Gisteren werd ik gebeld door mijn beste vriendin (eigenlijk heb ik maar 1 echte vriendin, en dat al vanaf mijn 12e levensjaar).
Voordat ik ook maar een woord kon zeggen, gaf ze aan dat wat ze ging zeggen niet leuk zou zijn. Ik had gekozen op een racist en omdat ze niet zeker wist of ik dan ook een racist was, zat ze er sterk over na te denken om onze vriendschap te breken, we hadden niets meer gemeen.
Daarna volgenden nog enkele steken op de man, zoals dat als ik ze rechts was, dan moest ik ook maar geen uitkering ontvangen en mijn Italiaan had dan niets in Nederland te zoeken.
Ik was geschokt en het deed me heel erg pijn en gaf aan dat ik vond dat politiek geen reden was om een jarenlange vriendschap te breken. En.. dat noch ik noch Thierry racistisch zijn en ook niet Trump.
Tja, de discussie liep verder en ze gaf me wel op het thema van de klimaathype gelijk. Ik vernam nu trouwens ook dat ze Groen Links gestemd had. Uiteindelijk hadden we het over zwarte piet en ze vond dat dat maar afgeschaft moest worden. Ik zei: Tot hoever wil je gaan, aan wie moeten we allemaal tegemoet komen. Tja, op het einde heeft ze wel haar excuses aangeboden, maar ik ben er uiteindelijk toch wel kapot van. Het ergste dat de vriendschap op het spel gezet werd. Meningsverschillen mogen zeer zeker bestaan. Mijn vader blijft voor de VVD, wat ik ook zeg en we discussiëren vaak. Maar daarmee spelen we niet op de man.
Het heeft me erg geraakt en ik ben er erg verdrietig om en raar genoeg voel ik me schuldig. Heb ik vaker een te harde mening gehad? Toch blijf ik bij mijn mening en ben ik geen racist.
Mijn vader zegt dat ik nu niet zelf moet gaan reageren en afwachten, maar het ergste is dat ik niet weet of dit gevoel nog verdwijnt, het op spel zetten van onze vriendschap.
Ik voel me nu heel verdrietig en hoop dat ik toch snel weer anders kan gaan denken.
Dorothé
