Toen mijn moeder ziek was, had ze het vaker over Sjoukje Hooymaayer. Ze zei dat die ook kanker had en niets meer daaraan deed.
https://www.rtlnieuws.nl/rtlboulevard/artikel/4148116/ontroerende-afscheidsbrief-sjoukje-hooymaayer-wil-geen-behandeling
Mijn moeder heeft alles uit de kast gehaald om te genezen. Ik was sterk tegen de therapieën die ze koos; 2 Chemo-kuren, meerdere bestralingen en immunotherapie. Ze heeft geen enkele dag van levenskwaliteit meer kunnen genieten, alhoewel men dat haar wel versprak. Een ding was wel positief: ze hoopte op verbetering, ze hoopte op overleven. Hiermee kon ik de bewandelende weg van mijn moeder accepteren. Helaas ging ze niet op mijn opties in.
Nu hoor ik dat Sjoukje ook overleden is.
https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/sjoukje-hooymaayer-speelde-haar-laatste-voorstelling-het-was-prachtig-van-vreselijkheid-~bc95f180/
Ze heeft misschien wel een betere levenskwaliteit mogen behouden tot aan het einde, maar had dus al alle hoop opgegeven.
Nu vraag ik me dan toch af, wat is de betere weg geweest? Leven met hoop in slechte omstandigheden of zonder hoop met betere kwaliteit?
Dit is een zeer moeilijke kwestie en waarschijnlijk per persoon te maken.
Ikzelf zou zeer zeker wel therapie doen, maar zeker geen van de gangbare therapieën.
Vreselijk dat deze ziekte zo velen treft.
Dorothé