G
Guest
Guest
Als ervaringsdeskundige, zal ik maar zeggen, ga ik toch ook op dit topic reageren. Zonder oordeel of zonder iemand van wat dan te willen overtuigen.
Seksualiteit vindt volgens mij vooral tussen de oren plaats. En dan heb ik het over de daad op zich. Niet over houden van. En het gaat in deze topic over sexualiteit, zoals de titel aangeeft, namelijk homoseksualiteit. Als het op seksualiteit aankomt fantaseert iedereen er in zijn of haar hoofd lekker op los volgens mij. Of het nou gaat over mannen of vrouwen en los van het feit op welk geslacht je overwegend valt. Je hoeft in de praktijk alleen niets te doen met al die fantasie. De meeste mensen zijn op een gegeven moment wel tevreden met hoe het in hun leven loopt. Ook op seksueel gebied. Na een periode van meer of minder experimenteren maken we vroeg of laat keuzes volgens mij.
Toen ikzelf zo'n beetje uit geëxperimenteerd was kwam ik het meest fantastische mens tegen wat er op deze aarde maar kan rondlopen. En dat is inmiddels 23 jaar geleden en dat is toevallig een man. En tot op de dag van vandaag ben ik heel tevreden met ons leven samen. Totaal tevreden. En natuurlijk plot er wel eens iets op in mijn hoofd. En dat kan over zowel mannen als vrouwen zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ik daar dan ook iets mee wil doen. Wat zich in mijn hoofd afspeelt gaat niemand ene flikker aan, om maar eens in de terminologie te blijven. En het zal me een zorg zijn wat anderen daar van denken te weten of van willen vinden. Ik leef mijn leven, neem mijn verantwoordelijkheid en doe in alle oprechtheid dat goede wat ik op dat moment als goed ervaar, of dat nou voor mijzelf is of voor anderen of voor het grote geheel.
En wat goed is voor mij, mijn omgeving of het grote geheel, waarop ik op dat moment mijn keuzes op baseer, is natuurlijk een dynamisch geheel. Onderhevig aan voortschrijdend inzicht. Dat zij zo. Dus hoe het verder nog gaat verlopen is afhankelijk van bijvoorbeeld de kennis die ik ook weer opdoe via bijvoorbeeld dit forum.
Dan terug naar homoseksualiteit. Het lijkt mij logisch dat er een oorzaak is. En hormonale disbalans lijkt mij een logische verklaring. Dat dat ook z'n oorsprong kan hebben in de zwangerschap lijkt mij ook niet onlogisch. Zo heeft denk ik alles waar wij met z'n allen tegenaan kunnen lopen z'n oorsprong in een of andere disbalans. Door het oplossen van die disbalans ontstaan er weer andere mogelijkheden. Aan ieder op zich de keuze wat je met die nieuwe mogelijkheden doet. En je hoeft natuurlijk niet bij elke nieuwe mogelijkheid je totale leven op z'n kop te zetten.
Stel, mijn huidige leven samen met mijn lief heeft te maken met disbalans, heel aannemelijk, en ik los die disbalans op met bijvoorbeeld een andere manier van eten, dan kan ik me nog steeds voorstellen dat ik niet elke nieuwe mogelijkheid die zich op basis daarvan voordoet zal omarmen. Mijn lief blijft voor mij het mooiste mens op aarde en ons leven samen is me zo dierbaar dat ik op basis daarvan weer mijn keuze maak. En als het ooit anders zal zijn, zie ik het op dat moment wel weer. Op een andere manier kan en wil ik het niet doen.
Dit alles staat los van wat ieder persoonlijk bijvoorbeeld van homoseksualiteit vindt. Je hoeft over homoseksualiteit op zich geen oordeel te vellen. En dat het bijvoorbeeld mogelijk is om in Nederland zaken over bijvoorbeeld het erfrecht te regelen door stellen van gelijk geslacht in staat te stellen om te trouwen of een samenlevingscontract af te sluiten, lijkt mij een groot goed. Nogmaals, de meeste mensen hebben één of andere disbalans. En of zich dat nou uit in allerlei kwalen, uitgeputte bijnieren of homoseksualiteit, mensen blijven gelijkwaardig en moeten dan ook gelijkwaardig zaken kunnen regelen. Zo zie ik bijvoorbeeld het huwelijk. Niet meer een niet minder. Iemand met uitgeputte bijnieren is niet opeens meer of minder dan iemand met huidklachten, met een depressie, met een bepaalde voedselintolerantie of bijvoorbeeld iemand die op leden van hetzelfde geslacht valt. En omdat niemand hier meer of minder in is, is het ook niet logisch dat de één wel moet kunnen trouwen en de ander niet. Dat zou onlogisch zijn.
Wat mij betreft hoeft dat niet onderbouwd te worden met argumenten waarom het ene beter of slechter is dan het ander. Uiteraard zijn er altijd situaties die weer meer gewenst zijn in het kader van bijvoorbeeld het voortbestaan van de soort, maar om bijvoorbeeld een heteroseksuele relatie meer een hoeksteen van de samenleving te noemen dan een homoseksuele relatie? Ik zie veel relaties om mij heen, homoseksueel of heteroseksueel, die ikzelf liever niet als hoeksteen zou benoemen. Dat heeft niets te maken met het seksuele. Ik voel mij al 23 jaar een goede hoeksteen. Er zijn genoeg van deze zogenaamde hoekstenen waar bijvoorbeeld geen kinderen geboren worden. Ik geloof absoluut dat het doel van het leven is om het leven in stand te houden en te verbeteren en je dus voort te planten. Maar soms gebeurt dat dus niet. Soms omdat men door die disbalans zo ver gedegenereerd is dat het voortplanten niet meer lukt, soms omdat de disbalans bijvoorbeeld zorgt voor een samenlevingsvorm waarbij kindren geen logische en vanzelfsprekende optie zijn zoals bij een samenlevingsvorm met twee mannen of twee vrouwen.
Dat wil overigens niet zeggen dat dit laatste niet zou kunnen. Ik ben het eens met geluiden, die ik in dit topic lees, dat een kind ideaal gesproken een vader en een moeder nodig heeft. Dat heeft een kind sowieso anders was het niet verwekt namelijk. En uiteraard is de meest ideale situatie, die situatie waar de vader en moeder liefdevol samenleven. Maar in hoeveel relaties is dat zo? In dat geval zouden er heel veel situaties niet als de ideale hoeksteen aangemerkt kunnen worden. En dat voedt dan ook meteen mijn overtuiging dat een kind het meest heeft aan een omgeving waar hij of zij gewild is en liefdevol ontvangen en beschermd wordt. En dat laatste is bij veel homoseksuele raties zeer het geval. Juist omdat het niet vanzelfsprekend is dat in een dergelijke relatie kinderen geboren worden. Daar moet over nagedacht worden en daar moet voor georganiseerd worden. Toch redelijk veel kinderen groeien in een ogenschijnlijke ideale heteroseksuele relatie op waar achter de schermen echter misbruik, geweld en verwaarlozing heerst in meer of mindere mate. Dan durf ik gerust voor mezelf uit te maken dat die liefdevolle en stabiele homorelatie volgens mij een betere ongeving is. En in een omgeving waar de opvoedende ouders van gelijk geslacht zijn hebben de kinderen in de omgeving echt wel rolmodellen van elk geslacht voorhanden in de familiekring, kennissenkring of bijvoorbeeld op school. Dat dit niet de meest ideale situatie is lijkt me logisch maar dat heeft primair dus niets te maken met het homo- of heteroseksueel zijn van de opvoedende ouders. Die zo gewenste en meest ideale situatie is nou eenmaal niet automatisch aanwezig. En als je het idee hebt dat een kind alleen in de meest ideale situatie mag opgroeien, dan zijn er meer heteroseksuele situaties die daar niet aan voldoen dan homoseksuele situaties alleen al door het feit dat er nu eenmaal veel meer heteroseksuele situaties zijn, maar ook percentage gewijs zul je zien dat het juist in situaties waar kindren meer vanzelfsprekend zijn, er minder wordt nagedacht over het krijgen van kinderen en er meer kans is dat er wat misgaat in vergelijking met de meest ideale situatie.
En tot slot, door de waarschijnlijk hormonale disbalans zal het waarschijnlijk best zo zijn dat er iets af te dingen is op mijn mannelijkheid maar ik durf te beweren dat ik uiteindelijk nog veel meer mannelijkheid in mijn pink heb dan veel mannen in heteroseksuele relaties in hun hele donder. Oordeel dus liever niet voor de vuist weg.
Seksualiteit vindt volgens mij vooral tussen de oren plaats. En dan heb ik het over de daad op zich. Niet over houden van. En het gaat in deze topic over sexualiteit, zoals de titel aangeeft, namelijk homoseksualiteit. Als het op seksualiteit aankomt fantaseert iedereen er in zijn of haar hoofd lekker op los volgens mij. Of het nou gaat over mannen of vrouwen en los van het feit op welk geslacht je overwegend valt. Je hoeft in de praktijk alleen niets te doen met al die fantasie. De meeste mensen zijn op een gegeven moment wel tevreden met hoe het in hun leven loopt. Ook op seksueel gebied. Na een periode van meer of minder experimenteren maken we vroeg of laat keuzes volgens mij.
Toen ikzelf zo'n beetje uit geëxperimenteerd was kwam ik het meest fantastische mens tegen wat er op deze aarde maar kan rondlopen. En dat is inmiddels 23 jaar geleden en dat is toevallig een man. En tot op de dag van vandaag ben ik heel tevreden met ons leven samen. Totaal tevreden. En natuurlijk plot er wel eens iets op in mijn hoofd. En dat kan over zowel mannen als vrouwen zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ik daar dan ook iets mee wil doen. Wat zich in mijn hoofd afspeelt gaat niemand ene flikker aan, om maar eens in de terminologie te blijven. En het zal me een zorg zijn wat anderen daar van denken te weten of van willen vinden. Ik leef mijn leven, neem mijn verantwoordelijkheid en doe in alle oprechtheid dat goede wat ik op dat moment als goed ervaar, of dat nou voor mijzelf is of voor anderen of voor het grote geheel.
En wat goed is voor mij, mijn omgeving of het grote geheel, waarop ik op dat moment mijn keuzes op baseer, is natuurlijk een dynamisch geheel. Onderhevig aan voortschrijdend inzicht. Dat zij zo. Dus hoe het verder nog gaat verlopen is afhankelijk van bijvoorbeeld de kennis die ik ook weer opdoe via bijvoorbeeld dit forum.
Dan terug naar homoseksualiteit. Het lijkt mij logisch dat er een oorzaak is. En hormonale disbalans lijkt mij een logische verklaring. Dat dat ook z'n oorsprong kan hebben in de zwangerschap lijkt mij ook niet onlogisch. Zo heeft denk ik alles waar wij met z'n allen tegenaan kunnen lopen z'n oorsprong in een of andere disbalans. Door het oplossen van die disbalans ontstaan er weer andere mogelijkheden. Aan ieder op zich de keuze wat je met die nieuwe mogelijkheden doet. En je hoeft natuurlijk niet bij elke nieuwe mogelijkheid je totale leven op z'n kop te zetten.
Stel, mijn huidige leven samen met mijn lief heeft te maken met disbalans, heel aannemelijk, en ik los die disbalans op met bijvoorbeeld een andere manier van eten, dan kan ik me nog steeds voorstellen dat ik niet elke nieuwe mogelijkheid die zich op basis daarvan voordoet zal omarmen. Mijn lief blijft voor mij het mooiste mens op aarde en ons leven samen is me zo dierbaar dat ik op basis daarvan weer mijn keuze maak. En als het ooit anders zal zijn, zie ik het op dat moment wel weer. Op een andere manier kan en wil ik het niet doen.
Dit alles staat los van wat ieder persoonlijk bijvoorbeeld van homoseksualiteit vindt. Je hoeft over homoseksualiteit op zich geen oordeel te vellen. En dat het bijvoorbeeld mogelijk is om in Nederland zaken over bijvoorbeeld het erfrecht te regelen door stellen van gelijk geslacht in staat te stellen om te trouwen of een samenlevingscontract af te sluiten, lijkt mij een groot goed. Nogmaals, de meeste mensen hebben één of andere disbalans. En of zich dat nou uit in allerlei kwalen, uitgeputte bijnieren of homoseksualiteit, mensen blijven gelijkwaardig en moeten dan ook gelijkwaardig zaken kunnen regelen. Zo zie ik bijvoorbeeld het huwelijk. Niet meer een niet minder. Iemand met uitgeputte bijnieren is niet opeens meer of minder dan iemand met huidklachten, met een depressie, met een bepaalde voedselintolerantie of bijvoorbeeld iemand die op leden van hetzelfde geslacht valt. En omdat niemand hier meer of minder in is, is het ook niet logisch dat de één wel moet kunnen trouwen en de ander niet. Dat zou onlogisch zijn.
Wat mij betreft hoeft dat niet onderbouwd te worden met argumenten waarom het ene beter of slechter is dan het ander. Uiteraard zijn er altijd situaties die weer meer gewenst zijn in het kader van bijvoorbeeld het voortbestaan van de soort, maar om bijvoorbeeld een heteroseksuele relatie meer een hoeksteen van de samenleving te noemen dan een homoseksuele relatie? Ik zie veel relaties om mij heen, homoseksueel of heteroseksueel, die ikzelf liever niet als hoeksteen zou benoemen. Dat heeft niets te maken met het seksuele. Ik voel mij al 23 jaar een goede hoeksteen. Er zijn genoeg van deze zogenaamde hoekstenen waar bijvoorbeeld geen kinderen geboren worden. Ik geloof absoluut dat het doel van het leven is om het leven in stand te houden en te verbeteren en je dus voort te planten. Maar soms gebeurt dat dus niet. Soms omdat men door die disbalans zo ver gedegenereerd is dat het voortplanten niet meer lukt, soms omdat de disbalans bijvoorbeeld zorgt voor een samenlevingsvorm waarbij kindren geen logische en vanzelfsprekende optie zijn zoals bij een samenlevingsvorm met twee mannen of twee vrouwen.
Dat wil overigens niet zeggen dat dit laatste niet zou kunnen. Ik ben het eens met geluiden, die ik in dit topic lees, dat een kind ideaal gesproken een vader en een moeder nodig heeft. Dat heeft een kind sowieso anders was het niet verwekt namelijk. En uiteraard is de meest ideale situatie, die situatie waar de vader en moeder liefdevol samenleven. Maar in hoeveel relaties is dat zo? In dat geval zouden er heel veel situaties niet als de ideale hoeksteen aangemerkt kunnen worden. En dat voedt dan ook meteen mijn overtuiging dat een kind het meest heeft aan een omgeving waar hij of zij gewild is en liefdevol ontvangen en beschermd wordt. En dat laatste is bij veel homoseksuele raties zeer het geval. Juist omdat het niet vanzelfsprekend is dat in een dergelijke relatie kinderen geboren worden. Daar moet over nagedacht worden en daar moet voor georganiseerd worden. Toch redelijk veel kinderen groeien in een ogenschijnlijke ideale heteroseksuele relatie op waar achter de schermen echter misbruik, geweld en verwaarlozing heerst in meer of mindere mate. Dan durf ik gerust voor mezelf uit te maken dat die liefdevolle en stabiele homorelatie volgens mij een betere ongeving is. En in een omgeving waar de opvoedende ouders van gelijk geslacht zijn hebben de kinderen in de omgeving echt wel rolmodellen van elk geslacht voorhanden in de familiekring, kennissenkring of bijvoorbeeld op school. Dat dit niet de meest ideale situatie is lijkt me logisch maar dat heeft primair dus niets te maken met het homo- of heteroseksueel zijn van de opvoedende ouders. Die zo gewenste en meest ideale situatie is nou eenmaal niet automatisch aanwezig. En als je het idee hebt dat een kind alleen in de meest ideale situatie mag opgroeien, dan zijn er meer heteroseksuele situaties die daar niet aan voldoen dan homoseksuele situaties alleen al door het feit dat er nu eenmaal veel meer heteroseksuele situaties zijn, maar ook percentage gewijs zul je zien dat het juist in situaties waar kindren meer vanzelfsprekend zijn, er minder wordt nagedacht over het krijgen van kinderen en er meer kans is dat er wat misgaat in vergelijking met de meest ideale situatie.
En tot slot, door de waarschijnlijk hormonale disbalans zal het waarschijnlijk best zo zijn dat er iets af te dingen is op mijn mannelijkheid maar ik durf te beweren dat ik uiteindelijk nog veel meer mannelijkheid in mijn pink heb dan veel mannen in heteroseksuele relaties in hun hele donder. Oordeel dus liever niet voor de vuist weg.
