Ik heb toch nog even tussen de bedrijven door tijd om op je posts in te gaan.
Schuldgevoel wellicht niet het juiste woord. Eerder voortdurende vragen wat wel of niet gerechtvaardigd was van mijn kant en van zijn kant.
Volkomen zinloos, als je het mij vraagt. Je draait in kringetjes rond en komt zo niet verder. Jullie zaten in een toxische en explosieve dynamiek, waarbij de gemoederen regelmatig hoog opliepen, van beide kanten. It happens. Gedane zaken nemen geen keer. Wees blij dat dit achter je ligt!
Ik denk dat iedereen wel dingen mee gemaakt heeft waar ie zichzelf voor kan schamen. Ik zie dit gewoon als leermomenten. Idd ben ik er niet trots op nee. Ik probeer alleen verklaringen te vinden waarom ik reageerde zoals ik reageerde. Het is me allemaal gewoon niet in mijn koude kleren gaan zitten om het zo maar uit te drukken.
Zie hierboven. Als je in een hoogst explosieve situatie verkeert is er niet veel voor nodig om de boel te laten ontploffen. Laat het los, dan lun je verder.
Ja, dit had ik inmiddels begrepen. Maar het stoort me ook dat ze dit doet. Wat je bedoeld met vernedering is mij een raadsel? Bedoel je moedwillige vernedering? Ik geloof niet dat ik daarin mee kan gaan.
Waarom ben je zo bezig met wat/hoe anderen doen? Heb je niet genoeg aan jezelf? Iedereen is verantwoordelijk voor zijn haar eigen woorden en daden en dat geldt ook voor je moeder. Ik denk dat jij moet accepteren dat niet alles 100% te begrijpen valt. Zinloos om hier een complete studie van te maken, lzat het gaan!
Wat ik bedoelde met de term 'vernedering' is bestand zijn tegen harde kritiek, zelfs als deze ongegrond is. Het heeft te maken met op je plaats gezet worden, terecht of onterecht, en dit met behoud van je waardigheid kunnen dragen. Deze bescheidenheid is bijzonder leerzaam en levert veel persoonlijke groeikansen op. Vrouwen vermijden over het algemeen deze situaties en dus maken ze geen of te weinig groei door.
Ja, na verder lezen erover begreep ik dat ook. Ze komt op mij alleen niet angstig over. Echter weet ik ook dat er andere oorzaken kunnen zijn voor deze aandoening en om die reden ben ik ook niet klaar met puzzelen. het scenario in mijn hoofd verloopt iets anders dan wat jij hier beschrijft met die kanttekening dat ik inmiddels wel iets meer inzicht heb gekregen in haar geschiedenis. Dat is dus ook precies het punt waar ik tegenaan loop. Twijfel bij mezelf of ik begrip op kan brengen of niet.
Geloof me, het komt voort uit angst. Alleen omdat je haar niet ziet trillen en beven wil nog niet zeggen dat ze niet gemotiveerd wordt door angst. Arrogantie is gemaskeerde angst door de illusie optrekken van extreme zekerheid. Dat is volgens mij wat je zocht in je ex, die zekerheid. Totdat je ontdekte dat hij een onzekere psychopaat was, vergelijkbaar met je moeder. Uiteindelijk vallen ze door de mand en is het de onderliggende angst en onzekerheif die hen motiveert om jou ook naar beneden te trekken, naar hun basale emotionele niveau.
Begrip hiervoor opbrengen hoeft niet. Afhankelijk van de aangebrachte emotionele en psychologische schade kan het zijn wat jou is aangedaan onvergeeflijk is, noch dat het volledig te begrijpen valt. Als je dat accepteert kun je verder.
Jij zegt dat het geboren word door angst. Oke, daar wil ik in mee gaan. Maar er zijn meerdere oorzaken waar zij beter in past. Voorzover ik nu kan bepalen en ook wat bevestigd is, heeft ze een aandoening aan hersens. Ze hebben haar als kind al overal mee toe gesleept voor onderzoeken. Niet alleen zij mankeert wat aan haar hersens trouwens. Bij mijn tante uit dit zich in epilepsie. Bij mijn oma ben ik er nog niet over uit, maar haar moeder had ook hersenafwijkingen en mijn oma heeft ook spierproblemen. Dezelfde als ik. Mijn neef is homo en ik heb niet helder of dit nu alleen hormonaal is of ook met de hersens te maken zou kunnen hebben. Zijn tweelingbroer bakt er ook niks van helaas. Halfzusje van mijn neef, dus mijn nicht is ook gediagnosticeerd met een hersenaandoening. Werkelijk allemaal hebben zonder uitzondering explosief gedrag! Hierin vlak ik mezelf ook niet helemaal uit. Mijn eigen halfzus alleen een aandoening aan hypofyse. Andere moeder, zelfde vader.
Veel hersenproblematiek dus en veel explosiviteit in de familielijn. Geen wonder dus dat je dit opzocht in de relatiesfeer!
Voor wat betreft angst als motiverende factor, dit kan ook voorkomen a.g.v. een aandoening. Mensen met hersenletsel maken heel vaak gedragsveranderingen mee.
Voor mij is dit momenteel 1+1= ik moet het doen met een paar rapporten van jeugdzorg, en wat familie om mij heen verteld. Ik beschik namelijk over de zeldzame gave om vrijwel alle herinneringen tot aan mijn puberteit weg te stoppen. En die rapporten maken nu net dat ik juist alleen maar in mezelf gekeerd ben.
Klinkt alsof je veel verdringt uit je vroege jeugd. Hoeveel zin heeft het om dat geforceerd naar boven te willen halen? Ik ben niet zo voor regressie.
Tot zover, mijn tijd is op. De rest volgt later.
Mike
