Tegen mij is ook van wat ik mankeer onder andere gezegd: "Chronisch, degeneratief en ongeneeslijk" met "alleen keuze uit kwaden". Ik snap eigenlijk niet goed waarom dat zo geformuleerd wordt. Het is alsof je te horen krijgt dat hierbij je leven ophoudt en dat het toch allemaal niets meer uithaalt. Het perfecte recept om bij de pakken gaan neerzitten en/of alles te gaan doen wat God verboden heeft. Daar is een woord voor: verwaarlozing. Heus, op het moment dat iemand dingen gaat doen of eten, waarvan hij/zij weet dat het de genezing niet ondersteunt; tegenwerkt; is dat verwaarlozing.
Ik heb ook dagen, dan vind ik het allemaal zo uitzichtloos. Dan eet ik van alles wat ik niet zou moeten eten. Daarna heb ik spijt, want naarmate het me beter en langer lukt om me aan gezonde voeding te houden, ga ik ook steeds beter voelen wat het met me doet als ik eens over de schreef ga, met bijvoorbeeld een dikke reep chocolade. Temeer omdat ik nog geen bal snap van de (samen)werking van enzymen, mineralen, vitamines, vetten, hormonen, mijn lichaam etc etc lijkt het onbegonnen werk en vraag me af of het eigenlijk wel zin heeft (en ik ben al zooooooo moe). Ik heb nu genoeg ervaring om te weten dat het wèl verschil maakt en dat geeft de moed om door te gaan. Tegelijkertijd afrekenen met schuldgevoelens en schaamte als het eens niet lukt is een voorwaarde om geestelijk gezond te blijven, maar geef jezelf die schop onder je kont!
Begin nou eens bij die dingen die je wel kunt implementeren en voeg daar stapsgewijs andere aan toe. Breek me de bek niet open over onbegrip bij een partner. Dat vreet energie. Het is gemakkelijk je erbij neer te leggen, want die discussie met je partner kun je er nou net bij hebben. Niet dus. Zolang jij daar naar luistert weet je maar één ding zeker en dat is dat je gegarandeerd deze mogelijkheid om wat te verbeteren voor jezelf níet benut en jezelf een reële kans ontneemt om dat te beproeven en misschien wel je kwaliteit van leven te verbeteren. Ook de kleine beetjes die heel langzaam gaan zijn pure winst.
Je zou je inspanningen zelfs kunnen zien als iets wat je voor je partner doet (ook al begrijpt hij dat nog niet). Je gunt hem toch een partner die zijn best doet om in zo goed mogelijke conditie te zijn? Doe je niet ook die partner tekort als jij het er maar bij laat zitten. Als jij volhoudt gaat hij je vanzelf daarin steunen. Je hebt er niets aan jouw wensen te laten saboteren en dat goed te praten door te zeggen dat het toch niets uitmaakt. Dat is fatalisme. Een relatie heeft enkel toegevoegde waarde als die bewust dient om allebei op een hoger plan te komen en daarbinnen iedereen zijn autonomie mag bewaren en keuzevrijheid wordt gerespecteerd, in relationship, in aloneness.
Als je de kans wilt benutten om het voor jezelf (en daardoor ook voor je partner) met kleine beetjes beter te maken dan zul je uit je comfortzone moeten. Je zult dat zelf moeten doen en de regie over je eigen leven zelf in handen nemen. Ook (of juist) al val je er al bij om. Babysteps.