Op zoek naar de juiste hulpverlener

Over welke therapie geschikt is voor jou kan ik geen uitspraak doen, omdat ik hier simpelweg te weinig van weet. Dus ga ik het maar hebben over waar ik wel verstand van heb. Bijv. je opmerking dat je momenteel wat moeite hebt met de topic over feminisme. Ik vermoed dat dit komt omdat je een soort zwart-wit beeld hebt waarbij de suggestie wordt gewekt dat mannen niet kunnen falen en vrouwen per definitie feilbaar zijn, of zoiets. Dat is NIET wat ik heb beoogd met het opzetten van deze topic.

Jouw vader en je ex-vriend vertonen essentieel hetzelfde gedrag, in je voormalige partnerkeuze heb je dus je vader gevonden en dat is GEEN sterk mannelijk rolmodel. Wat zien we terug? Liegen, bedriegen, geen persoonlijke verantwoordelijkheid nemen, projectie (de verantwoordelijkheid afwenden op een ander). Deze kwaliteiten zijn VROUWELIJK, maar hoeven niet per se exclusief onderdeel te zijn van het vrouwelijke geslacht, net zo min als mannelijke kwaliteiten als trouw, eergevoel, plichtsgevoel, integriteit, moed niet per definitie behoren tot het mannelijk geslacht en dat vrouwen zeer zeker ook dergelijke kwaliteiten kunnen bezitten.

Jouw vader en je ex-vriend zijn GEFEMINISEERDE mannen. Kijk naar de hierboven genoemde mannelijke eigenschappen, deze 'mannen' bezitten GEEN VAN ALLE. Als we toch met 'regressie' bezig zijn, zul je zien dat hun vader ongetwijfeld ook een slappeling was en wie weet hoeveel generaties dit terug gaat. Het allerbelangrijkst voor de vorming van een kind naar volwassenheid is een krachtig mannelijk rolmodel en dat hebben jij en je broer moeten ontberen (je zus benijd ik overigens ook niet, want zij heeft veel meer onder zijn invloed gestaan). Ik heb ook medelijden met je moeder en uiteraard voel ik ook mee met jou, Binc.

Pasklare antwoorden heb ik niet, dus als ik jou was zou ik de input van iedereen die hier reageert meenemen en op je in laten werken, zodat je hopelijk de juiste beslissing kan nemen. Het beste klonk mij in de oren de opmerking van Romagi dat je je lot in handen moet leggen van je Schepper (het allerbeste mannelijke rolmodel!) en vragen om hulp en kracht. Zij kreeg toen de antwoorden die ze zocht en dit was niet wat ze per definitie had verwacht!

Mike
 
Dankjewel voor de reacties.en voor jullie begrip.

Het is niet zo dat ik momenteel moeite heb met het feminisme topic. Maar al langer. Mij is altijd verteld dat mijn moeder ons in de steek had gelaten vanwege dat werk dat ze deed en dat ze dat belangrijker vond dan haar kinderen. Ik dacht geen reden te hebben om te twijfelen aan dit verhaal. Juist door de informatie in dat topic in combinatie met het contact en dingen die ik te weten kwam kreeg ik er moeite mee. Het verhaal wat mij altijd verteld werd kon ergens niet waar zijn. Dat gevoel werd steeds sterker. Bovendien sinds ik dat contact heb, viel me op dat mijn vader zich erg raar ging gedragen. Zenuwachtig en andere dingen. Het viel me gewoon op en ik werd er niet goed van. Voortdurend bleef het aan me knagen. Achteraf gezien had ie dat gedrag ook toen ik op jongere leeftijd met mijn moeder in contact kwam. Zoals jij het omschrijft van een beeld hebben per definitie vrouwelijk of mannelijk heb ik niet. Het ging om een ingeprent beeld vanuit mijn vader op jonge leeftijd. Zijn gedrag kan ik gerust omschrijven als schuldig aan iets maar er niet voor uit komen. Vervolgens zag ik een bericht gericht aan healthbased in een ander topic over zijn dochter en dat hij geen verantwoording meer wilde over zijn dochter. Het betrof een ander onderwerp maar toen ging ik weer denken dat mijn vader wellicht wel een gegronde keuze had gemaakt dat ie afstand nam van mij en ik het huis uit moest. Het zijn meerdere dingen bij elkaar geweest waardoor ik het allemaal niet goed meer begreep. Ik zag bevestigingen voorbij komen die ook in de jeugdrapporten staan. Mijn verleden is gewoon een duister gat zonder herinneringen. Ik dacht altijd dat dit verder niet uit maakte. Immers, ik was eroverheen. Maar dat knagende gevoel dat zij niet schuldig was bleef maar hangen terwijl ik het allemaal niet meer kon plaatsen. Ik merkte gewoon dat ik er heel veel moeite mee kreeg en het verwarrend werd. Totdat mijn tante dingen vertelde. Het kwam allemaal binnen als een bom. Dat zwart wit beeld zal er dus idd wel geweest zijn. Maar dan ingepeperd door mijn vader. Ik weet niet eens zeker of ik zelf er wel therapie voor nodig heb.
Het is wat jij zegt, ik heb met mijn moeder te doen nu ik dit weet. Het maakt me razend. Vooral de wetenschap dat er altijd iets mis is geweest met haar. Zij kon nog geen baan behouden. Als ze een koffieapparaat schoon moest maken donderde ze het hele apparaat in het water. Om maar een voorbeeld te geven. Dit opgeteld bij wat er verder door mijn vader gebeurde maakt het des te moeilijker.
Ze heeft haar leven vanuit verdriet verzopen aan de alcohol. Ik denk dat ik het een plek moet geven. Uiteindelijk is zij de enige die mijn verhalen van een paar dingen die ik nog herinneren kan over mijn vader gelooft. Dus ja, mijn vader is gefeminiseerd. Dat is overduidelijk. En mijn ex dus ook. Voor wat betreft mijn zus die is erg verwend geweest en nog steeds. Ik geloof niet dat ze er zelf hinder van ondervind.

De vraag is of ik überhaupt nog wel de behoefte voel om wat voor therapie dan ook te doen.
Ik snap heus wel dat als je geen moeder hebt gehad je niet goed gehecht bent. Om maar een voorbeeld te noemen. Om dat alsnog te bereiken is naar mijn idee belangrijk dat ik haar accepteer. Dat kon niet omdat ik bleef geloven in de leugen van me vader. Ik ben dus inderdaad zoals ik hierboven ook duidelijk probeerde te maken eens met Romagi over gedachten en krachten en van daaruit tot oplossingen te komen. Eerlijk gezegd denk ik dat ik dat eigenlijk al gedaan heb. Immers, ik heb nu antwoorden en mijn moeder geaccepteerd. Wat ik met mijn vader aan moet dat weet ik nog niet. De situatie is niet meer ongedaan te maken.

 
Binc, je vader mag dan gefeminiseerd zijn, ik heb de sterke indruk dat jij je mannetje wel staat. Ik denk dat je do de toestand in je jeugd en wat er daarna allemaal gebeurd is geleed hebt om jezelf te redden. Één van de dingen die je overhoudt aan zo'n jeugd is dus onveilige gehecht zijn. Is het wellicht tijd om jouw mooie eigenschappen en de mens die je bent in te bedden in een andere wereld dan die van toen, met mensen die ruimte geven om jou vertrouwen te laten opbouwen.

Rika Ponnet heeft een mooi boekje geschreven: "Blijf bij mij." heet het. Het gaat over liefdesrelaties en de rollen van hechtingsvormen en macht die in relaties spelen. Het geeft erg veel inzicht, ook in andere relaties zoals op je werk. Ik heb er zelf heel veel aan. Van harte aanbevolen.
 
Hoi Gerard,

Dankjewel voor je reactie.
Wellicht is het zo wat je zegt. Ik denk nu momenteel alleen dat dit niet meer het geval is. Het begint me op te breken.
Inmiddels meer dan een jaar hiermee bezig en voel me ver van mezelf verwijderd. De dingen die ze verteld heeft gaan veel verder. Het kost me moeite om alle informatie te verwerken en inmiddels verwijt ik mezelf al een jaar lang van alles. Alles wat in die rapporten staat zijn dingen die me ex ook zei. Die mijn vader zei. Steeds zoek ik dus weer de oorzaak bij mezelf.
Achteraf heeft zij mij die dingen verteld aan de telefoon maar er kwam geen emotie aan te pas. Ze deed er heel laconiek over en dat was wellicht ook de reden dat ik haar niet geloofde.
Ze vertelde ernstige dingen. Of dit alleen nog met een gefeminiseerde vader te maken heeft weet ik niet. Of ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ze heeft verteld seksueel misbruik en aangiftes die zij had gedaan, en andere dingen.
Zij legde het als volgt uit. Beide families hadden een hekel aan elkaar. Mijn broer en ik kwamen uit haar buik en door hun slechte huwelijk had mijn vader een hekel aan ons. Achteraf terugkijkend begin ik zijn gedrag te begrijpen welke hij naar mij had. Voor mij was mijn jeugd voor wat dat was. Ik zocht er verder niks achter en voor mij was het allemaal normaal. Ik wist niet beter. Nu moet ik er ineens van alles mee.
Die psycholoog had het ook over hechtingsproblemen inderdaad. Vermoedelijk ben ik mij aan me tante gaan hechten maar ook zij viel weg. Ik merk ook dat ik mezelf steeds onprettiger ga voelen in bepaalde situaties. Al kan ik niet verklaren waarom. Ze zei ook dat elk kind onderdoor gaat aan zo een jeugd. Ik heb wel me downs gehad maar verder begreep ik haar niet. Wellicht dat ik er nu aan onderdoor aan het gaan ben, geen idee. Maar ik voel mezelf allesbehalve oke. Zij geeft aan dat het juist goed is om dit nu te voelen maar ik zie hiervan de logica niet in. Het enige wat ik wil is zoveel mogelijk slapen vanwege een bonkend hoofd en vermoeidheid. Ik ben momenteel te ver verwijderd van het besef van mijn eigenschappen. Dus het is misschien een goed idee om dat te gaan lezen.

Dankjewel.

 
Ik herken een stuk van mezelf in jou. Weet je nog hoe goed jij me geholpen hebt met het verlies van onze kat Boogie? Ik wilde precies weten waar dat dier aan was overleden, zodat ik het een beter plaatsje kon geven. Uiteindelijk kwamen we uit op neuropathie a.g.v. onbehandelde diabetes. Dit heeft mij toen enorm geholpen, omdat je als je in de rouw zit je vaak met een grote WAAROM-vraag zit? Laat ik het bij mezelf houden, zo werkt het iig wel bij mij.

Ik heb het idee bij jou ook, beter een ongemakkelijke waarheid te weten komen en daarmee dealen dan verzanden in allerlei halve waarheden en hele leugens om die waarheid maar te verdoezelen. Wat jij doormaakt is volgens mij ook een rouwproces. Rouw om ouders die je nooit hebt gehad op de manier zoals het bedoeld is. Rouw om jezelf en je relatiekeuzes.

Volgens mij heb je gewoon verwerkingstijd nodig om e.e.a. op een rijtje te zetten. Mij hielp het ook om het hier allemaal neer te zetten. Als je woorden geeft aan gevoelens blijven ze niet van binnen hangen en worden ze concreet. Daar waar ik en anderen kunnen helpen zullen we dit zeker niet nalaten!

Mike
 
Momenteel heb je geen rust in je hoofd, dus geef toe aan je behoefte om te slapen. Al is het de hele week.
Als je dat boek zou lezen zet je op dat moment je eigen gedachten even stil. Zou wel eens terapeutisch kunnen werken.
Let eens op je hoofd als je op dit forum over andere onderwerpen leest. Voelt dat als afleiding?
 
Ja, ik weet het idd nog. Wat je zegt moet ik over nadenken. Ik realiseer mezelf nu pas dat ik altijd in een halve waarheid heb geleefd. Zij kwam door omstandigheden weer in mijn leven en ik besloot om het nog een keer een kans te geven. Dat het hierop uit zou draaien had ik nooit voorzien. Ineens leef ik inderdaad in een hele waarheid die binnen komt als een bom. Een realiteit die moeilijk te verwerken is. Dus wellicht is rouw inderdaad het juiste woord. De vertaalslag maken van hoe ik mezelf voel lukt steeds niet. Ik realiseerde me dit niet met deze woorden. Dus dankjewel daarvoor. De realiteit is ook het besef van wat me eigenlijk allemaal afgenomen, wat ik gemist heb en niet gegund is geweest denk ik. Anderzijds, die verwerking duurt wel erg lang want ik loop er al lang mee.
Naast alles wat gewoon door gaat voelt het alsof ik de gelegenheid niet heb om het te verwerken. Maar ik wil ook niet het merendeel van de dagen mezelf confronteren hiermee en mezelf verliezen. Dus probeer ik routine te houden. 1 ding is wel duidelijk geworden. Volgens mij was het nodig dat ik het verhaal van mijn moeder moest horen. Ik denk dat ik het anders nooit begrepen zou hebben. Ook in haar zit nog heel veel boosheid merkte ik vorig weekend als ze over me vader praat.
Fijn dat jullie hierbij willen helpen. Dat doet me goed.
 
Momenteel heb je geen rust in je hoofd, dus geef toe aan je behoefte om te slapen. Al is het de hele week.
Als je dat boek zou lezen zet je op dat moment je eigen gedachten even stil. Zou wel eens terapeutisch kunnen werken.
Let eens op je hoofd als je op dit forum over andere onderwerpen leest. Voelt dat als afleiding?

Ik heb jou bericht gemist zie ik. Gedachten stil zetten zou wel eens fijn zijn inderdaad. Het bleef lange tijd allemaal aan me vreten. Het hele afgelopen jaar zijn er maar weinig dagen dat ik niet geslapen heb als ik daar de gelegenheid voor had. Dan ging ik mezelf weer afvragen of dat door die therapie komt dat ik zoveel moet slapen, of dat ik me zorgen moet maken om andere dingen dat ik zo moe ben. Gedachten verzetten kan ik wel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik voor een poosje terug mijn katten voor een paar weken heb weg gebracht naar een ander adres. Puur om te kijken hoe dat gaat. Het ging beter. Ik voelde me wat uitgeruster en meer helder. Het klinkt heel bot maar ik moest inzichtelijk krijgen of het voor 1 voor hun beter was en 2 voor mij. Dat was wel het geval. Omgeving was voor hun rustiger en minder stress. Ze zijn nu weer hier en voor mij zijn zij stoorzenders. Net als dat de omgeving voor hun stoorzenders zijn.
Het voelt inderdaad als afleiding om met andere dingen bezig te zijn op het forum.
 
Even terug naar de feministische kant. Ik kon namelijk niet bedenken waarom mijn vader zo bij mijn stiefmoeder onder de plak zit als hij met mijn biologische moeder zoveel moeite had en overal ja, nee en amen op zegt.
Dit moet wel kloppen als ik terug kijk. Mijn vader was een moeders kindje. Dat weet ik van mijn moeder en terugkijkend zie ik dat ook. Wellicht omdat mijn opa veel van huis was om zijn zaak te runnen en niet de makkelijkste was. Wel rustig maar niet makkelijk. Mijn oma, controleerde mijn moeder altijd heel erg. Kwam elke dag langs om te controleren of het wel goed ging met ons en of ze het huis wel schoon maakte. Die 2 konden niet door 1 deur. Dus mijn vader had uiteindelijk een hekel aan mijn moeder. Mijn stiefmoeder werd gemogen door mijn oma. Dus was het voor mijn vader ook goed denk ik en laat ie zich daarom zo domineren. Ik denk om die reden dat ie geen partij koos voor zijn kinderen omdat we en van haar waren en omdat ie mijn stiefmoeder niet kwijt wilde omdat ie onbewust goedkeuring had van mijn oma. Zelf accepteerde ik haar niet maar dat werd wel opgedrongen door mijn vader. Het resulteerde in veel heftige ruzie en vechtpartijen tussen mij en mijn stiefmoeder, maar ook met mijn vader. Ik denk dat ik leerde om heel veel te incasseren. Ik kon niet zeggen hoe ik mezelf voelde want hun wil was wet. Mijn moeder vertelde dit ook over mijn vader en je kon het nooit goed doen. Er was geen discussie mogelijk. Zeggen tegen hem dat ie gelijk had en weg lopen resulteerde in een trap na. Ook dit weet ik nog van mezelf. Dan kreeg ik op me donder als ik weg liep en moest ik op me kamer zitten en geen eten. En ik zat 10 keer liever op me kamer dan dat ik beneden bleef in aanwezigheid van me vader. Ik zorgde van tevoren dat ik eten op me kamer had verstopt voor het geval als dat gebeurde. Als ik nu achteraf kijk heb ik ook alleen maar partners gehad die moederskindjes waren. Waarvan 1 mij ook dagelijks kwam controleren omdat ze om de hoek woonde. Mijn ex was ook een moederskindje. Ook zijn vader was altijd afwezig. Volgens mij is dit wel degelijk een feministisch verhaal. Ik begin het steeds meer bizar te vinden dit. Ondertussen was ik wel een hele grote crimineel in mijn kinderjaren volgens dat rapport van jeugdzorg. Zij doen net zo hard mee aan het om zeep helpen van deze maatschappij. Ondanks dat ze zelf denken goed werk te verrichten.
 
Binc, onveilige gehecht zijn heeft nare gevolgen. Één ervan kan zijn dat je dingen die mensen doen negatief interpreteert, je zoekt er andere bedoelingen achter bijvoorbeeld. Zelfs het gedrag van jouw katten kan je daardoor misschien als stoorzender beleven.
Ik denk dat je goed bezig bent, alleen is het nu te veel voor je en dat is niet zo gek, het gaat tot de bodem van je ziel, de wortels van je bestaan. Dat is zwaar werk en zwaar werk kan je normaal wel aan, maar nu is het voor jezelf en dat zou door je jeugd wel eens een conflict in je kunnen geven doordat je vroeger vooral niet voor jezelf mocht of kon kiezen.
Goed dat je hier in ieder geval terecht kunt, alle contacten met mensen die jouw serieus nemen zijn goed, het zal je vertrouwen en ingebed voelen alleen maar versterken.
Vriendschappen zijn ook belangrijk, vertrouwen hebben in mensen die niet je familie zijn, dan kan je gemakkelijker jezelf zijn. Je kan de psycholoog ook als zo iemand zien, als die psycholoog dat ook wil toelaten en er het juiste type voor is.
Eerst uitrusten is iets wat ik al heel lang tegen mezelf zeg en erg best lukt dat niet. Ik heb voor mezelf wel iets nieuws gevonden om even niet met die loodzware dingen bezig te zijn, ik heb een basgitaar gekocht om iets te gaan doen wat ik nog helemaal niet kan, dat is moeilijk, maar de simpele dingetjes die ik er inmiddels mee kan geven mij al voldoening en stimuleren om er verder mee te gaan. Iets moeilijks dat je leuk vind vraagt concentratie. Ik zie daarmee ook hoe snel ik afgeleid ben, dus het is ook nog leerzaam omdat ik daarmee ook weer wat ga doen.
 
Fijn dat je mee denkt, Gerard.

Wellicht zie ik alleen maar negatieve bedoelingen van sommige mensen en heb ik daar extreem gevoelige voelsprieten aan overgehouden omdat het zo aangeleerd is en besef ik dat inderdaad niet. Anderzijds weet ik misschien niet altijd raad met wat mensen soms bedoelen en wil ik soms afstand. Ik leerde ook van mijn coach destijds dat angst een slechte raadgever is. Uiteraard heb ik dat wel maar ik wil daar pertinent niet aan toe geven. Alleen nu de laatste jaar heb ik overal bedenkingen bij. Voor wat betreft mijn katten. Jij geeft aan dat concentratie belangrijk is. Dat is denk ik ook het juiste woord wat ik zoek. Het punt is dat ik mezelf thuis nauwelijks kan concentreren met die 2. In mijn vorige huis hadden ze niet dit gedrag als nu. Het kost me mijn nachtrusten ook. Knok partijen voor me slaapkamer midden in de nacht. Je kent dat wel van katten die buiten vechten. Of dan lig je net in bed en kan je er weer uit om ze uit elkaar te halen tot meermalen aan toe. Overdag rondjes lopen door het het huis. 100 keer naar binnen en buiten willen. Deur open en deur dicht en dat meermalen op 1 dag. Hier thuis heb ik geen rust met die 2 en ik ervaar dit inderdaad als stoorzenders en voortdurend dat ik afgeleid word. Ik zie ook hun angst van sommige geluiden die van buiten komen dagelijks en dat werkt niet mee. Zij hebben last van de omgeving en dat uiten ze dagelijks.

Er zijn enkele mensen om me heen die ik wel vertrouw. Maar het zijn er bar weinig. Het moet voor mij inderdaad eerst veilig voelen. Dat klopt wat je zegt.
Goed dat jij iets hebt gevonden als afleiding waar je jezelf op kan concentreren. En ja, eerst uitrusten is belangrijk. Sommige dingen hebben tijd nodig. Bij mij ontbreekt het me ook aan tijd. Inmiddels weer aan het werk. Ook bij mijn werkgever nog steeds die niet te vertrouwen is en waarbij je voortdurend op je hoede moet zijn. Daarnaast werk ik nog bij omdat dit wel moet. iets wat ik de laatste tijd heb verslonst vanwege vermoeidheid en teveel emoties en longontsteking. Ik moet er nu wel echt hard tegenaan even. De laatste tijd komt er weinig uit me handen en dat heeft gevolgen. Het ontbreekt ook aan tijd om de dingen te doen die ik wil. Plannen zat maar niet altijd even uitvoerbaar. Wat ik wel regelmatig doe is sauna bezoek als ik daar tijd en mogelijkheid voor heb. Daar kan ik tenminste wel rustig lezen en ontspannen. Thuis niet. Ik denk dat ik teveel prikkels krijg die ik niet kan verwerken. Met die psycholoog kwam ik niet zoveel verder. Ik denk dat omdat ik eerst een patroon duidelijk moest hebben wat mij nu duidelijk word. Ook leerde ik van mijn coach dat in de psychologen wereld ze je een slachtofferrol in kletsen. Ondanks goeie bedoelingen. Dus ben ik ook op me hoede. Zodra als ze komen met testjes en dingen dan groeit bij mij de weerstand. en dat is wel wat er genoemd is. Ik wil daar niet aan mee werken. Hun zeggen dan dat ze je niet verder kunnen helpen. Misschien ben ik dat te kritisch, of te afstandelijk. Dat zou kunnen en hou ik teveel vast aan mijn eigen standpunt. Ik zie daar simpelweg het nut niet van in. Hoe goed bedoeld ook. Ik wil gewoon dingen leren en niet verzuipen in testjes volgens hun filosofie. Misschien maak ik het onnodig ingewikkeld zo en dat is mijn bedoeling niet. Ik zal dat van die onveilige hechting nog eens bespreken. Maar ook daar willen ze testjes voor doen. En dat terwijl ze het zelf al noemen.
 
Ik snap dat die pluizenbollen nu te veel voor je zijn.
Vertrouwen krijgen gaat alleen samen met iemand die goed snapt wat er bij jou aan de hand is. Aan testjes en diagnose's heb je nu helemaal niets, er is sprake van complex trauma en dat lijkt misschien en diagnose, maar staat bij mij voor iets dat niet gemakkelijk op te lossen is. Het is ook niet iets dat je "hebt", het is een deel van jou geworden. Dat deel moet je leren onderkennen, zien wat echt van jou is en wat niet.
Weerstand die je voelt is helemaal goed, je moet zelf het heft in handen nemen. Ik heb een gesprekspartner, in noem het opzettelijk geen psychotherapeut of behandelaar, die echt snapt hoe het werkt, helaas zijn er daar niet veel van.
Tussen slachtofferrol en slachtoffer zit een wereld van verschil. De rol speel je als je daar belang bij hebt, het slachtoffer zijn van mishandelingen tekent je leven en het is alleen maar goed om het te beseffen, je kan er dan aan gaan werken.
We zitten al snel, of zelfs voortdurend in de vecht/vluchttoestand. Dat is gewoonte geworden, maar put je uit. Op een gegeven moment ben je echt half gesloopt en dan is de drang om alles op te lossen zo groot dat je toch doorgaat. Soms moet je dan ingrijpen om het een halt toe te roepen, even helemaal weg van alles, een rustige plek, geen dingen bij je waar nog iets mee moet.
Misschien hier nog even kijken:
https://verdwenenzelf.org/
Sterkte Binc! je bent niet alleen.
 
Ik ga er allemaal over nadenken. Dankjewel. Kom er later als ik meer tijd heb op terug.
 
Jeetje Binc, ik lees je verhaal nu pas. Hoop echt dan je, al dan niet met hulp dit alles een plekje kunt geven en vooral dat je weer wat innerlijke rust krijgt!
Heel veel sterkte meis, leef met je mee!
 
Dankjewel Medusa voor je steun!
Uiteindelijk zal het wel goed komen.

Gerard, ik snapte zelf niet wat er met mij aan de hand was. Of is.
Ik heb mezelf nooit als slachtoffer gezien denk ik. En eigenlijk wil ik dat nu ook niet. We periodes van intens verdriet gehad alsof ik idd steeds iets miste. Maar ik wist niet wat dat dan was. Ik heb veel contact met mijn nichtje en neefje. Inmiddels ook weer met mijn tante. Daar ben ik erg blij mee. Wat ik bij hun ervaar heb ik nog nooit gevoeld bij mijn vader en stiefmoeder. Ook niet bij de broers en zussen van me vader. Zij zijn echt niet slecht maar ik ervaarde niet wat ik bij hun heb. Het overspoeld me gewoon telkens weer opnieuw merk ik. En ook hun hebben een verleden en jeugd gehad welke enigszins vergelijkbaar is met de mijne. Niet zo extreem maar zeker wel gefeminiseerde vader.
Ik denk serieus dat ik dat slachtoffer zijn niet serieus heb genomen omdat ik altijd dacht dat iedereen wel gezeik had in zijn of haar jeugd.
Gisteren had ik een verjaardag van die kant van de familie. Het voelt gewoon anders. Voor mij levert het niet veel op om erin te blijven hangen. Wel had de vorige psycholoog ook geadviseerd om te lezen over narcisme en zo. Dat had ik natuurlijk al gedaan. Ik wilde niet meer verder lezen omdat ik steeds denk bij mezelf, dat ik dat ben. Al die dingen die er genoemd worden zoals boosheid en weet ik wat allemaal moet meer, ik dacht dat ik mezelf zag. Dat ik slachtofferschap liet zien. Ik denk dat ik wel expres dingen heb gespeeld ja om de reden die jij noemt. Maar ik was mezelf daar niet helemaal bewust van denk ik.
Ik was er klaar mee. Vervolgens werd door de psychisch begeleider van me moeder verteld dat ze ook geen empathie had en zo. En ze praat idd ook heel emotieloos.
Dus ik ging aannemen dat als ik haar dochter ben ik degene was die mogelijk het probleem was.
Tot ik het verhaal over me vader hoorde weet ik het even helemaal niet meer eigenlijk. Maar ik moet wel verder en stil blijven zitten brengt me niks.
 
Ik denk dat het verhaal over je vader je nogal door elkaar geschud heeft, heel begrijpelijk. Laat maar gebeuren, het komt vanzelf goed als het de ruimte mag hebben.
Veel mensen die mishandeld zijn door een narcist denken, als ze er over gaan lezen, dat ze het zelf ook zijn, dat is een gevolg van de mishandeling. Een echte narcist komt niet zo ver om te beseffen dat er hulp nodig is, of dan dingen anders moeten, die walst verder over anderen heen. Jij dus niet, je ervaart problemen in je leven en wilt er wat aan doen.
Verdriet is heel logisch, het gaat over het gemis van liefdevolle aandacht die je vroeger niet gekregen hebt, dat blijft je achtervolgen tot je er iets van hebt ingehaald, bijvoorbeeld door een liefdevol contact met anderen die jou begrijpen en je kunnen troosten, soms zelfs al in hun gedrag troostend kunnen zijn. Je bent goed bezig.
 
Het verhaal heeft me inderdaad door elkaar geschud. De vraag is of dat het enige is wat er aan de hand is.
Willens en weten heeft hij de boel zo gemanipuleerd en mensen voor de gek gehouden. Zijn eigen familie, me broer me stiefmoeder, en mij. En nog steeds.
Doelbewust met alle gevolgen van dien. Ondanks dat mensen om me heen zeggen dat ik dit niet op me vader moet richten en hem confronteren ermee ervaar ik dat heel anders. Ook vanuit een enorme kwaadheid, heel dubbel allemaal omdat het ook veel kapot zal maken voor andere mensen als ik dat doe. Doe ik het niet dan blijft dat mij het gevoel geven dat hij de winnaar is met zijn leugens en bedrog. Anderzijds, hij zal het altijd blijven ontkennen. Hoe dan ook.

Zoals gezegd, zelf herinner ik het me allemaal niet meer. Uiteraard wel een paar dingen maar veel is weg. Alleen uit dat jeugdrapport kan ik dingen halen van thuis. En hoe meer dat rapport weer in me gedachten komt hoe kwader ik word. Ik wilde zelfs zelfmoord plegen. Dat is wat erin staat ook al herinner ik het niet. En wat deed hij, hij nam afstand. tig keer was ik weggelopen van huis. Tot de laatste keer mocht ik niet meer terug. Anderzijds was ik blij dat ik eruit was. Nog steeds hoor ik dat ik niet de makkelijkste was en dat ik het probleem was. Me hele leven al. Hoe moest ik dan in godsnaam al dat leesvoer gaan begrijpen. Ook de psycholoog begrijp ik niet met trauma naar boven halen en dan EMDR om dingen te vergeten. In mijn beleving is dat een hoop kul. Ik groeide eroverheen. Maar ondertussen was dat een leugen en kom ik nergens uit. Welk trauma moet boven komen? Wat moet ik vergeten? Het was klaar voor mij. Als dit gevoel datgene is wat naar boven moet komen in de psychologie kan het me gestolen worden. Misschien heeft Mike gelijk over dat ik liever een hele waarheid weet dan een halve. In dit geval de halve waarheid weten had mijn moeder en ook ik nooit begrepen hoe het nu precies in elkaar heeft gezeten.

Ik begrijp nu ook wat je schrijft over dat mensen zelf gaan denken dat ze narcistisch zijn als ze erover lezen. En dat begon ik de afgelopen week ook zo te denken. Nooit heb ik me gerealiseerd dat me jeugd mishandeling was. Inderdaad heb ik die aandacht nooit gekregen. Ik heb gemerkt dat ik meer op mijn moeder lijk dan dat ik ooit gedacht had. Ik zie wel waar het schip gaat stranden. Momenteel is het lastig om er heel helder over na te kunnen denken omdat de emotie overheerst.
 
En weet je Gerard, over dat lezen erover wat jij zegt. Het was niet alleen dat lezen. Maar ook de dingen die me ex steeds zei zoals, dit heb ik nog nooit meegemaakt. En mij negatief noemen en weet ik allemaal niet meer. Ook dat nam ik mee in het opnemen van dat het aan allemaal aan mij had gelegen. Maar nu pas zie ik het patroon door het verhaal vn me vader en weet ik echt heel zeker dat ik niet degene ben geweest aan wie het heeft gelegen.
 
Binc misschien heb je iets aan mijn verhaal.
Ik ben getrouwd geweest en gescheiden. Toen ik met mijn scheiding bezig was heb ik gezegd en gedacht, "ik hoef niet zo nodig te scheiden, maar zoals het nu gaat wil ik het niet meer.
We stonden op het punt om het 25 jarig huwelijksfeest te gaan vieren met familie, maar dat betekende voor mij "doen alsof", dus dat feest is er nooit gekomen.
Ik was inmiddels bij een advocaat geweest en die zei gelukkig dat ik geen haast hoefde te maken en er rustig verder over na kon denken. Ik heb drie kinderen, die gelukkig al wat ouder waren, de oudste zat in dienst, de andere op de hoge school en mijn dochter zou er wat betreft leeftijd het meeste last van hebben. Dus scheiden doe je niet zomaar.
Terwijl ik in dat proces zat ben ik boeken gaan lezen over relaties en daardoor gingen mijn ogen open.
Als er een conflict was (ook over kleine dingetjes) dan praatte hij dagenlang niet tegen mij. Het begon aanvankelijk met een paar uur, daarna een dag, toen dagen en toen maanden. Dus doodzwijgen. Ik las in een boek dat dat het ergste is wat je iemand kunt aandoen. Ook bij elk conflict was ik altijd degenen die het gedaan had. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit heeft gezegd sorry. Door die boeken kwam ik tot het besef dat ik niet de schuldige was, maar hij. Ik zocht hulp bij mensen die kunnen bemiddelen en daar wilde hij niet naartoe. Want ik was immers de schuldige. Uiteindelijk moest hij ook komen en is hij gegaan, en ik weet niet wat daar toen besproken is. Ik weet wel dat de bemiddelaar aan mij liet merken dat hij degene was die hulp nodig had en niet ik. Inmiddels was ik er zo van overtuigd dat ik er goed aan deed om te gaan scheiden dat ik heb doorgezet. En ik ging hem maar een zielig mannetje vinden. Er is ook nooit meer over gesproken, wel dat hij huilend aan de telefoon was. Ik denk dat hij nog steeds denkt dat hem geen schuld treft.
In die tussentijd was ik innerlijk heel koud geworden, koud tot op het bot. Hij vond me altijd te dik (viel wel mee, ik hield mijn gewicht aardig onder controle) en ben vasten -reinigingskuren gaan doen, waar altijd een hele warme sfeer heerste en waar ik mezelf kon zijn.
Er is een liedje waar de zin in voorkomt "je mag hem hebben". Hij kreeg een nieuwe vriendin en ja, ik dacht "je mag hem hebben". Maar niemand is bij hem gebleven.
Terug naar je vader. Als je hem de waarheid zou vertellen zou hij weten "ik kan haar niet langer voorliegen". Als het een flinke vent is zou hij spijt hebben van zijn gedrag. Maar hij is geen flinke vent. Het is een zielig mannetje. Toen je jong was kon hij je bedriegen, maar nu niet meer. Je hebt verdriet over je zelf, en dat mag. Huil maar eens flink of kijk naar een zielige film zodat de tranen komen.

Ik begrijp uit je verhaal dat je moeder geen sterke figuur was, en daarom liet ze gebeuren wat er is gebeurd. Eindelijk krijgt ze nu gelijk. Ze verdient een beetje liefde.

Mijn eigen vader en moeder hadden geen goed huwelijk. De ouders van mijn ex speelden ook stommetje tegen elkaar. Dus hij had het van niemand vreemd.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Forum statistieken

Onderwerpen
4.519
Berichten
530.901
Leden
8.656
Nieuwste lid
Anne T
Word vaste donateur van dit forum

Vrienden

Terug
Bovenaan