Over het thuisblijfouderschap

Ik weet niet hoe het met jullie vrienden/kennissenkring zit, maar ik zie dat steeds meer vriendinnen van mij terug willen naar het beeld van vroeger. Geen grote supermarkt, maar weer kleine ondernemers met liefde voor het vak. Zelf groente en fruit verbouwen. Niet in de stad, maar dicht bij de natuur. Minder tv en meer tijd voor intimiteit en liefde.

 
Mensen willen af van de stress, de gejaagdheid en het gevoel geleefd te worden, tenminste dat ik wat ik merk om mij heen.

En er gebeuren zoveel kleine dingen waar je volop van genieten kan, als je ze maar ziet ......

Mijn dochter van 3:" kijk mam ik zie een zoemel" (zoemende hommel die van bloem naar bloem gaat)

Detail zien en oog hebben voor de kleine dingen maakt dat je meer stil staat en tot jezelf komt en geniet van wat er wel is.

Dit zou ik 2 jaar terug niet geschreven hebben hoor ;-)

@lageregen ik teken ervoor............. echt persoonlijk contact, zonder bijbedoelingen.

 
Ik heb nog zo'n voorbeeld. Vorige week was ik het zat dat de tv alsmaar aan stond en dat mijn partner constant zat te whatsappen met zijn bandleden. Ik zei tegen mijn vriend dat ik die avond (en de avonden daarna) geen tv meer aan wou hebben als we samen zijn (en ook onze telefoons moesten uit). Hij was het daar helemaal mee eens. De tijd leek veel langer te duren en ik vond het enorm gezellig. Gewoon met z'n 2en. Ik merkte dat ik de dag erna veel vrolijker naar werk ging en dat ik meer het gevoel had iets met mijn avond te hebben gedaan.

 
haha het is alsof jij naspeelt wat we hier zeggen :-)

Hier dito met de tv, kijken wat je echt wilt zien en niet lukraak dat scherm aan, zitten en hangen voor die buis.

Ik lees momenteel graag (fases) dus de tv staat nu alweer 3 avonden achter elkaar aan, terwijl er soms niemand kijkt.

Ik hoor nu voetbal op de achtergrond en hij speelt gitaar ;-)

mooi he dat dit maakt dat je er energie van krijgt, je hebt ook meer te bespreken dan dat je dacht, voor de tv zeg je weinig, je reageert op dat wat je ziet.

Bent als snel een storende factor in een serie die gevolgd wordt.

wederom herkenning :-)

 
Weer een stukje tekst van mijn hand. Mike als je het niet goed vind dat ik dit plaats dan geef je maar een gil dan verwijder ik het van mijn blog. Maar misschien is het wel leuke reclame om jongeren naar jouw lezing te "lokken".

Bij mijn zoon is het in ieder geval gelukt :lol:

http://ondermoedersvleugels.wordpress.com/2013/05/07/mike-donkers-en-newspeak/

 
Leuk Food en Mood,

Ik heb er mijn 'commentaar' onder gezet.

Ook bij nog wat andere posts van jou op je blog.

Lia

 
Ik vind de laatste echt geweldig! Ik lees ze niet allemaal, maar deze van t begin tot t einde. Wie weet trekt dit ook jongeren over de streep. Zou mooi zijn!

 
Blijven schrijven food en mood, je hebt zo een leuke stijl van schrijven. Het leest lekker vlot weg.

Vooral bij je stukje over 'je familie' eindig je met dat er vast wel andere onderwerpen te bespreken zijn dan gezonde voeding. Toch?

Vooral dat woordje 'toch?'... :mrgreen:

Lia

 
Dank je Poekie. Ja precies, dat woordje toch???? En dan dat plaaaatje. Dat ben ik die zich rot zit te vervelen bij al die gesprekken over ziektes die in de genen zitten,nieuwe auto's,lastige kinderen,dure gezondheidszorg,verbouwingen und so weiter und so fort.

Het schrijven werkt voor mij therapeutisch merk ik. Eindelijk heb ik een uitlaatklep, want zoals Mike zal ik nooit worden, dat ik het recht in het gezicht durf te zeggen. 8) Het is zelfs zo dat ik me niet eens bewust ben dat ik er last van heb, totdat ik begin te schrijven....dan komt alles naar boven. :cry:

De boeken van Julia Cameron zoals Je leven schrijven en The Artist's Way inspireren mij enorm om het dan ook maar gewoon op te schrijven zoals ik het voel. En ze kunnen me van alles betichten maar niet dat ik slecht ben in voelen. Ik voel ALLES!!! Maar zoals gezegd, ik had geen uitlaatklep voor al die gevoelens. Ja, mijn man maar die heeft de afgelopen maanden zoveel overuren moeten draaien omdat de fabriek stop lag dat ik hem dat niet kon aandoen. 8O Dus toen moest ik toch wát! :wink:

 
Weer een berichtje. Heel gevoelig onderwerp maar allez, ik ga nu toch al met de billen bloot.

Vermoedelijk ben ik niet de enige met dit soort emoties :wink:

http://ondermoedersvleugels.wordpress.com/2013/05/08/een-zwarte-dag-uit-mijn-leven-met-mijn-driftige-kind/

 
Wow, ontzettend mooi zeg! En dapper. Dank je voor jullie eerlijke verhaal.

Tijdens het lezen vroeg ik me af, waar is de vader in dit verhaal? Deed die met je mee, kon hij je gedachtengang volgen?

 
Heel moedig van je. 'Toevallig' dat je zegt met de billen bloot, dat was het zeker, maar dit deed me denken aan de gva van Marjan Tinga, zij heeft een boek geschreven met als titel: ’Met de billen bloot’. Gaat over hoe kinderen als spiegel fungeren voor hun ouders.
Quote:
Zij hebben me laten zien, voelen en ervaren waar ik nog aan mezelf moest werken door me een spiegel voor te houden.

Door bang, boos, verdrietig, onzeker, faalangstig ja zelfs ziek te zijn. Ze hielden me alle drie een spiegel voor, elk op hun eigen specifieke manier.

En het mooie daarvan is dat door zelf de verantwoording voor deze spiegelstukken te nemen en die dingen in mijzelf op te lossen ik zag dat

ook het gedrag en welzijn van mijn kinderen met mij mee ging veranderen.


 
Alexandra, de vader was zoals de meeste keren op dit soort momenten,werken. Op het moment dat ik dit soort dingen schrijf probeer ik me zo dicht mogelijk bij mijn eigen gevoel te houden. Mijn blog gaat hoofdzakelijk over de moeizame relatie tussen mij en mijn zoon (in het verleden weliswaar want nu is er geen vuiltje meer aan de lucht). Komt waarschijnlijk doordat de dingen in mij beginnen op te lossen, daardoor krijgt zijn ziel ook rust.

Veel dingen in mijn leven beginnen op zijn plek te vallen.

Ik probeer op mijn blog mijn gevoelens zo zuiver mogelijk te beschrijven zodat het misschien voor andere mensen ook herkenbaar is. Ik beschrijf een proces. In dat proces speelde mijn man geloof ik geen rol. Het was iets tussen mij en mijn kind. Of beter gezegd, het was iets van mij.

Mijn zoon had het ook altijd op mij "gemunt". Tja, ik kan het ook niet helpen.....wij hadden blijkbaar iets met elkaar "uit te vechten" in dit leven.

Tanja, bedankt voor de tip. Ik werk heel graag met "het spiegelen". Ken jij ook het boek: Het Fluisterkind? Vind ik ook zo geweldig.

Rateltje, je mag mijn gedicht van harte graag gebruiken. het is overigens niet mijn gedicht. De naam van de persoon die het heeft geschreven staat onder het gedicht.

Dank je mijnlijf.

 
Fluisterkind ken ik, dat is een pedagogische benadering, beschrijving van een methode, wel een hele mooie inderdaad. Met de billen bloot is meer ervaringsgericht en ook doodeerlijk, haar kind is meervoudig gehandicapt, als je dat durft te spiegelen, petje af.

 

Forum statistieken

Onderwerpen
4.539
Berichten
543.271
Leden
8.662
Nieuwste lid
Magda Van Bladel
Word vaste donateur van dit forum
Terug
Bovenaan