pubertijd

[Guest]

@Peti dank voor je stuk, ik moet het nog eens even goed doorlezen.

Ik heb het boek puberende brein besteld en hoe overleef ik mijn familie.

Als ik het boek van @Naief mag lenen dan moet ik een behoorlijke stof tot herkenning en handvaten krijgen de komende tijd ;-)

Vanmiddag is vriendlief weggegaan om zondagavond weer thuis te komen.

Hij heeft haar een kleinigheidje gekocht met een briefje dat hij erg blij is dat ze er weer is.

Vanavond zijn we lekker met zijn tweeen en als de sfeer goed is ga ik een gesprekje met haar aan.

Toen ik haar vanmiddag ophield zag ik in haar ogen onbegrip en vuur, ondanks dat ze bij oma 2 nachtjes is geweest heeft ze aangegeven het moeilijk te vinden om geen spanning/ruzie te krijgen.

Ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat wij het graag gezellig willen hebben, dat ik uit wil gaan van het positieve en geen oude koeien uit de sloot wil halen, verder gaan en naar elkaar luisteren, stil staan bij en met elkaar door elkaar onder meer uit te laten praten zonder boos te worden en meer tijd aan elkaar te besteden.

Mijn vriend en ik geven haar i.i.g. 2 momenten per week dat ze minimaal een uur met elk alleen wat leuks gaat doen.

Een stap tegelijk..............

 

[naief]

@rateltje

ja hoor, je mag het boek wel lenen.

Heb je mijn emailadres al?

@Mike, kun je ons in contact brengen?

 

[Guest]

@naief ik heb nog niks gezien

 

[Guest]

@naief ik heb het boek inmiddels aangeschaft, net als het boek puberbrein.

De perikelen zijn hier weer wat rustiger, grenzen aangegeven en duidelijk zijn we nu.

Grenzen worden (bijna)niet overschreden en de spiegel wordt vaker voorgehouden, aan allemaal trouwens.

Ik en mijn vriend spreken meer over hoe we het willen en zien/voelen, dat helpt zeker.

Onze puber is af en toe rebels, door duidelijk te zijn en grenzen aan te geven gaat het beter.

Wel hebben we weer contact gelegd met de kinderpsycholoog die ons de spiegel voorhield en zo ons "wakker" hield.

 

[Romagi]

@Rateltje, fijn te lezen dat het beter gaat.

 

[naief]

Hoi Rateltje, ik had ook niets van jou gezien en was nog steeds van plan Mike even aan zijn jasje te trekken. Fijn dat je het boek nu ook hebt. (je bedoelt toch het boek wat je van mij wilde lenen?) Het geeft je geen kant en klare oplossingen, maar kan je wel helpen bij het bedenken van een plan voor je gezin.

Fijn dat het al zo veel beter gaat en hopelijk blijft dat zo. Kinderen kunnen heel wat chaos aanbrengen. En als je niet terug kan of wil vallen op je eigen opvoeding is het heel lastig. Ik vind het tenminste zelf wel heel lastig. Ik wil ze volop ruimte geven, maar heb ook nooit geleerd hoe ik grenzen voor mezelf moet trekken en als iets van een patroon afwijkt wat ik in mijn hoofd heb, kan ik flink in de stress schieten. Allemaal geen lekkere combo's.

 

[Guest]

@naief ja hoor dat boek, ik dacht dat er nog iemand was die het wel wilde lenen van je.

Ik merk dat de omschakeling weer naar werk/school, lees structuur, ook weer wat opstartproblemen geeft.

Dit neemt even tijd, het is voor mij belangrijk dat ik niet in de stress schiet, niet teveel hooi op mijn vork neem en zo rust blijf creeeren, waar iedereen profijt van heeft.

Verwachtingen hebben door vanzelfsprekendheid geeft stress.

Communicatie is hier het middel waardoor het makkelijker wordt de ander te begrijpen, grenzen te stellen, consequenties te aanvaarden enz enz.

wie heeft gezegd dat opvoeden makkelijk is ;-)

 

[Food en Mood]

Quote:
wie heeft gezegd dat opvoeden makkelijk is


Ik in ieder geval niet :roll:

Maar het wordt wel leuker als je probeert in het moment te blijven en te accepteren dat het is zoals het is.

Wat niet wil zeggen, lekker achterover leunen en maar laten gebeuren.

Door in het moment te blijven, en het te nemen zoals het komt, blijf je nabij en laat je niet los en laat nu juist dat zo helend werken ;-)

En tadaaa, door je er het hoofd over te breken dient zich ineens het ene inzicht na het andere aan.

Doet me ontzettend goed om te lezen dat het weer beter gaat en dat het nu wat rustiger is.

 

[Guest]

Ik en mijn vriend hadden contact gezocht met de instantie waar we in het verleden ook zijn geweest voor en met onze dochter.

Onze afspraken komen niet goed van de grond en we lijken telkens te vervallen in oude patronen.

We proberen positief te blijven en niet boos of gefrustreerd te worden,maar het is erg lastig met en puber die blijft overschrijden.

Wij allemaal vrij snel geirriteerd, waardoor onze dochter zich meer en meer terug trekt en steeds meer grenzen/regels aan de laars lapt.

Straffen en dingen ontnemen lijkt geen onvloed te hebben.

Positief belonen wordt bijnaniet gezien door de vele negatieve dingen die gebeuren.

Wat weer frustratie en boosheid, teleurstelling teweeg brengt, het cirkeltje is zo maar weer rond.........

Elke dag is er wel een moment waardoor er weer bonje is.

Onze denkwijze als ouders is goed, maar we krijgen het niet blijvend op de rails, zo ook mijn vriend niet.

Het gaat de ene dag beter dan de andere, maar wij zien ook dat we dit niet volhouden.

Mijn vriend en ik staan wel meer naast elkaar en zijn het ook eens, maar ook hij weet niet meer wat te doen wanneer er regels aan de laars gelapt worden.

We gaan op cursus, wij als ouders. Geweldloos verzet heet het;

de theorie/methode Nieuwe Autoriteit (ontwikkeld door Haim Omer)

In plaats van hun autoriteit te handhaven op basis van straffen en belonen worden ouders uitgenodigd een nieuwe vorm van autoriteit aan te leren ,welke gericht is op de-escalatie en herstel van de relatie met hun kind.

• Ouders nemen de verantwoordelijkheid om aanwezig te zijn in het leven van hun kind.

• Ouders nemen stelling tegen het grensoverschrijdend gedrag van hun kind.

• Ouders besluiten eenzijdig te stoppen met hun rol in de escalaties.

Deze methode vraagt van ouders een totaal andere manier van denken en doen, wat het uitvoeren in de dagelijkse praktijk moeilijk maakt !

 

[Poekie]

Rateltje,

Veel succes, ik hoop dat het veel voor jullie gaat betekenen in de relatie tot jullie dochter.

Lia

 

[cham]

Succes met alles Rateltje!!

 

[naief]

Op kleine schaal klinkt het herkenbaar Rateltje. Soms kun je ook niet zo snel belonen of er is al weer wat anders gebeurt. En dan overeind blijven als ouder pffff. Veel succes.

 

[Romagi]

Rateltje, gaat je dochter ook mee of heeft ze zelf ergens een programma?

 

[Food en Mood]

Respect Rateltje voor wat jullie allemaal doen.

Dit respect naar jullie toe voelt jouw kind ook maar ze kan dit nu nog niet naar jullie uiten, ze zit nog in de afzetfase, daarom doe ik het in naam van haar ;-)

Ik ben heel benieuwd wat deze methode jullie als gezin gaat opleveren.

Heeeeeel veel succes en kracht wens ik jullie toe, en een bemoedigende knuffel.

Ik hoop dat je ons hier een beetje op de hoogte blijft houden

 

[Guest]

@ rateltje:

Ik heb misschien wel een bruikbaar advies voor je.

Wanneer iemand iets bij je uitlokt (wie dat ook is), kan het goed zijn (zeker bij mensen die dicht bij je staan) om je kwetsbaar op te stellen.

Ook, en misschien juist wel, bij een puber.

Het is dan namelijk een stuk moeilijker om daar vervolgens boos op te reageren.

Dus geef maar aan dat ze je kwetst wanneer ze dwars is of moeilijk doet.

Ik denk dat dit kan helpen.

Hoe dan ook, succes hiermee!

 

[Food en Mood]

Paradogma, dat kan ik onderstrepen en het is mijn /onze redding geweest.

Rateltje, ik ben al naarstig op zoek naar informatie over Haim Omer en ik ben nu al om....

Geweldig, dit is wat wij al die tijd gedaan hebben en het heeft gewerkt.

Het is alsof mijn methode ineens een naam krijgt.

Het is hard werken maar volgens mij de enige 'goede 'methode.

Ik ga verder lezen, ik wil er alles over weten, ik heb nog even tijd voordat iemand van MenS (Partij voor mens en spirit) komt voor een gesprek.

Hij wil me uitnodigen om een lezing te komen geven over mijn visie...ik moet er niet aan denken, dat vind ik doodeng om te doen.

Maar we zullen zien wat mogelijk is :wink:

 

[Poekie]

Food en Mood,

Zo ben ik ooit eens uitgenodigd om een lezing over voeding te doen. Mijn eerste reactie (in mijzelf) was: dat doe ik niet. Ik gaf aan dat ik er over na wilde denken. Uiteindelijk heb ik het gedaan, omdat het mij ook wel leuk leek om mijn kennis over voeding te 'spuien'. En het was erg leuk om te doen.

Ik dacht: als er een vraag komt die ik niet weet dan zeg ik dat ook gewoon zo. Je kunt niet alles weten toch?

Gewoon doen, je goed voorbereiden en er voor gaan. Ik weet zeker dat je het leuk gaat vinden en je leert er ook weer veel van.

Lia

 

[Guest]

bedankt voor alle lieve reactes, doet me goed.

Ik stel me wel kwetsbaar op, maar de frustratie, teleurstelling en woede overheerst bij ons allemaal meer en meer, dat maakt onmachtig.

Het stapelt zich op, omdat je niet meer weet hoe het positief te brengen, duidelijk te blijven en staan te blijven zonder je emoties te laten gaan.

Het spreekt mij heel erg aan, zeker nu ik merk dat alles overslaat naar de jongere dames, ik ze dat in hoe ze met elkaar omgaan.

Niet alle dagen, maar het beangstigd mij best wel als ik het opmerk.

Ik zelf mis het fysieke heel erg, ik ben een open boek in houding en emotie, je leest af wat ik voel, niet altijd handig, maar het belemmert mij meer en meer in mijn relatie met mijn dochter.

Alsof je elkaar kwijt raakt.........

Goed wij blijven ervoor gaan!

Food en Mood ik weet zeker dat jij zo vol passie zit m.b.t. voeding dat het even de drempel over is, goed voorbereiden en dan ga jij als een trein #voorspelling

 

[Guest]

even een update

De cursus geeft een boel nieuwe inzichten.

Ben er inmiddels achter dat ik een (bijna)perfectioniste ben, terwijl ik altijd dacht dit niet te zijn.

Ik voorkom heel veel, ben politieagent en bereid mij voor op veel wat kan gaan gebeuren.

Mijn antennes draaien op volle toeren en ik ben erg snel geprikkeld.

Proberen het een ieder naar de zin te maken en voorspellen wat kan gebeuren kost veel energie, teveel energie.

Maakt ook dat ik voortdurend op mijn tenen loop.

goed willen doen, de perfecte moeder zijn, leert een kind weinig mee.

Dit alles terwijl ik op mijn werk wel kan loslaten, kinderen mogen ontdekken, ik sta met handen op de rug, kinderen ontwikkelen, maken eigen keuzes, ontdekken door fouten of ervaren zelf dat iets niet kan.

Heel vreemd dat ik besef dat ik mijn kids feitelijk belemmer, doordat ik wil voorkomen dat ze verdriet hebben, ruzie maken, ontdekken hoe iets werkt, fouten mogen maken.

Het is een vreemde gewaarwording, omdat ik het tegenovergestelde op mijn werk ervaar.

Dat maakt ook dat ik soms liever werk dan thuis agentje speel, zo voelde het op een gegeven moment.

Dit komt ergens vandaag, dan ga ik terug naar vroeger.

Kort gezegd zei mijn vader altijd Je wordt niks, kan niks en zal ook nooit iets zijn.

Zo wilde ik nooit worden zei ik altijd.

Heb altijd het gevoel gehad te moeten bewijzen het wel te kunnen, in de familie de eerste te zijn die doorleerde, vroeg op eigen benen staan enz.

Ik heb door meer omstandigheden van vroeger mijn naam zelfs veranderd via de officiele weg, ook een manier van loslaten en niet willen behoren tot dit stuk van het leven.

Afscheid genomen van een heel deel van de familie, dat is de grootste stap ooit geweest.

Toen voor mij het beste wat ik kon doen, kon anders niet verder.

En toch lijkt dat weer een stuk van het nu te zijn, een stuk wat ik meeneem, ondanks dat ik dacht dat los te hebben gelaten.

Dat doet pijn en maakt dat ik mij afvraag of ik dit (nog) kan veranderen, iets wat zo lijkt ingeslagen toen.

Ik dacht er te zijn voor mijn kinderen, anders dan het voor mij was vroeger.

Wel knuffelen, niet altijd nee zeggen, positief zijn, belonen, aai over de bol enz enz Onbewust toch gericht op het resultaat, dat moes goed zijn.

Want je moet je bewijzen, anders ben je niemand.

Ik moet stoppen met alles in handen willen hebben, te goed willen doen.

Mogen loslaten, niet alles goed voor elkaar hebben, best een dag niks doen zonder mij meteen schuldig te voelen.

Stoppen met denken voor een ander, altijd de helpende hand willen zijn, zorgen dat ijn kinderen niks tekort komen, er zijn is genoeg.

Wellicht herkennen sommigen zich er wel in, altijd bezig zijn in je hoofd met je te verplaatsten in andermans schoenen. Erg vermoeiend en altijd in de weer met gedachten/opties/mogelijkheden/uitzoeken enz.

Hoe kan je je kinderen laten ZIJN, terwijl je dit zelf nooit zo hebt mogen ervaren.

Ik weet dat ik het kan, maar wil het zonder gevoel dat ik het voor die ander (vader) doe.

Wiebelig wordt ik er wel van, nooit gedacht dat ik nog zo vast zat.

Loslaten en er zijn is het moeilijkste ooit. (touwtjes in handen)

Mijn opdracht voor de komende tijd:

De focus ligt op actie en niet op resultaat

 

[cham]

Hoi Rateltje,

Je bent zo te lezen al keihard in aktie!

En loslaten is wat mij betreft ook 1 van de lastigste dingen die er zijn.

Succes met alles de komende tijd...