vrysuyver wrote:
Saamhorigheid is daarmee dus echt bijna niet meer te verwezenlijken.
Saamhorigheid maakt mij niet uit. Mensen zijn alleen saamhorig als er een gemeenschappelijk belang is, zoals op dit forum. Als saamhorigheid ver te zoeken is betekent dat het ontbreken van een gemeenschappelijk belang. Wat ik veel lastiger vind is dat de afstand tussen de belevingswereld van mijzelf en de mensen om mij heen steeds groter wordt en nu op het punt is dat ik het vaak al behoorlijk lastig begin te vinden om met deze mensen contact te hebben. Er zijn weinig raakvlakken meer en de raakvlakken die er nog zijn, stellen niets voor, allemaal geklets om de tijd te vullen en het sociale toneelspel in leven te houden.
Gezondheid wrote:
De dood echter is het einde niet gezien mensen met bijna dood ervaringen en uittredingen van paranormale mensen. We blijven ook na de dood waarschijnlijk gewoon bestaan, al zal dat misschien bij einde van de mensheid betekenen dat we in een geheel nieuw schepsel zullen reïncarneren. Dit is wat ik denk, voor mij is dit zeer geruststellend.
Ik dacht voorheen ook op deze wijze en dat gaf mij ook enige troost na het overlijden van mijn vrouw en oudste zoon, maar het is en blijft geloof. Bijna dood is niet dood. En bovendien garandeert de mooiste mystieke ervaring natuurlijk nooit dat er leven na de dood bestaat (in de zin van persoonlijk bewustzijn). Geen enkele mystieke ervaring garandeert iets. Mensen proberen een verband te zien en allerlei overtuigingen aan elkaar te knopen tot een steekhoudnende theorie waarin ze kunnen geloven, omdat het tegenwicht biedt aan hun angst om niet te bestaan. Niet bestaan maakt namelijk alles zinloos en dat geeft mensen een rotgevoel. En we weten allemaal wat mensen doen met dingen die hen een rotgevoel geven.....die vegen ze onder het tapijt en doen alsof het niet bestaat. Maar het is jezelf voor de gek houden. We weten allemaal zeker dat onze dood eraan komt. Misschien morgen, misschien over 50 jaar. Maar het is in ieder geval zeker dat het elk moment kan gebeuren. We weten alleen niet wanneer. Het is veel eerlijker de dood recht in de ogen te kijken en de angst te zien die erachter zit, dan je kop in het zand te steken met mooie verhalen tussen je oren over het eeuwige leven. Stel je maar eens voor dat je er morgen niet meer bent. Dit is je laatste dag. Wat betekent dat voor jou? Als dat niets in jou verandert, dan is de dood jouw vriend geworden. Maar als dit idee je angst aanjaagt je nog met allerlei waanzin rondloopt dat je leven nog niet af is enzo, dan is er werk aan de winkel.
Saamhorigheid is daarmee dus echt bijna niet meer te verwezenlijken.
Saamhorigheid maakt mij niet uit. Mensen zijn alleen saamhorig als er een gemeenschappelijk belang is, zoals op dit forum. Als saamhorigheid ver te zoeken is betekent dat het ontbreken van een gemeenschappelijk belang. Wat ik veel lastiger vind is dat de afstand tussen de belevingswereld van mijzelf en de mensen om mij heen steeds groter wordt en nu op het punt is dat ik het vaak al behoorlijk lastig begin te vinden om met deze mensen contact te hebben. Er zijn weinig raakvlakken meer en de raakvlakken die er nog zijn, stellen niets voor, allemaal geklets om de tijd te vullen en het sociale toneelspel in leven te houden.
Gezondheid wrote:
De dood echter is het einde niet gezien mensen met bijna dood ervaringen en uittredingen van paranormale mensen. We blijven ook na de dood waarschijnlijk gewoon bestaan, al zal dat misschien bij einde van de mensheid betekenen dat we in een geheel nieuw schepsel zullen reïncarneren. Dit is wat ik denk, voor mij is dit zeer geruststellend.
Ik dacht voorheen ook op deze wijze en dat gaf mij ook enige troost na het overlijden van mijn vrouw en oudste zoon, maar het is en blijft geloof. Bijna dood is niet dood. En bovendien garandeert de mooiste mystieke ervaring natuurlijk nooit dat er leven na de dood bestaat (in de zin van persoonlijk bewustzijn). Geen enkele mystieke ervaring garandeert iets. Mensen proberen een verband te zien en allerlei overtuigingen aan elkaar te knopen tot een steekhoudnende theorie waarin ze kunnen geloven, omdat het tegenwicht biedt aan hun angst om niet te bestaan. Niet bestaan maakt namelijk alles zinloos en dat geeft mensen een rotgevoel. En we weten allemaal wat mensen doen met dingen die hen een rotgevoel geven.....die vegen ze onder het tapijt en doen alsof het niet bestaat. Maar het is jezelf voor de gek houden. We weten allemaal zeker dat onze dood eraan komt. Misschien morgen, misschien over 50 jaar. Maar het is in ieder geval zeker dat het elk moment kan gebeuren. We weten alleen niet wanneer. Het is veel eerlijker de dood recht in de ogen te kijken en de angst te zien die erachter zit, dan je kop in het zand te steken met mooie verhalen tussen je oren over het eeuwige leven. Stel je maar eens voor dat je er morgen niet meer bent. Dit is je laatste dag. Wat betekent dat voor jou? Als dat niets in jou verandert, dan is de dood jouw vriend geworden. Maar als dit idee je angst aanjaagt je nog met allerlei waanzin rondloopt dat je leven nog niet af is enzo, dan is er werk aan de winkel.
