Op zoek naar de juiste hulpverlener

[Guest]

Een paar weken geleden is er iets gebeurd waarvan ik merk dat het mij niet meer los laat en aan me vreet.
Ik was in het bos aan het wandelen en vond een bankpas. De naam die erop stond kende ik en had dan ook de intentie dit bij die persoon te brengen ware het niet dat ik hem vlak na het vinden tegen kwam.

De bankpas kon ik dus terug geven op dat moment. We hadden wat gepraat en ging ook over mijn ex en de vraag of we nog samen waren. Hij kent hem ook en gaf aan dat ik me niet schuldig hoefde te voelen. Doet verder niet ter zake. Wat me niet los laat is dat het vanaf dat moment anders ging. Hij zei, elke keer heb ik behoefte om je aan te raken als ik in jou territorium sta. Het is iemand die ik al heel lang ken en de laatste van wie ik het had verwacht. Nodigde zichzelf ook uit om binnenkort langs te komen wat ik niet wil en ook aangegeven heb. Ik weet op dat moment niet wat er nou gebeurd en het blijft dwars zitten en laat me niet los.
Het zit me erg hoog.

Daarbij is er deze week uit gekomen dat ik totaal verkeerde behandeling krijg bij de therapie en verkeerde diagnoses zijn gesteld. Dit na aanleiding van gesprek met iemand anders die hoger is dan de behandelaar. Volgens haar heb ik complex ptss en word er teveel gekeken naar mijn verleden terwijl de focus in eerste instantie moet liggen op behandeling daarvan.
Alleen ik ben zo bang om een projectje te worden waarbij ze je als slachtoffer gaan behandelen. Ik wil zo niet denken en wil me hier ook niet bij neer leggen. De vorige behandelaar zag toch af van emdr en deze zegt dat het beter is weer wel te doen. Inmiddels word ik knettergek van dit rommelige gedoe waarbij mijn vertrouwen daalt naar een 0 punt.

Ik vraag mezelf serieus af waarom ik alleen maar problemen heb met mannen en dit soort situaties toch te vaak tegenkom zoals nu ook weer met die bankpas. Ik word hier echt niet goed van. Ik voel me een soort zwaan Kleef aan elke keer.

 

[Melkmeisje]

dat is niet alleen bij jou Binc. Je bent daarin niet uniek. Toen mijn moeder alleen kwam met 3 kinderen van 5, 3 en 2 jaar oud (mijn vader was verongelukt) vonden mannen in de omgeving het nodig om mijn moeder haar met haar "eenzaamheid" te helpen en als ze wat tekort kwam moest ze het maar zeggen, zelfs een oom van mij flikte dat. Mijn moeder zat daar niet op te wachten, die had verdriet.
Op zich is het wel iets natuurlijks. Je bent vrouw, ziet er aantrekkelijk uit en echte mannen vallen daar nu eenmaal op. Het is aan jou om nee te zeggen als je dat niet wil. Bedank ze voor het compliment en zeg niet geinteresseerd. Simpel!

 

[Guest]

Dankjewel voor je advies Marijan!

Dat klinkt heftig wat je moeder heeft meegemaakt. Logisch ook dat ze daar niet op zat te wachten.

Je hebt gelijk dat het simpel zou moeten zijn wanneer je niet geïnteresseerd bent. Ik vind hier niks natuurlijk aan. Waarom niet? Omdat nee gewoon niet genoeg blijkt te zijn. Keer op keer op keer weer!
Ze hebben gewoon stront in hun oren!
Vanuit de positie en zijn beroep van deze persoon mag ik verwachten dat ie zich gedeisd houd en met ze rot kop luistert naar NEE!
Ik ben ziedend van woede en onbegrip momenteel. Sorry.

 

[Melkmeisje]

dat van mijn moeder is al heel lang geleden, mijn moeder is er al een tijdje niet meer zelfs maar ik weet wel hoe het werkt. Je mag voelen wat je voelt natuurlijk, alleen kan je wel een keus maken daarin en relativeren. Deze boosheid heb je zelf heel veel last van en gaat jou niet verder helpen. Succes

 

[Guest]

Dat snap ik. Maar neemt niet weg dat het wel een rot situatie geweest moet zijn voor haar.
Deze boosheid, tja, wellicht heb ik er idd zelf last van. Maar ik ben niet van plan het op te kroppen. Dit is gewoon een smerig kut spel geweest waarbij ik alle recht heb om boos te zijn. Deze persoon wist van mijn situatie. Ik heb deze persoon meermaals hierover gesproken en zijn adviezen uiteindelijk opgevolgd. Hij heeft me doorverwezen vanwege mijn situatie in mijn vorige huis. En voor wel meer dingen dan alleen dat. Het was aan mij uiteindelijk om de therapie wel of niet te gaan doen. Hij wist alles. En op het moment dat ik dezes persoon tegen kom flikt ie dit? iemand die ik vertrouwde en niks achter zocht. Om geen enkele reden. Dus ja, ik ben idd boos. Waarschijnlijk is dit niet het forum om af te giften op mannen. Dus ik hou er verder ook mijn mond oven dicht hier.

 

[Guest]

Marijan, sorry, ik ben niet boos op jou. Ik bedoelde dit niet als aanval naar jou. Zo is het niet bedoeld in elk geval.

 

[jon]

Binc, ga uit je hoofd ,zeg elke keer STOP. als weer boos/verdrietig word....doe ik ook ! hou je hart vast en adem en vertrouw.

 

[Guest]

Hoi Jon,

Dank voor je reactie. Het punt is dat ik niet express in me hoofd zit. En dit is ook echt niet continu. De boosheid die ik voel komt van binnenuit. Ik ben het ene noodzakelijke aan het oplossen en het volgende dient zich alweer aan. Ongewild! De buitenwereld komt op mij af.
Dit gedoe waarover ik schreef laat ik los door in huis te klussen en een dagje naar de sauna te gaan. Maar het blijft vreten. Gedoe met werkgever waarbij ik mijn kop wel moet blijven gebruiken om te voorkomen dat ik mijn inkomsten niet verlies. Nu vanmorgen is mijn auto weer vernield. Het voortdurende non stop gejank van mijn katten wat gewoon keihard binnen komt. Het geregel voor mijn oma. Niet omdat ik haar zo graag mag, maar meer uit beleefdheid en normen en waarden. Het is niet dat ik me hoofd niet uit wil. Het komt op mij af. En helaas ben ik niet iemand die bij problemen niks ga doen. De woningbouw aanschrijven wegens nalatigheid die geen verantwoording nemen voor dingen ondanks beloftes waardoor ik schade van mijn auto bij hun moet gaan verhalen. Daarnaast nog behulpzaam voor een vriendin/ex collega die gesommeerd word voor 200.000 euro door de dezelfde idiote praktijken die mijn werkgever hanteert als ik waar ik mee te maken heb. Mijn hoofd loopt idd over. Ongewild en het is pur overleven. Me kop boven water houden.
Hoe moet ik in hemelsnaam nog uit mijn hoofd? Dit gaat al jaren zo.

 

[Melkmeisje]

Binc, ik voel me niet aangesproken door jouw woorden. Het zijn jouw woorden en jouw gedachten en jouw uitspraken. Jon geeft het ook al aan dat dit jou niet gaat helpen wat je nu doet. Alles wat er uit je mond komt en uit je hoofd is ook dat wat je tegen jezelf zegt en denkt. Dat is nogal destructief voor je. Denk nog eens aan waar ik over gesproken heb in Heerde. Help jezelf in een positieve manier, om bij jezelf te blijven, rust te vinden en te kunnen ontspannen. Nu zie ik een Binc die helemaal uit haar stekkertje lijkt te gaan. Kan maar zo de reden zijn van onrust van jouw poezen

 

[Guest]

Hoi marijan,

Ja, je hebt gelijk. Voor mij kwam het alleen over dat ik nogal bitcherig reageerde naar je en dat was mijn bedoeling niet.
Zoals gezegd, ik probeer wel degelijk rust te vinden door even andere dingen te doen. De natuur in en zaken die ik hierboven al noemde.
De dingen waar ik mee te maken heb is momenteel gewoon heel erg veel. Als ik hierbij mijn verstand verlies word ik daar ook zelf de dupe van. Het liefst ben ik met andere dingen bezig dan de dingen die ik momenteel op me bord heb. Ruim nog steeds puin op van de gevolgen die ik met ex heb gehad maar ook met werkgever. Voor wat betreft katten. Nee, dit komt niet door mij. Dat heeft te maken met angst voor auto’s die hier onder het pand door rijden. Herrie. Geschreeuw van vrouwen die hier een winkel hebben. Veel lawaai van panden die verbouwd worden hier. Zoals gezegd, de dagen dat ze wel rustig zijn zijn ook exact de dagen dat haar toko dicht is. Het zijn tevens de dagen waarbij ik zelf ook rustiger ben.
Het zijn oorzaken van buitenaf waar hun last van hebben en ik geen invloed op heb. bestaat verder geen twijfel over
Het resulteert ook in heftige knokpartijen. Ook midden in de nacht. Zo erg dat de buren mij hierop aangesproken hebben er last van te hebben. Zelf word ik er ook wakker van. Apart zetten ook al geprobeerd waarbij 1 bij mij in de slaapkamer en andere woonkamer. Werkt ook niet want dan slopen ze alles en lopen ze de hele nacht te mauwen. Dit gedrag hebben ze vanaf dat ik hier woon. Dus ja, alles van buiten komt dubbelhard binnen omdat ik zelf geen rust heb. En momenteel trek ik dit inderdaad heel erg slecht. Daarbij is er veel overlast hier in en om het pand van criminele aard waaronder inbraken. Het geeft allemaal inderdaad geen rust zo.

Aankomende week mag ik aan het werk op kantoor bij mijn werkgever. Ondanks dat het niet fijn is in 1 ruimte tegenover hem ben ik eerlijk gezegd blij dat ik me huis uit kan en dus niet dagelijks katten om me heen heb en al die andere geluiden.

 

[Gerard]

Weet je Binc, zo af en toe kijk ik even hoe het er met je voor staat, althans, wat ik er onder jouw onderwerp hier van zie. Je wordt een stijf kop genoemd, je moet de hulpverleners maar vertrouwen en meer van dat soort ongein.
Op mijn weg naar de juiste hulpverlener heb ik ook meegemaakt dat er gezegd werd dat ik maar moest vertrouwen. Dat werkt dus bij mij niet om zeer begrijpelijke redenen die ik hier verder niet zal noemen. Voor mij was zo'n opmerking om verder te zoeken, mij meteen maar ergens toe aanzetten, om maar niet van dwingen te spreken, laat mij zien dat mijn probleem niet begrepen of doorzien wordt. Bij Stepwork wel de juiste persoon gevonden, die snapt wel wat het is om met de gevolgen van langdurige mishandeling te leven. Hij zorgde aan alle kanten voor veiligheid en informeerde of ik voldoende controle had, waardoor ik begreep dat hij goed in de gaten had wat er bij mij speelde.
Ik wilde ook geen behandeling of therapie, ik moet het zelf oplossen en heb daar graag een gesprekspartner bij die snapt waar het om gaat en met suggesties komt. Een ervaren psychotherapeut kan dan de juiste persoon zijn, maar voor mij zal het nooit therapie of behandeling heten. Diagnoses vind ik te beperkend en die hoeven voor mij ook niet zo nodig, er zal wel iets op passen en dat moet het dan maar zijn, maar ik wil het niet weten, want zo wil ik het zelf niet aanpakken. Het is mijn proces, ik zal het zelf, maar niet alleen, moeten oplossen, er zit nu eenmaal geen knopje aan een mens waar je aan kan draaien om een mens weer juist in te stellen op een goede ontvangst zodat alles in één klap weer goed gaat.
Dus dingen die je het gevoel geven van "dit is het niet", die zijn het niet, klaar.
Traumasporen van Bessel van der Kolk is een boek dat je veel inzicht geeft in hoe trauma werkt in het brein en dat het dus jou schuld niet is dat je leven niet op rolletjes loopt. Door het inzicht krijg je wel handvatten.
Succes!

 

[Guest]

Hoi Gerard,

Leuk om te horen dat je af en toe mee kijkt. En ja, ik ervaar hetzelfde als jij. Vertrouwen moeten hebben in de hulpverleners. Ik ben daar erg sceptisch in en ik snap heel goed dat jij dat dus ook bent.
Dat betekent niet dat ik het uiteindelijk niet een kans wilde geven. Maar het resultaat is inderdaad bar slecht. Door het een kans te geven ben ik toch minder stijfkoppig dan gedacht. Dit laatste moet wel kloppen als ik kijk naar mijn oma die net zo een stijfkop is, maar dan erger en op een sneaky manier. Bovendien werd therapie ook aangeraden ivm reintegratie werk. Dat is ook een factor die mee speelde dat ik dit deed aangezien het anders tegen je kan werken uiteindelijk in geval van de situatie waar ik me in bevind met werkgever. Ondertussen gaat het in werkelijkheid precies zoals ik had verwacht. Aan mijn eigen omgeving heb ik niet heel veel. En eerlijk gezegd heb ik geen behoefte om er met hen over te praten.
Juist degene die mijn gesprekspartner was in diezelfde hulpverlening pakte het verkeerd aan. Dat blijkt nu wel. Evenals degene die blijft hameren op onderzoek. Ik heb al gezegd dat ik niet meer wil komen maar dat vinden ze dan ook raar en niet oke. Ze willen perse een preciese diagnose eraan hangen. Overigens heb ik het boek wat je noemt liggen. Maar rustig lezen is er hier gewoon niet bij omdat ik er dus de rust gewoon niet voor heb. Inzichten heb ik hier op het forum ook opgedaan. Uiteraard ook inzichten binnen de hulpverlening. Het is alleen niet zo dat ik er iets mee kan. Het is dus precies dat ja wat jij ook zegt. De psychotherapeut die ik had pakte het verkeerd aan. Wil trauma naar boven halen en ik merk dat ik er niet oke mee ben. Dat ik mezelf alleen maar slechter voel. En dus zeg ik (wellicht heel stijfkoppig) nee en heb ik die hulp wat mij betreft niet meer nodig. Ik zoek het zelf wel uit. Heb eerder het idee dat ze je van alles proberen wijs te maken. Antidepressiva is al aangeraden als behandeling welke ze wat mij betreft mogen houden. Ik begrijp je dus heel goed als je zegt dat je jezelf gedwongen en niet begrepen voelde. Tot voor een jaar terug had ik niet zoveel last van deze gevoelens als dat ik nu heb. Ik denk dat ik mezelf er veel minder van bewust was destijds, veel dingen achter me had gelaten en een plek had gegeven terwijl het me nu allemaal wel lijkt op te slokken naast de dagelijkse verplichtingen en andere factoren die mee spelen, waardoor dingen gewoon niet meer zo makkelijk lukken en de grootste moeite kosten.

Jij ook succes met de situatie en heel fijn dat je het gevoel hebt handvatten te krijgen waar je iets mee kunt.

 

[Henry]

Dag Binc het klopt helemaal exact wat jij beschrijft dat jij je daardoor slechter voelt, ik vind dat je een hele goede keuze hebt gemaakt.

Behandelaren zitten er voor hun eigen portemonnee, ik ken mensen van de cliëntenraad die zeggen dat je er zieker uit komt. Zelf heb ik psychisch in de knel gezeten en ben gaan speuren op het internet. Ben toen aan de gang gegaan met bewustwording wat inhoud dat je weet wie je bent en dat je niet je gedachten bent maar gedachten hebt. Heb ook geleerd dat je in het hier en nu moet leven dus kijken via je zintuigen wat er op het moment afspeeld. In het hier en nu ben je altijd gelukkig, bezig houden met het verleden is zinloos. Ons verstand is niets meer dan één grote gedachten generator. Je moet kijken naar die gedachten zonder in die gedachtentrein te stappen, dan ben jij pure bewustzijn en je zelf. Het verstand houdt van problemen, het oordeelt en labelt. Dit zijn allemaal inzichten die mindfulness bied. Binc je bent ook druk bezig geweest met labelen naar je moeder, ik kan alleen maar zeggen dat deze theorie zeer complex is. Laat het los. Hierdoor ga je functioneel denken en wordt je gelukkig. Deze inzichten hebben me veel goed gedaan. Als je interesse hebt ik heb genoeg info en links.
Eckhart Tolle is een van de meest geliefde en inspirerende spiritueel leraren van dit moment. Zijn boeken, waarvan De kracht van het nu en Een nieuwe aarde het meest bekend zijn. Hier een mooi kort artikel van hem:

http://www.goodfeeling.nl/positief-kracht-van-het-nu-tolle.shtml

 

[Guest]

Hoi henry,

Dankjewel voor je reactie. Ik denk zelf ook dat het idd het beste is. Ik wilde het een kans geven, maar achteraf bezien een zeer slechte keuze. Op dat moment kwam er ook van alles op me af wat ik niet meer trok.

Ik snap dat je jezelf bezig bent gaan houden met bewustwording. Iets wat ik zelf ook altijd heb gedaan en naar leefde voorzover mogelijk. In het hier en nu leven klopt ook. Dat is voor mij het punt ook niet. Het punt bij mij is dat ik alleen maar strijd en vecht om te overleven waar ik geen zin meer in heb. En ja, daar kwam idd nog het verhaal van mijn biologische moeder ineens om de hoek kijken. Uite4indelijk besloot ik ook haar een kans te geven. Maar mijn gevoel naar haar veranderd niet. Het is niet dat ik haar ben gaan labelen. Ze heeft een diagnose gekregen en eerlijk gezegd komt het overeen met wat ik ervaar. Ze zal vast niet altijd zo geweest zijn. Maar ik ken haar als een vrouw die weg liep van al haar verantwoordelijkheden. En dat, dat stukje is oa precies datgene wat ik haar niet kan vergeven. Nog steeds heeft ze hopeloze hulp nodig van haar kinderen. Ik denk dat ik haar als kind al niet als mijn moeder heb gezien. Maar haar zus wel. Ik heb nagedacht over mijn vader, en ik blijf erbij, hij is hier niet debet aan. Wellicht is 1 van de andere vele kerels die mijn moeder gehad heeft en die vadertje over mij wilden spelen tijdens het huwelijk met mijn vader wel de oorzaak van een trauma wat mogelijk diep is weggestopt. Ik weet het niet. Maar als dat trauma er zit dan hoeft het van mij niet naar boven te komen. Het zit daar prima waar het zich ook bevinden mag.

Mijn issues nu hebben gewoon te maken met dingen die ik werkelijk niet in de hand heb. Financiele dingen, ik nam een grote schuld mee uit de relatie met mijn ex. Naast mijn inkomen van mijn werkgever investeer ik nog en klus ik nog bij om dit allemaal af te betalen aangezien ik weiger om een beroep te doen op de gemeente. Het ene is nog niet klaar of het volgende dient zich alweer aan. Telkens vraag ik me af wanneer het allemaal nou eens op houd en ik gewoon kan leven zonder shit. En zonder mensen die mij steeds voor alles en nog wat nodig hebben om dingen op te lossen. Ze lijken allemaal niet te horen als ik zeg dat ze zelf dingen uit moeten zoeken en ik ze niet helpen kan. Als ik iemand wel wil helpen dan kies ik daar zelf voor. Maar al dat geouwehoer om me heen en vooral verwachtingen word ik helemaal gek van. Het voelt alsof ik helemaal opgeslurpt word door anderen, maar ook factoren die ik gewoon niet in de hand heb. Ook wanneer de boodschap wel overgekomen is bij mensen. Altijd maar die vragen waarvan men denkt dat ik het antwoord wel weet en het op kan lossen voor hun. Het blijft aan me vreten gewoon. Typisch mensen zoals mijn moeder en oma.

Ik heb nog niet eerder van Eckhart Tolle gehoord.
Ik zal mezelf er eens in verdiepen. Dankjewel!

 

[Guest]

Overigens heb ik trouwens wel gelezen dat onze hersenen gemaakt zijn om dingen te vergeten. Dat dit een functie heeft. Om niet te gaan flippen. Waarom zou een hulpverlener dan een trauma naar boven willen halen vraag ik me af.
In mijn geval had ik alles vergeten en leefde ik mijn leven. Wellicht dat door het contact toch van alles boven is gekomen. Ik weet het niet eerlijk gezegd.

 

[Guest]

Henry,

Ik wilde nog even terugkomen op je bericht en je advies over Eckhart Tolle.

Ik heb wat dingen gelezen op internet. Ook de titel die jij hierboven schreef nieuwe aarde riep wat argwaan op bij mij. Niet om lullig te doen en waardeer het dat je mee denkt. Maar het komt op mij toch enigszins over als new age waar hier op het forum ook vaker over geschreven word. Misschien zit ik ernaast maar ik krijg wel een beetje dat gevoel erbij. Al kan ik niet heel specifiek goed uitleggen waarom ik dat idee heb.


Overigens ben ik vandaag bij iemand anders geweest dan mijn vorige behandelaar. Dit was een advies van de psychiater naar aanleiding van mijn mededeling dat ik verder geen behandeling meer wenste. Ze kwam met een ander idee en vandaag intake gehad. De focus ligt hierbij niet op het jeugdtrauma. Maar eerder op andere aspecten zoals dingen duidelijker in kaart brengen. Iets met een dramadriehoek.
Het fijne weet ik er verder niet van. Maar ze vertelde wel naar mijn idee heldere dingen en met enthousiasme en ook meteen heel duidelijk en treffend. Ik werd er wat blijer van dan de gesprekken met die mannelijke psycholoog. Eerlijk gezegd vind ik haar uitleg boeiend en leuk. Die mannelijke psycholoog was toch ook wel soft naast het feit dat ik er niet happy weg ging. Dus op zich wil ik dit dan nog wel een kans geven. Werkt het niet is het wel klaar voor mij.

 

[Henry]

Binc, heb je mijn link ook gelezen? De kracht van het nu het boek van Tolle legt het allemaal haar fijn uit. Zelf heb ik er veel van geleerd en doet me goed datgene wat gaat over bewustzijn/ jezelf zijn. Er is een schat aan info te vinden. Ieder kiest zijn eigen pad ik wil het graag delen. Hier nog een mooi citaat uit dit artikel: https://hetnlpcollege.nl/dwangmatig-piekeren-gedachten-stoppen/



Wees de meester over je verstand: gebruik je gedachten als instrument / student en zonder ‘zelf’ erin

Gebruik het verstand en gedachten dus als deze fantastische studenten en als deze prachtige instrumenten. Ze zullen er voor je zijn als ze nodig zijn. Sterker nog, het zal veel krachtiger zijn als het écht nodig is.

Weet dus: je denkvermogen is een middel, een instrument voor bepaalde taken. Als de taak afgelopen is leg je het neer. Een goede verhouding zou de 80/20 regel zijn: 80% zijn en 20% denken. Zo nu en dan komen ze dus voorbij, je gedachten. En dit keer zonder zelf! Als ‘zelf’ erin zat, zou je lijden. Als je naar ‘zelf’ zocht in vorm, zou je lijden.

Zelf leeft voor jou vanaf nu buiten de gedachten om. Eerst zaten je gedachten vol met zelf. Je raakte er zo mee geïdentificeerd dat de gedachten jou werden. Je voelde je bijvoorbeeld persoonlijk aangevallen als iemand je mentale positie (waarmee je geïdentificeerd was) in twijfel trok. Nu weet je wel beter.

 

[Guest]

Hoi Henry,

Ik wil er later op terug komen. Helaas heb ik nu weinig tijd.

 

[Henry]

Maakt niet uit heb ik ook regelmatig, doe rustig aan?

 

[Guest]

Hoi Henry,

Ik heb dit toch echt heel anders geleerd.

Wees de meester over je verstand: gebruik je gedachten als instrument / student en zonder ‘zelf’ erin

Voor een deel mee eens. Maar dat je jezelf hierin moet vergeten ben ik het niet mee eens. Je mag best zelfcompassie hebben. Het lijkt mij dat wat hier gezegd word er uit gegaan word van slachtofferschap. Dus dat je je slachtofferschap moet vergeten en dus jezelf maar helemaal vergeten. Voor een deel is dat waar maar in feite zou je dat om moeten turnen naar verantwoordelijkheid en behulpzaamheid naar anderen.



Gebruik het verstand en gedachten dus als deze fantastische studenten en als deze prachtige instrumenten. Ze zullen er voor je zijn als ze nodig zijn. Sterker nog, het zal veel krachtiger zijn als het écht nodig is.

Op basis van bovenstaande bewijst dat je jezelf dus niet kan vergeten. Omdat je wel degelijk een zelf hebt. Het is alleen niet de bedoeling zelfzuchtig worden.



Weet dus: je denkvermogen is een middel, een instrument voor bepaalde taken. Als de taak afgelopen is leg je het neer. Een goede verhouding zou de 80/20 regel zijn: 80% zijn en 20% denken. Zo nu en dan komen ze dus voorbij, je gedachten. En dit keer zonder zelf! Als ‘zelf’ erin zat, zou je lijden. Als je naar ‘zelf’ zocht in vorm, zou je lijden.

Zie boven. Mijn beeld hierbij is dat je dezelfde gedachten gebruikt op basis van verantwoordelijkheid. Als zelf erin zit dan hoef je niet te lijden (slachtofferschap) maar juist verantwoording nemen.




Zelf leeft voor jou vanaf nu buiten de gedachten om. Eerst zaten je gedachten vol met zelf. Je raakte er zo mee geïdentificeerd dat de gedachten jou werden. Je voelde je bijvoorbeeld persoonlijk aangevallen als iemand je mentale positie (waarmee je geïdentificeerd was) in twijfel trok. Nu weet je wel beter.

Eerst zaten je gedachten niet vol met zelf maar wel met slachtofferschap. Over dat persoonlijk aangevallen voelen, dat is dus je zelf. Maar als je je dan aangevallen voelt dan heeft dit te maken met je zelfbeeld. Een negatieve in dit geval. Wederom laat dat ook weer zien dat je je zelf dus niet los kan zien van je gedachten.

In het hier en nu leven is in mijn beleving je gedachten en jezelf. Maar dan op basis van verantwoording. Mijn punt in mijn situatie is niet dat ik niet in het hier en nu leef. Maar het hier en nu heeft mij momenteel in de tang en ervaar teveel externe dingen waar ik verantwoording voor MOET nemen. Zoals het weg doen van mijn katten bijvoorbeeld. Dit gaat mij niet in me koude kleren zitten. En het voelt dat als ik dat doe geen verantwoording neem voor hun. Anderzijds doen ik dat weer wel in hun belang. Maar anderzijds is de strijd wat mij betreft nog niet gestreden hierin en geef ik niet op. En zo zijn er tal van meer dingen waar ik momenteel grip op moet houden om te zorgen dat ik niet verder in de shit zak. De externe omstandigheden die ik niet kan veranderen beheersen mij zo dusdanig dat het uitermate storend is. En dat zijn echt voornamelijk mijn katten. Huh karakter is niet te vergelijken met gewone huis tuin en keuken katten. Dit ras is zo extreem actief dat dit huis gewoon niet groot genoeg is voor 2. En dat duurt al veel te lang. Verder ga ik daar niet teveel meer over uitweiden.

Ik heb gewoon het idee dat met die therapie die ik had ik toch in een slachtoffer rol gekletst ben. En het voelde gewoon niet oke. Ik werd er echt depri van in combi met andere factoren en liet dingen daardoor ook verslonsen waardoor ik juist geen verantwoording nam, en dus idd een slachtoffer positie in nam. Ik kan mijn biologische moeder niet vergeven. Ik weet niet of ik haar soms aanwezige betrokkenheid met een korrel zout moet nemen. Ik gun mensen een kans maar word er zelf in teleurgesteld of gekwetst. Zoals gezegd, dat met mijn moeder blijft een punt wat mij dwars blijft zitten en met therapie die ik gehad heb kom ik er gewoon niet uit.

Zo een dramadriehoek waar ik het over had klinkt gezien de benaming wellicht dramatisch. Maar dat gevoel heb ik niet. Ik kon in elk geval erg goed met haar praten in tegenstelling tot die andere therapeut(en)