Patrik Peters schrijft hier wel een chemicus te zijn. Dan heb ik me vergist of eerder een verkeerde bron geraadpleegd of dit verhaal is niet van Peters zelf. Een van de drie
Als biochemicus ben ik niet zo enthousiast over de ontgifting van kwik met de chelatoren zoals DMPS en DMSA. Ik heb immers moeten vaststellen dat er rekenkundig gezien een probleem is. De hoeveelheden kwik die je per sessie (vb bij een eenmalige DMPS-inspuiting) of per tijdseenheid (vb een maand DMSA inname) verwijdert, zijn doorgaans veel kleiner dan je zou verwachten bij een natuurlijke eliminatie van kwik.
Van DMPS en DMSA zijn meer capsules per dag nodig. Van DMPS 3 (halfwaardetijd van 8 uur) en van DMSA 8 (halfwaardetijd 3 uur)
DMPS en DMSA kunnen heel eenvoudig ingenomen worden onder de vorm van capsules, waarvan er dan dagelijks één ingenomen wordt. DMPS kan ook rechtreeks ingespoten worden in het lichaam. In dat geval zal een gespecialiseerde arts een vrij grote dosis toedienen. Om het lichaam niet al te zwaar te belasten, mag zulk een DMPS-inspuiting maar pas na één maand herhaald worden.
Hieronder zie ik al een foute beredenering van Peters, die ook nog eens onvolledig is.
Als je bedenkt dat een zwaar kwikbelaste persoon zeer veel kwik in de beenderen opgeslagen kan hebben, dan is gemakkelijk te begrijpen dat zulk een methode niet zo geschikt is voor zwaar kwikbelaste mensen. Om al deze kwik via chelatie te kunnen elimineren zou je immers duizenden DMPS-behandelingen nodig hebben. A rato van één behandeling per maand zou een volledige ontgiftinging honderden jaren in beslag nemen.
Als je alle DMPS capsules bij elkaar optelt kom je al op een aardige hoeveelheid, waardoor het geen honderden jaren duurt.
Een DMPS-behandeling kan ook gevaarlijk zijn. Bij de reeds erg fragiele gezondheid van de kwikbelaste persoon kunnen herhaalde DMPS-inspuitingen een regelrechte aanslag zijn op zijn gezondheid. Sommige mensen moeten zelfs gehospitaliseerd worden na zulk een behandeling. Ook kan herstel soms vele weken tot zelfs maanden duren. Vooraf goed overwegen is dus zeker de boodschap.
Hij begint dit hoofdstuk met dat er een behandeling via capsules en infuus mogelijk is en vervolgens trekt hij alleen een conclusie op basis van een infuus.