Vandaag 25 juli 2016, is het exact een jaar geleden dat ik werd ontslagen uit het ziekenhuis. Tijd voor een terugblik.
Voor wie deze topic destijds heeft gevolgd, je weet dat ik al tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis bovengemiddeld snelle vorderingen maakte en ik deze trend doorzette na mijn ontslag uit het ziekenhuis op 25 juli 2015.
Vanaf september ging ik, in overleg met de bedrijfsarts, op basis van 90% arbeidsbeschikbaarheid met een aangepast rooster aan het werk. Dit ging goed en ik ben ervan overtuigd dat het heeft bijgedragen aan mijn herstel. Daarnaast heb ik alle lezingen afgezegd en ben ik een stuk minder zichtbaar geweest als voedselactivist in de buitenwereld. Pas vanaf december 2015 ben ik weer op dat gebied maar buiten gaan treden, maar tot op de dag van vandaag ga ik niet meer meerdere keren per week heel Nederland door crossen om mijn boodschap te verkondigen, ik ben nu veel selectiever geworden in waar, wanneer en voor wie ik spreek.
Op basis van mijn succesvolle herstel werd ik door de bedrijfsarts vanaf november 2015 100% arbeidsgeschikt verklaard. Hier stopt het hallelujah-verhaal echter, want de 6 maanden die volgden waren voor mij moeilijk te verkroppen. Ik was weliswaar weer zonder roosterbeperkingen aan het werk en dat ging ook goed, maar ik bleef qua energieniveau steken op hooguit 70% van mijn oude niveau en er was maandenlang geen uitzicht op verbetering. Dit hield in dat ik na het werk gapend achter het stuur naar huis reed, vrijwel standaard 's avonds als een oude man op de bank in slaap viel en bezweek voor elke griep of verkoudheid.
Dit frustreerde mij enorm en in overleg met de bedrijfsarts en mijn leidinggevende kreeg ik een roostervrije dag. Dit hielp enorm en vanaf eind april merkte ik dat mijn energieniveau weer begon toe te nemen. Eerlijk gezegd was ik me in het half jaar daarvoor gaan afvragen of ik me niet simpelweg neer moest leggen bij die max. 70%, misschien zat er gewoon niet meer in het vat en moest ik me gelukkig prijzen dat ik er verder geen blijvend letsel aan had overgehouden. Maar zoals gezegd kwam hier gelukkig vooruitgang in vanaf eind april-begin mei.
Terugkijkend op de periode sindsdien tot aan nu kan ik concluderen dat dit het begin is geweest van mijn definitieve herstel. Vandaag, precies een jaar later, kan ik gelukkig zeggen dat ik weer zo goed als voor de volle 100% hersteld ben. Dit herstel heeft een kleine 10 maanden in beslag genomen en het heeft me niet in de koude kleren gezeten. Het is een serieuze wakeup call geweest, die me heeft geleerd dat ik weliswaar gedreven mag zijn en blijven maar dat dit geen reden mag zijn om voortdurend de kaars aan twee kanten op te laten branden. Ik ben spaarzamer geworden met aan wat en aan wie ik mijn energie besteed en ik heb leren schrappen om zo prioriteiten te stellen in mijn leven, dat ik nu ervaar als eenvoudiger en rustiger. Dit bevalt me uitstekend en ik ben dankbaar voor de geleerde lessen, zonder dat dit uitval van functies met zich mee heeft gebracht!
Dit forum is al die tijd door blijven gaan. Sterker nog, ik kon het niet laten om zelfs in het ziekenhuis nog te posten! Ik heb voor de nodige uitdagingen gestaan tijdens mijn herstel: niet aflatende sabotage door stille lezers en zelfs forumleden die mij probeerden zwart te maken bij Sally Fallon en de WAPF, wat uiteindelijk heeft geleid tot een nieuwe naam en afscheiding van de WAPF. Ik ben ook dit zonder blijvend letsel te boven gekomen en ik wil hierbij iedereen bedanken die zijn/haar steun heeft betuigd, ook naar Sally toe. Tegen mijn criticasters zeg ik: F*CK YOU, I'm still standing!
Mike