Ik heb bij heel veel voeding die ik heb opgezocht tegenstrijdige resultaten gevonden. Je kunt dus eigenlijk zo goed als niets meer eten als je dat allemaal moet geloven of besluiteloos raakt doordat je steeds in dubio gehouden wordt. Weston Price heeft in ieder geval diepgaand onderzoek gedaan op een moment dat ons voedsel nog niet zo bewerkt en gemanipuleerd was dan nu het geval is. Vandaar dat ik steeds weer daarbij uit kom en bij mijn keuzes steeds meer de nadruk komt te liggen op zo oorspronkelijk mogelijk en onbewerkt.
Ik vraag mij momenteel steeds meer af of ik niet beter gewoon naar een zo oorspronkelijk mogelijk dieet kan gaan in plaats van me bezig te houden met alle details over wat correspondeert met mijn specifieke situatie. Ik kan me vinden in de stelling dat veel (zo niet de meeste) moderne / chronische ziektes te wijten zijn aan de inname van toxines http://www.ourstolenfuture.org/. Het lijkt me verstandig om terug te gaan naar de basis en de rest van mijn energie te richten op ontgiften.
Zijn boek "de zin van ziek zijn" was voor mij een eye opener: een schrijver die ik zeer waardeer stelt nu dat het eten van vlees het eten van dode materie is http://peacefood.de/.
De vraag is hoe dat dan precies zit met de voedselpiramide. Wat dat wij nuttigen is niet eerst levende materie geweest en daarna geplukt, geoogst, geslacht etc etc? Je zou dan alleen nog kunnen leven van afval dat de natuur zelf loslaat: fruit nadat het van de boom gevallen is. Nooit gemerkt hoeveel onrijp fruit er verkocht wordt? En speciaal voor consumptie gekweekt is? Ik weet niet of het ethisch gezien correct is om een scheiding aan te brengen tussen de planten- en dierenwereld. Met wetenschappelijke onderzoeken is al lang vastgesteld dat planten ook gevoel hebben. Sterker, dat zij al reacties vertonen als mensen slechts de intentie hebben om bv een tak af te knippen. Mag je dan eigenlijk nog wel de planten in je tuin snoeien? Of planten kweken voor consumptie? De bessen afplukken om ze op te eten, voordat ze er vanzelf vanaf vallen? Hebben planten nog wel een ziel, zijn ze dus "levend" voedsel, als we ze na het oogsten opeten, maar dieren niet na het slachten? Als alles één is, maakt het dan moreel gezien nog uit of we planten of dieren eten? Als materie nog bestaat is het dan niet nog steeds in trilling, "levend", net zo lang tot het tot stof vergaan is? Hoe kan een boeddhistische monnik na zijn klinische dood nog jaren zijn eigen lichaam preserveren als dat dode materie is?
Ik vraag mij momenteel steeds meer af of ik niet beter gewoon naar een zo oorspronkelijk mogelijk dieet kan gaan in plaats van me bezig te houden met alle details over wat correspondeert met mijn specifieke situatie. Ik kan me vinden in de stelling dat veel (zo niet de meeste) moderne / chronische ziektes te wijten zijn aan de inname van toxines http://www.ourstolenfuture.org/. Het lijkt me verstandig om terug te gaan naar de basis en de rest van mijn energie te richten op ontgiften.
Zijn boek "de zin van ziek zijn" was voor mij een eye opener: een schrijver die ik zeer waardeer stelt nu dat het eten van vlees het eten van dode materie is http://peacefood.de/.
De vraag is hoe dat dan precies zit met de voedselpiramide. Wat dat wij nuttigen is niet eerst levende materie geweest en daarna geplukt, geoogst, geslacht etc etc? Je zou dan alleen nog kunnen leven van afval dat de natuur zelf loslaat: fruit nadat het van de boom gevallen is. Nooit gemerkt hoeveel onrijp fruit er verkocht wordt? En speciaal voor consumptie gekweekt is? Ik weet niet of het ethisch gezien correct is om een scheiding aan te brengen tussen de planten- en dierenwereld. Met wetenschappelijke onderzoeken is al lang vastgesteld dat planten ook gevoel hebben. Sterker, dat zij al reacties vertonen als mensen slechts de intentie hebben om bv een tak af te knippen. Mag je dan eigenlijk nog wel de planten in je tuin snoeien? Of planten kweken voor consumptie? De bessen afplukken om ze op te eten, voordat ze er vanzelf vanaf vallen? Hebben planten nog wel een ziel, zijn ze dus "levend" voedsel, als we ze na het oogsten opeten, maar dieren niet na het slachten? Als alles één is, maakt het dan moreel gezien nog uit of we planten of dieren eten? Als materie nog bestaat is het dan niet nog steeds in trilling, "levend", net zo lang tot het tot stof vergaan is? Hoe kan een boeddhistische monnik na zijn klinische dood nog jaren zijn eigen lichaam preserveren als dat dode materie is?
