Godsgeschenk
Well-known member
Ik weet niet of dit hier past, maar schrijf het toch maar.
Ik ben zeer beschermd opgevoed en zeer netjes. Mijn vader was leraar op de mavo/havo en ja, ik moest presteren. Ik moest wat worden. In zijn familie waren ze allemaal groots geworden (notaris/ingenieur etc..). Mijn moeder kwam uit een boerennest, maar paste zich aan en omdat zij niets geworden was, moest ik het dus. Nou ik was braaf, deed goed mijn schoolwerk en ja, was overal steeds de beste. Ook in de muziek. Had zangles en pianoles en haalde de graden met lof.
Ook dansen was een grote hobby (toen ik nog zeer slank was en dat ben ik lang geweest).
Nou, na de middelbare school moest ik verder. Wat...ik had geen idee. Mijn vader had gehoord van de tamelijk nieuwe universitaire opleiding gezondheidswetenschappen. Ik kon eens gaan kijken. Ikzelf wilde naar de kleinkunstacademie maar dat stond buiten kijf. Ik kon wel naar het conservatorium. Dat wilde ik niet, te serieus, dus ik ging gezondheidswetenschappen studeren. Ik vond het leuk.
Ja, waar gaat dit verhaal naar toe.
De rode lijn was dat ik steeds geliefd wilde worden en dat deed door uit te blinken. Ik was zeer gehoorzaam naar 'meerderen ', want dat werd me ook met de paplepel ingegoten. ben netjes, braaf etc.
Hoe dan ook, ik was een zeer angstig kind, leed mijn gehele jeugd aan overgeefklachten 's nachts, maar dat was psychisch. Heb er nooit iets voor genomen of nooit naar een psycholoog gegaan.
Maar deze angst zette door. Overal. Baan na baan. overal waar ik met vrouwen te maken kreeg, ging het mis. Met mannen niet, waarom weet ik niet.
Ik liet me overal ondersneeuwen, en door mijn versterkte angst werd het steeds erger. Vrouwelijke leidinggevenden voelden dat en werden ook steeds erger.
Nu (nog) heb ik een zeer moeilijke leidinggevende, en wat gebeurde er....ik ben op een gegeven moment uit mijn vel geschoten.
Wat was een paar dagen later haar reactie: ze vond het goed, wilde geen slaafse mensen om zich heen, iedereen deed alleen maar wat zei wilde, niemand had een eigen mening. Ze hoopte dat ik mijn eigenwaarde weer gevonden had.
Zeer kromme reactie, want ze duldt niemand, geen eigen mening, schreeuwt naar medewerkers, krijst naar medewerkers, en iedereen buigt, heeft angst, zit met hoge bloeddruk...
Nu heb ik mijn baan verloren, maar dat heeft daar niets mee te doen.
Wel hoop ik dat ik inderdaad getriggerd ben en eens eindelijk van die angst af ben die me al mijn leven lang begeleidt.
Wat heeft dit met Binc haar verhaal te doen. Nou het volgende: Als iets steeds weer in je leven gebeurt, is het niet de ander die schuld is, maar roep je het zelf op met je gedrag. Ik zeg niet dat je schuldig bent, maar het is een patroon wat steeds weer ontstaat. Daar moet men uit zien te komen en dat is misschien wel een levenslange les.
Succes voor iedereen die uit een negatief patroon wil uitbreken.
Dorothé
Ik ben zeer beschermd opgevoed en zeer netjes. Mijn vader was leraar op de mavo/havo en ja, ik moest presteren. Ik moest wat worden. In zijn familie waren ze allemaal groots geworden (notaris/ingenieur etc..). Mijn moeder kwam uit een boerennest, maar paste zich aan en omdat zij niets geworden was, moest ik het dus. Nou ik was braaf, deed goed mijn schoolwerk en ja, was overal steeds de beste. Ook in de muziek. Had zangles en pianoles en haalde de graden met lof.
Ook dansen was een grote hobby (toen ik nog zeer slank was en dat ben ik lang geweest).
Nou, na de middelbare school moest ik verder. Wat...ik had geen idee. Mijn vader had gehoord van de tamelijk nieuwe universitaire opleiding gezondheidswetenschappen. Ik kon eens gaan kijken. Ikzelf wilde naar de kleinkunstacademie maar dat stond buiten kijf. Ik kon wel naar het conservatorium. Dat wilde ik niet, te serieus, dus ik ging gezondheidswetenschappen studeren. Ik vond het leuk.
Ja, waar gaat dit verhaal naar toe.
De rode lijn was dat ik steeds geliefd wilde worden en dat deed door uit te blinken. Ik was zeer gehoorzaam naar 'meerderen ', want dat werd me ook met de paplepel ingegoten. ben netjes, braaf etc.
Hoe dan ook, ik was een zeer angstig kind, leed mijn gehele jeugd aan overgeefklachten 's nachts, maar dat was psychisch. Heb er nooit iets voor genomen of nooit naar een psycholoog gegaan.
Maar deze angst zette door. Overal. Baan na baan. overal waar ik met vrouwen te maken kreeg, ging het mis. Met mannen niet, waarom weet ik niet.
Ik liet me overal ondersneeuwen, en door mijn versterkte angst werd het steeds erger. Vrouwelijke leidinggevenden voelden dat en werden ook steeds erger.
Nu (nog) heb ik een zeer moeilijke leidinggevende, en wat gebeurde er....ik ben op een gegeven moment uit mijn vel geschoten.
Wat was een paar dagen later haar reactie: ze vond het goed, wilde geen slaafse mensen om zich heen, iedereen deed alleen maar wat zei wilde, niemand had een eigen mening. Ze hoopte dat ik mijn eigenwaarde weer gevonden had.
Zeer kromme reactie, want ze duldt niemand, geen eigen mening, schreeuwt naar medewerkers, krijst naar medewerkers, en iedereen buigt, heeft angst, zit met hoge bloeddruk...
Nu heb ik mijn baan verloren, maar dat heeft daar niets mee te doen.
Wel hoop ik dat ik inderdaad getriggerd ben en eens eindelijk van die angst af ben die me al mijn leven lang begeleidt.
Wat heeft dit met Binc haar verhaal te doen. Nou het volgende: Als iets steeds weer in je leven gebeurt, is het niet de ander die schuld is, maar roep je het zelf op met je gedrag. Ik zeg niet dat je schuldig bent, maar het is een patroon wat steeds weer ontstaat. Daar moet men uit zien te komen en dat is misschien wel een levenslange les.
Succes voor iedereen die uit een negatief patroon wil uitbreken.
Dorothé