Ik ben bang als ik me werkelijk in mijn stress ga verdiepen, dat hij me dan meester wordt en ik misschien niet meer de kracht heb om op deze voet door te gaan.
Hoi Godsgeschenk, ik meen je angst te herkennen. Ik ben me ook eerder gaan verdiepen (10 jaar psychotherapie en studie psychotherapeut) in mijn leven, keuzes die ik maakte of de gevoelens / angsten die daar weer onder / achter zaten. Daar kreeg ik nog meer stress van. Maar de inzichten die me het opleverde, daar ben ik wel dankbaar voor ondanks de offers die me die inzichten gebracht hebben. 1 offer was: in elkaar gezakt en zeer veel lichamelijke klachten. Het heeft me vertwijfeld doen afvragen wat ziekte in feite dan toch is. Stank voor dank: meer inzichten/ dichter bij mijn gevoelens maar veel meer lichamelijke klachten, door verhoogde stress over het feit dat ik doorkreeg hoezeer ik niet aan mezelf toekwam tot dusver, maar ook de wanhoop over dat ik niet wist hoe mijn leven dan een andere draai te geven.
De vraag is: welke keuze heb je als je leven je lief is en als je je graag blijft ontwikkelen? Doorgaan op de huidige voet, daar heb je immers persoonlijk je vraagtekens bij als ik het goed begrepen heb.
Je hebt genoeg aspiraties denk ik, dat is je rijkdom, dat heb je maar alvast en dat mag je koesteren in stilte of juist niet.
Ik ken het verhaal van een docent op het gebied van imaginatie: zij was bang voor vogels en tekende ze veel en vaak. Later komt ze er ineens achter dat ze eigenlijk deep down haar vliegbrevet wilde halen.
M.a.w. je angsten onderzoeken heeft ook een functie: die angsten kunnen wel eens daar liggen waar je diepste wensen zich ook bevinden.
Dus je angsten uit de weg gaan, als die ook zitten in de richting waar je inspiratie zich bevindt, dan heb je jezelf ermee.