Het ego is en blijft wel een lastig ding. Voor mijzelf blijft het ‘work in progress’ en zolang ik leef zal ik er –
soms wat meer soms wat minder – onder lijden. Ik weet niet eens of ik het ooit allemaal ga snappen, maar dat is oke.
Nochthans, wat zijn factoren die het ego helpen reguleren? Ontvangen of geven van respect? Overgave aan een hogere macht?
Broederschap? Deze laatste is wellicht het meest interesent voor dit topic: wat ondanks alle meningsverschillen,
persoonlijke achtergronden, levenservaring, etc. verbindt ons? Kunnen we ons, naast zelfontwikkeling wat vaak pijnlijk
is en enige tijd duurt om in te zien/te veranderen, ook focussen op broederschap om de positieve spirit erin te houden?
Waarom zijn jullie hier op dit forum? Is het de zoektocht naar waarheid? (Wat mijn motivatie is). Is het de drive voor
vrijheid en autonomie? Is het de zoektocht naar een utopische wereld? Is het omdat je je zorgen maakt over de toekomst
van ons nageslacht (waarin ik ook deel)? Is het de drang naar sensatie en om anders te willen denken?
(ik vermoed gelukkig niet dat er hier mensen zijn die dit als motivatie hebben). Is het om liefde en spiritualiteit
te delen? Of heeft iemand een andere motivatie?
Volgens mij zijn we allemaal een 'werk in ontwikkeling' dat geeft toch ook juist onze menselijke ervaring nut en kleur. Wat zou het 'nut' van ons leven zijn als we niet uitgedaagd werden, om de beste versie van onszelf te worden?. Stel dat je junkfood etend je leven zou doorbrengen met NPO en RTL kijken en af en toe als hoogtepunt naar de toppers/voetbal of wat dan ook.
Wat zou dat toevoegen aan onze menselijke groei? 0,0!. Ik vergelijk het leven wel eens met een spier, als je die niet traint, gebeurt er ook niets. Het zijn juist de keuzes en de consequenties ervan ervaren, die zorgen dat je leermomenten ervaart, die je op hun beurt vormen en van waaruit je verder kunt groeien.
Tsja, dat ego... Is vooral een instrument om de buitenwereld te ervaren, zoals ik het zie. Is de laatste decennia door toedoen van media/onderwijs etc te belangrijk gemaakt. Ik ben opgegroeid in een omgeving waar het belang van de groep soms boven jouw persoonlijke mening/ego gaat.
Sommige mensen ervaren dat als ouderwets, maar het heeft wel als voordeel dat je zo nu en dan, je moet proberen in te leven in de positie van iemand die niet tot je gezin behoort maar je wel erg na staat. En dat geeft vaak verrassende nieuwe inzichten, waar je weer van leert en kunt groeien.
Elke keer als mijn ego uitgedaagd wordt zie ik als een kans om te groeien en hoe intens en heftig het soms ook is en gewoon ook moeilijk af en toe, uiteindelijk ben ik diep dankbaar voor alles wat mij ten deel valt. En vaak heb ik de beste lessen geleerd uit hetgeen waar ik aanvankelijk
de meeste moeite mee had.
