Op zoek naar de juiste hulpverlener

Het
nadeel van diagnoses of labels is dat het dan zo zwart wit wordt. Het is geen zwangerschap waarbij alleen ja of nee mogelijk is. Helaas met de huidige DSM wordt er wel zo mee omgegaan. Of als het niet in een hokje past wordt het NOS: 'Not Otherwise Specified'.
De diagnose is belangrijk voor de dbc (diagnose behandel combinatie). Dit is de basis voor de vergoeding vanuit de zorgverzekeraar.

Iedereen heeft trouwens wel iets narcistisch, adhd'igs, enz. Mensen die een diagnose krijgen scoren een minimaal aantal x ja in de vragenlijst zeg maar.

Zoals Mike zegt met een diagnose focus je op de ziekteen bijbehirende symptomen (kwartjes van herkenning vallen als men ziet welke symptomen er bij een bepaalde diagnose horen. Dat kan helpen voor het begrip 'eindelijk weet ik wat ik heb' maar het risico zit hem erin dat ze daardoor ook veel groter worden.

Ik ben een tijdje lid geweest van een tinnitus groep op fb (oorsuizen) mijn klachten waren nooit zo erg als toen ik daar mee las en mee postte.
 
@Gerard mooi dat ze ook lichaamswerk doen dat is essentieel in zo'n proces.
EMDR is ook een mooie tool.
Zelf had ik laatst iemand met paniekaanvallen. Ze kwam voor EMDR op aanraden van haar huisarts. Dat hebben we ook gedaan maar uiteindelijk hielpen hypno- en regressietherapie nog het meest.
(Nu zou ongeveer de wachttijd bij GGZ verstreken zijn inmiddels is ze dus al een heel eind op weg)

En natuurlijk hielpen de gesprekken want je zegt heel terecht: 'je doet het zelf'. Als je dat inziet heb je al 50% gewonnen!
 
Iedereen heeft trouwens wel iets narcistisch, adhd’igs, enz. Mensen die een diagnose krijgen scoren een minimaal aantal x ja in de vragenlijst zeg maar.

Dat iedereen iets narcistisch heeft dat klopt. Maar als je aan meerdere kenmerken voldoet is het overduidelijk. In feite doen wij hier ook aan stempeltjes plakken.
Bij sommige aandoeningen las ik ook dat als je bepaalde interesses hebt zoals interesse in een gedachtengoed dat dat ook kenmerkend zou zijn voor een diagnose. Dus als ik zou zeggen dat mijn interesse bij voeding ligt in een bepaalde gedachtengoed sta je al meteen met 1-0 achter en heb je punten gescoord ?


Zoals Mike zegt met een diagnose focus je op de ziekteen bijbehirende symptomen (kwartjes van herkenning vallen als men ziet welke symptomen er bij een bepaalde diagnose horen. Dat kan helpen voor het begrip ‘eindelijk weet ik wat ik heb’ maar het risico zit hem erin dat ze daardoor ook veel groter worden.

Idd. En veel dingen die genetisch zijn zijn te verhelpen met voeding. Maar dingen die niet aangeboren zijn zijn karakter eigenschappen en kun je niet veranderen met voeding, maar met wel met hulp, mits men daar open voor staat. Wat genetisch is is te repareren.
Kwartjes van herkenning vallen als je meer inzichten hebt in je achtergrond. Althans, zo lijkt het bij mij te werken, waardoor je inzicht krijgt in je eigen tekortkomingen. Voor mij hoeft daar niet een stempel op nee. Maar dat wordt wel bepaald door ons zorgstelsel. Maar soms heb je nu eenmaal hulp nodig van buitenaf als je niet meer weet wat goed en slecht is of je je krijgt bepaalde dingen niet verwerkt. In elk geval had ik zelf steeds de vraag waarom ik tegen bepaalde mensen aan loop die dus duidelijk niet goed zijn voor mij. Dit in combinatie met de achtergrond niet voldoende kennen van familie. En niet alleen dat, ik herken dus duidelijk ook de narcistische kenmerken niet. Maar blijkbaar dus wel het gedrag van die oma van mij en dan nog niet meteen. En ja, ik weet het, het was al gezegd. Maar het is wel stof tot nadenken. Vanmorgen had ik weer een ingeving over iets wat mijn biologische moeder een paar weken geleden zei. Over dat ze nooit meer iets van mij en mijn broer gehoord had toen ze ons achter liet. En erachteraan, en ook van je vader niet. Nou vanmorgen denk ik bij mezelf "dat is ff lekker, jij laat ons voor wat het is, en nu vertel je ook nog eens een keer dat het onze verantwoordelijkheid was om bij je terug te komen!" En op dat moment wordt ik toch een partij razend boos en pisnijdig! en vanmorgen had ik nog zo een ingeving over iets anders in dezelfde context. Maar duidelijk ook pas dat die kwartjes bij mij dus allemaal wel erg laat vallen! En daar zit dus duidelijk mijn tekortkoming. Voor mezelf is het probleem niet groter aan het worden maar wel duidelijker aan het worden omdat ik op deze manier inzicht krijg in mezelf.

Maar inmiddels heb ik besloten om nog wat meer onderzoek te doen naar die kant van de familie. Met als enige doel om er zelf wijzer van te worden, en kennis op te doen van bepaalde genetische aandoeningen zodat ik kan fixen. Duidelijk is zeker wel de schildklier problemen. Die oma van mij ligt in het ziekenhuis vanwege haar hart, ook is er borstkanker geconstateerd. De zus van mijn biologische moeder is ook van de ene op de andere dag plotseling dood neer gevallen en zo zijn er nog een aantal dingen.
Het is in elk geval niet omdat ik zoveel behoefte heb om contact te hebben met mijn oma. En ik denk ook met mijn moeder niet. Hoewel ik wel graag een keer daarheen wil. Omdat ik letterlijk met eigen ogen en oren wil ondergaan wat voor een persoon ze is en hoe ze reageert op bepaalde dingen. Als er vragen worden gesteld dat ik haar kan observeren.
 
Belangrijk is om te zorgen voor een combinatie van langzame koolhydraten, eiwitten, vetten en vezels, zodat je langer verzadigd blijft en je bloedsuikerspiegel stabiel blijft.
Ik weet niet of je vlees eet. Daarin zitten belangrijke aminozuren en sporenelementen, die in vegetarische voeding minder of niet zitten, zoals lysine, carnitine en zink. En natuurlijk vitamine B12.
Diverse vitaminen, mineralen, vetzuren en aminozuren kunnen de aanmaak van allerlei neurotransmitters verbeteren. Zo kan Griffonia de aanmaak van serotonine en melatonine bevorderen, wat ook helpt om je eetlust te reguleren. Mag alleen niet samen met een antidepressivum.
Antidepressiva remmen de heropname van serotonine, in plaats van wat te doen aan de oorzaken en aan de aanmaak van dit stofje. Daardoor leert je lichaam het af om het zelf te doen. Ook zorgen ze voor een verminderde aanmaak van melatonine en voor tekorten aan vitaminen en mineralen, waaronder magnesium en vitamine B.
 
Dankjewel Janneke voor je adviezen en fijn dat je mee denkt.
Allereerst weet ik hoe het werkt. Ik eet 100% wapf.

Het ligt iets ingewikkelder. Bovendien gebruik ik geen antidepressiva en ben ook niet vegetarisch. Nooit geweest.
Alles begint met een stabiele suikerspiegel. In elk geval heb ik momenteel veel baat bij observeren en ontgiften op meerdere vlakken.

 
Hoi Binc, heb je inmiddels de juiste hulp gevonden? Ik dus inmiddels wel en al een half jaar aan de gang. Het is niet makkelijk, maar wel zinvol, ik ben er buitengewoon tevreden over. De man met wie ik om de twee weken een gesprek heb snapt helemaal wat er aan de hand is, uiteraard heb ik hem uitgebreid van informatie voorzien (140 pagina's over mijn verleden, de dagelijkse gang van zaken, waar ik allemaal tegenaan loop enz.).
 
Hee Gerard, leuk dat je er weer bij bent en goed dat je de juiste hulpverlener hebt gevonden! ?

Mike
 
Gerard, ik ben blij voor je.
Ik scrolde even snel terug en zag dat ik het destijds wel allemaal heb gelezen maar dan zou ik het opnieuw moeten lezen.
Bedoel je dat je een goede psychiater hebt gevonden? of is het "zomaar" iemand, een arts ofzo of een goede vriend?

Jouw bericht zet me aan het denken. Ik denk dat bijna niemand 100% gelukkig is. Dat iedereen wel iets in zijn "rugzakje" heeft zitten. De een meer dan de ander. Ik heb er wel eens over nagedacht "om ermee aan de slag te gaan" maar heb er bewust voor gekozen dat niet te doen. Ik heb het idee dat dat "rugzakje" niet vol genoeg is, het is te dragen.

Maar ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die die last niet aankunnen. En bovendien dat verschillende mensen er verschillend mee omgaan.
bv mensen die een oorlog hebben meegemaakt en zwaar getraumatiseerd zijn. Dat "het lijkt" alsof ze "sterker" zijn.

140 pagina,s is veel. Is dat alles? of moet je nog meer schrijven? En je bent tevreden, mooi zo.
Het lijkt me inderdaad erg prettig om iemand te vinden waarbij je je hart kunt uitstorten.
Maar ben je/was je niet zelf ook hulpverlener? Hoe verhoudt zich dit tot elkaar?

 
Hoi Gerard,

Leuk dat je het vraagt em goed on te lezen dat je iemand gevonden hebt die je goed kan ondersteunen. Erg belangrijk ook om een klik te hebben met de behandelaar, anders lukt het uiteraard niet. Stapje voor stapje kom je er wel.

Voor wat betreft mijn verhaal. Dat loopt anders. Ik zal niet zeggen dat hij niet zijn best doet. Waar ik tegenaan loop is niet zozeer de hulpverlener zelf. Eerder de dingen die ik zie aan de familie van mijn biologische moeders kant waar ik moeite mee heb. Ik heb haar in dit afgelopen jaar 1 keer gezien en een paar keer aan de telefoon gehad. Inmiddels is mij duidelijk dat ze een pathologische leugenaar is. Dat is wat ik helder heb. Dit klopt ook met de verhalen die mijn ooms, tantes, opa en oma van mijn vaders kant altijd verteld hebben. Ze is duidelijk niet de enige aan die kant van de familie die leugens verteld aks ik naar mijn nichtje kijk.

Daarnaast kon ik goed met mijn tante overweg en we hadden al snel een hechte band. Helaas kon haar dochter dat niet aan. Middels een vals spel heeft ze het voor elkaar dat mijn tante dit weekend de band heeft verbroken en geen contact meet wil. De hulpverlener krijgt mij er niet van overtuigd dat de dingen waar ik mee zit niet mijn schuld zijn. Bij mij zit na dit alles de deur inmiddels weer volledig op slot voor bepaalde mensen mijn omgeving en zelf snap ik er allemaal helemaal niks meer van behalve dat ik niemand meer durf te vertrouwen. Dat is ook het geval met mijn hulpverlener denk ik. Ben er ook nog niet over uit of ik helemaal weer het contact met mijn biologische moeder moet verbreken. Voorlopig voel ik alleen maar kwaadheid die ik met geen mogelijkheid weg krijg. Enerzijds wilde ik haar voordeel van de twijfel gunnen. Anderzijds vraag ik me af of dit terecht is en of ik niet gewoon alle banden moet verbreken zoals jij met je moeder het gedaan.

Dat is zo een beetje hoe het met mij gaat. De hulpverlener doet zijn uiterste best denk ik. Maar binnen komen zal nog niet zomaar gaan.

 
De hulpverlener krijgt mij er niet van overtuigd dat de dingen waar ik mee zit niet mijn schuld zijn. Bij mij zit na dit alles de deur inmiddels weer volledig op slot voor bepaalde mensen mijn omgeving en zelf snap ik er allemaal helemaal niks meer van behalve dat ik niemand meer durf te vertrouwen. Dat is ook het geval met mijn hulpverlener denk ik.

Jij leeft in een omgekeerde realiteit. Enerzijds neem je verantwoordelijkheid voor dingen waar je geen schuld aan hebt. Anderzijds ben je stronteigenwijs als het gaat om erkenning van je eigen ongelijk, zoals ik reeds meerdere malen heb geconstateerd. Dus als je wel persoonlijke verantwoordelijkheid moet nemen ben je niet thuis en ondertussen ben je wel bereid om een schuldlast te dragen die jou helemaal niet past. Zo komt geen enkele hulpverlener bij je binnen en kom je nooit verder. Jouw hoofdthema is verantwoordelijkheid nemen wanneer het gaat om je eigen daden en geen verantwoordelijkheid nemen voor andermans daden. Alsjeblieft, gratis advies, kost je geen cent!

Mike
 
Ik heb het over nu. Na het incident met mijn nicht en tante dat het me momenteel niet lukt om vertrouwende hebben. Dat vond ik al moeilijk en na dit zit ok gewoon op slot. Het ging stukje bij beetje. Volgens hem is het andersom. Ik neem niet de verantwoordelijkheid voor andermans daden maar vat juist alles te persoonlijk op. Mijn tante verweet mij vorige week het incident met mijn nicht. Ze vind het moeilijk contact houden terwijl haar dochter en ik niet door 1 deur kunnen na wat ze geflikt heeft. Ze wilde dis eerst dat ik het goed zou maken met haar dochter. Dat weiger ik en heb ik ook gezegd aangezien ik niet verantwoordelijk ben voor de daden van haar dochter! Bovendien vind ik het niet relevant dat ik vriendjes moet zijn met haar dochter om het contact met mijn tante te behouden. Maar zij kiest partij voor haar eigen kinderen wat ook te begrijpen is. Want anders ziet ze haar kleinkind niet meer. Dus, ik heb haar gezegd dat ik het niet relevant vind. Vervolgens gooit ze overal een blokkade op terwijl ik niks te maken wil hebben met 1 of ander kutwijf wat een vies spelletje speelt em daarvoor zelfs haar eigen kind gebruikt als machtsmiddel! Precies wat mijn biologische moeder dus ook geflikt heeft en ik recentelijk getuige van heb mogen zijn. En wat doe ik? Ik ga denken dat als dit soort dingen zo veelvuldig voorkomen aan die kant dat er iets in mij moet zitten wat vergelijkbaar is. Dus ga ik me schuldig voelen. Over alles. Relatie met ex, het verbreken van contact met mijn tante en weet ik wat niet allemaal meer.
Als in een soort van genetisch bepaald wat niet deugt.

Voor wat betreft dat gelijk geven. Ik zeg het nog een keer. Dit is geen onwil!! Ik wil best zeggen dat je gelijk hebt. Maar ik kan het wel roepen alleen ik zie niet waarin ik je dan gelijk geef omdat ik niet snap wat deze man zozeer fout heeft gedaan. Andere keren heb ik je wel degelijk gelijk gegeven. Anderzijds is een discussie over iets in mijn beleving niet zo dat er een winnaar moet zijn. Als ik een discussie heb in dit geval over dat gedoe met die politieagent en het is me niet duidelijk snap ik het gewoon niet meer. Bij deze dan excuus daarvoor. En ook bedankt voor je advies.
 
Het gaat niet alleen om de meest recente discussie. Daarom schreef ik ook dat ik meerdere malen heb geconstateerd dat je koppig bent en moeilijk je ongelijk toegeeft. Ook nu weer laat je mijn woorden niet binnenkomen en schiet je in de verdediging.

Daar waar je verantwoordelijkheid zou moeten nemen laat je het liggen en daar waar je het zou moeten laten liggen pak je het juist op. Dit maakt jou tot een heel makkelijk slachtoffer voor narcisten, omdat ze op jou een schuldgevoel kunnen projecteren teneinde zelf weg te kunnen komen met hun eigen wangedrag. Zo lang jij dit niet aanpakt bij jouzelf blijf je dezelfde types tegenkomen die misbruik van jou maken. Dit is geen genetisch defect, maar een mentaliteitskwestie.

Mike
 
Mike, een mishandelende opvoeding maakt dat de wereld door heel andere ogen gezien wordt. Ik kan daarom heel goed begrijpen waar Binc mee worstelt. Wellicht heeft ze ook het gevoel er alleen voor te staan. Het is dan een nogal eenzame wereld waar het overleven is in plaats van leven. Goed dat mensen met dit soort problematiek toch kontakt houden met anderen zoals via dit forum.
Binc: Heb je al eens gekeken op de website van Iris Koops verdwenenzelf.org? Overkwaadheid zegt Iris dat het een zeer nuttige emotie is die je echt serieus moet nemen.

Ik kom later nog wel langs voor een reactie op andere reacties, ben nu even nogal moe.
 
Het gaat niet alleen om de meest recente discussie. Daarom schreef ik ook dat ik meerdere malen heb geconstateerd dat je koppig bent en moeilijk je ongelijk toegeeft. Ook nu weer laat je mijn woorden niet binnenkomen en schiet je in de verdediging.

Daar waar je verantwoordelijkheid zou moeten nemen laat je het liggen en daar waar je het zou moeten laten liggen pak je het juist op. Dit maakt jou tot een heel makkelijk slachtoffer voor narcisten, omdat ze op jou een schuldgevoel kunnen projecteren teneinde zelf weg te kunnen komen met hun eigen wangedrag. Zo lang jij dit niet aanpakt bij jouzelf blijf je dezelfde types tegenkomen die misbruik van jou maken. Dit is geen genetisch defect, maar een mentaliteitskwestie.




Alleerst wil ik kwijt dat ik altijd gezegd heb dat ik het moeilijk vind om te geloven dat mijn ex een narcist is. Dit heb ik altijd gezegd en ik ben daar nooit zeker van geweest. Zeker niet wanneer een feit is dat iedereen narcistische trekken heeft. Volgens mijn behandelaar is het dus ook niet zozeer narcisme. En wellicht dat ik het daarom ook niet begreep aangezien er toch een aantal dingen waren die ik las waarvan ik dacht, zo is hij niet en zo ken ik hem niet. Maar toch klopte er iets niet voor mijn gevoel. vervolgens ging ik mezelf de schuld geven wanneer ik er weer over ging lezen. Want ik voelde toch oa die woede? Dus moest het wel aan mij liggen. Na een aantal gesprekken is langzaam duidelijk geworden dat het idd dus geen narcisme is. Volgens mijn behandelaar is hij eerder psychopaat. Ik begrijp inmiddels dat deze 2 dingen met elkaar te maken hebben. Maar ik heb mezelf nog heel lang de schuld gegeven omdat ik niet snap waar mijn boosheid vandaan komt. De spelletjes van mijn ex zijn overigens nog steeds niet gestopt.

Verder voor wat betreft je bovenstaand berichten, ik moet erover nadenken want ik snap het gewoon niet meer. Ik had de indruk dat ik juist harder moest worden en te soft was om te voorkomen dit soort lui nog aan te trekken. Ik heb de indruk dat je doelt dat ik teveel op de buitenwereld gericht ben. En dus in me hoofd. Dat laatste is wel wat mij behandelaar zegt. Dat me hoofd te sterk is. Dat ik tot in de kleinste details alles moet analyseren en inmiddels niet meer duidelijk krijg. Maar als ik uit me hoofd ga dan snap ik het gewoon allemaal niet meer en voel ik weer die woede.

Ik dacht dat ik een bijdrage leverde hier. Maar nu krijg ik de indruk dat dit niet het geval is. Zeg het dan als dit zo is want dan hoef ik er ook geen energie in te stoppen.


Gerard,

Dankjewel voor je steun. maar je hoeft het niet voor me op te nemen. Ik begrijp je. Ik heb ook gelezen op de site en de boeken hier liggen. Maar zoals hierboven geschreven, ik ging het mezelf op een gegeven moment weer verwijten. Ik weet niet of zij zich schuldig heeft gemaakt aan mishandeling. Gezien de kwaadheid die ik voel naar haar sluit ik dit niet uit. die kwaadheid is zo intens aanwezig dat ik 0 respect heb voor haar. Ik voel niks bij haar behalve woede en minachting. Ik weet ook dat dit een overlevingsmechanisme is. Ik probeer er gewoon het beste uit te halen en meer kan ik momenteel niet doen.
 
Na een aantal gesprekken is langzaam duidelijk geworden dat het idd dus geen narcisme is. Volgens mijn behandelaar is hij eerder psychopaat. Ik begrijp inmiddels dat deze 2 dingen met elkaar te maken hebben.

Allereerst ben ik van mening dat alle psychopaten narcisten zijn. Maar zelfs al zie ik dit verkeerd, maakt het wat uit welk etiketje je hanteert? Belangrijker is jouw Stockholm-syndroom, want jij bent een 'enabler', jij faciliteert dit soort lui door mee te gaan in hun projectie dat jij het probleem bent en niet zij - zelfs nadat hij is vertrokken! Daarom is deze conclusie in jouw post zeer treffend:



Ik heb de indruk dat je doelt dat ik teveel op de buitenwereld gericht ben. En dus in me hoofd. Dat laatste is wel wat mij behandelaar zegt. Dat me hoofd te sterk is.

Dimdammen over welk etiket jouw ex-partner het beste past, narcist of psychopaat, getuigt van een neiging tot overanalyseren, dat klopt. Jammer dat jouw behandelaar hier in mee gaat. Who cares?

Feit is dat jij je laat slachtofferen door dit soort lui en onterecht verantwoordelijkheid neemt voor dingen die door de ander op jou geprojecteerd worden. Andersom kun je je ongelijk maar moeilijk toegeven en weiger je hier verantwoordelijkheid voor te dragen. Hierdoor kom je in een omgekeerde realiteit verzeild. Jouw basis-issue is dus PROJECTIE. Waarom gaat die hulpverlener daar niet mee aan de slag i.p.v. muggeziften over welke diagnose in de DSM jouw ex zou moeten krijgen?

Je richt je idd teveel op de buitenwereld en hebt een slechte zelfreflectie, waardoor je jezelf remt in je eigen groei en ontwikkeling. De reden is dat een ander zijn/haar schuld op jou kan projecteren vanuit de buitenwereld en jij vervolgens jouw eigen schuld projecteert naar die buitenwereld. Alsjeblieft, ik heb het hele mysterie ontrafeld in 1 enkele post. Nu nog een behandelplan er op zetten en je kunt verder!



Ik dacht dat ik een bijdrage leverde hier. Maar nu krijg ik de indruk dat dit niet het geval is. Zeg het dan als dit zo is want dan hoef ik er ook geen energie in te stoppen.

Nu stel je je op als slachtoffer. Je bijdrages worden wel degelijk gewaardeerd en dat weet je. Je laat je simpelweg niet aanspreken als je de plank misslaat. Het slachtoffer uithangen komt je goed uit, want dan ontloop je vanuit misplaatste verontwaardiging je persoonlijke verantwoordelijkheid. Kortom, je PROJECTEERT nu weer naar mij toe.

Mike
 
Ik denk nog steeds dat je ernaast zit met dat syndroom. Ik ga helemaal niet mee in deze dingen.
Voor wat betreft die ex van mij die recent nog een spelletje heeft gespeeld.
Hij heeft eerder een koekje van eigen deeg gekregen. Alleen elke keer als ik dat doe verzint ie weer iets nieuws.

Dat koekje van eigen deeg heeft hem dik geld gekost nadat ie recentelijk weer bezig was geld van mij te eisen op een leugenachtige manier.
Hiervoor heb ik juridische hulp ingeschakeld en gewonnen. kort gezegd, hij stuurde nep facturen voor werkzaamheden die hij gedaan heeft. hij had daar al betaald voor gekregen buiten de boeken om.
daarna durfde hij (bijna een jaar later) een factuur te sturen voor werkzaamheden die hij niet had afgemaakt.
ga ik dat zomaar betalen? Nee dus. Ik heb zijn hele omschrijving teniet gedaan met foto's waaruit blijkt dat hi zijn omschreven werkzaamheden niet had afgemaakt, maar wel onterecht factureerde.
Prima! Ik heb hem eraan gehouden. Wil hij die factuur betaald krijgen? Prima! Ga maar zorgen dat die dingen afgemaakt worden. Is gelukt. Maar niet door hem aangezien ik juridisch wel mee heb laten nemen dat wegens omstandigheden hij beter niet meer over de vloer kan komen. Dus hij moest iemand anders regelen om het bij mij af te maken. Dat heeft hem dus geld gekost omdat hij die persoon moest betalen. Mij heeft het niks gekost. Wil hij dat soort fratsen uithalen krijg hij ze dus terug. Volgens mij leg ik de verantwoordelijkheid dus terug bij hem. en zo deed ik dat elke keer. Maar zelfs nu nog, brieven en toestanden van spijt. Buiten het feit dat ik hem tegen blijf komen.
Wat zal ik doen, verhuizen? Nee! Ik woon hier net.helaas, recentelijk woont ie nog eens bij me om de hoek ook. Kan ik er wat aan doen? Nee. neemt allemaal niet weg dat ik mezelf schuldig voel dat ik dus dit soort praktijken moet doen om mezelf te verdedigen. Als ik niks had gedaan met zijn zakelijke factuur zou ie niet schamen om aanmaningen en deurwaarders te sturen.

Ik weet niet wat voor labeltje aan hem moet hangen. Inmiddels interesseert mij dat ook geen ene kut meer. Ik probeer meer om verbanden te leggen en dat is knap lastig.

Wat die hulpverlener verder nog wil weet ik niet. Wellicht komt dat allemaal nog aan de orde. Zoals gezegd, ik ben zelf ook niet heel erg open.

Voor wat betreft je redenatie over koppig zijn en toegeven. Laatst wil ik terug komen in een topic naar aanleiding van een discussie met lievergezond. Maar dat is ook niet goed. Terwijl ik het gevoel heb fout te zijn. het is jou forum, dus ik luister en ga niet dwars liggen hierin.
 
Voor wat betreft je redenatie over koppig zijn en toegeven. Laatst wil ik terug komen in een topic naar aanleiding van een discussie met lievergezond. Maar dat is ook niet goed. Terwijl ik het gevoel heb fout te zijn. het is jou forum, dus ik luister en ga niet dwars liggen hierin.

Onder welke noemer in de DSM valt een plaat voor je kop?

Mike
 
Hoi Binc,

Ik zou je graag willen adviseren om deze analyse van Mike aan jouw hulpverlener voor te leggen.

Je richt je idd teveel op de buitenwereld en hebt een slechte zelfreflectie, waardoor je jezelf remt in je eigen groei en ontwikkeling. De reden is dat een ander zijn/haar schuld op jou kan projecteren vanuit de buitenwereld en jij vervolgens jouw eigen schuld projecteert naar die buitenwereld. Alsjeblieft, ik heb het hele mysterie ontrafeld in 1 enkele post. Nu nog een behandelplan er op zetten en je kunt

Het punt is dat als dit klopt, het eigenlijk geen zin heeft om hier allemaal zelf over te gaan nadenken, omdat het een denkstoornis betreft. Je kunt zelf nooit tot een oplossing komen. Daarom is het goed dat Mike voor jou deze analyse heeft gemaakt, en jouw hulpverlener dit voor jou gaat aanpakken.

Verder zou ik kijken hoe je zo snel mogelijk van al het contact met je ex af kan komen, omdat dit ook alleen energie vreet.

Uitraard hier ook niet teveel over nadenken en het gewoon aan de hulpverlener voorleggen.
 
Oké Mike,

Ik snap het.


Colloquial,

Dank voor je advies.

Ik ben het met je eens dat er iets moet gebeuren dat ik teveel in me hoofd zit idd. En die hulpverlener zal er ook de aandacht op richten want dat doet ie de hele tijd al.
Hij ziet het liefst dat ik daar een potje ga zitten janken om het zo te zeggen. En het hele punt us dat ik dat niet doe. Hij komt (nog niet binnen) omdat ik zelf daarin nog teveel afstand hou.

Voor wat betreft het contact met me ex. Ik probeer steeds duidelijk te maken dat ik geen contact met hem heb. Hij is degene die dat probeert maar ik doe er niks mee. Behalve wanneer hij dit laatste geintje flikte. Dan moet er zakelijk gereageerd worden. Maar dat doe ik niet zelf. Dat word inmiddels opgelost zonder dat ik contact met hem hoef te hebben. Maar inmiddels voel ik mezelf schuldig vanwege mijn eigen acties en hoe ik in het verleden op de dingen reageerde omdat ik zover moest gaan om hem een koekje van eigen deeg te geven. Verder reageer ik nergens op als hij iets probeert. Ik zie niet in wat ik daarmee moet. Dat hij hier inmiddels in de buurt woont is nog geen contact. Dat ik hem tegen kom kan ik zelf niet voorkomen. Ik negeer hem. Dat ik mezelf in moet houden om hem niet aan te vliegen vanuit woede als ik hem zie is een ander verhaal. Doe ik niet maar voel het wel.

 
Trouwens, ik ben niet in behandeling waar ze denken in dsm termen. Alleen voor de verzekering. Verder geen etiketjes.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Forum statistieken

Onderwerpen
4.519
Berichten
530.176
Leden
8.656
Nieuwste lid
Anne T
Word vaste donateur van dit forum

Vrienden

Terug
Bovenaan