Dank voor het medeleven. Technisch gezien heeft Alima geen artrose, maar DSLD (Degenerative Suspensory Ligament Disease), wat neerkomt op progressief letsel van de banden en pezen. Dit komt onevenredig veel voor bij het paardenras waar Alima ook toe behoort, Paso Peruano's. Veel paardenbezitters zijn vaak zelfs niet bekend met dit ras, dat door de Spaanse 'conquistadores' (veroveraars) is ingezet in Zuid-Amerika. Het idee was dat deze paarden superveel indruk maakten op de tegenstanders van de Spanjaarden met hun 'tölt', een speciale 'viertakt'gang die de Spanjaarden er specifiek in hebben gefokt die er in slow-motion als volgt uit ziet:
Er hangt veel prestige aan dit paardenras en het bestbewaarde geheim is dat ze veel te losse banden en pezen hebben, wat zich later in hun leven openbaart als DSLD. De banden zijn dan inmddels zo ver doorgescheurd dat de paarden er doorheen kunnen gaan, waardoor de 'koot' (kogelgewricht) zelfs los kan komen te liggen. Alima zit daar tegenaan en daarom hebben we geen andere keus dan haar de koude wintermaanden te besparen en nu in te grijpen.
Op die prestigieuze paso-farms spreken ze met geen woord over DSLD en ontkennen ze het probleem. Ze zeggen doodleuk dat een paso wel 30-35 jaar kan worden, omdat het zo'n sterk ras is, en hun beste paarden worden dat ook, maar Alima is pas op de helft en is een van de vele onvermelde slachtoffers van deze vorm van doorfokken, die volgens de fokkers 'aangeboren' is.
We hebben nog overwogen om groenlipmossel in te zetten, want dit spul schijnt wonderen te doen bij pezen, banden, spieren en gewrichten. Maar zelfs als we Alima apart zouden zetten op een weitje en met rust en groenlipmossel zouden kunnen oplappen, dan nog is ze een paard dat niet alleen op een wei of (nog erger) in een stal zou kunnen staan. Alima is een echt buitenpaard dat in een kudde thuishoort, hoe klein de 'kudde' dan ook. En in de interactie met andere paarden moet ze regelmatig onverwachte bewegingen maken, die te maken hebben met domineren of gedomineerd worden (zo gaat dat in de paardenwereld). Het is dan wachten op het volgende letsel - en het volgende.
Welke redenatie we ook loslaten op hoe hier mee om te gaan, we komen telkens uit op hetzelfde: voor Alima's kwaliteit van leven moet ze 'sterven in het harnas' en niet nog verder aftakelen. Net als Boogie moeten we haar, nu ze nog over enige waardigheid beschikt, laten gaan. Ze loopt nu al een maand zo kreupel als wat en heeft veel pijn, het is mooi geweest. Run in peace, Alima!
Mike
