wat ik hier allemaal lees heeft me enorm geraakt...
Mijn vader heeft altijd een vaste baan gehad in de bouw, mijn ouders komen allebei uit een traditioneel gezin, mijn moeder was de eerste die met de traditie brak door te gaan werken en heeft daar wel wat kritiek op gekregen door haar omgeving. Ik werd als eerste van twee kinderen geboren...niet lang daarna bouwde mijn vader zelf eigenhandig een huis en begon mijn moeder aan haar eigen zaak in dat huis. Ze had dus heel wat te bewijzen.
Mijn moeder werkte aan huis, een eigen zaak en zolang als ik mij kan herinneren heerste er stress in huis.
Mijn moeder was/is een perfectioniste...ze wilde de perfecte zakenvrouw zijn, het perfecte, schoongemaakte huis hebben, de perfecte traktatie meegeven naar school, ze wilde kortom alles tegelijk en er ook nog perfect uitzien. (en dat ik er ook perfect uitzag, slank en sportief)
Alles moest op tijd, altijd belden er klanten, altijd was er haast en altijd wasemde ze een soort van stress uit, waarvan ik opgefokt raakte. (Haar werk begon vaak om 9.00 en ze werkte vaak door tot 22.00 of 23.00 in de avond.)
Zat ik in de kamer een boek te lezen en kwam ze even binnen voor een korte pauze, dan zei ze bvb: jullie kunnen lekker lezen, terwijl ik maar altijd moet werken...zit daar nu niet zo en doe ook eens iets!
Nooit vond ik rust.
Hele periode's had ze last van migraine, of grote rode bulten in haar nek die verschrikkelijk jeukten of voelde ze zich beroerd zoals ze het zelf noemde en liep dan tussen de bedrijven door te boeren alsof ze elk moment over haar nek kon gaan.
Toen ik wat ouder werd zei ik weleens: waarom doe je het niet wat rustiger aan, we hoeven toch niet perse in een hotel met vakantie...een camping in de buurt is ook goed...maar nee, ook de huisarts kon haar niet overtuigen:
u zult het wat rustiger aan moeten doen, u lijdt aan stress zei hij dan jaar in en jaar uit, maar dan zei ze met haar hoge samengeknepen stress-stem: dat kan hij makkelijk zeggen, maar om de boel draaiende te houden zal ik wel moeten...bovendien houd ik best wel van mijn werk...het is enkel de dingen eromheen die me nu nekken.
Als kleuter liep ik wel eens te huilen en te schreeuwen: die rotklanten pakken me mijn moeder af.
Ik was haar voornamelijk tot last...ik huilde veel te hard als baby...dat werkte op haar zenuwen (maar ja, alles werkte op haar zenuwen) ik praatte te veel als 7-jarige en zo zei mijn moeder dat het mijn schuld was dat mijn broertje begon te stotteren.
Ze was altijd vlakbij, maar ik mocht haar niet storen, onbereikbaar achter glas...aandacht alleen op haar moment en dan moest het meteen perfect zijn, zoals bvb een dagje naar de efteling.
Zo gingen we een keer met vakantie naar frankrijk...mijn moeder had voornamelijk alles ingepakt wat mee moest, daar kon je haar niet bij helpen, want alles moest toch exact op haar manier, maar ze verweet ons indirect de stress die ze daarbij had opgelopen...
Toen we ergens in Frankrijk langs een rood-bakstenen ziekenhuis reden zei ze: laten we hier maar ergens in de buurt overnachten, want van alle hectiek van het inpakken voel ik mij zo beroerd dat het me wel een veilig idee lijkt om in de buurt van een ziekenhus te zijn.
Ze noemde me vaak egoistisch en zei ook weleens dat ik bvb te dik begon te worden...op een gegeven moment besloot ik om zo min mogelijk te eten...misschien zou ze dan meer van me houden...
Van mijn broertje kon ze overigens meer hebben, mij vond ze vaak te fel, te eigenzinnig en over het algemeen eiste ik altijd te veel haar aandacht op.
Ze probeerde zichzelf op te delen in zessen, daardoor was er voortdurend stress...ze kon nooit eens de boel de boel laten en altijd moest er gezegd worden, dagelijks vaak meerdere malen, dat wij het zo veel beter hadden dan de rest...
Snachts kon ze niet slapen, ging dan maar de was doen, of zelf kleren naaien, nachtenlang hoorde ik haar rondredderen door het huis.
Rond haar 55e raakte haar autonome zenuwstelsel volledig van slag...de druppel was een sauna-bezoek, waarbij ze zoals altijd weer door de prestatiedrang de hele zandloper moest uitzitten van zichzelf, niet naar haar lichaam geluisterd, alweer niet.
Daarna had ze een twee jaar lang last van warm-koud, rusteloze benen en dan in een vrij ernstige gradatie. Ik had het altijd al aan voelen komen...ik vond dat het nog erg lang geduurd had, al gunde ik het haar natuurlijk niet, maar het kon logischerwijs gewoon niet uitblijven.
Sindsdien heeft ze voortdurend last van haar blaas en dat ze haar plas niet kan ophouden. Sinds ze eraan is geopereerd gaat het wat beter.
Voor mij was dit alles heel dubbel, ik wilde gewoon graag een relaxte moeder die aandacht voor me had en geduld had met me, maar dat was niet, daar kon ik weleens verdrietig en kwaad om worden, van de andere kant merkte ik dat ze het ongelofelijk hard probeerde...dat ze gewoon te hard haar best deed en nu ik al een tijdje op dit forum lees denk ik dat ze al zolang als ik leef lijdt aan bijnieruitputting.
Ik zelf dus ook, het is me met de paplepel ingegoten...
Een zeer eenzame deprimerende jeugd heb ik gehad en ik ben het nu nog aan het verwerken.
Een veilig warm nest voor moeders, zalig! Inderdaad fijn dat we elkaar hier gevonden hebben.Voorlopig moeten we het hiermee doen. Of we moeten een verzamelplek creëren op mijn blog onder categorie Moederopvang. Oude wonden in de ziel van een moeder hebben heel veel invloed op het groot brengen van haar kroost. Jullie zijn in ieder geval van harte uitgenodigd op mijn blog om er je hart eens te komen luchten.Het is een groot taboe, ik weet het, maar misschien is de tijd rijp om de wereld te laten zien wat een dysfunctioneel gezinsleven voor een schade aanricht. Helaas heb ik geen forum. Ik zou dat graag willen om juist over deze thema's te kunnen praten. De meeste Moederforums gaan volgens mij over welke luiers, flesvoeding en dat soort dingen. Laten wij een nieuwe start maken en eens gaan praten over wat er werkelijk toe doet. Nu kunnen we inderdaad ons leven opnieuw inrichten en onze slechte ervaringen ombuigen en er iets goeds mee doen. Marijan, ik droomde ook altijd dat ik kon vliegen, ik dacht dat iedereen dat had? Dat willen vluchten herken ik wel. Jullie hebben me onbewust geïnspireerd. Ik ga weer broeden op een nieuw stukje tekst voor op mijn blog over dit thema.Het kan wel even duren. Maar het lijkt me super om daar reacties op te krijgen. Ik wil jullie niet pushen hoor Ik draaf weer door merk ik. Ik ga voorbereidingen treffen voor het eten. De plicht roept.
