mij omgaat.

Ik laat het toe,omdat ik niet meer weet hoe ik het moet aanpakken zonder dat het zich uitmond in een ruzie.


Hij heeft het grootste gelijk van de wereld en ziet het 100% goed!

Quote:
Hij wil zo niet verder en heeft het gevoel dat zij het gezin regeert.


Je laat je toch niet de les lezen door een snotneus? Zij moet haar plaats weten, niet die vriend. Dit is compleet van de gekke! Deze vent is goud waard! Lees maar eens:

Quote:
Hij zegt te begrijpen dat zij een houding aan neemt omdat ze niet gehoord en gezien wordt en bevestigd dat ze meer kwaliteitstijd verdiend dan ze tot nog toe krijgt.

ook probeert hij het korte lontje af te tikken door wanneer hij voelt dat het frustreert even weg te lopen zonder te laten blijken wat hij voelt en even tot 10 telt.

Hij gaf ook aan dat de spanning vanuit mijn werk de afgelopen 2 weken voor hem ook voelbaar waren en dat hij dar moeite mee had.


Wat mij betreft spreekt annelies de meest ware woorden:

Quote:
Het lijkt mij logischer dat jij en je partner de zaken oplossen, en dan samen een oplossing zoeken voor de omgang met de oudste.

Misschien is het geen slecht idee om je man een tijdje ergens anders te gaan laten nadenken, en dat jullie twee wat afstand nemen, en een nieuwe manier van samenleven zoeken, zodat het wel werkt.

In plaats van 'het kind de rekening te laten betalen'....

Op deze manier wordt haar gevoel van eenzaamheid, verdriet alleen maar bevestigd...

Ipv time-outs of erger nog, wegsturen, zouden time-ins een betere en vooral veel liefdevollere manier zijn...


Mike

 

[Guest]

dank @annlies en @liever gezond

Ik moest vanmorgen werken vanaf 7 uur en ben kapot......... dood moe.

Ik kan helaas niet even weg gaan of afkoelen op afstand, dat lukt gewoonweg niet met de 2 kleintjes :-(

Ik heb jonx gebeld,maar omdat het dossier is afgesloten moet ik opnieuw via de huisarts een aanvraag doen, zij/hij belt mij maandagmiddag terug.

Afwachten dus maar weer.

Mijn vriend gaat ook even bijtanken bij vrienden en is er zondag weer.

Vannacht hoop ik beter te slapen zodat ik er morgen weer voor 100% sta.

Dan weer mijn dochter ophalen en de draad positief oppakken.

nogmaals bedankt voor alle reacties!

 

[naief]

Mooi opsomming Mike.

Het blijft trouwens wel een mooi boek.

 

[annelies73]

Sterkte Rateltje.

Het komt wel goed!

Het is ook niet altijd eenvoudig, pubers en kleuterpubers samen in huis

(iedereen zegt altijd dat een groot leeftijdsveschil ideaal is, maar ik vind het niet altijd makkelijk. Ze hebben totaal verschillende interesses, ...

Kleintjes zijn altijd vroeg wakker, pubers zijn tot laat wakker, dus je hebt als ouder gewoon continu je handen vol. Haha)

Prettig weekend!

 

[Guest]

het is heel duidelijk Mike, ik zal eraan moeten werken en hij ziet idd het grotere plaatje.

Ik sta voor de kids en ben het meest bij ze, ik laat over mij heen lopen omdat ik een emotioneel schuldgevoel voed.

Dit leidt tot niets, ja continue strijd en discussies.

Dat mijn vriend een topper is weet ik, hij is degene die mij op het pad zet wanneer ik afdwaal, hij is degene die mij terecht zet wanneer ik het tegenovergestelde doe van wat ik zeg.

Hij is nu alleen heel kortaf en meteen boos en ik doe alles om dat te voorkomen, maar hij geeft aan dat hij het ook ff niet meer weet.

Ondanks dat staat hij open en denkt mee.

Voor mijn gevoel is bij mij in emotie alles bespreekbaar en zo overtreed ik mijn eigen grenzen.

Als ik kijk naar mijn eigen jeugd dan mocht ik van mijn vader niets en mijn moeder vocht steeds voor dat kleine beetje ja.

Ik trap in mijn eigen valkuil en mijn kinderen, met name de puber weet precies hoe dat te "bespelen" waardoor ik overstag ga en denk nou toe maar dan.

De enige hier in huis die 100% duidelijk is is hij en ik ben het geheel alleen als ik het zat ben of ik teveel over mijn grenzen ben gegaan.

Het is zo mooi om te lezen dat datgene wat er geschreven wordt zo herkenbaar is, maar het moet uitgevoerd en dat is het lastige.

Hij doet mij denken aan mijn eigen vader en dat is denk ik waar mijn probleem ligt, terwijl zijn consequent zijn HET gene is wat alles op de rit houdt.

Ik heb nog wat te doen de komende tijd, eerst maar eens weer die spiegel voor mijn neus........moet zeggen dat jullie mooie spiegels omhoog houden

ik kan het voor nu even niet alleen weer op de positieve rit krijgen en sta open voor hulp ook al is het in de vorm van tips en handvaten.

 

[Webmaster]

Gelukkig maar. Ik moest even een lans breken voor je vriend! Ik bespeurde hier teveel 'vrouwelijk darwinisme', zo van: mannen deugen niet en vrouwen wel. Een aantal van jullie is echt overgefeminiseerd!

Mike

 

[ruud]

@ Mike: bij mij heeft mijn reactie niets te maken met mannen deugen niet, vrouwen wel.

Maar eerder met: dat partners die niet de vaders of moeders zijn van de kinderen: die kunnen zich beter (in positieve zin) wat meer op de achtergrond houden bij de opvoeding: zelfs al zouden ze het beter weten dan de partner.

 

[Webmaster]

Flauwekul! Als je eenmaal in het huis woont, vorm je samen een gezin en deel je dus de verantwoordelijkheid voor de opvoeding, ook als je 'praktiserend vader' bent. Wat je anders krijgt is dat Madam als een koninginnetje op haar troon een lange neus trekt naar de man in huis en vervolgens moeders gaat bespelen. Waar je dan op kunt wachten is een opmerking als: jij bent toch mijn vader niet, dus jij hebt niks te vertellen. In zo'n situatie zou ik dan zeggen: maar je hebt wel met mij te maken! Ik bespeur hier veel (onbewust) feminisme!

Mike

 

[Guest]

wat voor voorbeeld geef je dan naar de kleintjes, omdat hij hun vader wel is mag hij hun wel opvoedkundig benaderen en haar niet, onmogelijk.

Zijn kinderen 10 en 15 is precies andersom trouwens, ik ben degene die hem wijst op consequent zijn en hij laat meer toe.

Wij doen in huis de opvoeding van alle kinderen en niet die zijn van jou en die zijn van mij.

 

[Webmaster]

Zo is het maar net! Je moet mannen nooit buitenspel zetten, kinderen horen opgevoed te worden door mannen en vrouwen samen!

Mike

 

[Peti]

Rateltje, ik ben met Annelies eens.... als je meer voor jezelf leert opkomen dan zal het steeds beter gaat. Ik spreek ook uit ervaring, het is moeilijk maar het wordt steeds makkelijker.

Hier een stukje tekst wat mij enorm heeft geholpen:

Vrouwen zijn meesters in zichzelf weg te cijferen, het zit in ons.

Vrouwen voelen zich van nature verbonden met anderen.

En doordat we zo verbonden zijn met anderen, voelen we ons vaak verantwoordelijk voor andermans welzijn en willen graag iedereen naar hun zin maken.

Wij staat klaar voor onze kinderen, echtgenoten, collega's, vriendinnen, ouders, enz.

Het druist tegen ons natuur om Nee te zeggen,

want we willen niemand voor zijn hoofd stoten en zo blijven we altijd degene die overheerst worden.

Vaak worden we nog slachtoffers van sterkere persoonlijkheden

die misbruik maken van onze goedheid.

Zijn we gelukkig als we onszelf wegcijferen?

Nee, we zijn doodongelukkig.

Als je het gevoel krijgt dat jouw mening of wil niet telt, kan je behoorlijk overspannen en oververmoeid raken.

Als je dan toch tijd voor jezelf vrij maakt, voel je nog schuldig daarover.

Het wordt tijd om jezelf op de eerste plaats te zetten.

Soms hebben we het niet eens door dat we onszelf wegcijferen.

Pas als het te laat is, ontdekken we dat we weer teveel hooi op onze vork hebben genomen.

Op tijd ingrijpen voorkomt dat je overspannen raakt

en deze vijf waarschuwingssignalen help je het herkennen als het weer teveel voor je wordt.

1. als je vaak moe en gespannen bent.

2. in je relaties met bepaalde mensen waar je voelt dat je wordt uitgebuit en wrokkig wordt.

3. als je denkt; nee hé, ook dat nog! en; ik moet nog.....

4. niet aan de dingen toe kunnen komen waar je je energie vandaan haalt.

5. weinig of geen aandacht aan je uiterlijk besteden

Als je eenmaal gewend om jezelf weg te cijferen, blijf je dat doen.

Het wordt tijd voor verandering, inzicht in jezelf doet je veranderen.

Ook jij heb recht op respect en waardering.

Zorg voor de balans in je leven, blijf aardig maar ook standvastig.

De vijf verkeerde redenen om jezelf weg te cijferen;

1. Om schuldgevoelens te voorkomen.

Vrouwen die zichzelf om deze reden wegcijferen, gedragen zich als een slachtoffer.

Ze laten zich leiden door het idee dat dingen 'moeten'.

In dat geval is het zinvol om jezelf af te vragen of schuldgevoelens wel terecht zijn.

2. Om aardig gevonden te worden.

Hoe hard je ook je best doet, er zullen altijd mensen zijn die jou niet aardig vinden.

Daar ontkomt je niet aan, er zit altijd wel iemand bij die jou niet mag.

Leer daar niks van aan te trekken,

want ook als je jezelf helemaal wegcijfert vind men je ook niet aardig.

Dus met wegcijferen schiet je geen donder mee op.

3. Om de lieve vrede te bewaren.

Dit is heel herkenbaar voor vrouwen die zichzelf wegcijferen om ruzie te voorkomen.

De ruzie is op dat moment wel van de baan, maar de schoen blijft toch wringen

zolang het onderliggende probleem niet wordt opgelost.

4. Om jezelf de moeite waard te voelen.

Veel vrouwen vinden zichzelf niet goed genoeg zoals ze zijn

en denken dat ze door maar heel erg hun best te doen voor anderen

de moeite waard worden.

Dan heb je de bevestiging van 'Wat lief van je' nodig om jezelf waard te vinden.

Maar een ander kan jouw zelfbeeld niet verbeteren

dat kan je alleen zélf doen.

5. Om jezelf niet onder ogen te hoeven komen.

Sommige vrouwen cijferen zichzelf weg om gevoelens van eenzaamheid of onzekerheid te ontlopen.

Wie zichzelf in anderen verliest, hoeft namelijk dan niet bij zichzelf stil te staan.

Maar alleen degenen die hun eigen gevoelens onder ogen durven te zien,

vinden echt innerlijk rust en geluk.

En zo zet je jezelf op de eerste plaats.

Vrouwen die zichzelf om de verkeerde redenen wegcijferen,

doen dat niet bewust, het gebeurt vaak onbewust.

Negatieve patronen kunnen pas doorbroken worden

als je bewust bent van de achterliggende reden.

Vraag jezelf af waarom je jezelf wegcijfert?

Doe je het om de verkeerde reden besef dan, als je het echte probleem wilt oplossen,

het nodig is naar dit onderliggende gevoel te kijken.

Dat moet worden aangepakt.

Veel vrouwen hebben onbewust het idee dat ze 'alles' moeten.

Ze moeten een perfecte moeder zijn, attente echtgenote en liefdevolle vriendin zijn.

Lukt dat niet ( en bij wie lukt dan wel),

dan hebben ze het gevoel te falen.

Het is belangrijk om te beseffen dat je geen supermens bent.

Probeer jezelf te behandelen zoals je anderen ook behandelt,

namelijk met respect en compassie.

Denk eens wat vaker; ik ben ook maar een mens of

ik ben goed zoals ik ben.

Kom op voor jezelf.

Wie zichzelf beter accepteert, kan makkelijk nee zeggen en tijd voor zichzelf nemen.

Begint dan weer het schuldgevoel te knagen, besef dan dat je in elke situatie

het recht hebt om nee te zeggen.

Bovendien als je uitgerust bent, kan je beter voor anderen zorgen.

Stel prioriteiten.

Moet er veel gebeuren, dan is het handig om prioriteiten te stellen.

Wat moet er vandaag gebeuren en wat kan tot morgen wachten?

Vergeet natuurlijk niet jezelf op het lijstje neer te zetten.

Schuif jezelf niet door tot morgen.

Plan daarom elke dag iets prettigs in voor jezelf,

een uurtje bad of het genieten van een thee-moment.

Maak afspraken.

Binnen een gezin worden vaak te weinig afspraken gemaakt over de verdeling van taken

waardoor bijna als vanzelfsprekend veel taken op de schouders van de vrouw terecht komen.

Voorkom dit door met alle gezinsleden duidelijke afspraken te maken over wie wat doet.

Voel je niet bezwaard om van gezinsleden een grotere inzet te vragen.

Vraag hulp.

Om te voorkomen dat het allemaal te veel wordt,

is het belangrijk jezelf af en toe af te vragen of je het allemaal nog wel aankunt

Het is geen criterium dat je doorgaat totdat je erbij neervalt.

Vraag jezelf af; waar voel ik me gelukkig bij?

Zorg ervoor dat als je hulp krijgt aangeboden deze met beide handen aanpakt.