@Tanja: het klinkt een beetje alsof je de loodgieter belt en hem vraagt naar zijn gereedschapskist. Grapje, uiteraard doet het er toe welke methoden en gereedschappen je gebruikt. Maar, net als bij de loodgieter, is het vakmanschap de doorslaggevende factor. Een goede loodgieter zal met een set redelijk ouderwets basisgereedschap een perfecte klus af kunnen leveren, terwijl een prutser met de nieuwste turbosnufjes inderdaad prutswerk aflevert. Ik investeer daarom ook het liefst in kennis en probeer zoveel mogelijk opleidingen, nascholingen en seminars te volgen en de kennis daarvan te integreren in een analytische methode waarmee ik hopelijk juiste diagnoses kan stellen en daarna een protocol kan samenstellen waarmee ik te ontregelde processen weer op het goede spoor kan helpen. Ik heb in de loop der jaren ervaren dat bepaalde gereedschappen beter werken dan andere en die houd ik dan ook in mijn gereedschapskist.
Ik denk, dat kwalitatieve voedingstekorten en onbalansen tussen voedingsstoffen onderling (vooral mineralen) een belangrijke oorzaak zijn van slechts functionerende lichaamsprocessen, enzymen, ontgiftingsfuncties en noem maar op. Vandaar de term functionele geneeskunde: het gaat om de beoordeling en bijsturing van alle lichaamsfuncties.
Haaranalyse heeft daarbij de beste kosten/baten verhouding. Het is wél een aparte kunst om de uitslagen goed te interpreteren. Het is namelijk beslist niet zo dat je lage waarden aangaat vullen en hogere gaat ontgiften, nee, het gaat om wat deze waarden en hun verhoudingen je vertellen over de stofwisseling, en soms geef je zelfs wat 'hoog' is er nog bij! Haaranalyse geeft ook een indruk van de voedingstoestand op de langere termijn, geen momentopname.
Bloedonderzoek (of speeksel/urine) kan aanvullende informatie geven over een veel groter aantal parameters, maar die vraag je pas aan opgeleide van symptomen en mogelijke andere onderzoekuitslagen, anders gaat het soms wel erg in de papieren lopen.
Ontlastingsonderzoek is voor mij, in verband met mijn specialisatie in darmproblemen, een tweede favoriete informatiebron waar ik heel veel uithaal.
Darmspoelingen hebben mij, na 25 jaar vruchteloos zoeken, in minder dan twee weken van mijn chronisch vermoeidheidssyndroom afgeholpen, en nog steeds verbaas ik mij over de verrassende resultaten: laatst bijvoorbeeld een duidelijke vermindering van dyslexie na één enkele behandeling en gisteren ook weer behandelde ik een nieuwe patiënte die na de eerste behandeling mailde geestelijk duidelijk lekker en rustiger in haar vel te zitten, terwijl de darmspoeling visueel eigenlijk nauwelijks resultaat had opgeleverd en ik dus voorlopig nog geen effecten verwachtte. Er lijken dus, naast vastzittende ontlasting, ook nogal wat gifstoffen mee uitgespoeld te kunnen worden, ook al ziet dat op het darmspoelapparaat er niet zo spectaculair uit.
Heel belangrijk is ook een uitgebreide
voedinganamnese en het doornemen van de hele voorgeschiedenis, inclusief vorige generaties.
Dat alles leidt dan inderdaad in de eerste plaats tot een
voedingsadvies en
supplementen, maar meestal ook lifestyle adviezen die wat verder gaan dan "u moet meer bewegen". Methoden van stressbeheersing kunnen ook een hoop verbetering brengen.
De uitdaging is, om zoveel mogelijk met een optimale voeding, aangevuld met een liefst beperkt aantal essentiële supplementen, het lichaam weer in een optimale conditie te brengen, zodat lichaamseigen herstelmechanismen hun werk weer kunnen oppakken. De weg terug verloopt vaak wel met enkele hobbels, omdat het lichaam, ditmaal met zinnige en goed gecontroleerde ontstekingsreacties, oude processen nu effectief opruimt, volgens de zogenaamde "stadia van Reckeweg" uit de natuurgeneeskunde. Ik heb daar indrukwekkende staaltjes van meegemaakt, bijvoorbeeld bij een patiënte waarbij na een paar maanden nieuw regime, haar lichaam besloot dat de thermostaat weer omhoog kon (de schildklier dus) en haar lichaamstemperatuur van de pathologische 34 graden van de ene dag op de andere spontaan naar 36 graden omhoog ging. Je ziet aan zulke gevallen dat het lichaam zijn eigen weg gaat, zijn eigen tempo kiest en zijn eigen beslissingen neemt. Als zoiets gebeurt heb ik het gevoel dat ik mijn werk goed gedaan heb: namelijk het lichaam het werk zelf heb laten doen.
De laatste twee jaar heb ik de uitdaging opgepakt om de fibromyalgie, een syndroom waar de reguliere geneeskunde zegt geen antwoord voor te hebben, met een reproduceerbaar protocol aan te pakken. Waarom niet eerst het meer vertrouwde ME/CVS? Omdat ik vermoed dat het verschil tussen beide voornamelijk ligt in het gegeven dat fibromyalgie in eerste instantie een ontregelde grondstoffen-stofwisseling als diepste onderliggende oorzaak heeft en ME meer een ontspoord immuunsysteem heeft als grondoorzaak. Het verschil is hier niet makkelijk in detail uit te leggen, maar ik vermoed dat fibromyalgie eerder op een optimale nutriëntensamenstelling reageert en ME meer op het wegnemen van immuun-/ontstekingstimulerende stoffen (en het beïnvloeden van ontstekingsmediatoren). Kortom, ik probeer niet het moeilijkste probleem als eerste op te lossen. Een hele rij autoïmmuunziekten zouden uiteindelijk hier ook van een specifiek afgestemde versie kunnen profiteren, maar eerst leren lopen, dan pas rennen.
De eerste try-outs heb ik nu achter de rug en ik wil het protocol nu wat gestructureerder gaan testen.