Mike wrote:
Uit machteloosheid en onwetendheid kies je er dus voor om het 'in het midden' te laten.
Ik kies ervoor dingen "in het midden" te laten omdat ik de absolute waarheid niet ken. Dat zou je onwetendheid kunnen noemen. Waarom zou ik mijn onwetendheid ontkennen?
Mike wrote:
Je spreekt jezelf ook tegen als je aan de ene kant predikt dat we 'zelfloos' moeten zijn en op moeten gaan in het grote geheel waar we vandaan komen en aan de andere kant dat je terug komt bij jezelf. Hoe kun je nu bij jezelf komen als je je eigen zelf ontkent? Als ik dit opper, ontken je vervolgens dat je jezelf ontkent!
Ik predik niet dat we zelfloos moeten zijn. Zelfloos is niet iets dat je kan geworden, zelfloos is wat we allemaal altijd al zijn geweest, of we ons er nu van bewustzijn of niet. Het "zelf" (het gevoel een persoon te zijn) is een reeks van overtuigingen die we in de loop van ons leven ontwikkelen. Niets meer, niets minder. Dus ik ervaar wel een "zelf", maar ik BEN het NIET. Als je dit als paradoxaal ervaart, dan zitten je overtuigingen in de weg. Aardig verhaaltje in dit verband is dat van een man die bij een guru komt en vraagt: "Guru, kan je mij God laten zien?". De guru zegt: "Jazeker, negeer je twijfels en je zal God zien."
Weston A. Price wrote:
De grote massa moet onderwezen worden dat TEN VOLLE LEVEN GEHOORZAMEN AAN MOEDER NATUUR IS.
Weston heeft geweldige dingen gedaan, maar dit is gewoon een zelfbedachte conclusie n.a.v. zijn onderzoek. Daarmee zeg ik niet dat het geheel onzin is, maar een absolute definitie kan je dit natuurlijk nooit noemen. Het is een overtuiging, niets meer en niets minder. Weinig mis mee, maar benoem het dan wel eerlijk. Dergelijke zaken presenteren als absolute feiten is pure misleiding.
Mike wrote:
het is inderdaad op dat niveau onbewust, maar IK kwam op de wereld en had honger, waardoor IK ging huilen. Pas toen MIJN honger bevredigd werd, werd IK rustig. Het grote wonder van het materiele bestaan (de 'illusie' waarmee jij zo weinig mogelijk van doen wil hebben) is dat er uit polariteit twee geslachten ontstaan, man en vrouw, die leiden tot voortplanting.
Wat versta je precies onder "ik"? Als je je niet bewust ben van jezelf (zoals bij een baby), kan je toch niet over "ik" spreken? Een baby is zich niet van zichzelf bewust en kan dus ook niets sturen. Dat laat maar ruimte voor één conclusie en dat is dat alles volautomatisch gaat (lachen, poepen, eten, bewegen). Er is geen "ik" die het bestuurt. Eerst wordt een kind langzaamaan van zichzelf bewust en vervolgens wordt het "ik" ontwikkeld. Het "ik" is enkel een verzameling overtuigingen die groeit in de loop van een mensenleven. Daarom worden kinderen als open ervaren en de meeste ouderen als star. Alles wat jij toedicht aan een "ik" gebeurt gewoon volautomatisch door het leven zelf. Het is allemaal geprogrammeerd. Er is niets persoonlijks aan. Dat ons "ikje" ons graag wil doen geloven dat wij het allemaal zelf doen is onze weerstand om onze overtuigingen los te laten. Onze overtuigingen maken immers wie we zijn en dat wordt tot het uiterste verdedigd.
Mike wrote:
Als ik jouw redenatie moet volgen is een kind een 'onbeschreven blad' (tabula rasa), een christelijk concept dat nu via de wetenschap wordt gepropageerd. Iedere ouder kan je echter vertellen dat een kind iets van hem, iets van haar, maar vooral IETS VAN ZICHZELF is, het is een 'persoontje' of een 'karaktertje'. In de natuur worden 1 + 1 verenigd tot een geheel dat groter is dan de som der delen, geen 2 dus maar 3. Er wordt dus wel degelijk een nieuwe IK gecreeerd!
Wat iedere ouder t.a.v. het eigen kind ervaart zijn slechts overtuigingen. Het is wel een persoontje en heeft een karaktertje, maar het is zich nergens van bewust. Er is nog geen "ik". De "ik" die zich later ontwikkelt raakt ervan overtuigd dat hij die baby was. Het is een identiteitscrisis. De meeste mensen lopen op aarde rond met een vals beeld van zichzelf. Ze snappen niet wie of wat ze in werkelijkheid zijn. Zet eens een glas water voor je neus. Ben jij dat water? Drink het water nu op. Ben jij nu dat water? Onderscheid binnen onze levenservaring is een illusie. Er zijn geen grenzen. Het is één geheel dat volautomatisch zijn werk doet. Als je dit kan zien, dan heb je geen enkele mogelijkheid meer om het vervolgens niet meer te zien.
Voor de goede orde, ik heb het dus over onze ware natuur, gewoon op basis van de FEITEN. Dit zegt echter NIETS over hoe de dingen werken.
Voor wat betreft mezelf...
Ik zal het ontkennen noch bevestigen dat ik met onverwerkte pijn zit. Weet ik veel. Ik heb daar helemaal geen zicht op noch zou ik weten wat ik eraan zou moeten doen. Een spook najagen? Mijn hele leven proberen mensen mij al te vertellen dat er allerlei dingen niet goed zijn aan mij en mijn gedrag. Er moet altijd wat verbeterd en bijgeschaafd worden. Al die jaren heb ik dat geloofd en ben ik naarstig op zoek geweest om mezelf weer 'heel' te maken. Als kip zonder kop heb ik jarenlang mezelf verloochend. Ik was volledig de weg kwijt. Ik ben daar echt helemaal klaar mee!!! Ikzelf ben mijn enige autoriteit en niets of niemand anders. Ik deal met mezelf zoals het me toevalt en accepteer geen inbreuk daarop van anderen meer (als ik me daarvan bewust ben).