Melkmeisje
Well-known member
ik heb je in het draadje essentiële oliën een bericht geschreven Binc, het wordt tijd dat je jezelf gaat vergeven!
Op zoek naar de juiste hulpverlener
- Onderwerp starter bananenjam
- Startdatum
G
Guest
Guest
ik heb het net gelezen Marijan, dankjewel voor je aanbod om te willen helpen hierbij. Ik zie het ook echt niet als bemoeien.
Eerlijk gezegd heb ik al best wat kruiden geprobeerd van Young Living.
Ik dacht dat ik wel eens geschreven had dat een vriendin van mij deze kruiden ook verkoopt.
Zoals je gelezen hebt gebruik ik andere olie en dat werkt wel behalve dat alles in mijn hoofd maar door gaat. Misschien krijg ik nieuwe energie van die kruiden of zo, ik heb geen idee maar dan denk ik meteen dat ik de hele wereld weer aan kan. Ga ik weer opnieuw beginnen met van alles analyseren.
Gisteren dacht ik dus wat olie te nemen met THC. Ik denk, wellicht kan ik er nu wel tegen en brengt het me hoofd tot rust. Maar het tegendeel is waar. Mike zegt dat het een mentaliteitsprobleem is. Dat kan waar zijn maar ik word gek van dat analyseren. Ik heb gewoon steeds heel sterk het gevoel dat ik alles compleet duidelijk moet hebben. Die boosheid zal idd te maken kunnen hebben met mij ex. Maar kijkende naar mijn familie hebben ze werkelijk allemaal zeer korte lontjes. Het zijn net bommen. Van me broer wist ik dat al maar nu ook van de rest incl mezelf. Over het algemeen kan ik me nog beheersen maar dat is een gevecht. Ik probeer dit als uitdaging te zien om er niet aan toe te geven. Ik ben met je eens dat die kruiden helpen. maar dan begrint het allemaal opnieuw met nieuwe energie. Wellicht heb je daar nog tips voor? Moet er nog iets bij misschien? De kruiden die ik gebruik nu met de ingrediënten staan onderin de link. Ik neem deze overigens inwendig. Kruiden die opwekkend werken kan ik echt niet hebben. Dit had ik ooit voor me katten maar gebruik het nu du zelf.
Voor wat betreft me katten, die hebben het niet op die difuser. Ze zijn ook gevoelig met longontsteking dus wellicht dat het daarmee te maken heeft. Ik heb geen idee.
A proprietary blend of USDA organic herbs in a 1:5 ratio of herb to menstruum:
Chamomile Flowers (Matricaria recutita), Oatstraw (Avena sativa), Skullcap Herb (Scutellaria lateriflora), Ashwagandha Root (Withania somnifera), St. John’s Wort Herb (Hypericum perforatum), Passionflower Herb (Passiflora incarnata) and Valerian Root (Valeriana officinalis)
Other Ingredients: Organic vegetable glycerin, distilled water. Alcohol free!
https://www.pethealthandnutritioncenter.com/anxiety-relief-remedy-dogs-cats.html
Eerlijk gezegd heb ik al best wat kruiden geprobeerd van Young Living.
Ik dacht dat ik wel eens geschreven had dat een vriendin van mij deze kruiden ook verkoopt.
Zoals je gelezen hebt gebruik ik andere olie en dat werkt wel behalve dat alles in mijn hoofd maar door gaat. Misschien krijg ik nieuwe energie van die kruiden of zo, ik heb geen idee maar dan denk ik meteen dat ik de hele wereld weer aan kan. Ga ik weer opnieuw beginnen met van alles analyseren.
Gisteren dacht ik dus wat olie te nemen met THC. Ik denk, wellicht kan ik er nu wel tegen en brengt het me hoofd tot rust. Maar het tegendeel is waar. Mike zegt dat het een mentaliteitsprobleem is. Dat kan waar zijn maar ik word gek van dat analyseren. Ik heb gewoon steeds heel sterk het gevoel dat ik alles compleet duidelijk moet hebben. Die boosheid zal idd te maken kunnen hebben met mij ex. Maar kijkende naar mijn familie hebben ze werkelijk allemaal zeer korte lontjes. Het zijn net bommen. Van me broer wist ik dat al maar nu ook van de rest incl mezelf. Over het algemeen kan ik me nog beheersen maar dat is een gevecht. Ik probeer dit als uitdaging te zien om er niet aan toe te geven. Ik ben met je eens dat die kruiden helpen. maar dan begrint het allemaal opnieuw met nieuwe energie. Wellicht heb je daar nog tips voor? Moet er nog iets bij misschien? De kruiden die ik gebruik nu met de ingrediënten staan onderin de link. Ik neem deze overigens inwendig. Kruiden die opwekkend werken kan ik echt niet hebben. Dit had ik ooit voor me katten maar gebruik het nu du zelf.
Voor wat betreft me katten, die hebben het niet op die difuser. Ze zijn ook gevoelig met longontsteking dus wellicht dat het daarmee te maken heeft. Ik heb geen idee.
A proprietary blend of USDA organic herbs in a 1:5 ratio of herb to menstruum:
Chamomile Flowers (Matricaria recutita), Oatstraw (Avena sativa), Skullcap Herb (Scutellaria lateriflora), Ashwagandha Root (Withania somnifera), St. John’s Wort Herb (Hypericum perforatum), Passionflower Herb (Passiflora incarnata) and Valerian Root (Valeriana officinalis)
Other Ingredients: Organic vegetable glycerin, distilled water. Alcohol free!
https://www.pethealthandnutritioncenter.com/anxiety-relief-remedy-dogs-cats.html
Melkmeisje
Well-known member
gebruik je dan essentiële oliën of kruidenpreparaten?
G
Guest
Guest
Hoi marijan,
Ik heb de innerchild gehad, en de stressaway.
Daarnaast nog wat afzonderlijk maar weet niet meer welke.
Het lijkt erop dat adaptogenen in combi met kruiden het beste werken. Maar dan wel de kalmerende varianten heb ik het idee. Eerlijk gezegd zit het probleem bij mij in dingen niet kunnen loslaten.
Ik heb de innerchild gehad, en de stressaway.
Daarnaast nog wat afzonderlijk maar weet niet meer welke.
Het lijkt erop dat adaptogenen in combi met kruiden het beste werken. Maar dan wel de kalmerende varianten heb ik het idee. Eerlijk gezegd zit het probleem bij mij in dingen niet kunnen loslaten.
G
Guest
Guest
Misschien nog een onnodige toevoeging, maar ongeduld en geen tijd nemen voor dingen speelt ook een rol. Last van externe stoorzenders ook. Weet niet of ik dit zo goed uitleg. Wellicht is scannen niet zo een gek idee. Hoe gaat dat in zijn werk?
Gerard
Well-known member
Traumasporen van Bessel van der Kolk is een boek waar ik veel aan gehad heb. Hij is een man met het hart op de goede plaats, is wetenschappelijk en erg menselijk.
Je kan in het inkijkexemplaar even kijken of het wat voor je is.
https://www.bol.com/nl/p/traumasporen/9200000046796569/?Referrer=ADVNLGOO002008N-DICTAKUDXL7TI-324781922813&gclid=EAIaIQobChMIt5S4kNPZ4wIVlcx3Ch2JvQjOEAAYASAAEgJ5-vD_BwE
Je kan in het inkijkexemplaar even kijken of het wat voor je is.
https://www.bol.com/nl/p/traumasporen/9200000046796569/?Referrer=ADVNLGOO002008N-DICTAKUDXL7TI-324781922813&gclid=EAIaIQobChMIt5S4kNPZ4wIVlcx3Ch2JvQjOEAAYASAAEgJ5-vD_BwE
Gerard
Well-known member
Romagi,
Dank voor je mooie bericht.
Ik heb iemand gevonden die o.a. psychotherapeut is, hij is ook ondernemer, heeft een mooie GGZ opgericht met drie vestigingen. Ik heb een goede klik met hem, hij snapt goed waar de pijn zit.
Bij mij was het rugzakje niet meer te dragen, ik voelde heel goed hoe mijn gezondheid er onder leed, het ging vrij snel bergafwaarts.
Schrijven doe ik om mijn gesprekspartner van informatie te voorzien, zo krijgt hij een beter beeld dan als alles alleen mondeling gaat, thuis schijf ik dingen op die ik niet zo makkelijk zeg, of die ineens opkomen en belangrijk lijken of zijn.
Het is mijn eigen initiatief om te schrijven in dit geval. Het ligt in het verlengde van dat ik zeg gesprekken te hebben, ik krijg geen "therapie", geen "behandeling", het zijn dingen die in mijzelf moeten worden opgelost en waarbij het voor mij heel belangrijk is dat ik dat ook zelf doe, wel met deskundige hulp. Het eigen inzicht kan een ander je niet geven, wel tips, nieuwe ideeën, suggesties, er ontstaat dan vanzelf ook wel weer een wisselwerking. Terwijl het om erg pijnlijke dingen gaat hou ik de buitenkant ervan voldoende luchtig, ik moet wel verder.
Ik gebruik geen medicatie, maar wel CBD-olie, dat geeft me een betere slaap, nog niet langer, maar dat gaat wel komen. Ook de bloedsomloop is met die olie beter.
Met jouw draagbare rugzakje: toch sterkte ermee.
Dank voor je mooie bericht.
Ik heb iemand gevonden die o.a. psychotherapeut is, hij is ook ondernemer, heeft een mooie GGZ opgericht met drie vestigingen. Ik heb een goede klik met hem, hij snapt goed waar de pijn zit.
Bij mij was het rugzakje niet meer te dragen, ik voelde heel goed hoe mijn gezondheid er onder leed, het ging vrij snel bergafwaarts.
Schrijven doe ik om mijn gesprekspartner van informatie te voorzien, zo krijgt hij een beter beeld dan als alles alleen mondeling gaat, thuis schijf ik dingen op die ik niet zo makkelijk zeg, of die ineens opkomen en belangrijk lijken of zijn.
Het is mijn eigen initiatief om te schrijven in dit geval. Het ligt in het verlengde van dat ik zeg gesprekken te hebben, ik krijg geen "therapie", geen "behandeling", het zijn dingen die in mijzelf moeten worden opgelost en waarbij het voor mij heel belangrijk is dat ik dat ook zelf doe, wel met deskundige hulp. Het eigen inzicht kan een ander je niet geven, wel tips, nieuwe ideeën, suggesties, er ontstaat dan vanzelf ook wel weer een wisselwerking. Terwijl het om erg pijnlijke dingen gaat hou ik de buitenkant ervan voldoende luchtig, ik moet wel verder.
Ik gebruik geen medicatie, maar wel CBD-olie, dat geeft me een betere slaap, nog niet langer, maar dat gaat wel komen. Ook de bloedsomloop is met die olie beter.
Met jouw draagbare rugzakje: toch sterkte ermee.
Melkmeisje
Well-known member
Binc:
Misschien nog een onnodige toevoeging, maar ongeduld en geen tijd nemen voor dingen speelt ook een rol. Last van externe stoorzenders ook. Weet niet of ik dit zo goed uitleg. Wellicht is scannen niet zo een gek idee. Hoe gaat dat in zijn werk?
er is een blend en die heet RELEASE en werkt op de lever voor loslaten, boosheid, woede.
Maar zou goed kunnen zijn dat er eerst iets anders moet gebeuren voor je in het proces van loslaten kunt komen. De iTOVi meet zoals ik al eerder uitlegde via bioresonantie (GSR galvanic skin response) en meet op 273 punten in je lichaam. 1 voor 1 worden er signaaltjes gestuurd naar je lijf, er wordt een "range" bepaald en gekeken naar de afwijkingen en daar stuurt het op. Wat het hardste nodig is en op onderliggende behoefte.
hieronder even een standaard uitleg, het neemt ongeveer 2 minuten tijd in beslag
Uitleg.
1 ELEKTRISCHE FREQUENTIE
Elk biologisch of niet biologisch voorwerp heeft een unieke energiefrequentie dat vibreert op bepaalde frequenties. Een frequentie is, simpel gezegd, het aantal keer dat een golf zich herhaalt binnen een seconde. We noemen dit een oscillatie. ITOVi heeft elke unieke frequentie gemeten en opgeslagen van elke etherische olie, supplementen of gezondheidsproducten die bij een bepaald bedrijf horen (in dit geval de oliën en producten van Young Living). Via de elektroden op de ITOVi scanner worden deze frequenties door de huid verzonden, wat leidt tot een meetbare respons van het lichaam.
2 BIO IMPEDANTIE
Bio impedantie is een technologie die vaak gebruikt wordt om lichaamssamenstelling te meten door weerstand tegen elektrische frequenties. Tijdens een ITOVi scan verstuurt het apparaat kleine elektrische stromingen door de huid om de weerstand van het lichaam tegen frequenties te meten, die elk de natuurlijke energiehandtekening van verschillende etherische oliën en supplementen zijn. Het doorgeven van elektrische frequenties veroorzaakt een meetbare respons van het lichaam, dat dan wordt opgenomen en getoond in het ITOVi rapport.
3 HET ANTWOORD VAN HET LICHAAM
Bio-impedantie is afhankelijk van het autonome zenuwstelsel van het lichaam om reacties op te wekken. Het autonome zenuwstelsel is het centrale commandocentrum van het lichaam, verbonden met elk ander deel van het lichaam en kan daardoor worden gebruikt om reactieve resultaten te geven. Er zijn veel manieren om die resultaten te meten (bloeddruk, bloedstroom, huid- of lichaamstemperatuur, ademhalingpatronen, oogvervulling, zweetklieren/huidvocht enz.). Een specifieke manier om de reactie te meten is dat het weefsel meer of minder bestand wordt tegen elektrische stroomvloed. Veranderingen in temperatuur kunnen ons ook helpen om te begrijpen hoe het lichaam reageert. Tijdens een iTOVi scan worden honderden frequenties naar het lichaam gestuurd, één voor één. Het lichaam heeft een unieke reactie op elk van deze frequenties. Zoals het lichaam reageert op de elektrische stroomvloed, meet iTOVi deze reacties.
4 ALGORITME
De manier waarop ITOVi de reactie van het lichaam berekent is zeer nauwkeurig. Het maakt gebruik van een complex algoritme om de gegevens van de reacties te organiseren. Een algoritme is gewoon een set van wiskundige vergelijkingen. Dit proces wordt vaak aangeduid als het vertaalproces. Het ITOVi algoritme vertaalt wat je lichaam met je communiceert. Tijdens het uitvoeren van één scan draait de ITOVi scanner het algoritme meerdere keren om het ware antwoord van het lichaam te vinden.
5 RAPPORT
Naarmate de ITOVi scan draait, zal je lichaam vanzelfsprekend reageren op frequenties en de scanner zal deze wijzigingen vastleggen waardoor het de etherische oliën en supplementen kan identificeren die overeenstemmen met de frequenties. Naarmate de scan eindigt worden deze frequenties opgenomen, geanalyseerd en samengesteld in een depersonaliseert ITOVi rapport. Op basis van de informatie die tijdens elke sessie is verzameld, zal de ITOVi App de etherische oliën of supplementen aanbevelen waarop jouw lichaam het sterkst een reactieve reactie heeft. Deze aanbevelingen worden in je rapport weergegeven, waardoor je de etherische oliën of supplementen heel gericht kunt inzetten. Door de aanbevolen etherische olie of supplement te gebruiken breng je de frequenties van in lichaam terug naar hun optimale toestand.
HOE VAAK MOET IK SCANNEN?
Degenen die op zoek zijn naar aanvullende aanbevelingen zouden elke 2 tot 4 weken een scan moeten doen. Dit geeft de gebruikers de mogelijkheid om de maximale voordelen te ervaren van de producten die de scanner aanbeveelt. Zodra de gebruiker de etherische oliën of supplementen gaat gebruiken voor de aanbevolen periode van 2-4 weken, kan een follow-up scan worden uitgevoerd.
BETROUWBAARHEID
De ITOVi scanner is zeer accuraat bij het meten en weergeven van reacties van je lichaam. ITOVi’s algoritme volgt en ziet frequentiepatronen waarbij het een momentopname maakt van het moment van de scan. De scanner bepaalt welke etherische oliën of supplementen op dat moment het beste zijn verbonden met die frequentiepatronen.
ITOVi meet het reactieve gedeelte van het lichaam dat verandert bij verrassend snelle snelheden. Zodra het patroon van de scan is gevangen, maakt de scanner een intelligente en depersonaliseerde productaanbeveling.
Als je binnen een korte tijd een herhaling uitvoert (nog een keer een scan doet), houdt de technologie rekening met jouw eerdere scans en aanbevelingen. Dit is erg belangrijk. Naarmate de scanner meer informatie verzamelt over de reacties van jouw lichaam, worden de resultaten meer intuïtief. Na een poosje beïnvloedt de voorgaande informatie de scan steeds minder waardoor de aanbevelingen gedaan worden op jouw behoeften.
☆Disclaimer: De ITOVi scanner stelt geen diagnose, maar kan als ondersteunend alternatief gebuikt worden. Ik ben geen arts en stel geen diagnose. Ik behandel niet, schrijf geen medicijnen voor en geef geen medisch advies. Ook al zijn de oliën van Young Living veilig om te gebruiken, raad ik bij medische klachten en/of voorgeschreven medicatie altijd aan om eerst een arts te raadplegen, voordat je de etherische oliën van Young Living gaat gebruiken.
Misschien nog een onnodige toevoeging, maar ongeduld en geen tijd nemen voor dingen speelt ook een rol. Last van externe stoorzenders ook. Weet niet of ik dit zo goed uitleg. Wellicht is scannen niet zo een gek idee. Hoe gaat dat in zijn werk?
er is een blend en die heet RELEASE en werkt op de lever voor loslaten, boosheid, woede.
Maar zou goed kunnen zijn dat er eerst iets anders moet gebeuren voor je in het proces van loslaten kunt komen. De iTOVi meet zoals ik al eerder uitlegde via bioresonantie (GSR galvanic skin response) en meet op 273 punten in je lichaam. 1 voor 1 worden er signaaltjes gestuurd naar je lijf, er wordt een "range" bepaald en gekeken naar de afwijkingen en daar stuurt het op. Wat het hardste nodig is en op onderliggende behoefte.
hieronder even een standaard uitleg, het neemt ongeveer 2 minuten tijd in beslag
Uitleg.
1 ELEKTRISCHE FREQUENTIE
Elk biologisch of niet biologisch voorwerp heeft een unieke energiefrequentie dat vibreert op bepaalde frequenties. Een frequentie is, simpel gezegd, het aantal keer dat een golf zich herhaalt binnen een seconde. We noemen dit een oscillatie. ITOVi heeft elke unieke frequentie gemeten en opgeslagen van elke etherische olie, supplementen of gezondheidsproducten die bij een bepaald bedrijf horen (in dit geval de oliën en producten van Young Living). Via de elektroden op de ITOVi scanner worden deze frequenties door de huid verzonden, wat leidt tot een meetbare respons van het lichaam.
2 BIO IMPEDANTIE
Bio impedantie is een technologie die vaak gebruikt wordt om lichaamssamenstelling te meten door weerstand tegen elektrische frequenties. Tijdens een ITOVi scan verstuurt het apparaat kleine elektrische stromingen door de huid om de weerstand van het lichaam tegen frequenties te meten, die elk de natuurlijke energiehandtekening van verschillende etherische oliën en supplementen zijn. Het doorgeven van elektrische frequenties veroorzaakt een meetbare respons van het lichaam, dat dan wordt opgenomen en getoond in het ITOVi rapport.
3 HET ANTWOORD VAN HET LICHAAM
Bio-impedantie is afhankelijk van het autonome zenuwstelsel van het lichaam om reacties op te wekken. Het autonome zenuwstelsel is het centrale commandocentrum van het lichaam, verbonden met elk ander deel van het lichaam en kan daardoor worden gebruikt om reactieve resultaten te geven. Er zijn veel manieren om die resultaten te meten (bloeddruk, bloedstroom, huid- of lichaamstemperatuur, ademhalingpatronen, oogvervulling, zweetklieren/huidvocht enz.). Een specifieke manier om de reactie te meten is dat het weefsel meer of minder bestand wordt tegen elektrische stroomvloed. Veranderingen in temperatuur kunnen ons ook helpen om te begrijpen hoe het lichaam reageert. Tijdens een iTOVi scan worden honderden frequenties naar het lichaam gestuurd, één voor één. Het lichaam heeft een unieke reactie op elk van deze frequenties. Zoals het lichaam reageert op de elektrische stroomvloed, meet iTOVi deze reacties.
4 ALGORITME
De manier waarop ITOVi de reactie van het lichaam berekent is zeer nauwkeurig. Het maakt gebruik van een complex algoritme om de gegevens van de reacties te organiseren. Een algoritme is gewoon een set van wiskundige vergelijkingen. Dit proces wordt vaak aangeduid als het vertaalproces. Het ITOVi algoritme vertaalt wat je lichaam met je communiceert. Tijdens het uitvoeren van één scan draait de ITOVi scanner het algoritme meerdere keren om het ware antwoord van het lichaam te vinden.
5 RAPPORT
Naarmate de ITOVi scan draait, zal je lichaam vanzelfsprekend reageren op frequenties en de scanner zal deze wijzigingen vastleggen waardoor het de etherische oliën en supplementen kan identificeren die overeenstemmen met de frequenties. Naarmate de scan eindigt worden deze frequenties opgenomen, geanalyseerd en samengesteld in een depersonaliseert ITOVi rapport. Op basis van de informatie die tijdens elke sessie is verzameld, zal de ITOVi App de etherische oliën of supplementen aanbevelen waarop jouw lichaam het sterkst een reactieve reactie heeft. Deze aanbevelingen worden in je rapport weergegeven, waardoor je de etherische oliën of supplementen heel gericht kunt inzetten. Door de aanbevolen etherische olie of supplement te gebruiken breng je de frequenties van in lichaam terug naar hun optimale toestand.
HOE VAAK MOET IK SCANNEN?
Degenen die op zoek zijn naar aanvullende aanbevelingen zouden elke 2 tot 4 weken een scan moeten doen. Dit geeft de gebruikers de mogelijkheid om de maximale voordelen te ervaren van de producten die de scanner aanbeveelt. Zodra de gebruiker de etherische oliën of supplementen gaat gebruiken voor de aanbevolen periode van 2-4 weken, kan een follow-up scan worden uitgevoerd.
BETROUWBAARHEID
De ITOVi scanner is zeer accuraat bij het meten en weergeven van reacties van je lichaam. ITOVi’s algoritme volgt en ziet frequentiepatronen waarbij het een momentopname maakt van het moment van de scan. De scanner bepaalt welke etherische oliën of supplementen op dat moment het beste zijn verbonden met die frequentiepatronen.
ITOVi meet het reactieve gedeelte van het lichaam dat verandert bij verrassend snelle snelheden. Zodra het patroon van de scan is gevangen, maakt de scanner een intelligente en depersonaliseerde productaanbeveling.
Als je binnen een korte tijd een herhaling uitvoert (nog een keer een scan doet), houdt de technologie rekening met jouw eerdere scans en aanbevelingen. Dit is erg belangrijk. Naarmate de scanner meer informatie verzamelt over de reacties van jouw lichaam, worden de resultaten meer intuïtief. Na een poosje beïnvloedt de voorgaande informatie de scan steeds minder waardoor de aanbevelingen gedaan worden op jouw behoeften.
☆Disclaimer: De ITOVi scanner stelt geen diagnose, maar kan als ondersteunend alternatief gebuikt worden. Ik ben geen arts en stel geen diagnose. Ik behandel niet, schrijf geen medicijnen voor en geef geen medisch advies. Ook al zijn de oliën van Young Living veilig om te gebruiken, raad ik bij medische klachten en/of voorgeschreven medicatie altijd aan om eerst een arts te raadplegen, voordat je de etherische oliën van Young Living gaat gebruiken.
G
Guest
Guest
Dankjewel voor je uitleg. Ik heb niet gezien waar je deze uitleg had geplaatst. Wellicht gemist.
Ik laat het even op me inwerken.
Wil toch even afwachten dat wat ik nu gebruik op iets langere termijn.
Ik merk nog elke dag wel effect eigenlijk dus het doet wel iets.
Jij ook bedank Gerard voor de tip!
Het kan zijn dat die woede idd een functie heeft zoals je aan gaf.
Maar het moet wel een keer ophouden.
Ik hoop dat je snel nog meer verbetering gaat krijgen. Gied om te lezen dat de cbd olie bij jou wel werkt.
Ik laat het even op me inwerken.
Wil toch even afwachten dat wat ik nu gebruik op iets langere termijn.
Ik merk nog elke dag wel effect eigenlijk dus het doet wel iets.
Jij ook bedank Gerard voor de tip!
Het kan zijn dat die woede idd een functie heeft zoals je aan gaf.
Maar het moet wel een keer ophouden.
Ik hoop dat je snel nog meer verbetering gaat krijgen. Gied om te lezen dat de cbd olie bij jou wel werkt.
G
Guest
Guest
Mike,
Terugkomend op jou eerdere bericht. Heb ik nog niet eerder de gelegenheid voor gehad.
Allereerst ben ik van mening dat alle psychopaten narcisten zijn. Maar zelfs al zie ik dit verkeerd, maakt het wat uit welk etiketje je hanteert? Belangrijker is jouw Stockholm-syndroom, want jij bent een ‘enabler’, jij faciliteert dit soort lui door mee te gaan in hun projectie dat jij het probleem bent en niet zij – zelfs nadat hij is vertrokken! Daarom is deze conclusie in jouw post zeer treffend:
Dimdammen over welk etiket jouw ex-partner het beste past, narcist of psychopaat, getuigt van een neiging tot overanalyseren, dat klopt. Jammer dat jouw behandelaar hier in mee gaat. Who cares?
Blijkbaar maakt dit voor mij wel uit. Omdat ik idd schuld in mezelf zoek. Ik vind dat er niks verkeerd aan is om te kijken naar je eigen fouten. Het is helemaal mijn bedoeling niet om daarin mee te gaan. Alleen voor mij klopte het plaatje niet helemaal met alles wat ik gelezen had. Bovendien is dat overanalyseren iets wat ik zelf doe om het geheel duidelijk te krijgen. Who cares is voor jou misschien makkelijk gezegd maar zo sta ik er om de 1 of andere reden zelf niet in. Het plaatje klopte voor mij niet. Kan heel goed dat het 1 van mijn eigenschappen is dat ik alles zoveel mogelijk gedetailleerd wil hebben. Dat is ook iets wat die hulpverlener aan geeft.
En ondanks dat je aangegeven hebt in het feminisme topic dat je berichten niet over mij direct gingen zag ik later dingen waarbij ik dacht, huh? dat is toch wat ik letterlijk deed? Precies datgene wat niet moet. Zoals een auto beschadigen. Precies datgene wat ik bij hem deed. Onder zijn neus. Hem ook lichamelijk te lijf te gaan, allemaal nadat de gemoederen zo hoog opgelopen waren is precies wat ik deed. In mijn beeld zijn mijn schuldgevoelens dan terecht en heeft naar mijn idee niks te maken met slachtofferschap.
Vervolgens deed zich ook nog eens de situatie voor dat mijn biologische moeder in de picture kwam ff daarvoor waar ik mee bezig was en waar ook van alles uit kwam wat ik niet direct kon rijmen en nog steeds niet helemaal. Dat contact is in mijn pubertijd al geweest en daarmee heb ik mijn ouders, incl mijn broer en zus de hel van hun leven bezorgd. Voor die tijd was ik al niet de makkelijkste. Vervolgens krijg ik een zeer close band met mijn tante in hele korte tijd. En ik dacht ook met haar dochter hoewel zij iets meer op de achtergrond was. Alles leuk en aardig maar toen zij in de gaten kreeg hoe close ik was met haar moeder blijkt dat ze het zelf gigantisch achter de ellebogen heeft. Voor wat betreft mijn biologische moeder, ik kan dit niet rijmen. het blijkt dat ze een anti sociale persoonlijkheidsstoornis heeft maar daarnaast ook angststoornis. Hoe moet ik dit rijmen? Hoe kan het dat ze 2 dingen heeft die totaal niet matchen met elkaar in mijn beleving? Ik heb haar een kans willen geven tot het moment dat ze weer begint met mijn vader in een negatief daglicht te plaatsen en dit bij mij stijgt naar een kookpunt dat ik denk val dood! Niks over haarzelf. Niks praten over haar eigen schuld en waarom ze gedaan heeft wat ze heeft gedaan. Nee hoor, mijn vader heeft alles gedaan samen met zijn hele familie. Er zijn momenten dat ik denk, vooruit, ze kan er wellicht niks aan doen dat ze zo is. Maar zodra ze daar weer over begint weet ik niet meer wat ik ermee aan moet en voel ik alleen maar haat naar haar.
Alles van dit bovenstaande bij elkaar opgeteld maakte later dat ik ging twijfelen aan mijn eigen gedrag. Voor mij gaat er een deur op slot idd richting de buitenwereld. De reden hiervan zal op een dieper niveau liggen.
Feit is dat jij je laat slachtofferen door dit soort lui en onterecht verantwoordelijkheid neemt voor dingen die door de ander op jou geprojecteerd worden. Andersom kun je je ongelijk maar moeilijk toegeven en weiger je hier verantwoordelijkheid voor te dragen. Hierdoor kom je in een omgekeerde realiteit verzeild. Jouw basis-issue is dus PROJECTIE. Waarom gaat die hulpverlener daar niet mee aan de slag i.p.v. muggeziften over welke diagnose in de DSM jouw ex zou moeten krijgen?
Je richt je idd teveel op de buitenwereld en hebt een slechte zelfreflectie, waardoor je jezelf remt in je eigen groei en ontwikkeling. De reden is dat een ander zijn/haar schuld op jou kan projecteren vanuit de buitenwereld en jij vervolgens jouw eigen schuld projecteert naar die buitenwereld. Alsjeblieft, ik heb het hele mysterie ontrafeld in 1 enkele post. Nu nog een behandelplan er op zetten en je kunt verder!
Ook dit kan ik niet rijmen. Die hulpverlener zegt juist dat ik heel erg direct reageer. Dat mijn ex de verkeerde voor zich had. Anderzijds vind ie antidepressiva een goed idee. Op dat moment gaat bij mij de argwaan en wantrouwen al groeien. Uiteindelijk beslis ik dit zelf. Maar elke keer dit weer aanhalen werkt averechts evenals diagnoses die wel gesteld moeten worden voor de verzekering. Het kost mij kruim om hier mee door te gaan. Anderzijds vind ik dat er nu wel genoeg etiketjes en stempeltjes zijn weg gegeven jegens mij. Ik zal het moeten doen met die hulpverlening maar dat betekent niet dat ik er heel erg happy mee ben.
Terugkomend op jou eerdere bericht. Heb ik nog niet eerder de gelegenheid voor gehad.
Allereerst ben ik van mening dat alle psychopaten narcisten zijn. Maar zelfs al zie ik dit verkeerd, maakt het wat uit welk etiketje je hanteert? Belangrijker is jouw Stockholm-syndroom, want jij bent een ‘enabler’, jij faciliteert dit soort lui door mee te gaan in hun projectie dat jij het probleem bent en niet zij – zelfs nadat hij is vertrokken! Daarom is deze conclusie in jouw post zeer treffend:
Dimdammen over welk etiket jouw ex-partner het beste past, narcist of psychopaat, getuigt van een neiging tot overanalyseren, dat klopt. Jammer dat jouw behandelaar hier in mee gaat. Who cares?
Blijkbaar maakt dit voor mij wel uit. Omdat ik idd schuld in mezelf zoek. Ik vind dat er niks verkeerd aan is om te kijken naar je eigen fouten. Het is helemaal mijn bedoeling niet om daarin mee te gaan. Alleen voor mij klopte het plaatje niet helemaal met alles wat ik gelezen had. Bovendien is dat overanalyseren iets wat ik zelf doe om het geheel duidelijk te krijgen. Who cares is voor jou misschien makkelijk gezegd maar zo sta ik er om de 1 of andere reden zelf niet in. Het plaatje klopte voor mij niet. Kan heel goed dat het 1 van mijn eigenschappen is dat ik alles zoveel mogelijk gedetailleerd wil hebben. Dat is ook iets wat die hulpverlener aan geeft.
En ondanks dat je aangegeven hebt in het feminisme topic dat je berichten niet over mij direct gingen zag ik later dingen waarbij ik dacht, huh? dat is toch wat ik letterlijk deed? Precies datgene wat niet moet. Zoals een auto beschadigen. Precies datgene wat ik bij hem deed. Onder zijn neus. Hem ook lichamelijk te lijf te gaan, allemaal nadat de gemoederen zo hoog opgelopen waren is precies wat ik deed. In mijn beeld zijn mijn schuldgevoelens dan terecht en heeft naar mijn idee niks te maken met slachtofferschap.
Vervolgens deed zich ook nog eens de situatie voor dat mijn biologische moeder in de picture kwam ff daarvoor waar ik mee bezig was en waar ook van alles uit kwam wat ik niet direct kon rijmen en nog steeds niet helemaal. Dat contact is in mijn pubertijd al geweest en daarmee heb ik mijn ouders, incl mijn broer en zus de hel van hun leven bezorgd. Voor die tijd was ik al niet de makkelijkste. Vervolgens krijg ik een zeer close band met mijn tante in hele korte tijd. En ik dacht ook met haar dochter hoewel zij iets meer op de achtergrond was. Alles leuk en aardig maar toen zij in de gaten kreeg hoe close ik was met haar moeder blijkt dat ze het zelf gigantisch achter de ellebogen heeft. Voor wat betreft mijn biologische moeder, ik kan dit niet rijmen. het blijkt dat ze een anti sociale persoonlijkheidsstoornis heeft maar daarnaast ook angststoornis. Hoe moet ik dit rijmen? Hoe kan het dat ze 2 dingen heeft die totaal niet matchen met elkaar in mijn beleving? Ik heb haar een kans willen geven tot het moment dat ze weer begint met mijn vader in een negatief daglicht te plaatsen en dit bij mij stijgt naar een kookpunt dat ik denk val dood! Niks over haarzelf. Niks praten over haar eigen schuld en waarom ze gedaan heeft wat ze heeft gedaan. Nee hoor, mijn vader heeft alles gedaan samen met zijn hele familie. Er zijn momenten dat ik denk, vooruit, ze kan er wellicht niks aan doen dat ze zo is. Maar zodra ze daar weer over begint weet ik niet meer wat ik ermee aan moet en voel ik alleen maar haat naar haar.
Alles van dit bovenstaande bij elkaar opgeteld maakte later dat ik ging twijfelen aan mijn eigen gedrag. Voor mij gaat er een deur op slot idd richting de buitenwereld. De reden hiervan zal op een dieper niveau liggen.
Feit is dat jij je laat slachtofferen door dit soort lui en onterecht verantwoordelijkheid neemt voor dingen die door de ander op jou geprojecteerd worden. Andersom kun je je ongelijk maar moeilijk toegeven en weiger je hier verantwoordelijkheid voor te dragen. Hierdoor kom je in een omgekeerde realiteit verzeild. Jouw basis-issue is dus PROJECTIE. Waarom gaat die hulpverlener daar niet mee aan de slag i.p.v. muggeziften over welke diagnose in de DSM jouw ex zou moeten krijgen?
Je richt je idd teveel op de buitenwereld en hebt een slechte zelfreflectie, waardoor je jezelf remt in je eigen groei en ontwikkeling. De reden is dat een ander zijn/haar schuld op jou kan projecteren vanuit de buitenwereld en jij vervolgens jouw eigen schuld projecteert naar die buitenwereld. Alsjeblieft, ik heb het hele mysterie ontrafeld in 1 enkele post. Nu nog een behandelplan er op zetten en je kunt verder!
Ook dit kan ik niet rijmen. Die hulpverlener zegt juist dat ik heel erg direct reageer. Dat mijn ex de verkeerde voor zich had. Anderzijds vind ie antidepressiva een goed idee. Op dat moment gaat bij mij de argwaan en wantrouwen al groeien. Uiteindelijk beslis ik dit zelf. Maar elke keer dit weer aanhalen werkt averechts evenals diagnoses die wel gesteld moeten worden voor de verzekering. Het kost mij kruim om hier mee door te gaan. Anderzijds vind ik dat er nu wel genoeg etiketjes en stempeltjes zijn weg gegeven jegens mij. Ik zal het moeten doen met die hulpverlening maar dat betekent niet dat ik er heel erg happy mee ben.
G
Guest
Guest
Nu ik dit over die auto schrijf verdient dat wellicht een toevoeging/verduidelijking.
Aanvankelijk was het zijn hobby. Een hobby waar ik in mee ging omdat ik het een leuk project vond. Ik kocht zelf een caab. Knapte deze op en liet hem opnieuw spuiten. Het enige wat er nog van hem op die auto zat was de softtop. Zelf had hij ook 2 van diezelfde auto’s maar kwalitatief minder en hij pompte er voortdurend geld in wat uiteindelijk ook bij mij vandaan kwam. Maar het was nooit genoeg. Mijn caab stond op zijn naam. Waar het om gaat is dat ik degene was die de weg van de minste weerstand koos door zijn dak te vernielen. Het enige wat nog van hem was wat op die auto zat. Maar ik was verantwoordelijk voor mijn eigen actie. Helaas ben ik ook stom geweest dat dat ding op zijn naam stond want auto kwijt. Dat is mijn punt. Dat zijn allemaal dingen waar ik mezelf idd schuld aan geef. Terecht of onterecht, ik kan het niet meer plaatsen.
Aanvankelijk was het zijn hobby. Een hobby waar ik in mee ging omdat ik het een leuk project vond. Ik kocht zelf een caab. Knapte deze op en liet hem opnieuw spuiten. Het enige wat er nog van hem op die auto zat was de softtop. Zelf had hij ook 2 van diezelfde auto’s maar kwalitatief minder en hij pompte er voortdurend geld in wat uiteindelijk ook bij mij vandaan kwam. Maar het was nooit genoeg. Mijn caab stond op zijn naam. Waar het om gaat is dat ik degene was die de weg van de minste weerstand koos door zijn dak te vernielen. Het enige wat nog van hem was wat op die auto zat. Maar ik was verantwoordelijk voor mijn eigen actie. Helaas ben ik ook stom geweest dat dat ding op zijn naam stond want auto kwijt. Dat is mijn punt. Dat zijn allemaal dingen waar ik mezelf idd schuld aan geef. Terecht of onterecht, ik kan het niet meer plaatsen.
G
Guest
Guest
Mike, het was niet mijn bedoeling om mijn shit bij jou en andere forumleden neer te leggen. Mijn probleem, niet die jou en anderen.
Feit blijft dat ik gewoon sommige dingen niet meer snap.
Je zegt dat ik geen gelijk geef. Maar ik zie het niet. Ik heb vaak zat anderen bevestigd, je mening over feminisme deel ik. Daaruit kun je opmaken dat ik je ook daarin gelijk geef.
Feit blijft dat ik juist o.a daardoor mezelf als dader zie in sommige dingen en dat ik degene ben die fout gehandeld heeft.
Elke keer zie ik dingen waarbij bij mezelf de beelden naar boven komen van wat ik deed. Dat wat ik fout deed en eigenlijk voor mijn gevoel naast me neer had gelegd.
Steeds zeg je dat ik last heb van verlatingsangst. Het word voor mij gewoon te verwarrend. Mijn behandelaar zegt naast andere dingen (voor de verzekering) precies het tegenovergestelde.
Het begint gewoon te verwarrend te worden en ik krijg het gebrek van al die stempeltjes. Dit bedoel ik niet naar jou, maar ook vanuit de hulpverlening. Er komt zoveel voorbij waardoor ik het niet meer snap.
Zoals gezegd, verder niet het probleem van anderen en die indruk wil ik ook helemaal niet achterlaten.
Feit blijft dat ik gewoon sommige dingen niet meer snap.
Je zegt dat ik geen gelijk geef. Maar ik zie het niet. Ik heb vaak zat anderen bevestigd, je mening over feminisme deel ik. Daaruit kun je opmaken dat ik je ook daarin gelijk geef.
Feit blijft dat ik juist o.a daardoor mezelf als dader zie in sommige dingen en dat ik degene ben die fout gehandeld heeft.
Elke keer zie ik dingen waarbij bij mezelf de beelden naar boven komen van wat ik deed. Dat wat ik fout deed en eigenlijk voor mijn gevoel naast me neer had gelegd.
Steeds zeg je dat ik last heb van verlatingsangst. Het word voor mij gewoon te verwarrend. Mijn behandelaar zegt naast andere dingen (voor de verzekering) precies het tegenovergestelde.
Het begint gewoon te verwarrend te worden en ik krijg het gebrek van al die stempeltjes. Dit bedoel ik niet naar jou, maar ook vanuit de hulpverlening. Er komt zoveel voorbij waardoor ik het niet meer snap.
Zoals gezegd, verder niet het probleem van anderen en die indruk wil ik ook helemaal niet achterlaten.
G
Guest
Guest
Naar aanleiding van bovenstaande heb ik eens wat oude posts opgezocht. Let op de woorden idd, klopt, eens, waar, welke in mijn beleving hetzelfde zijn als iemand gelijk geven. Maar het kan dat je GELIJK hebt, en ik mijn zinnen even anders zou moeten formuleren en het duidelijker zichtbaar is.
Het is niet aan mij om dit aan te tonen als ik ergens van word beschuldigd. Maar vooruit, een aantal van mijn reacties van de meer dan 300 pagina’s die ik zeer zeker niet allemaal door ga spitten.
Verder heb ik al eens aangegeven helemaal klaar te zijn met de etiketjes die men om mijn oren smijt. Helaas krijg ik zeer sterk de indruk dat daaraan voorbij gegaan word wanneer ik eerlijk deel dat niet prettig te vinden en als gevolg daarvan een zeer vervelend gevoel aan over houd wanneer daar geen rekening mee word gehouden. Al eerder heb ik aangegeven dat men een mening over mij mag hebben en een beeld mag schetsen. Het geschetste beeld wat mij nu, en in het verleden voorgeschoteld word komt niet overeen met mijn persoonlijkheid! Ik bezit niet over claim gedrag, niet over jaloezie en al die andere dingen die bij verlatingsangst horen. De waarheid is dat dat het beeld is van mijn ex en dat ik degene ben die te zelfstandig ben en op mezelf. Volgens mij heb ik dat ook al eens geschreven ergens maar weet niet meer waar. De waarheid is dat zijn claimgedrag op mij zo dusdanig verstikkend en benauwend werkte dat de oorlog uit brak en ik mezelf daar niet eens van bewust was. Ook dat schijnt niet te zijn overgekomen. Het zou zomaar weer een volgende stoornis kunnen worden als in Sociale angst of whatever! Doet voor mijn verder allemaal niet ter zake. Ik heb geprobeerd je woorden ter harte te nemen. Alleen telkens klopt het totaal plaatje voor mij niet, en kan ik er dus niks mee.
Verder ben ik niet van plan om hier nog over door te gaan. Men accepteert mij maar zoals ik ben en als ik iets fout doe dan kan men dat meteen rechtstreeks zeggen als blijkt dat men hier moeite mee heeft iplv er zo lang mee te wachten terwijl het in elk geval 1 iemand opgevallen is.
In dit geval over gelijk geven is het mij verder onduidelijk buiten het feit dat ik zoals hierboven geschreven had dit wellicht zelf duidelijker had kunnen formuleren in een duidelijkere formulering.
Overigens vond ik al dat ik zo vaak gelijk kreeg voor een poosje terug ineens. Ik snapte daar totaal helemaal niks van en dacht eerder zal wel een reden voor zijn. Geen idee. Geen aandacht aan besteed verder. Wellicht omdat ik andersom niet perse gelijk hoef te hebben. Ik was hier om anderen eventueel een helpende hand te reiken en daarbij hoef ik geen gelijk te hebben.
Het is niet aan mij om dit aan te tonen als ik ergens van word beschuldigd. Maar vooruit, een aantal van mijn reacties van de meer dan 300 pagina’s die ik zeer zeker niet allemaal door ga spitten.
Verder heb ik al eens aangegeven helemaal klaar te zijn met de etiketjes die men om mijn oren smijt. Helaas krijg ik zeer sterk de indruk dat daaraan voorbij gegaan word wanneer ik eerlijk deel dat niet prettig te vinden en als gevolg daarvan een zeer vervelend gevoel aan over houd wanneer daar geen rekening mee word gehouden. Al eerder heb ik aangegeven dat men een mening over mij mag hebben en een beeld mag schetsen. Het geschetste beeld wat mij nu, en in het verleden voorgeschoteld word komt niet overeen met mijn persoonlijkheid! Ik bezit niet over claim gedrag, niet over jaloezie en al die andere dingen die bij verlatingsangst horen. De waarheid is dat dat het beeld is van mijn ex en dat ik degene ben die te zelfstandig ben en op mezelf. Volgens mij heb ik dat ook al eens geschreven ergens maar weet niet meer waar. De waarheid is dat zijn claimgedrag op mij zo dusdanig verstikkend en benauwend werkte dat de oorlog uit brak en ik mezelf daar niet eens van bewust was. Ook dat schijnt niet te zijn overgekomen. Het zou zomaar weer een volgende stoornis kunnen worden als in Sociale angst of whatever! Doet voor mijn verder allemaal niet ter zake. Ik heb geprobeerd je woorden ter harte te nemen. Alleen telkens klopt het totaal plaatje voor mij niet, en kan ik er dus niks mee.
Verder ben ik niet van plan om hier nog over door te gaan. Men accepteert mij maar zoals ik ben en als ik iets fout doe dan kan men dat meteen rechtstreeks zeggen als blijkt dat men hier moeite mee heeft iplv er zo lang mee te wachten terwijl het in elk geval 1 iemand opgevallen is.
In dit geval over gelijk geven is het mij verder onduidelijk buiten het feit dat ik zoals hierboven geschreven had dit wellicht zelf duidelijker had kunnen formuleren in een duidelijkere formulering.
Overigens vond ik al dat ik zo vaak gelijk kreeg voor een poosje terug ineens. Ik snapte daar totaal helemaal niks van en dacht eerder zal wel een reden voor zijn. Geen idee. Geen aandacht aan besteed verder. Wellicht omdat ik andersom niet perse gelijk hoef te hebben. Ik was hier om anderen eventueel een helpende hand te reiken en daarbij hoef ik geen gelijk te hebben.
G
Guest
Guest
Wat ik wil werkt dus niet. Laat verder maar. verwijder al die linken maar. Het lukt me niet om de desbetreefende posts te plaatsen.
De reden waarom het niet lukt om rechtstreeks te verwijzen naar posts in oude draadjes is vanwege een bug in de forum-software. Zodra een topic over de 67 pagina's gaat schiet de software automatisch terug naar de beginpagina. Dit zul je zelf ook regelmatig gemerkt hebben in diverse lange topics. Hierdoor kun je dus ook niet verwijzen naar specifieke posts in draadjes van 67 pagina;'s of langer, helaas. Dit probleen speelt al jaren en we weten niet hoe we dit op moeten lossen. Ik heb de psots waarin je pogingen doet om oude posts aan te halen verwijderd. Ook beloof ik snel terug te komen op wat je tot nu toe hebt geschreven, ik heb het nu te druk om hier echt goed voor te gaan zitten.
Mike
Mike
G
Guest
Guest
Dat wist ik niet. Wel dat het begint op pagina 1 maar niet dat ik de geselecteerde nummers van de Posts niet kan plaatsen. Dankjewel alvast voor je terugkoppeling!
Zo Binc, nu kan ik er eens even rustig voor gaan zitten. Komt-ie:
Ik vind dat er niks verkeerd aan is om te kijken naar je eigen fouten. Het is helemaal mijn bedoeling niet om daarin mee te gaan. Alleen voor mij klopte het plaatje niet helemaal met alles wat ik gelezen had. Bovendien is dat overanalyseren iets wat ik zelf doe om het geheel duidelijk te krijgen. Who cares is voor jou misschien makkelijk gezegd maar zo sta ik er om de 1 of andere reden zelf niet in. Het plaatje klopte voor mij niet. Kan heel goed dat het 1 van mijn eigenschappen is dat ik alles zoveel mogelijk gedetailleerd wil hebben. Dat is ook iets wat die hulpverlener aan geeft.
Weet je nog hoe ik boordevol vragen zat na de dood van mijn kat Boogie 2 jaar geleden? Ik moest en ik zou de werkelijke oorzaak weten van haar plotselinge terugval en uiteindelijk dood. Met jouw hulp kwam ik na enkele weken over en weer uitwisselen van symptomen er achter dat Boogie jarenlang diabetische neuropathie gehad moet hebben, maar omdat ik met dat dier al 14 jaar niet meer naar een dierenarts was geweest is dit altijd ongediagnostiseerd gebleven.
Ik begrijp dus wel jouw drang om alles tot in de puntjes uit te willen zoeken. Waar jij en ik denk ik verschillen is dat ik iets rationeel wil uitpuzzelen, maar dit niet emotioneel mee aan boord neem en vervolgens bij me blijf dragen. Ik had mezelf bijv. achteraf het emotionele verwijt kunnen maken dat ik alerter had moeten zijn op de subtiele signalen van mijn kat en bijtijds naar de dierenarts had moeten gaan voor diagnostisering en behandeling en nu twee jaar later nog met dit ongemakkelijke gevoel kunnen rondlopen. Toen ik echter wist wat Boogie heeft gemankeerd kon ik het ook loslaten en het hoofdstuk afsluiten. De kennis die ik heb opgedaan pas ik nu toe op Beertje, getuige de recente voerwissel op basis van symptomen die ik herkende van Boogie.
Ik weet nog dat mensen om me heen vaak zeiden dat ik niet zo bezig moest zijn met dat gepuzzel naar de doodsoorzaak, maar gewoon moest rouwen en de goede herinneringen moest koesteren. Goed bedoeld advies, maar zo zit ik niet in elkaar. En jij ook niet. Toch denk ik dat na jouw rationele zoektocht naar de waarheid deze helaas geinternaliseerd wordt tot een emotioneel schuldgevoel. M.a.w., het rationele begrip leidt juist niet tot het kunnen loslaten van wat er speelt, maar zorgt ervoor dat het zich emotioneel nog dieper in je vastbijt. Daar ligt volgens mij de uitdaging voor jou. Net als ik het voor mij nutteloze advies kreeg om niet zo na te denken over wat het nu is geweest dat Boogie heeft genekt zal ik jou hier ook niet mee belasten. Het is juist goed om diep over dingen na te denken, maar als je het eenmaal door hebt moet het daarna ook klaar zijn, anders kun je niet door en blijf je in emotionele loops hangen.
En ondanks dat je aangegeven hebt in het feminisme topic dat je berichten niet over mij direct gingen zag ik later dingen waarbij ik dacht, huh? dat is toch wat ik letterlijk deed? Precies datgene wat niet moet. Zoals een auto beschadigen. Precies datgene wat ik bij hem deed. Onder zijn neus. Hem ook lichamelijk te lijf te gaan, allemaal nadat de gemoederen zo hoog opgelopen waren is precies wat ik deed. In mijn beeld zijn mijn schuldgevoelens dan terecht en heeft naar mijn idee niks te maken met slachtofferschap.
Het is altijd goed als je je op de juiste manier aangesproken voelt als vrouw. De meeste discussies die ik heb met vrouwen (ook hier op dit forum) over dit soort onderwerpen is dat ze automatisch denken dat het over henzelf gaat en niet over vrouwen in het algemeen. Ik heb dat nooit begrepen van vrouwen, als jullie opmerkingen maken over mannen en het blijkt te kloppen zal een man je dat zonder blikken of blozen vertellen. Mocht een man zich niet in het geschetste beeld herkennen, dan zal hij je dit ook laten weten. Mannen reageren echter alleen op basis van wat ze bij zichzelf herkennen of bij andere mannen, ze hebben niet de neiging om hun voltallige geslacht te verdedigen. Vrouwen wel, die denken: alle vrouwen worden aangevallen en ik ben ook een vrouw, dus is dit ook een aanval op mij. Absurd! Vrouwen kunnen niet abstraheren, ze betrekken alles altijd op zichzelf, wat een narcistisch trekje is.
Terug naar jou. Je herkent het als ik schrijf dat vrouwen hyperemotioneel zijn en als ze zich (terecht of onterecht) gekrenkt voelen ze zich volkomen irrationeel, maar ook wraakzuchtig gaan gedragen. Vervolgens koppel je dit aan momenten waarop je de auto van je ex hebt beschadigd. Was jij er ook zo 1 die met de sleutel over de lak is gegaan? Waarom vrouwen zich gerechtigd voelen om zulke kutstreken (letterlijk!) uit te halen is mij een compleet raadsel. Je schrijft ook:
Mijn caab stond op zijn naam. Waar het om gaat is dat ik degene was die de weg van de minste weerstand koos door zijn dak te vernielen. Het enige wat nog van hem was wat op die auto zat. Maar ik was verantwoordelijk voor mijn eigen actie. Helaas ben ik ook stom geweest dat dat ding op zijn naam stond want auto kwijt. Dat is mijn punt. Dat zijn allemaal dingen waar ik mezelf idd schuld aan geef. Terecht of onterecht, ik kan het niet meer plaatsen.
Bedoel je niet een Saab? Dus jij hebt zijn dak vernield. Met een mes, neem ik aan. En voor zijn ogen. Dat is volkomen kinderlijk gedrag, dat helaas niet aan jou alleen is voorbehouden. ALLE vrouwen zijn hiertoe in staat als ze hun kookpunt bereiken.
Ik begrip wel dat je je hier achteraf schuldig over voelt, maar dat is nu net het punt dat ik hierboven probeer te maken. Door open te staan voor mijn analyses van vrouwelijk gedrag en mentaliteit krijg je gaandeweg meer begrip over hoe vrouwen 'tikken' en jij dus ook. Rationeel leer je dan begrijpen dat vrouwen kennelijk zo in elkaar zitten. Als ze de grip verliezen op hun emotie (en dat gebeurt bij vrouwen echt aanzienlijk sneller dan bij mannen, dus dat is een aandachtspunt als je niet in barbarisme wil vervallen), dan is alles geoorloofd en zijn vrouwen zo goed als grenzeloos in hun irrationaliteit en wraakzucht.
Alle schuldgevoel van de wereld gaat dit niet veranderen bij jou. Sterker nog, het zorgt ervoor dat je juist steeds dieper wegzakt in het emotuionele moeras. Je zou deze (zelf)kennis ook kunnen aanwenden om hier in het vervolg superalert op te zijn en het niet weer zover te laten komen. Wil jij als mens je hogere potentieel waarmaken, dan zul je controle moeten krijgen en behouden over je emoties, daar zijn zo'n beetje alle grote filosofen het over eens. Het is het enige wat de mensheid kan behoeden voor de animalistische staat waarin de meesten van ons helaas vandaag de dag in verkeren.
Je kunt niet trots zijn op wat je hebt geflikt, maar ik heb nieuws voor je: ik heb ook dingen gedaan in mijn leven waar ik me vele jaren later pas bewust van werd en waar ik me achteraf zelfs voor schaam. Als het nog te repareren valt moet je het niet nalaten, maar is dat niet zo dan zul je moeten accepteren dat het in je zit en je uiterste best moeten doen om herhaling te voorkomen. Het levert je niets op om je hier nu nog dusdanig schuldig over te voelen dat het je verhindert om vooruit te komen, je moet verder! Gebruik de opgedane inzichten om een beter mens van jezelf te maken in het heden en in de toekomst en blijf niet in het verleden hangen!
Voor wat betreft mijn biologische moeder, ik kan dit niet rijmen. het blijkt dat ze een anti sociale persoonlijkheidsstoornis heeft maar daarnaast ook angststoornis. Hoe moet ik dit rijmen? Hoe kan het dat ze 2 dingen heeft die totaal niet matchen met elkaar in mijn beleving? Ik heb haar een kans willen geven tot het moment dat ze weer begint met mijn vader in een negatief daglicht te plaatsen en dit bij mij stijgt naar een kookpunt dat ik denk val dood! Niks over haarzelf. Niks praten over haar eigen schuld en waarom ze gedaan heeft wat ze heeft gedaan. Nee hoor, mijn vader heeft alles gedaan samen met zijn hele familie. Er zijn momenten dat ik denk, vooruit, ze kan er wellicht niks aan doen dat ze zo is. Maar zodra ze daar weer over begint weet ik niet meer wat ik ermee aan moet en voel ik alleen maar haat naar haar.
Voordat ik in ga op de stoornissen waarmee je moeder officieel is gediagnostiseerd, laat ik allereerst het volgende duidelijk maken: ALLE vrouwen wijzen liever naar een ander dan naar zichzelf, vooral naar mannen. Dat jouw moeder haar wangedrag dus projecteert op je vader is normaal vrouwelijk gedrag. Vrouwen hebben nl. 1 achilleshiel: verantwoordelijkheid. Vrouwen doen er alles voor om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor hun gedrag en wentelen deze zonder enige gewetenswroeging net zo makkelijk af op een ander, als ze hiermee weg kunnen komen (en in onze gefeminiseerde samenleving is dat vaker wel dan niet). Voor jou als vrouwelijk individu, maar ook voor je hele geslacht, geldt dat willen jullie ooit werkelijk groeien als mens je vernedering en bescheidenheid zult moeten accepteren i.p.v. je af te reageren op een irrationele en wraakzuchtige manier.
Dan de officiele diagnoses die volgens jou niet met elkaar te rijmen zijn. Een anti-sociale persoonlijkheid met een angststoornis. Waarom zou dat niet samen kunnen? Een onvermogen tot normaal sociaal gedrag getuigt inmers toch van angst om je te verbinden met je medemens, om je hart te openen voor anderen? Het is de angst die de asocialiteit veroorzaakt. Zie het als een gewond dier dat van zich afbijt, ook naar diegenen die het arme dier willen helpen. Angst is een instinct en dus handelt je moeder instinctief. Haar verwonding is echter niet fysiek maar emotioneel. Op enig moment in haar leven heeft ze besloten om een bunker om haar hart te bouwen, waardoor niemand meer naar binnen kan - maar zij ook niet meer naar buiten kan. Dat zal ongetwijfeld ooit een logische reactie zijn geweest op dingen die haar zijn overkomen, ik ken haar geschiedenis niet. Alleen met (zelf)kennis zal zij verder komen en als ik het zo lees is ze hier niet toe bereid, want het ligt niet aan haarzelf maar aan die ander.
Je kunt niet veranderen wat je zelf niet erkent. Het is wat het is, laat het los en richt je op je eigen sores. Je kunt niet iedereen helpen, zeker als ze zelf niet geholpen willen worden, net als dat gewonde dier. Jouw twijfel zit hem ongetwijfeld in de mate waarin het DNA van je moeder jouw gedrag bepaalt, maar uiteindelijk is dat niet interessant. Het gaat erom dat je (zelf)inzichten opdoet en deze leert toepassen. Je kunt niemand veranderen, behalve jezelf. Niemand is gedoemd om 'geprogrammeerd' te zijn door zijn/haar ouders, je bent een optelsom van je vader en moeder PLUS jezelf, 1+1=3. Gebruik je intelligentie en vrije wil om zelf te groeien en zie fouten uit het verleden als leermomenten die je naar het hier en nu hebben gebracht, zodat je weer verder kan.
Je zegt dat ik geen gelijk geef. Maar ik zie het niet. Ik heb vaak zat anderen bevestigd, je mening over feminisme deel ik. Daaruit kun je opmaken dat ik je ook daarin gelijk geef.
Vrouwelijke (ex)forumleden waarmee ik in de clinch kom te liggen over dit onderwerp kunnen geen onderscheid maken tussen vrouwen in het algemeen (abtract) en henzelf (concreet). Op het moment dat dit door elkaar heen begint te lopen houdt het gesprek in feite op en wordt kritiek op vrouwen gelijkgeschakeld aan kritiek op hun persoon. En vrouwen kunnen niet tegen kritiek, want kritiek betekent dat je verantwoordelijkheid moet nemen voor je eigen gedrag. Zoals hierboven al gezegd, vrouwen doen er alles voor om elke persoonlijke verantwoordelijkheid te ontlopen en, als het even kan, af te schuiven.
Bij jou werkt het net iets anders. Je bent bereid om mijn abstracte beschouwingen over vrouwen in het algemeen te accepteren, maar je benr en blijft een vrouw. Als ik je vervolgens wijs op jouw individuele neiging om je ongelijk niet toe te willen geven - en het dus wel persoonlijk en concreet wordt - dan trek jij ook alle registers los om toch maar vooral geen verantwoordelijkheid te willen dragen. Kortom, je bent een echte vrouw. All Women Are Like That, ze hebben alleen verschillende kookpunten. Jij wil verantwoordelijkheid dragen in het algemeen, want dan kun je jezelf nog wijsmaken dat het toch niet over jou gaat, maar individuele verantwoordelijk is een heel ander verhaal. Mocht je dit op je in laten werken en ook dit weer vertalen naar een schuldgevoel, accepteer simpelweg dat vrouwen nu eenmaal zo in elkaar zitten en jij bent ook een vrouw, dus jij zit ook zo in elkaar. Probeer deze acceptatie vervolgens om te zetten in een REM op je emoties. Ik heb hiervoor 3 belangrijke woorden: stop - denken - doen. Vroeger zouden we zeggen: bijt eerst op je lip, of: tel eerst tot tien. Komt op hetzelfde neer. Alleen zo behoud je je rationaliteit en doe of zeg je geen dingen waar je achteraf spijt van krijgt.
Verder ben ik niet van plan om hier nog over door te gaan. Men accepteert mij maar zoals ik ben en als ik iets fout doe dan kan men dat meteen rechtstreeks zeggen als blijkt dat men hier moeite mee heeft iplv er zo lang mee te wachten terwijl het in elk geval 1 iemand opgevallen is.
Zeg dat ook eens wat vaker tegen jezelf. Je bent (te) veel bezig met hoe jij overkomt op de buitenwereld en hoe men over jou oordeelt. Ook dit maakt onderdeel uit van de vrouwelijke psyche, vrouwen zoeken nu eenmaal sneller hun zelfwaarde en zekerheid buiten zichzelf en meten zich voortdurend af aan de buitenwereld. Dit is ook de reden waarom ze sterke mannen naast zich nodig hebben, een bijna uitgestorven soort in dit overgefeminiseerde softie-land. Zwakke mannen zijn even pathologisch als stuurloze vrouwen, zoals je ook hebt ondervonden in je eigen relatie met je ex. Werk aan jezelf, zonder schuldgevoel. Laat je 'weeffoutjes' uit het verleden jou niet bepalen, je bent veel meer dan dat!
Dat is 'm wel zo'n beetje. Ik hoop dat je hier iets mee kan.
Mike
Ik vind dat er niks verkeerd aan is om te kijken naar je eigen fouten. Het is helemaal mijn bedoeling niet om daarin mee te gaan. Alleen voor mij klopte het plaatje niet helemaal met alles wat ik gelezen had. Bovendien is dat overanalyseren iets wat ik zelf doe om het geheel duidelijk te krijgen. Who cares is voor jou misschien makkelijk gezegd maar zo sta ik er om de 1 of andere reden zelf niet in. Het plaatje klopte voor mij niet. Kan heel goed dat het 1 van mijn eigenschappen is dat ik alles zoveel mogelijk gedetailleerd wil hebben. Dat is ook iets wat die hulpverlener aan geeft.
Weet je nog hoe ik boordevol vragen zat na de dood van mijn kat Boogie 2 jaar geleden? Ik moest en ik zou de werkelijke oorzaak weten van haar plotselinge terugval en uiteindelijk dood. Met jouw hulp kwam ik na enkele weken over en weer uitwisselen van symptomen er achter dat Boogie jarenlang diabetische neuropathie gehad moet hebben, maar omdat ik met dat dier al 14 jaar niet meer naar een dierenarts was geweest is dit altijd ongediagnostiseerd gebleven.
Ik begrijp dus wel jouw drang om alles tot in de puntjes uit te willen zoeken. Waar jij en ik denk ik verschillen is dat ik iets rationeel wil uitpuzzelen, maar dit niet emotioneel mee aan boord neem en vervolgens bij me blijf dragen. Ik had mezelf bijv. achteraf het emotionele verwijt kunnen maken dat ik alerter had moeten zijn op de subtiele signalen van mijn kat en bijtijds naar de dierenarts had moeten gaan voor diagnostisering en behandeling en nu twee jaar later nog met dit ongemakkelijke gevoel kunnen rondlopen. Toen ik echter wist wat Boogie heeft gemankeerd kon ik het ook loslaten en het hoofdstuk afsluiten. De kennis die ik heb opgedaan pas ik nu toe op Beertje, getuige de recente voerwissel op basis van symptomen die ik herkende van Boogie.
Ik weet nog dat mensen om me heen vaak zeiden dat ik niet zo bezig moest zijn met dat gepuzzel naar de doodsoorzaak, maar gewoon moest rouwen en de goede herinneringen moest koesteren. Goed bedoeld advies, maar zo zit ik niet in elkaar. En jij ook niet. Toch denk ik dat na jouw rationele zoektocht naar de waarheid deze helaas geinternaliseerd wordt tot een emotioneel schuldgevoel. M.a.w., het rationele begrip leidt juist niet tot het kunnen loslaten van wat er speelt, maar zorgt ervoor dat het zich emotioneel nog dieper in je vastbijt. Daar ligt volgens mij de uitdaging voor jou. Net als ik het voor mij nutteloze advies kreeg om niet zo na te denken over wat het nu is geweest dat Boogie heeft genekt zal ik jou hier ook niet mee belasten. Het is juist goed om diep over dingen na te denken, maar als je het eenmaal door hebt moet het daarna ook klaar zijn, anders kun je niet door en blijf je in emotionele loops hangen.
En ondanks dat je aangegeven hebt in het feminisme topic dat je berichten niet over mij direct gingen zag ik later dingen waarbij ik dacht, huh? dat is toch wat ik letterlijk deed? Precies datgene wat niet moet. Zoals een auto beschadigen. Precies datgene wat ik bij hem deed. Onder zijn neus. Hem ook lichamelijk te lijf te gaan, allemaal nadat de gemoederen zo hoog opgelopen waren is precies wat ik deed. In mijn beeld zijn mijn schuldgevoelens dan terecht en heeft naar mijn idee niks te maken met slachtofferschap.
Het is altijd goed als je je op de juiste manier aangesproken voelt als vrouw. De meeste discussies die ik heb met vrouwen (ook hier op dit forum) over dit soort onderwerpen is dat ze automatisch denken dat het over henzelf gaat en niet over vrouwen in het algemeen. Ik heb dat nooit begrepen van vrouwen, als jullie opmerkingen maken over mannen en het blijkt te kloppen zal een man je dat zonder blikken of blozen vertellen. Mocht een man zich niet in het geschetste beeld herkennen, dan zal hij je dit ook laten weten. Mannen reageren echter alleen op basis van wat ze bij zichzelf herkennen of bij andere mannen, ze hebben niet de neiging om hun voltallige geslacht te verdedigen. Vrouwen wel, die denken: alle vrouwen worden aangevallen en ik ben ook een vrouw, dus is dit ook een aanval op mij. Absurd! Vrouwen kunnen niet abstraheren, ze betrekken alles altijd op zichzelf, wat een narcistisch trekje is.
Terug naar jou. Je herkent het als ik schrijf dat vrouwen hyperemotioneel zijn en als ze zich (terecht of onterecht) gekrenkt voelen ze zich volkomen irrationeel, maar ook wraakzuchtig gaan gedragen. Vervolgens koppel je dit aan momenten waarop je de auto van je ex hebt beschadigd. Was jij er ook zo 1 die met de sleutel over de lak is gegaan? Waarom vrouwen zich gerechtigd voelen om zulke kutstreken (letterlijk!) uit te halen is mij een compleet raadsel. Je schrijft ook:
Mijn caab stond op zijn naam. Waar het om gaat is dat ik degene was die de weg van de minste weerstand koos door zijn dak te vernielen. Het enige wat nog van hem was wat op die auto zat. Maar ik was verantwoordelijk voor mijn eigen actie. Helaas ben ik ook stom geweest dat dat ding op zijn naam stond want auto kwijt. Dat is mijn punt. Dat zijn allemaal dingen waar ik mezelf idd schuld aan geef. Terecht of onterecht, ik kan het niet meer plaatsen.
Bedoel je niet een Saab? Dus jij hebt zijn dak vernield. Met een mes, neem ik aan. En voor zijn ogen. Dat is volkomen kinderlijk gedrag, dat helaas niet aan jou alleen is voorbehouden. ALLE vrouwen zijn hiertoe in staat als ze hun kookpunt bereiken.
Ik begrip wel dat je je hier achteraf schuldig over voelt, maar dat is nu net het punt dat ik hierboven probeer te maken. Door open te staan voor mijn analyses van vrouwelijk gedrag en mentaliteit krijg je gaandeweg meer begrip over hoe vrouwen 'tikken' en jij dus ook. Rationeel leer je dan begrijpen dat vrouwen kennelijk zo in elkaar zitten. Als ze de grip verliezen op hun emotie (en dat gebeurt bij vrouwen echt aanzienlijk sneller dan bij mannen, dus dat is een aandachtspunt als je niet in barbarisme wil vervallen), dan is alles geoorloofd en zijn vrouwen zo goed als grenzeloos in hun irrationaliteit en wraakzucht.
Alle schuldgevoel van de wereld gaat dit niet veranderen bij jou. Sterker nog, het zorgt ervoor dat je juist steeds dieper wegzakt in het emotuionele moeras. Je zou deze (zelf)kennis ook kunnen aanwenden om hier in het vervolg superalert op te zijn en het niet weer zover te laten komen. Wil jij als mens je hogere potentieel waarmaken, dan zul je controle moeten krijgen en behouden over je emoties, daar zijn zo'n beetje alle grote filosofen het over eens. Het is het enige wat de mensheid kan behoeden voor de animalistische staat waarin de meesten van ons helaas vandaag de dag in verkeren.
Je kunt niet trots zijn op wat je hebt geflikt, maar ik heb nieuws voor je: ik heb ook dingen gedaan in mijn leven waar ik me vele jaren later pas bewust van werd en waar ik me achteraf zelfs voor schaam. Als het nog te repareren valt moet je het niet nalaten, maar is dat niet zo dan zul je moeten accepteren dat het in je zit en je uiterste best moeten doen om herhaling te voorkomen. Het levert je niets op om je hier nu nog dusdanig schuldig over te voelen dat het je verhindert om vooruit te komen, je moet verder! Gebruik de opgedane inzichten om een beter mens van jezelf te maken in het heden en in de toekomst en blijf niet in het verleden hangen!
Voor wat betreft mijn biologische moeder, ik kan dit niet rijmen. het blijkt dat ze een anti sociale persoonlijkheidsstoornis heeft maar daarnaast ook angststoornis. Hoe moet ik dit rijmen? Hoe kan het dat ze 2 dingen heeft die totaal niet matchen met elkaar in mijn beleving? Ik heb haar een kans willen geven tot het moment dat ze weer begint met mijn vader in een negatief daglicht te plaatsen en dit bij mij stijgt naar een kookpunt dat ik denk val dood! Niks over haarzelf. Niks praten over haar eigen schuld en waarom ze gedaan heeft wat ze heeft gedaan. Nee hoor, mijn vader heeft alles gedaan samen met zijn hele familie. Er zijn momenten dat ik denk, vooruit, ze kan er wellicht niks aan doen dat ze zo is. Maar zodra ze daar weer over begint weet ik niet meer wat ik ermee aan moet en voel ik alleen maar haat naar haar.
Voordat ik in ga op de stoornissen waarmee je moeder officieel is gediagnostiseerd, laat ik allereerst het volgende duidelijk maken: ALLE vrouwen wijzen liever naar een ander dan naar zichzelf, vooral naar mannen. Dat jouw moeder haar wangedrag dus projecteert op je vader is normaal vrouwelijk gedrag. Vrouwen hebben nl. 1 achilleshiel: verantwoordelijkheid. Vrouwen doen er alles voor om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor hun gedrag en wentelen deze zonder enige gewetenswroeging net zo makkelijk af op een ander, als ze hiermee weg kunnen komen (en in onze gefeminiseerde samenleving is dat vaker wel dan niet). Voor jou als vrouwelijk individu, maar ook voor je hele geslacht, geldt dat willen jullie ooit werkelijk groeien als mens je vernedering en bescheidenheid zult moeten accepteren i.p.v. je af te reageren op een irrationele en wraakzuchtige manier.
Dan de officiele diagnoses die volgens jou niet met elkaar te rijmen zijn. Een anti-sociale persoonlijkheid met een angststoornis. Waarom zou dat niet samen kunnen? Een onvermogen tot normaal sociaal gedrag getuigt inmers toch van angst om je te verbinden met je medemens, om je hart te openen voor anderen? Het is de angst die de asocialiteit veroorzaakt. Zie het als een gewond dier dat van zich afbijt, ook naar diegenen die het arme dier willen helpen. Angst is een instinct en dus handelt je moeder instinctief. Haar verwonding is echter niet fysiek maar emotioneel. Op enig moment in haar leven heeft ze besloten om een bunker om haar hart te bouwen, waardoor niemand meer naar binnen kan - maar zij ook niet meer naar buiten kan. Dat zal ongetwijfeld ooit een logische reactie zijn geweest op dingen die haar zijn overkomen, ik ken haar geschiedenis niet. Alleen met (zelf)kennis zal zij verder komen en als ik het zo lees is ze hier niet toe bereid, want het ligt niet aan haarzelf maar aan die ander.
Je kunt niet veranderen wat je zelf niet erkent. Het is wat het is, laat het los en richt je op je eigen sores. Je kunt niet iedereen helpen, zeker als ze zelf niet geholpen willen worden, net als dat gewonde dier. Jouw twijfel zit hem ongetwijfeld in de mate waarin het DNA van je moeder jouw gedrag bepaalt, maar uiteindelijk is dat niet interessant. Het gaat erom dat je (zelf)inzichten opdoet en deze leert toepassen. Je kunt niemand veranderen, behalve jezelf. Niemand is gedoemd om 'geprogrammeerd' te zijn door zijn/haar ouders, je bent een optelsom van je vader en moeder PLUS jezelf, 1+1=3. Gebruik je intelligentie en vrije wil om zelf te groeien en zie fouten uit het verleden als leermomenten die je naar het hier en nu hebben gebracht, zodat je weer verder kan.
Je zegt dat ik geen gelijk geef. Maar ik zie het niet. Ik heb vaak zat anderen bevestigd, je mening over feminisme deel ik. Daaruit kun je opmaken dat ik je ook daarin gelijk geef.
Vrouwelijke (ex)forumleden waarmee ik in de clinch kom te liggen over dit onderwerp kunnen geen onderscheid maken tussen vrouwen in het algemeen (abtract) en henzelf (concreet). Op het moment dat dit door elkaar heen begint te lopen houdt het gesprek in feite op en wordt kritiek op vrouwen gelijkgeschakeld aan kritiek op hun persoon. En vrouwen kunnen niet tegen kritiek, want kritiek betekent dat je verantwoordelijkheid moet nemen voor je eigen gedrag. Zoals hierboven al gezegd, vrouwen doen er alles voor om elke persoonlijke verantwoordelijkheid te ontlopen en, als het even kan, af te schuiven.
Bij jou werkt het net iets anders. Je bent bereid om mijn abstracte beschouwingen over vrouwen in het algemeen te accepteren, maar je benr en blijft een vrouw. Als ik je vervolgens wijs op jouw individuele neiging om je ongelijk niet toe te willen geven - en het dus wel persoonlijk en concreet wordt - dan trek jij ook alle registers los om toch maar vooral geen verantwoordelijkheid te willen dragen. Kortom, je bent een echte vrouw. All Women Are Like That, ze hebben alleen verschillende kookpunten. Jij wil verantwoordelijkheid dragen in het algemeen, want dan kun je jezelf nog wijsmaken dat het toch niet over jou gaat, maar individuele verantwoordelijk is een heel ander verhaal. Mocht je dit op je in laten werken en ook dit weer vertalen naar een schuldgevoel, accepteer simpelweg dat vrouwen nu eenmaal zo in elkaar zitten en jij bent ook een vrouw, dus jij zit ook zo in elkaar. Probeer deze acceptatie vervolgens om te zetten in een REM op je emoties. Ik heb hiervoor 3 belangrijke woorden: stop - denken - doen. Vroeger zouden we zeggen: bijt eerst op je lip, of: tel eerst tot tien. Komt op hetzelfde neer. Alleen zo behoud je je rationaliteit en doe of zeg je geen dingen waar je achteraf spijt van krijgt.
Verder ben ik niet van plan om hier nog over door te gaan. Men accepteert mij maar zoals ik ben en als ik iets fout doe dan kan men dat meteen rechtstreeks zeggen als blijkt dat men hier moeite mee heeft iplv er zo lang mee te wachten terwijl het in elk geval 1 iemand opgevallen is.
Zeg dat ook eens wat vaker tegen jezelf. Je bent (te) veel bezig met hoe jij overkomt op de buitenwereld en hoe men over jou oordeelt. Ook dit maakt onderdeel uit van de vrouwelijke psyche, vrouwen zoeken nu eenmaal sneller hun zelfwaarde en zekerheid buiten zichzelf en meten zich voortdurend af aan de buitenwereld. Dit is ook de reden waarom ze sterke mannen naast zich nodig hebben, een bijna uitgestorven soort in dit overgefeminiseerde softie-land. Zwakke mannen zijn even pathologisch als stuurloze vrouwen, zoals je ook hebt ondervonden in je eigen relatie met je ex. Werk aan jezelf, zonder schuldgevoel. Laat je 'weeffoutjes' uit het verleden jou niet bepalen, je bent veel meer dan dat!
Dat is 'm wel zo'n beetje. Ik hoop dat je hier iets mee kan.
Mike
G
Guest
Guest
Dankjewel voor je tijd om te reageren en je uitgebreide uitleg!
Weet je nog hoe ik boordevol vragen zat na de dood van mijn kat Boogie 2 jaar geleden? Ik moest en ik zou de werkelijke oorzaak weten van haar plotselinge terugval en uiteindelijk dood. Met jouw hulp kwam ik na enkele weken over en weer uitwisselen van symptomen er achter dat Boogie jarenlang diabetische neuropathie gehad moet hebben, maar omdat ik met dat dier al 14 jaar niet meer naar een dierenarts was geweest is dit altijd ongediagnostiseerd gebleven.
Ja, dat weet ik nog. Fijn dat ik je heb kunnen helpen om hier inzicht in te krijgen zodat je in de dood van Boogie kan berusten.
Ik begrijp dus wel jouw drang om alles tot in de puntjes uit te willen zoeken. Waar jij en ik denk ik verschillen is dat ik iets rationeel wil uitpuzzelen, maar dit niet emotioneel mee aan boord neem en vervolgens bij me blijf dragen. Ik had mezelf bijv. achteraf het emotionele verwijt kunnen maken dat ik alerter had moeten zijn op de subtiele signalen van mijn kat en bijtijds naar de dierenarts had moeten gaan voor diagnostisering en behandeling en nu twee jaar later nog met dit ongemakkelijke gevoel kunnen rondlopen. Toen ik echter wist wat Boogie heeft gemankeerd kon ik het ook loslaten en het hoofdstuk afsluiten. De kennis die ik heb opgedaan pas ik nu toe op Beertje, getuige de recente voerwissel op basis van symptomen die ik herkende van Boogie.
Achteraf jezelf dingen gaan verwijten heeft idd geen zin. Ik vraag mezelf af of ik dit doe. Ik denk van niet. Misschien is schuldgevoel niet het juiste woord in mijn geval. Overigens puzzel ik nog steeds. Fijn dat je de kennis nu kan gebruiken voor Beertje en hier ook daadwerkelijk resultaat ziet.
Ik weet nog dat mensen om me heen vaak zeiden dat ik niet zo bezig moest zijn met dat gepuzzel naar de doodsoorzaak, maar gewoon moest rouwen en de goede herinneringen moest koesteren. Goed bedoeld advies, maar zo zit ik niet in elkaar. En jij ook niet. Toch denk ik dat na jouw rationele zoektocht naar de waarheid deze helaas geinternaliseerd wordt tot een emotioneel schuldgevoel. M.a.w., het rationele begrip leidt juist niet tot het kunnen loslaten van wat er speelt, maar zorgt ervoor dat het zich emotioneel nog dieper in je vastbijt. Daar ligt volgens mij de uitdaging voor jou. Net als ik het voor mij nutteloze advies kreeg om niet zo na te denken over wat het nu is geweest dat Boogie heeft genekt zal ik jou hier ook niet mee belasten. Het is juist goed om diep over dingen na te denken, maar als je het eenmaal door hebt moet het daarna ook klaar zijn, anders kun je niet door en blijf je in emotionele loops hangen.
Ja, mensen hebben altijd goed bedoelde adviezen en daar is ook niks mis mee. Je zoekt naar een moment om erin te kunnen berusten zodat je het kunt loslaten idd. Ik denk dat ik nog steeds de dingen rationeel probeer uit te zoeken. Zoals gezegd, misschien is schuldgevoel niet het juiste woord. Maar ik heb geen rust zolang ik niet alles duidelijk heb.
Het is altijd goed als je je op de juiste manier aangesproken voelt als vrouw. De meeste discussies die ik heb met vrouwen (ook hier op dit forum) over dit soort onderwerpen is dat ze automatisch denken dat het over henzelf gaat en niet over vrouwen in het algemeen. Ik heb dat nooit begrepen van vrouwen, als jullie opmerkingen maken over mannen en het blijkt te kloppen zal een man je dat zonder blikken of blozen vertellen. Mocht een man zich niet in het geschetste beeld herkennen, dan zal hij je dit ook laten weten. Mannen reageren echter alleen op basis van wat ze bij zichzelf herkennen of bij andere mannen, ze hebben niet de neiging om hun voltallige geslacht te verdedigen. Vrouwen wel, die denken: alle vrouwen worden aangevallen en ik ben ook een vrouw, dus is dit ook een aanval op mij. Absurd! Vrouwen kunnen niet abstraheren, ze betrekken alles altijd op zichzelf, wat een narcistisch trekje is.
Terug naar jou. Je herkent het als ik schrijf dat vrouwen hyperemotioneel zijn en als ze zich (terecht of onterecht) gekrenkt voelen ze zich volkomen irrationeel, maar ook wraakzuchtig gaan gedragen. Vervolgens koppel je dit aan momenten waarop je de auto van je ex hebt beschadigd. Was jij er ook zo 1 die met de sleutel over de lak is gegaan? Waarom vrouwen zich gerechtigd voelen om zulke kutstreken (letterlijk!) uit te halen is mij een compleet raadsel. Je schrijft ook:
Mijn caab stond op zijn naam. Waar het om gaat is dat ik degene was die de weg van de minste weerstand koos door zijn dak te vernielen. Het enige wat nog van hem was wat op die auto zat. Maar ik was verantwoordelijk voor mijn eigen actie. Helaas ben ik ook stom geweest dat dat ding op zijn naam stond want auto kwijt. Dat is mijn punt. Dat zijn allemaal dingen waar ik mezelf idd schuld aan geef. Terecht of onterecht, ik kan het niet meer plaatsen.
Bedoel je niet een Saab? Dus jij hebt zijn dak vernield. Met een mes, neem ik aan. En voor zijn ogen. Dat is volkomen kinderlijk gedrag, dat helaas niet aan jou alleen is voorbehouden. ALLE vrouwen zijn hiertoe in staat als ze hun kookpunt bereiken.
Nee, ik bedoel geen Saab. Ik bedoel een cabrio uit 86. Caab staat voor cabrio. Ja, idd, maak er maar meervoud van. Telkens weer stel ik mezelf de vraag: waarom deed ik dat? Ik weet wel wat eraan vooraf ging en dat was van zijn kant niet fraai waardoor ik compleet ging flippen. Ik verwijt mezelf dit idd. Het zou ook niet zover gekomen zijn denk ik als er al eerder een punt achter was gezet. Ik begreep alleen telkens niet waarom het zover kwam buiten het feit dat er voor mij geen mogelijkheden waren op dat moment om uit elkaar te gaan gezien ook de juridische toestanden omtrent dat huis en andere zaken. Alle mogelijkheden nam ik wel onder de loep. Maar het lukte gewoon niet. Of ik de lak zou beschadigen? Geen idee. Op dat moment was ik blind van woede. Ik weet ook inmiddels niet meer wat nu gerechtvaardigd was in deze situatie. Mijn caab, mijn onderdelen, mijn investering maar niet mijn eigen sleutel krijgen om de reden dat ik het vertikte om de vaste lasten in mijn eentje te betalen omdat meneer zijn geld aan andere onnodige zaken moest besteden. Het doet verder niet ter zake. Schuldgevoel wellicht niet het juiste woord. Eerder voortdurende vragen wat wel of niet gerechtvaardigd was van mijn kant en van zijn kant.
Ik begrip wel dat je je hier achteraf schuldig over voelt, maar dat is nu net het punt dat ik hierboven probeer te maken. Door open te staan voor mijn analyses van vrouwelijk gedrag en mentaliteit krijg je gaandeweg meer begrip over hoe vrouwen ‘tikken’ en jij dus ook. Rationeel leer je dan begrijpen dat vrouwen kennelijk zo in elkaar zitten. Als ze de grip verliezen op hun emotie (en dat gebeurt bij vrouwen echt aanzienlijk sneller dan bij mannen, dus dat is een aandachtspunt als je niet in barbarisme wil vervallen), dan is alles geoorloofd en zijn vrouwen zo goed als grenzeloos in hun irrationaliteit en wraakzucht.
Alle schuldgevoel van de wereld gaat dit niet veranderen bij jou. Sterker nog, het zorgt ervoor dat je juist steeds dieper wegzakt in het emotuionele moeras. Je zou deze (zelf)kennis ook kunnen aanwenden om hier in het vervolg superalert op te zijn en het niet weer zover te laten komen. Wil jij als mens je hogere potentieel waarmaken, dan zul je controle moeten krijgen en behouden over je emoties, daar zijn zo’n beetje alle grote filosofen het over eens. Het is het enige wat de mensheid kan behoeden voor de animalistische staat waarin de meesten van ons helaas vandaag de dag in verkeren.
Je kunt niet trots zijn op wat je hebt geflikt, maar ik heb nieuws voor je: ik heb ook dingen gedaan in mijn leven waar ik me vele jaren later pas bewust van werd en waar ik me achteraf zelfs voor schaam. Als het nog te repareren valt moet je het niet nalaten, maar is dat niet zo dan zul je moeten accepteren dat het in je zit en je uiterste best moeten doen om herhaling te voorkomen. Het levert je niets op om je hier nu nog dusdanig schuldig over te voelen dat het je verhindert om vooruit te komen, je moet verder! Gebruik de opgedane inzichten om een beter mens van jezelf te maken in het heden en in de toekomst en blijf niet in het verleden hangen!
Ik denk dat iedereen wel dingen mee gemaakt heeft waar ie zichzelf voor kan schamen. Ik zie dit gewoon als leermomenten. Idd ben ik er niet trots op nee. Ik probeer alleen verklaringen te vinden waarom ik reageerde zoals ik reageerde. Het is me allemaal gewoon niet in mijn koude kleren gaan zitten om het zo maar uit te drukken.
Voordat ik in ga op de stoornissen waarmee je moeder officieel is gediagnostiseerd, laat ik allereerst het volgende duidelijk maken: ALLE vrouwen wijzen liever naar een ander dan naar zichzelf, vooral naar mannen. Dat jouw moeder haar wangedrag dus projecteert op je vader is normaal vrouwelijk gedrag. Vrouwen hebben nl. 1 achilleshiel: verantwoordelijkheid. Vrouwen doen er alles voor om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor hun gedrag en wentelen deze zonder enige gewetenswroeging net zo makkelijk af op een ander, als ze hiermee weg kunnen komen (en in onze gefeminiseerde samenleving is dat vaker wel dan niet). Voor jou als vrouwelijk individu, maar ook voor je hele geslacht, geldt dat willen jullie ooit werkelijk groeien als mens je vernedering en bescheidenheid zult moeten accepteren i.p.v. je af te reageren op een irrationele en wraakzuchtige manier.
Ja, dit had ik inmiddels begrepen. Maar het stoort me ook dat ze dit doet. Wat je bedoeld met vernedering is mij een raadsel? Bedoel je moedwillige vernedering? Ik geloof niet dat ik daarin mee kan gaan.
Dan de officiele diagnoses die volgens jou niet met elkaar te rijmen zijn. Een anti-sociale persoonlijkheid met een angststoornis. Waarom zou dat niet samen kunnen? Een onvermogen tot normaal sociaal gedrag getuigt inmers toch van angst om je te verbinden met je medemens, om je hart te openen voor anderen? Het is de angst die de asocialiteit veroorzaakt. Zie het als een gewond dier dat van zich afbijt, ook naar diegenen die het arme dier willen helpen. Angst is een instinct en dus handelt je moeder instinctief. Haar verwonding is echter niet fysiek maar emotioneel. Op enig moment in haar leven heeft ze besloten om een bunker om haar hart te bouwen, waardoor niemand meer naar binnen kan – maar zij ook niet meer naar buiten kan. Dat zal ongetwijfeld ooit een logische reactie zijn geweest op dingen die haar zijn overkomen, ik ken haar geschiedenis niet. Alleen met (zelf)kennis zal zij verder komen en als ik het zo lees is ze hier niet toe bereid, want het ligt niet aan haarzelf maar aan die ander.
Ja, na verder lezen erover begreep ik dat ook. Ze komt op mij alleen niet angstig over. Echter weet ik ook dat er andere oorzaken kunnen zijn voor deze aandoening en om die reden ben ik ook niet klaar met puzzelen. het scenario in mijn hoofd verloopt iets anders dan wat jij hier beschrijft met die kanttekening dat ik inmiddels wel iets meer inzicht heb gekregen in haar geschiedenis. Dat is dus ook precies het punt waar ik tegenaan loop. Twijfel bij mezelf of ik begrip op kan brengen of niet. daarmee kom ik op je volegende punt denk ik.
Je kunt niet veranderen wat je zelf niet erkent. Het is wat het is, laat het los en richt je op je eigen sores. Je kunt niet iedereen helpen, zeker als ze zelf niet geholpen willen worden, net als dat gewonde dier. Jouw twijfel zit hem ongetwijfeld in de mate waarin het DNA van je moeder jouw gedrag bepaalt, maar uiteindelijk is dat niet interessant. Het gaat erom dat je (zelf)inzichten opdoet en deze leert toepassen. Je kunt niemand veranderen, behalve jezelf. Niemand is gedoemd om ‘geprogrammeerd’ te zijn door zijn/haar ouders, je bent een optelsom van je vader en moeder PLUS jezelf, 1+1=3. Gebruik je intelligentie en vrije wil om zelf te groeien en zie fouten uit het verleden als leermomenten die je naar het hier en nu hebben gebracht, zodat je weer verder kan.
Mijn twijfel zit niet alleen in het DNA van haar. Maar in de hele generatie die ik door de malle molen heen haal. Overigens niet allen haar DNA maar ook die van mijn vader. Jij zegt dat het geboren word door angst. Oke, daar wil ik in mee gaan. Maar er zijn meerdere oorzaken waar zij beter in past. Voorzover ik nu kan bepalen en ook wat bevestigd is, heeft ze een aandoening aan hersens. Ze hebben haar als kind al overal mee toe gesleept voor onderzoeken. Niet alleen zij mankeert wat aan haar hersens trouwens. Bij mijn tante uit dit zich in epilepsie. Bij mijn oma ben ik er nog niet over uit, maar haar moeder had ook hersenafwijkingen en mijn oma heeft ook spierproblemen. Dezelfde als ik. Mijn neef is homo en ik heb niet helder of dit nu alleen hormonaal is of ook met de hersens te maken zou kunnen hebben. Zijn tweelingbroer bakt er ook niks van helaas. Halfzusje van mijn neef, dus mijn nicht is ook gediagnosticeerd met een hersenaandoening. Werkelijk allemaal hebben zonder uitzondering explosief gedrag! Hierin vlak ik mezelf ook niet helemaal uit. Mijn eigen halfzus alleen een aandoening aan hypofyse. Andere moeder, zelfde vader.
Ik weet dat je zegt 1+1=3. Daar zit nu net het probleem. Voor mij is dit momenteel 1+1= ik moet het doen met een paar rapporten van jeugdzorg, en wat familie om mij heen verteld. Ik beschik namelijk over de zeldzame gave om vrijwel alle herinneringen tot aan mijn puberteit weg te stoppen. En die rapporten maken nu net dat ik juist alleen maar in mezelf gekeerd ben.
Zeg dat ook eens wat vaker tegen jezelf. Je bent (te) veel bezig met hoe jij overkomt op de buitenwereld en hoe men over jou oordeelt. Ook dit maakt onderdeel uit van de vrouwelijke psyche, vrouwen zoeken nu eenmaal sneller hun zelfwaarde en zekerheid buiten zichzelf en meten zich voortdurend af aan de buitenwereld. Dit is ook de reden waarom ze sterke mannen naast zich nodig hebben, een bijna uitgestorven soort in dit overgefeminiseerde softie-land. Zwakke mannen zijn even pathologisch als stuurloze vrouwen, zoals je ook hebt ondervonden in je eigen relatie met je ex. Werk aan jezelf, zonder schuldgevoel. Laat je ‘weeffoutjes’ uit het verleden jou niet bepalen, je bent veel meer dan dat!
Dit zeg ik ook vaak tegen mezelf. Sterker nog, zoals jij bovenstaande schetst staat zo een beetje letterlijk vermeld in de rapporten die ik heb van jeugdzorg voor wat betreft mijn eigen gedrag! Dit maakt juist dat het mij geen bal interesseert wat anderen van mij vinden. Vroeger blijkbaar al niet. Het zou zomaar kunnen dat mijn schuldgevoel (als ik dit al juist omschrijf) juist daarvandaan komt!
En over dat gelijk willen hebben, de vraag is wat het doel is hierin. Gaat het om het winnen of gaat erom om iemand te voorzien van informatie? Het is aan de persoon zelf wat hij/zij met dergelijke informatie wil doen, of niet wil doen. Wil iemand er niks mee doen is dat mijn probleem niet.
Dan heb ik nog een vraag, is mijn boodschap overgekomen om geen stempeltjes en etiketjes meer te plakken?
Weet je nog hoe ik boordevol vragen zat na de dood van mijn kat Boogie 2 jaar geleden? Ik moest en ik zou de werkelijke oorzaak weten van haar plotselinge terugval en uiteindelijk dood. Met jouw hulp kwam ik na enkele weken over en weer uitwisselen van symptomen er achter dat Boogie jarenlang diabetische neuropathie gehad moet hebben, maar omdat ik met dat dier al 14 jaar niet meer naar een dierenarts was geweest is dit altijd ongediagnostiseerd gebleven.
Ja, dat weet ik nog. Fijn dat ik je heb kunnen helpen om hier inzicht in te krijgen zodat je in de dood van Boogie kan berusten.
Ik begrijp dus wel jouw drang om alles tot in de puntjes uit te willen zoeken. Waar jij en ik denk ik verschillen is dat ik iets rationeel wil uitpuzzelen, maar dit niet emotioneel mee aan boord neem en vervolgens bij me blijf dragen. Ik had mezelf bijv. achteraf het emotionele verwijt kunnen maken dat ik alerter had moeten zijn op de subtiele signalen van mijn kat en bijtijds naar de dierenarts had moeten gaan voor diagnostisering en behandeling en nu twee jaar later nog met dit ongemakkelijke gevoel kunnen rondlopen. Toen ik echter wist wat Boogie heeft gemankeerd kon ik het ook loslaten en het hoofdstuk afsluiten. De kennis die ik heb opgedaan pas ik nu toe op Beertje, getuige de recente voerwissel op basis van symptomen die ik herkende van Boogie.
Achteraf jezelf dingen gaan verwijten heeft idd geen zin. Ik vraag mezelf af of ik dit doe. Ik denk van niet. Misschien is schuldgevoel niet het juiste woord in mijn geval. Overigens puzzel ik nog steeds. Fijn dat je de kennis nu kan gebruiken voor Beertje en hier ook daadwerkelijk resultaat ziet.
Ik weet nog dat mensen om me heen vaak zeiden dat ik niet zo bezig moest zijn met dat gepuzzel naar de doodsoorzaak, maar gewoon moest rouwen en de goede herinneringen moest koesteren. Goed bedoeld advies, maar zo zit ik niet in elkaar. En jij ook niet. Toch denk ik dat na jouw rationele zoektocht naar de waarheid deze helaas geinternaliseerd wordt tot een emotioneel schuldgevoel. M.a.w., het rationele begrip leidt juist niet tot het kunnen loslaten van wat er speelt, maar zorgt ervoor dat het zich emotioneel nog dieper in je vastbijt. Daar ligt volgens mij de uitdaging voor jou. Net als ik het voor mij nutteloze advies kreeg om niet zo na te denken over wat het nu is geweest dat Boogie heeft genekt zal ik jou hier ook niet mee belasten. Het is juist goed om diep over dingen na te denken, maar als je het eenmaal door hebt moet het daarna ook klaar zijn, anders kun je niet door en blijf je in emotionele loops hangen.
Ja, mensen hebben altijd goed bedoelde adviezen en daar is ook niks mis mee. Je zoekt naar een moment om erin te kunnen berusten zodat je het kunt loslaten idd. Ik denk dat ik nog steeds de dingen rationeel probeer uit te zoeken. Zoals gezegd, misschien is schuldgevoel niet het juiste woord. Maar ik heb geen rust zolang ik niet alles duidelijk heb.
Het is altijd goed als je je op de juiste manier aangesproken voelt als vrouw. De meeste discussies die ik heb met vrouwen (ook hier op dit forum) over dit soort onderwerpen is dat ze automatisch denken dat het over henzelf gaat en niet over vrouwen in het algemeen. Ik heb dat nooit begrepen van vrouwen, als jullie opmerkingen maken over mannen en het blijkt te kloppen zal een man je dat zonder blikken of blozen vertellen. Mocht een man zich niet in het geschetste beeld herkennen, dan zal hij je dit ook laten weten. Mannen reageren echter alleen op basis van wat ze bij zichzelf herkennen of bij andere mannen, ze hebben niet de neiging om hun voltallige geslacht te verdedigen. Vrouwen wel, die denken: alle vrouwen worden aangevallen en ik ben ook een vrouw, dus is dit ook een aanval op mij. Absurd! Vrouwen kunnen niet abstraheren, ze betrekken alles altijd op zichzelf, wat een narcistisch trekje is.
Terug naar jou. Je herkent het als ik schrijf dat vrouwen hyperemotioneel zijn en als ze zich (terecht of onterecht) gekrenkt voelen ze zich volkomen irrationeel, maar ook wraakzuchtig gaan gedragen. Vervolgens koppel je dit aan momenten waarop je de auto van je ex hebt beschadigd. Was jij er ook zo 1 die met de sleutel over de lak is gegaan? Waarom vrouwen zich gerechtigd voelen om zulke kutstreken (letterlijk!) uit te halen is mij een compleet raadsel. Je schrijft ook:
Mijn caab stond op zijn naam. Waar het om gaat is dat ik degene was die de weg van de minste weerstand koos door zijn dak te vernielen. Het enige wat nog van hem was wat op die auto zat. Maar ik was verantwoordelijk voor mijn eigen actie. Helaas ben ik ook stom geweest dat dat ding op zijn naam stond want auto kwijt. Dat is mijn punt. Dat zijn allemaal dingen waar ik mezelf idd schuld aan geef. Terecht of onterecht, ik kan het niet meer plaatsen.
Bedoel je niet een Saab? Dus jij hebt zijn dak vernield. Met een mes, neem ik aan. En voor zijn ogen. Dat is volkomen kinderlijk gedrag, dat helaas niet aan jou alleen is voorbehouden. ALLE vrouwen zijn hiertoe in staat als ze hun kookpunt bereiken.
Nee, ik bedoel geen Saab. Ik bedoel een cabrio uit 86. Caab staat voor cabrio. Ja, idd, maak er maar meervoud van. Telkens weer stel ik mezelf de vraag: waarom deed ik dat? Ik weet wel wat eraan vooraf ging en dat was van zijn kant niet fraai waardoor ik compleet ging flippen. Ik verwijt mezelf dit idd. Het zou ook niet zover gekomen zijn denk ik als er al eerder een punt achter was gezet. Ik begreep alleen telkens niet waarom het zover kwam buiten het feit dat er voor mij geen mogelijkheden waren op dat moment om uit elkaar te gaan gezien ook de juridische toestanden omtrent dat huis en andere zaken. Alle mogelijkheden nam ik wel onder de loep. Maar het lukte gewoon niet. Of ik de lak zou beschadigen? Geen idee. Op dat moment was ik blind van woede. Ik weet ook inmiddels niet meer wat nu gerechtvaardigd was in deze situatie. Mijn caab, mijn onderdelen, mijn investering maar niet mijn eigen sleutel krijgen om de reden dat ik het vertikte om de vaste lasten in mijn eentje te betalen omdat meneer zijn geld aan andere onnodige zaken moest besteden. Het doet verder niet ter zake. Schuldgevoel wellicht niet het juiste woord. Eerder voortdurende vragen wat wel of niet gerechtvaardigd was van mijn kant en van zijn kant.
Ik begrip wel dat je je hier achteraf schuldig over voelt, maar dat is nu net het punt dat ik hierboven probeer te maken. Door open te staan voor mijn analyses van vrouwelijk gedrag en mentaliteit krijg je gaandeweg meer begrip over hoe vrouwen ‘tikken’ en jij dus ook. Rationeel leer je dan begrijpen dat vrouwen kennelijk zo in elkaar zitten. Als ze de grip verliezen op hun emotie (en dat gebeurt bij vrouwen echt aanzienlijk sneller dan bij mannen, dus dat is een aandachtspunt als je niet in barbarisme wil vervallen), dan is alles geoorloofd en zijn vrouwen zo goed als grenzeloos in hun irrationaliteit en wraakzucht.
Alle schuldgevoel van de wereld gaat dit niet veranderen bij jou. Sterker nog, het zorgt ervoor dat je juist steeds dieper wegzakt in het emotuionele moeras. Je zou deze (zelf)kennis ook kunnen aanwenden om hier in het vervolg superalert op te zijn en het niet weer zover te laten komen. Wil jij als mens je hogere potentieel waarmaken, dan zul je controle moeten krijgen en behouden over je emoties, daar zijn zo’n beetje alle grote filosofen het over eens. Het is het enige wat de mensheid kan behoeden voor de animalistische staat waarin de meesten van ons helaas vandaag de dag in verkeren.
Je kunt niet trots zijn op wat je hebt geflikt, maar ik heb nieuws voor je: ik heb ook dingen gedaan in mijn leven waar ik me vele jaren later pas bewust van werd en waar ik me achteraf zelfs voor schaam. Als het nog te repareren valt moet je het niet nalaten, maar is dat niet zo dan zul je moeten accepteren dat het in je zit en je uiterste best moeten doen om herhaling te voorkomen. Het levert je niets op om je hier nu nog dusdanig schuldig over te voelen dat het je verhindert om vooruit te komen, je moet verder! Gebruik de opgedane inzichten om een beter mens van jezelf te maken in het heden en in de toekomst en blijf niet in het verleden hangen!
Ik denk dat iedereen wel dingen mee gemaakt heeft waar ie zichzelf voor kan schamen. Ik zie dit gewoon als leermomenten. Idd ben ik er niet trots op nee. Ik probeer alleen verklaringen te vinden waarom ik reageerde zoals ik reageerde. Het is me allemaal gewoon niet in mijn koude kleren gaan zitten om het zo maar uit te drukken.
Voordat ik in ga op de stoornissen waarmee je moeder officieel is gediagnostiseerd, laat ik allereerst het volgende duidelijk maken: ALLE vrouwen wijzen liever naar een ander dan naar zichzelf, vooral naar mannen. Dat jouw moeder haar wangedrag dus projecteert op je vader is normaal vrouwelijk gedrag. Vrouwen hebben nl. 1 achilleshiel: verantwoordelijkheid. Vrouwen doen er alles voor om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor hun gedrag en wentelen deze zonder enige gewetenswroeging net zo makkelijk af op een ander, als ze hiermee weg kunnen komen (en in onze gefeminiseerde samenleving is dat vaker wel dan niet). Voor jou als vrouwelijk individu, maar ook voor je hele geslacht, geldt dat willen jullie ooit werkelijk groeien als mens je vernedering en bescheidenheid zult moeten accepteren i.p.v. je af te reageren op een irrationele en wraakzuchtige manier.
Ja, dit had ik inmiddels begrepen. Maar het stoort me ook dat ze dit doet. Wat je bedoeld met vernedering is mij een raadsel? Bedoel je moedwillige vernedering? Ik geloof niet dat ik daarin mee kan gaan.
Dan de officiele diagnoses die volgens jou niet met elkaar te rijmen zijn. Een anti-sociale persoonlijkheid met een angststoornis. Waarom zou dat niet samen kunnen? Een onvermogen tot normaal sociaal gedrag getuigt inmers toch van angst om je te verbinden met je medemens, om je hart te openen voor anderen? Het is de angst die de asocialiteit veroorzaakt. Zie het als een gewond dier dat van zich afbijt, ook naar diegenen die het arme dier willen helpen. Angst is een instinct en dus handelt je moeder instinctief. Haar verwonding is echter niet fysiek maar emotioneel. Op enig moment in haar leven heeft ze besloten om een bunker om haar hart te bouwen, waardoor niemand meer naar binnen kan – maar zij ook niet meer naar buiten kan. Dat zal ongetwijfeld ooit een logische reactie zijn geweest op dingen die haar zijn overkomen, ik ken haar geschiedenis niet. Alleen met (zelf)kennis zal zij verder komen en als ik het zo lees is ze hier niet toe bereid, want het ligt niet aan haarzelf maar aan die ander.
Ja, na verder lezen erover begreep ik dat ook. Ze komt op mij alleen niet angstig over. Echter weet ik ook dat er andere oorzaken kunnen zijn voor deze aandoening en om die reden ben ik ook niet klaar met puzzelen. het scenario in mijn hoofd verloopt iets anders dan wat jij hier beschrijft met die kanttekening dat ik inmiddels wel iets meer inzicht heb gekregen in haar geschiedenis. Dat is dus ook precies het punt waar ik tegenaan loop. Twijfel bij mezelf of ik begrip op kan brengen of niet. daarmee kom ik op je volegende punt denk ik.
Je kunt niet veranderen wat je zelf niet erkent. Het is wat het is, laat het los en richt je op je eigen sores. Je kunt niet iedereen helpen, zeker als ze zelf niet geholpen willen worden, net als dat gewonde dier. Jouw twijfel zit hem ongetwijfeld in de mate waarin het DNA van je moeder jouw gedrag bepaalt, maar uiteindelijk is dat niet interessant. Het gaat erom dat je (zelf)inzichten opdoet en deze leert toepassen. Je kunt niemand veranderen, behalve jezelf. Niemand is gedoemd om ‘geprogrammeerd’ te zijn door zijn/haar ouders, je bent een optelsom van je vader en moeder PLUS jezelf, 1+1=3. Gebruik je intelligentie en vrije wil om zelf te groeien en zie fouten uit het verleden als leermomenten die je naar het hier en nu hebben gebracht, zodat je weer verder kan.
Mijn twijfel zit niet alleen in het DNA van haar. Maar in de hele generatie die ik door de malle molen heen haal. Overigens niet allen haar DNA maar ook die van mijn vader. Jij zegt dat het geboren word door angst. Oke, daar wil ik in mee gaan. Maar er zijn meerdere oorzaken waar zij beter in past. Voorzover ik nu kan bepalen en ook wat bevestigd is, heeft ze een aandoening aan hersens. Ze hebben haar als kind al overal mee toe gesleept voor onderzoeken. Niet alleen zij mankeert wat aan haar hersens trouwens. Bij mijn tante uit dit zich in epilepsie. Bij mijn oma ben ik er nog niet over uit, maar haar moeder had ook hersenafwijkingen en mijn oma heeft ook spierproblemen. Dezelfde als ik. Mijn neef is homo en ik heb niet helder of dit nu alleen hormonaal is of ook met de hersens te maken zou kunnen hebben. Zijn tweelingbroer bakt er ook niks van helaas. Halfzusje van mijn neef, dus mijn nicht is ook gediagnosticeerd met een hersenaandoening. Werkelijk allemaal hebben zonder uitzondering explosief gedrag! Hierin vlak ik mezelf ook niet helemaal uit. Mijn eigen halfzus alleen een aandoening aan hypofyse. Andere moeder, zelfde vader.
Ik weet dat je zegt 1+1=3. Daar zit nu net het probleem. Voor mij is dit momenteel 1+1= ik moet het doen met een paar rapporten van jeugdzorg, en wat familie om mij heen verteld. Ik beschik namelijk over de zeldzame gave om vrijwel alle herinneringen tot aan mijn puberteit weg te stoppen. En die rapporten maken nu net dat ik juist alleen maar in mezelf gekeerd ben.
Zeg dat ook eens wat vaker tegen jezelf. Je bent (te) veel bezig met hoe jij overkomt op de buitenwereld en hoe men over jou oordeelt. Ook dit maakt onderdeel uit van de vrouwelijke psyche, vrouwen zoeken nu eenmaal sneller hun zelfwaarde en zekerheid buiten zichzelf en meten zich voortdurend af aan de buitenwereld. Dit is ook de reden waarom ze sterke mannen naast zich nodig hebben, een bijna uitgestorven soort in dit overgefeminiseerde softie-land. Zwakke mannen zijn even pathologisch als stuurloze vrouwen, zoals je ook hebt ondervonden in je eigen relatie met je ex. Werk aan jezelf, zonder schuldgevoel. Laat je ‘weeffoutjes’ uit het verleden jou niet bepalen, je bent veel meer dan dat!
Dit zeg ik ook vaak tegen mezelf. Sterker nog, zoals jij bovenstaande schetst staat zo een beetje letterlijk vermeld in de rapporten die ik heb van jeugdzorg voor wat betreft mijn eigen gedrag! Dit maakt juist dat het mij geen bal interesseert wat anderen van mij vinden. Vroeger blijkbaar al niet. Het zou zomaar kunnen dat mijn schuldgevoel (als ik dit al juist omschrijf) juist daarvandaan komt!
En over dat gelijk willen hebben, de vraag is wat het doel is hierin. Gaat het om het winnen of gaat erom om iemand te voorzien van informatie? Het is aan de persoon zelf wat hij/zij met dergelijke informatie wil doen, of niet wil doen. Wil iemand er niks mee doen is dat mijn probleem niet.
Dan heb ik nog een vraag, is mijn boodschap overgekomen om geen stempeltjes en etiketjes meer te plakken?
G
Guest
Guest
Vandaag jou standpunt over gelijk geven met een collega en leidinggevende besproken, aangezien ik toch nieuwsgierig ben hierover.
Zij herkennen bij mij ook niet het beeld welke hier van mij geschetst word.
Ik snap dus je uitgangspunt simpelweg niet, en ook niet waar dit op gebaseerd zou zijn.
Het blijkt ook niet uit oudere berichten voorzover ik zelf heb kunnen bepalen. Wil best naar mezelf kijken maar in dit geval vind ik de beschuldigingen niet terecht, kan ik ook niet bepalen waarop gebaseerd en snap ik je punt dus simpelweg ook niet. Ik laat het rusten en wellicht komt er een ander moment om erop terug te komen als je dit denkt te constateren.
Zij herkennen bij mij ook niet het beeld welke hier van mij geschetst word.
Ik snap dus je uitgangspunt simpelweg niet, en ook niet waar dit op gebaseerd zou zijn.
Het blijkt ook niet uit oudere berichten voorzover ik zelf heb kunnen bepalen. Wil best naar mezelf kijken maar in dit geval vind ik de beschuldigingen niet terecht, kan ik ook niet bepalen waarop gebaseerd en snap ik je punt dus simpelweg ook niet. Ik laat het rusten en wellicht komt er een ander moment om erop terug te komen als je dit denkt te constateren.
Binc, ik ga zeker nog in op je antwoorden, maar vanaf vandaag t/m zondag ben ik muziek spelen in Bilbao (Spaans Baskenland). Volgende week dus!
Mike
Mike
Forum statistieken
