Ik zit in dezelfde situatie als Tanja... mijn man wil ook perse inenten. Ik ging vanaf 6 maanden niet meer naar het cb omdat ze zeurden, en mijn man dacht er niet meer aan. Maar mijn schoonouders vroegen er elke keer naar als we hen spraken en drongen er altijd verschrikkelijk op aan om toch die inentingen te laten zetten. Dit herinnerde mijn man er steeds aan. Als we er over spraken, leidde dit steevast tot ruzie, terwijl we verder eigenlijk nooit conflicten hebben. Ik dreigde niet mee te gaan naar het cb als hij ze ging laten zetten, maar dat kon ik ook weer niet over mijn hart verkrijgen voor mijn zoontje. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik mijn man nooit plat kon bombarderen met tegenargumenten, omdat ik er geen boeken over gelezen heb. Ik had er gewoon een gut feeling (mooi woord) over. Dusja,ik ga hier zeker nog over lezen.
Nu is mijn zoontje wel ingeënt, maar ik heb tegen mijn man gezegd: als hij er wat aan overhoudt, vergeef ik het je nooit. Mijn zoontje is een heel stevig peutertje die verder gezond eet en nooit echt ziek is, alleen soms verkouden. Ik moet wel zeggen dat ik na de prikken absoluut niets aan heb gemerkt heb, geen koorts, stemmingswisselingen, hangerig, etc.
Bij een volgend kind ga ik de strijd gewoon weer aan, maar ik vind het heel erg dat dit tussen ons in staat.