vanmiddag is per ongeluk de mobiel van mijn puber (13) uit haar zak gevallen tijdens een ritje in een kermisgevaarte.
Hele toestand, der geld, portemoniks, mobiel en fietsleutel weg.
Eind van het verhaal was dat ze der mobiel het aller aller belangrijkste vond, terwijl wij dachten dat het lopen naar huis omdat der fietssleutel weg was erger zou zijn in beleving.
Ze liep nog liever naar school en dat is toch zo'n 4-5 km denk ik.
Kortom ze kan niet leven zonder haar mobiel, nu moet ze, van haar laatste spaar- en zakgeld had ze net een deal gesloten met ons voor het samen dokken van haar zelf vernielde fietswiel.
Dus zij geen geld meer over en zakgeld sparen duurt wel ff na deze deal ;-)
Ik zeg wij hebben daar geen geld voor, je hebt nog een mobiel ,maar daar is de pincode van vergeten. Wellicht maar flink wat codes proberen de komende tijd.......
Dit was de eerste die ze van ons kreeg, zelf uitgezocht, maar geen whatsapp erop, paps dacht daar anders over en kocht haar zonder overleg eentje die dit wel had.
Ga er maar aan staan als gescheiden ouder, los het maar op......
Nu weet ze dat ze geen van ons krijgt, zelf moet sparen, wat langer gaat duren, tenzij ze keuzes maakt zoals zakgeld, telefoongeld enz te sparen en dan is ze er met een maand of 3.
Ze weet dit, zij moet nu de juiste keuze maken.
Klinkt hard hoor, maar hebben haar wel 100 keer gewaarschuwd dat ze haar zakken goed dicht moet doen, oppassen voor haar spullen enz enz.
Nu hoopt ze dat haar paps het zielig vindt en haar een nieuwe mobiel koopt, wat leert ze daarmee?????
Ik heb haar na het gebeuren een dikke knuf gegeven en erkend hoe vervelend en verdrietig dit is, maar dat het haar eigen verantwoordelijkheid is dat ze zuinig is op haar spullen.
Een nieuwe mobiel kopen kon ook, maar daarmee geef ik aan dat het niet uitmaakt, geen waarde heeft en alles te koop is.
