Daarom zei ik hierboven dat ik de enige was die gestudeerd had daar. De andere collega's waarvan de meesten wel aardig waren, zeiden dat zij waarschijnlijk daarom een probleem met mij had. Ik heb nooit iets laten merken en zette me ontzettend in.
Je moet wel een vreselijk vies vuil mens zijn (sorry) als je iemand zo kleineert die sowieso al vanaf het begin van de nieuwe baan met een geval van kanker van haar moeder te maken heeft. Het was voor mij dus al zwaar genoeg, maar ik heb me daardoor niet laten beïnvloeden en was niet ziek op het werk.
Een andere collega die het eens heel erg voor mij opgenomen had, werd ziek en dat was voor de leidinggevende de reden om haar contract niet te verlengen.
Ik heb uiteindelijk bij het eindgesprek met de personeelscheffin ook aangegeven dat ik elke dag met angst naar het werk ben gegaan. Ook heb ik gezegd dat er toch ogen open moeten gaan als er op een werk zoveel mensen ontslag indienen en vertrekken. Daar kreeg ik geen reactie op. Uiteindelijk hebben mijn 2 collega's het aangekaart en daar was ook de personeelscheffin bij. Dus die weet het nu ook. Ik denk echter niet dat er zich iets zal veranderen.
De leidinggevende wilde dat wij als politie agenten t.o.v. de patiënten optraden. Tja, zo ben ik dus niet, dus dan voldeed ik inderdaad niet. Och daar ben ik wel blij om, ik ga met de mensen liever goed om.
Mijn vorige baan was shit, een callcenter, maar uiteindelijk de supervisor, een man, daarmee kon ik zeer goed door een deur. En toen ik wegging gaf hij aan dat hij het heel erg vond, dat zijn beste werknemer ging vertrekken. Tja, dat gaf me erkenning. Ik zou daar niet meer terug willen, maar het was daar wat menselijkheid betreft beter dan op mijn laatste werk waar wel de werkomstandigheden( loon, pensioen) etc, en de inhoud van het werk beter waren.
Dorothé
